Η αγάπη σώζει... ...και συνοψίζει.

Τρία τραγούδια για κλείσιμο. δραματικό, ερωτευμένο, μπανάλ. αλλά δικό μου κλείσιμο:

(νομίζω τρελαίνομαι - θα με στηρίξεις, δεν είναι; εεεε;)

Πρώτο:

Αγαπιόμασταν, Χριστέ μου, αγαπιόμασταν
τα ματόκλαδά μας λιώναν σαν κοιτιόμασταν
στ’ ακροδάχτυλα αγγιζόμαστε και τρέμαμε
και χαμήλωναν κοντά μας κι οι ουρανοί
Και ποθούσα και ποθούσες να πεθαίναμε
τόσο νέοι, τόσο ωραίοι, τόσο αγνοί

Αγαπιόμασταν, Χριστέ μου, αγαπιόμασταν
και τα χείλη μας ματώναν σαν φιλιόμασταν
στις κρυφές γωνιές τον έρωτα μαθαίναμε
κι όσα ήτανε τα λάθη ήταν κι οι λυγμοί
Tη στιγμή εκείνη, Θεέ μου, να πεθαίναμε
τόσο νέοι, τόσο ωραίοι, τόσο αγνοί

Δεύτερο:

Πόσο σου μοιάζει η σκιά που από μακριά πλησιάζει
Ο κάθε ίσκιος που περνά νομίζω πως σου μοιάζει

Μέσ' στις βιτρίνες είσαι εσύ
Μέσα στα πλοία είσαι εσύ
Μέσ' στις αφίσες είσαι εσύ
Και τρέχω και πετάω

Όλη η πόλη είσαι εσύ, εσύ που πια δε μ' αγαπάς
Όλος ο κόσμος είσαι εσύ, και που αλλού να πάω
Όλη η πόλη είσαι εσύ, εσύ που πια δε μ' αγαπάς
Όλος ο κόσμος είσαι εσύ, και που αλλού να πάω

Όταν μιλάνε σιγανά, εσύ μιλάς νομίζω
Σε κάθε βήμα που περνά, το βήμα σου γνωρίζω

Μέσ' στο σκοτάδι είσαι εσύ
Μέσα στα φώτα είσαι εσύ
Μέσα στα τρένα που περνούν
Εσένα κυνηγάω

Τρίτο:

Μένω εκτός, θυμάμαι ονόματα
Τρέχω με ταχύτητα φωτός
Μένω εκτός, σαν κάτι στόματα
που ’διωξε απ’ τον κόσμο ένας λωτός

Τα βράδια μου τα εργένικα τραγούδια λέω αρμένικα
Θέλω να γυρίσω, μα ο παράδεισος κλειστός
Τα βράδια μου τα εργένικα τραγούδια λέω αρμένικα
Θέλω να μιλήσω, μα είν’ ο τόπος μου σβηστός

Μένω εκτός, μιλάω με σύρματα
Στη σιωπή ζυγιάζω σαν αϊτός
Μένω εκτός, σαν κάτι σχήματα
που ’φτιαξε στην άμμο ένας πιστός

Στα δύο πρώτα στίχοι απ΄ την Σώτια Τσώτου. Στο τρίτο από την Λίνα Νικολακοπούλου.