Απορία, ανησυχία, έκπληξη... σκέψη... και μία υπόσχεση στον εαυτό μου!

σήμερα στο γυμναστήριο την ώρα που ετοιμαζόμουν και ντυνόμουν, μετά το τέλος της προπόνησης στην πισίνα, έγινα "διακριτικός μάρτυρας" του πως δύο κύριοι (ένας νεότερος νόστιμος και ένας μεγαλύτερος) έκαναν το σχετικό νταραβέρι μεταξύ τους για να... ξέρεις τι...

τίποτα ιδιαίτερο δεν βρίσκω σε αυτό. ούτε μεμπτό ούτε αξιέπαινο. δύο άντρες αρέσκονται ο ένας στον άλλο, φλερτάρουν, και μετά γνωρίζονται και ούτω κάθε εξής...

...αλλά ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί φεύγοντας από το γυμναστήριο όταν τους είδα να μιλάνε ντροπαλά και γελαστά κατευθυνόμενοι προς το Σύνταγμα (...και ναι το ομολογώ, τους ακολούθησα κιόλας λίγο, είμαι γελοίος το ξέρω αλλά μην με καταδικάσεις θυμίσου είμαι φίλος σου... επίσης δέχομαι να παίξω μισοτιμής το ρόλο του σχιζοφρενούς δολοφόνου με το πριόνι στο επόμενο σπλάτερ φηλμ, έχω πλέον εξπήρηένς)...

...αισθάνθηκα ένα ισχυρό τσίμπημα ζήλιας. και θλίψης. και πίκρας.

μεγάλη ήταν η έκπληξη μου όταν συνειδητοποίησα τι νιώθω... πολύ μεγάλη. συνήθως δεν έχω τέτοια θέματα με τους ανθρώπους.

ακόμα και σε εποχές παρατεταμένης αγαμίας (ναι sexy αναγνώστη, μέχρι και εγώ, το sexy provato με το sexy κοιλάκι έχω τέτοιες...) δεν "ζηλεύω", δεν λέω καν το κλασικό "μακάρι κι εγώ να είχα..." που λέμε όταν γινόμαστε μάρτυρες σε κάτι που μας αρέσει...

...και να αισθανθώ ζήλια και τσίμπημα πίκρας απόψε, εν τω μέσω μίας περιόδου που τα γκομενικά μου δόξα τω θεώ δεν τα λες και μήνημαλ;

τι ζήλεψα; Προσπαθώ να καταλάβω. τη διαδικασία του φλερτ (ομολογώ την λατρέυω...); την προστυχιά που υπέθεσα ότι θα ακολουθούσε ανάμεσα στους δύο αγνώστους κατά την ξεπέτα τους (την λατρεύω ditto);

εκεί πήγαινε το μυαλό μου όσο σκεφτόμουν το θέμα... αλλά μετά μία άλλη σκέψη μου ήρθε στην κεφαλή που ξεπήδησε από την καρδιά μου.

...μου λείπει [που για κάποιους λόγους που δεν είναι τώρα σωστό να σε ζαλίσω για να στους πω] το ότι δεν μπορώ να είμαι τόσο εκδηλωτικός όσο θα ήθελα με τον άνθρωπάκο μου.

κάπως ρε παιδί μου το έχω δει πολύ σουηδικά το όλο πράγμα και αυτό με πικραίνει. πολύ.

εγώ συνήθως είμαι πιο χύμας στο κύμας: μου αρέσει να αγκαλιάζω, να λέω γλυκόλογα, να σκάω αναπάντεχα φιλιά, να κάνω δώρα εκπλήξεις, να γελάω, να κάνω κοπλιμέντα, να σφίγγω τον άλλον μέχρι να σκάσει, να του τραβάω τα μαλλιά για να έρθει να τον ξανασφίξω, να του φτιάχνω μακαρονάδες, να μην του δίνω τα ρούχα του για να ντυθεί για να μπορώ να τον δω γυμνό λίγο περισσότερη ώρα...

...και βλέποντας τους δύο κυρίους του γυμναστηρίου να χαριεντίζονται, να χαίρονται ο ένας την παρέα του άλλου, να εκπέμπουν αρέσκεια για τον άλλο, ζήλεψα.

σκέφτηκα ας πούμε ότι όταν εγώ με τον ανθρωπάκο μου περπατάμε δίπλα δίπλα είμαστε λιγότερο εκδηλωτικοί από ότι αυτοί οι δύο άγνωστοι άνθρωποι... ασταδγιάλα και γμτ και ξανά μανά ασταδγιάλα!

οπότε, επειδή δόξα τω Θεώ είμαι και rational παιδί και ό,τι δεν μου αρέσει κοιτάζω να σηκώσω τα μανίκια για να του ρίξω μερεμέτια, από αύριο (σήμερα βασικά αν σκεφτείς ότι είναι 3 η ώρα την νύχτα...) αρχίζει νέα εποχή συμπεριφοράς προς τον ανθρωπάκο μου.

και άμα δεν του αρέσει και την βρει ότι τον πνίγει... χμ χμ χμ... ε ναι λοιπόν, μάλλον θα υπάρξει πρόβλημα.

(αλλά μην στεναχωριέσαι αγαπημένε sexy καλλιεργημένε πανέμορφε αναγνώστη... έχω πάρα πολλούς λόγους να πιστεύω ότι η νέα εποχή συμπεριφοράς μάλλον θετική επίδραση θα έχει και σε μένα και στον ανθρωπάκο μου...)

αύριο επιστρέφω από την Σουηδία, λοιπόν. ...όποιος θέλει ας έρθει να με πάρει από το αεροδρόμιο. είναι η πτήση 676 της SAS από ουπσάλα. θα φέρω και καλούδια.