Ο θείος μου ο Άντονη Χόπκινς και η νονά μου η Έμμα Τόμσον.

Διαβάζω κατά καιρούς στα διάφορα blogs την αηδία που προκαλούν στους bloggers οι "χυδαίες φάτσες" των πολιτικών, των διασήμων, των tv personas.

Διαρρηγνύουν τα templates τους: "πως είναι δυνατόν ΑΥΤΟΣ ο άνθρωπος να έχει εκπομπή" "κοίτα τον ΧΥΔΑΙΟ που είναι και βουλευτής" "δες την την σιχαμένη που τολμά και λέει αυτά σε συνεντεύξεις...".

Τα διαβάζω και κουνάω με ειρωνία το κεφάλι - σκεψ σκεψ, κουνημ κουνημ.

Αναρωτιέμαι: καλά, όλοι αυτοί που τόσο πολύ και τόσο δυνατά φρικάρουν με τον Κακαουνάκη, τον Χαρδαβέλλα, την Μπεζαντάκου, τον Καμμένο, τον Βερύκιο, την Παναγιωταρέα, και όλα τα άλλα γραφικά ανθρωπάρια της εποχής... έχουν θείο τον Άντονη Χόπκηνς και νονά την Έμα Τόμσον;

Ο παππούς τους είναι ο Λώρενς Ολίβιε και η ξαδέλφη τους η Έλεν Χαντ;

Δηλαδή τι θέλουν να μας πούνε όλοι αυτοί οι αηδιασμένοι διαμαρτυρόμενοι παπάρες; Ότι χαρακτήρες και μορφές σαν αυτές που σιχαίνονται δεν συναντάνε στο σόϊ τους ή ακόμα ακόμα και στην στενή τους οικογένεια;

Εγώ πάντως, συναντάω πάρα πολλούς κάφρους στο σοϊ μου. και στην δουλειά μου. και στην πολυκατοικία μου. και όπου γενικά κινούμαι. ...και guess what (!!!!) πολλές είναι οι περιστάσεις που κι εγώ είμαι όχι λιγότερο κάφρος από αυτούς που καφροποιούν την καθημερινότητά μας.

Μην με παρεξηγήσεις - το γεγονός ότι θεωρώ πολλούς από το ευρύτερο σόι μου κάφρους δεν σημαίνει ότι τους αγαπάω λιγότερο ή ότι δεν τους θεωρώ οικογένεια. Παρόλα αυτά δεν κάνω το μαλάκα - το βλέπω καθαρά και το παραδέχομαι ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι κάφροι στον δικό τους μικρόκοσμο (την οικογένειά τους ας πούμε, ή το μαγαζί που τους ανήκει ή την παρέα τους).

Όπως ακριβώς οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί και οι ηθοποιοί είναι φαύλοι στον δικό τους "μικρόκοσμο" που είναι όμως πιο προβεβλημένος και πιο μεγάλος από την οικογένεια του μακρινού θείου και το μαγαζί της νονάς μου.

ΠΟυ θέλω να καταλήξω; H καφρίλα, η φαυλότητα, η απανθρωπιά είναι γύρω μας, πάνω μας, μέσα μας... Όλοι οι άνθρωποι είμαστε ικανοί για το χειρότερο (αλλά και για το καλύτερο).

το να στηλιτεύουμε τα κακά των άλλων μόνο, όπως κάνουν πολλοί από τους διαμαρτυρόμενους bloggers, και μάλιστα σε άλλους που δεν έχουμε δυνατότητα να ελέγξουμε (σιγά τώρα και μην ιδρώσει το αυτί του κάθε Χαρδαβελοβερύκιου επειδή τον βρίσκει ο 15-visitors-a-day-blogger χυδαίο...) είναι το λιγότερο μάταιο και το περισσότερο υποκριτικό.

Υποκριτικό γιατί όλοι αυτοί που βρίζουν και φωνάζουν και διαμαρτύρονται δεν κάνουν απολύτως τίποτε άλλο πέρα από αυτό.... Μηδέν, νάδα, ριέν, νιτσεβό, ΤΙ ΠΟ ΤΑ!

Και μάταιο γιατί το να ασχολείσαι συνεχώς με το να κατακρίνεις το "ικανός για το χειρότερο" των άλλων σε εμποδίζει να πραγματοποιήσεις το "ικανός για το καλύτερο" το δικό σου!

Εκεί κερδίζεται και εκεί χάνεται το παιχνίδι φίλε μου. Στην πράξη σου, στο τώρα σου, στο εδώ σου, στην διαφορά που θα κάνεις στον μικρόκοσμο και την πραγματικότητά σου.

Άσε λοιπόν τα δραματικά για το πόσο απαράδεκτος είναι ο κόσμος και οι άνθρωποι γύρω σου και κούνα την χοντρή κωλάρα σου.

...μέχρι να το κάνεις όμως αυτό (που αμφιβάλλω ότι θα γίνει ποτέ, αλλά είμαι μπαισιόδοξο πρόβατο...) ΣΚΑΣΕ! ...μας ζαλίζεις τα αρχίδια.