βρήκα στο blog του Κουκουζέλη μία παραπομπή σε ένα post του Μάνου Αντώναρου όπου μία γυναίκα γράφει για την εμπειρία της από ένα βιασμό...
...φρικτή εμπειρία...
αλλά ας μου επιτραπεί να εκφράσω την άποψη ότι η αντιμετώπιση που βλέπω από την βιασμένη γυναίκα σε αυτό που της συνέβη με θυμώνει.
Δεν θα πω πολλά. Αλλά τα πράγματα είναι κατά την γνώμη μου απλά:
Όταν σου συμβαίνουν τραγικά πράγματα σε αυτή τη ζωή (και ξέρεις, σε ΟΛΟΥΣ, ΜΑ ΟΛΟΥΣ, συμβαίνουν φρικτά πράγματα...) κοιτάζεις να δεις πως θα τα ξεπεράσεις.
Πως όταν έχεις γρίππη παίρνεις ασπιρίνη, ή πίνεις χυμό πορτοκάλι ή κουκουλώνεσαι και κοιμάσαι; ...έτσι και με τα τραγικά πράγματα αυτής της ζωής... κοιτάς να τα ξεπεράσεις με όποιον τρόπο μπορείς.
Αν δεν ξέρεις κανένα τρόπο, απλά αναζητάς την βοήθεια από ειδικούς. ή από μη ειδικούς. ή από το θεό... ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΤΙ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ!
...δεν περιφέρεις την λύπη και την θλίψη σου από μέρος σε μέρος - κάνεις κάτι... παλεύεις να συνέλθεις! όσο μπορείς. όπως μπορείς. ...με το ρίσκο να μην συνέλθεις ποτέ. Αλλά προσπαθείς!
γιατί να σου πω και κάτι; με το να βγαίνεις και να παρουσιάζεις την εικόνα του κατεστραμμένου εξ' αιτίας ενός βιασμού, δίνεις (γελοία φράση αλλά δεν μπορώ να το πω αλλιώς αυτό που θέλω να πω...) το κακό παράδειγμα! και αυτό είναι γελοίο και ανεύθυνο και με θυμώνει όσο τίποτε!
υπάρχουν άνθρωποι που έχουν βιαστεί, που έχουν μπει φυλακή, που έχουν πάθει καρκίνο, που μπήκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, που έχασαν όλη τους την οικογένεια, που χρεωκόπησαν, που βούτηξαν στο αλκοολισμό και μετά, όταν πέρασε αυτή η φάση επέστρεψαν στο φως...
όχι το κοινωνικό... (ποιος την γαμάει την κοινωνία..) επέστρεψαν στο φως της ΖΩΗΣ τους!!!
9 comments:
hm...provate dyskoli periptwsh.gia mena einai tragiko outws h allws alla den pistevw se kathe dimosiopoiihsh kapoias tetoias fashs pou tyxainei se kapoion.apla apo ekei kai pera opws thelei kapoios to xeirizetai.einai entelws proswpiko alla mesa apo to trip:email-postblog -transfer etc isws xanei kati to opoio outws h allws den tha borousame (emeis oi ypoloipoi) na antilhfthoume.respect !
N
provato
se proskalo na simmetexeis sto neo paixnidi LIVING IN ATHENS kai na peis ti gnomi su gia tin athina k pos einai na meneis edo
gia perissotera des edo
http://anisixos.blogspot.com/2007/03/living-in-athens.html
πέσ'τα χαρά μου! επιτέλους, διότι πρώτον, ο βιασμός είναι περίεργη περίπτωση και καλλά κάνεις και τον εξισώνεις με όλα αυτά τα τραγικά που μπορεί να συμβούν σε κάποιον. Κανονικά όταν σου συμβεί κάτι τραγικό αυτό είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για να ξεπεράσεις πολλές από τις ενοχές σου αφού είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να θεωρήσεις ότι πλήρωσες για ότι έφταιξές και πολύ πιθανό και για όσα θα φταίξεις. Οπότε και να βρεις το φως της ζώης σου καθώς και πολλά άλλα φώτα.
Τώρα βεβαια εδώ μιλάμε για ένα ρόλο και μάλιστα χιλιοπαιγμένο και με όλο και μεγαλύτερη κακοτεχνία. Δεν λέω κανένας δεν έχει το δικαίωμα να επιβάλει τον εαυτό του σε κανένα αλλά όπως θα έλεγε και ο Φρόυντ, ιτ τεικς του, του μεικ ε σεντακσιον σιν. Αυτά και να αγιάσει το στόμα σου ξανά.
Μη μιλήσω για το όλο σκηνικό της παρουσίασης και ξεράσογλου.
Στο γυμναστήριο πριν από αρκετά χρόνια βλέπω σε κάποια φάση μία κιουρία "όλα έξω". Με τα stringάκια, τα εφαρμοστά, make up (στο γυμναστήριο), τους βύζους έξω κτλ. Λέω τιντουτ? Μου λένε ότι είχε βγει στο γυαλί και είχε καταγγείλει βιασμό (απόπειρα?) από τον ψυχολόγο της. Αργότερα όλοι γνωρίσαμε την κα Μπεζαντάκου.
Δε λέω ότι είναι αντιπροσωπευτική περίπτωση βιασμού, αλλά είναι αντιπροσωπευτική περίπτωση "βιασμός" στα media
Κοίτα δεν είναι εύκολο να προσεγγίσεις το αίτιο που την έκανε να γράψει. Η αφήγηση μου μοιάζει πολύ λογοτεχνική, η φρασεολογία ιδιότυπη για να είναι μιας απλής γυναίκας. Ωστόσο, είναι σκληρό αυτό που λες. Κάθε μορφή βίας είναι σκληρή και κάθε τρόπος που το εκφράζουμε είναι θεμιτός.
Μπορεί η εξιστόρηση του τι της συνέβη να είναι στο πλαίσιο της διαδικασίας "θεραπείας" που περιγράφεις.
Provato,
Πολύ δύσκολο το θέμα. Όμως μάλλον διαφωνούμε.
Φυσικά σ' όποιον του συμβαίνει κάτι τόσο τραγικό "πρέπει" να κοιτάει μπροστά, πως θα το ξεπεράσει. Όμως αυτό το "πρέπει" είναι τόσο μα τόσο σχετικό... Ο άνθρωπος έχει πολύ πολύπλοκο ψυχισμό, και είναι καλό να επιφυλασσόμαστε μιλώντας για τις αντιδράσεις του, και μάλιστα σε κάτι τόσο τραυματικό.
Δεν γίνεται να μη μιλήσω για τον εαυτό μου: Ποτέ δεν μου συνέβη κάτι εξίσου άσχημο. Όμως για χρόνια είχα σοβαρό πρόβλημα να κάνω αυτό ακριβώς που περιγράφεις: να κοιτάξω μπροστά, πώς θα βγω στο φως. Απλούστατα, έπασχα και πάσχω από κατάθλιψη, και δεν μου ήταν δυνατό να σκεφτώ με τρόπο που σε σένα και σε πολλούς φαίνεται στοιχειώδης. Ανακύκλωνα τις ίδιες αρνητικές σκέψεις μέσα μου, ενώ σε σένα ή σε κάποιον άλλον να ήταν πανεύκολο να προχωρήσει. (Ευτυχώς είμαι αρκετά καλύτερα τώρα.) Θέλω να πω: Δεν μπορούμε να ξέρουμε ποια εσωτερικά κι εξωτερικά δεδομένα καθορίζουν τις πράξεις κανενός. Σίγουρα, κάνει εντύπωση ότι το τραύμα αυτό αναξυκλώνεται για χρόνια μετά. Ενδέχεται να έχει μπλεχτεί η γυναίκα αυτή στο φαύλο κύκλο ενός αυτάρεσκου αυτοοικτιρμού. Όμως δεν μπορούμε να ξέρουμε... Και χρόνια μετά, κάποια πράγματα μπορεί να μην πάψουν να μας σημαδεύουν.
Εξάλλου, η γυναίκα αυτή μίλησε ανώνυμα, δεν βγήκε στην Τατιάνα. Κι αν το καλοσκεφτείς, αυτό δεν κάνουμε πολλοί από μας στην ιστόσφαιρα: Εγώ πάντως σίγουρα είμαι ένας απ' όσους γράφουν για τις προσωπικές τους αγωνίες, καλυμμένοι απ' την ανωνυμία του μπλογκ. Και μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι είναι κι αυτό μια ψυχοθεραπεία, μια διαδικασία που σε βοηθά να προχωρήσεις, όπως λεμε ότι πρέπει να κάνει αυτή η γυναίκα. (Συμφωνώ λοιπόν με την Switchblade_sister).
Θέλω τέλος να επισημάνω τον εξής κίνδυνο: Μπορεί να είμαι υπερβολικός, μα το ανώνυμο σχόλιο ότι "it takes two" ή η αναφορά του Kagelo σε γυναίκες του είδους "Μπεζεντάκου" ίσως παραπέμψει κάποιους, ακόμα κι αν δεν ήταν στην πρόθεση των σχολιαστών, στη σεξιστική λογική "τα ήθελε". Κάτι ανάλογο διέκρινα και σε σχόλια στον Αντώναρο. Κι η παραμικρή υποψία αυτής της νοοτροπίας, να αποδίδουμε μέρος της ευθύνης για το βιασμό στο θύμα του, με κάνει να ντρέπομαι που είμαι άντρας.
Το θέμα του βιασμού είναι εξαιρετικά ευαίσθητο καθ' εαυτό - αλλά αυτό δεν προεξοφλεί εκ προοιμίου και την ευαισθησία όλων των εμπλεκόμενων... Στην συγκεκριμένη περίπτωση, δεν προεξοφλεί καν την ύπαρξη της κυρίας και την γνησιότητα της εμπειρίας!
Δεν κρίνω την προσωπική επιλογή να δημοσιοποιηθεί το βίωμα, αλλά στο blog της Αθηνάς (theoulini.blogspot.com) έκρινα αυστηρά και δημόσια την επιλογή να δημοσιοποιηθεί μέσα από το συγκεκριμένο blog του κ. Αντώναρου. Έπειτα από μια τέτοια επιλογή, οι χειρισμοί του θέματος και οι συνέπειες ήταν αναμενόμενες - ατυχείς, για να μη πω τίποτε χειρότερο...
Ανώνυμος said: Μη μιλήσω για το όλο σκηνικό της παρουσίασης και ξεράσογλου.
Καραξεράσογλου κι εγώ για έναν επιπλέον λόγο: για τους παρηγορητές και τις παρηγορήτρες.
Ενημερώνω το ευαίσθητο αναγνωστικό κοινό ότι έλαβα κι εγώ μια επιστολή με το δράμα μιας γυναίκας που αναγκάσθηκε να παντρευτεί έναν πάμπλουτο γέρο. Θα την δημοσιεύσω μετά το Πάσχα, για να μην λυπήσω περισσότερο τους μπλόγκερς.
Post a Comment