Η πιο παράξενη μέρα της ζωής μου, θέμου

Ξυπνάω το πρωί, κ ανοίγω το ραδιόφωνο... ο σταθμός που έχω στην μνήμη, όπου συνήθως δύο υστερικές γκόμενες κ ένας υστερικός πουλογλύφτης ουρλιάζουν, παίζει μόνο μουσική. Ομητζή. Τέλεια!

Ετοιμάζομαι, ντύνομαι, κατεβαίνω στο δρόμο να πάρω ταξί για την δουλειά. Για κάμποσα λεπτά δεν καταλαβαίνω ότι κάτι είναι πολύ διαφορετικό γύρω μου. Ότι κάτι περίεργο συμβαίνει...

ο κόσμος που κυκλοφορεί στον δρόμο, που βρίσκεται στα μαγαζιά, είναι πολύ πολύ πολύ λιγότερος από ότι συνήθως. Όπα λέω, τι συμβαίνει εδώ; Απουσίες στο ραδιόφωνο, απουσίες στον δρόμο... χμφ χμφ χμφ... τόσο πολύ έχει αδειάσει η Αθήνα; Μα, είναι ακόμα μέσα Γιούλη.

Πιάνω την κατηφόρα της Καλλιδρομίου προς Τρικολάου Χαρούπη να πάρω ταξί... Τα μαγαζιά όλα ανοιχτά κανονικά, αλλά μέσα δεν είναι κανείς κανένα. Και η συνήθως πηγμένη Χαριλάου Τρικούπη τώρα είναι άδεια, περιμένω σχεδον δέκα λεπτά κ έχουν περάσει 2 αυτοκίνητα όλα κ όλα...

Κανένα από τα οποία δεν είναι ΤΑΞΙ. φακ. φακ.

Αποφασίζω να το κόψω με το δρόμο... Αρχίζω να ανεβαίνω προς την Αλεξάνδρας σιγά σιγά. Περνάω μπροστά από ένα μαγαζάκι ψιλικών το οποίο το έχει ένας μαλάκας που δεν σου πουλάει εισιτήρια για το λεωφορείο παρά μόνο αν αγοράσεις κ κάτι άλλο μαζί. Αν κ ανοιχτό, είναι άδειο. Στέκομαι μπροστά μπας και περάσει κανένα ταξί, περνάνε δέκα λεπτά, τίποτε. Ούτε ταξί, ούτε ο κυριούλης στο μαγαζί. Μα, σκέφτομαι, τι σταδγιάλα, θα τον κλέψουν. Δεν τον νοιάζει, που έχει χαθεί ο μαλάκας;

Ξαναπαίρνω τον δρόμο - λίγο πιο πάνω, είναι ένα σουβλατζίδικο από όπου κάποτε μου είχαν στείλει πατάτες τηγανιτές που πρέπει να τις είχαν παγώσει κ ξαναζεστάνει 12425226437747 φορές. Ανοιχτό το μαγαζί, αλλά μέσα κανένας. Τι στα δγιάλα, ξανά μανά. Βάζω μέσα το κεφάλι, να δω τι γίνεται.

Αρχίζω κ ανησυχώ πολύ. Περνάω μπροστά από το Super Market, άδειο, περνάω μπροστά από τράπεζες, από περίπτερα, όλα, όλα, ανοιχτά αλλά άδεια...

θέ μου, ζω σε ταινία του Ντάριο Αρτζέντο, δεν το συζητώ, σε λίγο θα ακουστεί από τεράστιο ηχείο στον ουρανό η μουσική του Twilight Zone και θα εμφανιστεί τεράστια κάμερα που θα αρχίσει να καταγράφει τις αντιδράσεις μου!!!

Ένα δάκρυ και δύο τρέμουλα αρχίζουν να εμφανίζονται στο πρόσωπό μου. Μαλάκα λέω, την πούτσισα κ έχω α) να πληρώσω κάρτα αύριο, πως θα πληρώσω αν καταστραφεί ο κόσμος; β ) να φύγω διακοπές το Σάββατο - κ έχω δώσει προκαταβολή, μην τολμήσεις κόσμε κ καταστραφείς κα χάσω την προκαταβολή στο ξενοδοχείο θα γίνει χαμός!!!! γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ.

Αποφασίσω να ακολουθήσω την ώριμη τακτική, την ενήλικη, της στρουθοκάμηλου. Θα κάνω ότι δεν συμβαίνεις τίποτες. Με το που παίρνω την απόφαση, ω του θαύματος, επειδή όταν θέλεις κάτι πολύ κ αντιδράς με ωριμότητα το σύμπαν συνομωτεί υπέρ της Σία Λιαροπούλου, εμφανίζεται ταξί άδειο το οποίο δέχεται να με πάει στο Μαρούσι! Οράητ! Γου γκο μπόη!

Μπαίνω μέσα, ο οδηγός πολύ ευγενικός, πολύ με το σεις κ με το σας, να με ρωτήσει αν θέλω ερκαντήσχιαν (ήθελα), αν με ενοχλεί η μουσική που είχε να παίζει (δεν με ενοχλούσε, α λόβ ντέρτη)... εξεπλάγην, δεν το βρίσκεις το ευγενικό πολύ συχνά στις μέρες μας.

Με αυτά κ με αυτά, αποφασίζω να κάνω το μεγάλο βήμα. Παίρνω αθώο ύφος κ βλέμα, και ρωτάω τάχα μου αδιάφορα "έχετε προσέξει τίποτε περίεργο σήμερα;". Πεταρίζω κ το βλέφαρο με αθωότητα - αλλά δυστυχώς το κοκοράκι στην φωνή προδίδει την ταραχή μου, νταμ γιου λίτλ κόκ, ντάμ γιου!

Προς μεγάλη μου ανακούφιση ο οδηγός με κοιτάζει όλο χαρά κ ελπίδα από τον καθρέφτη. "ομητζή" μου λέει σε γνήσια προβατικά! "και νόμιζα ότι ήμουν σάηκω!!!". Συνεχίζει, "δεν ξέρω τι γίνεται, αλλά οι δρόμοι είναι άδειοι, τα μαγαζιά ditto, πολλές απουσίες, πολλές... αρονό, αρονό τι να σκεφτώ, δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται... γουανταφάκ;"

Κοιταζόμαστε με τρόμο. Κάτι κακό όταν το βλέπει κ άλλος επαληθεύεται, δεν μπορείς πια να το αγνοείς... ομαγκόντ τα πράγματα είναι πολύ φάκντ.

φτάνουμε στον προορισμό μου. Ανεβαίνω στην δουλειά που έχω να πάω... εκεί πια ο φόβος μου γίνεται ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΟΣ. ;Oλοι οι χώροι στην εταιριολάνδη είναι άδειοι, άδειοi, το καταλαβαίνεις, ΑΔΕΙΟΙΟΙΟΙΟΙΟΙΟΙΟΙΟΙ...

γιατί, γιατί, γιατί θέμου η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων γύρω μου έχει εξαφανιστεί; γιατί λείπουν όλοι, που είναι;

κ τότε μου κόβει να κοιτάξω το μαγικό μου ημερολόγιο.

Είναι το ημερολόγιο που είχα αγοράσει πριν από πολλά χρόνια σε μία πολίχνη της Ρωσίας, μερικές ώρες έξω από την Μόσχα.

Η γριά ξεδοντιάρα που μου το πούλησε μου είχε ότι αυτό το ημερολόγιο όταν γράφεις τι θέλεις να κάνεις, την ημέρα που το έχεις γράψει το πραγματοποιεί. αρκεί να το γράψεις πανσέληνο κ 2 μήνες πριν την ημέρα που θέλεις το αργότερο.

Και εγώ είχα γράψει για σήμερα "ημέρα χωρίς μαλάκες". Γι αυτό δεν άκουγα τους υστερικούς στο ραδιόφωνο, γι αυτό έβλεπα άδειους τους δρόμους κ τα μαγαζιά, γι αυτό δεν κυκλοφορούσε παρά ένα 2% των ανθρώπων που έβλεπα συνήθως. Διότι το υπόλοιπο 98% είναι μαλάκες. Γι αυτό δεν τους έβλεπα...

Ανακουφισμένος που δόθηκε μία εξήγηση στην παράνοια της μέρας, πηγαίνω προς την τουαλέτα να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου. μπαίνω στο βεσέ εκεί που είναι οι νεροχύτες... κ τότε ΣΟΚ! κοιτάζω στον καθρέφτη ΟΟΟΟΟΟΧΙ ΟΧΙΙΙΙΙΙ ΘΕΜΟΥ...

ΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΧΙ ΟΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ

δεν μπορώ να δω ούτε τον εαυτό μου στον καθρέφτηηηηηη ΟΟΟΟΟΟΟΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!

πριν λυποθυμήσω, το διαβολικό γέλιο του στεγνωτηριού χεριών μου τριβελίζει το μυαλό... "χαχαχαχαχαχα" γελ διαβόλ εντατίκ... και συνεχίζει (το στεγνωτήριο χεριών του καμπινέ, σου θυμίζω...)

"ΜΕΡΑ ΧΩΡΙΣ ΜΑΛΑΚΕΣ δεν ήθελες; πάρτα μαλάκα! ούτε κ εσένα μπορείς να δεις. χιχιχιχιιχι"