ξαφνικά, όπως στεκόμουν με την εφημερίδα στο χέρι, μία αρχετυπική θλίψη άρχισε να με πνίγει, να βγαίνει από το λαιμό μου, το στόμα μου, παχύς μαύρος εμετός και να χύνεται να πλημμυρίζει τον κόσμο μου.
εσένα αφορούσε η θλίψη μου.
κατάλαβα τι σύγκρουση ζεις.
σε φαντάστηκα να πρέπει από την μία να γράφεις αυτά τα πράγματα (περί τέχνης και καλωσύνης) και από την άλλη να χρειάζεται να ανεχτείς έναν εαυτό που συμπεριφέρεται στην κανονική ζωή με τον τρόπο που συμπεριφέρθηκες την τελευταία φορά που βρεθήκαμε στο Da Capo μερικές Παρασκευές πριν. (θες να σου θυμίσω; ...μπα, μάλλον δεν θα θες...).
αναρωτιέμαι, δεν ντρέπεσαι καθόλου; κοροϊδεύεις συνειδητά τον εαυτό σου, τον κόσμο γύρω σου, τους συνεργάτες σου; ή είναι κάτι για το οποίο έχεις πηγαίο ταλέντο;
και την υποκρισία σου δεν την θεωρείς χυδαιότητα; ...έχεις πάρει χαμπάρι ότι είσαι βασικός παράγοντας συντήρησης και αναπαραγωγής όλων αυτών που καταδικάζεις στο "ρομαντικό" "ευαίσθητο" γραπτό σου;
επίσης, έχω ακόμα μία απορία.... πως την σηκώνεις έτσι όλη αυτή την υποκρισία; σωματικά, ψυχολογικά, από διάθεση; πως αντέχεις να ζεις μέσα σε αυτή την σύγκρουση;
Μυαλό δεν έχεις να καταλάβεις ότι αυτή η ανακολουθία στο ποιος είσαι και τι παρουσιάζεις είναι υπεύθυνη για το γεγονός ότι δεν έχεις φίλους (αλλά περιστοιχίζεσαι μόνο από ανθρώπους που utlimately θέλουν κάτι από σένα...), ότι αν και ταλαντούχος έχεις καταντήσει, για να επιβιώσεις επαγγελματικά, να στηρίζεσαι στην εκμετάλλευση των νεαρών "συνεργατών" (σου που σου δίνουν την δουλειά τους χωρίς να τους αμοίβεις για αυτήν) και ότι φτάνεις στο σημείο να κλέβεις ιδέες (η αποκάλυψη μίας κλοπής ήταν εξάλλου και ο λόγος που έφτασες στο σημείο να μου επιτεθείς φραστικά και να χειροδικήσεις...).
Ντροπή σου... όχι επειδή είσαι χυδαίος και βίαιος χειρότερα από αυτούς που έχεις το θράσσος να στηλιτεύεις, αλλά για το ότι τολμάς και έχεις το θράσσος να τους στηλιτεύεις....
...είσαι υπεύθυνος για ότι θα σου συμβεί στο μέλλον. τα γηρατειά σου είναι μόλις 5 λεπτά μακρυά και είμαι σίγουρος ότι δεν θα πάρεις τίποτα λιγότερο απο αυτό που σου αξίζει.
είμαι επίσης σίγουρος ότι οι γονείς σου θα ήταν περήφανοι για σένα. πολύ σίγουρος.
και τέλος, είμαι για κάτι ακόμα σίγουρος: αν σε δω μπροστά μου και τολμήσεις να με πλησιάσεις σε απόσταση μεγαλύτερη των δύο μέτρων, σου ορκίζομαι, στα κόκκαλα της μάνας μου, ότι όταν ξεμπερδέψω με την πάρτη σου, δεν θα το αναγνωρίζεις το πρόσωπό σου όταν συνέλθεις και μπορείς να το κοιτάξεις στον καθρέφτη.
