Όλα εντάξει, οπότε ώρα να την κάνω κι εγώ...

Ήμουνα πραγματικά ξεθεωμένος από την κούραση όταν φτάσαμε σπίτι μετά την κηδεία του μεγάλου μου αδελφού. Τέτοια κούραση δεν θυμάμαι να είχα ξανανιώσει... Ήταν ο άπειρος κόσμος που χρειάστηκε να χαιρετήσω και να ακούσω τα συλλυπητήριά τους; Ήταν η φοβερή ζέστη που έκανε στο νεκροταφείο; Ήταν που είχα άγχος μη καταρρεύσουν η μάνα μου και ο πατέρας μου πάνω από το φέρετρο του Αλέξη; ..ακόμα δεν μπορώ να πω... μία κηδεία είναι δυσάρεστο πράγμα και υποθέτω ότι λογικό είναι να σε κουράζει πολύ....

Ο μεγάλος μου αδελφός, ο Αλέξης, είχε πεθάνει μετά από μία σύντομη και αρκετά οδυνηρή αρρώστια - λίγο καιρό μετά που έκλεισε τα 39 του λιποθύμησε ένα Σαββατόβραδο σε ένα gay bar στο Γκάζι. Η λιποθυμία του ήταν η αφορμή να κάνει τις εξετάσεις που έδειξαν ότι ήταν σοβαρά άρρωστος αλλά και αποκάλυψαν στους γονείς μου ότι ο χαϊδεμένος τους το αλεύρωνε το κολοκυθάκι (αλλιώς τι μπορεί να έκανε σε ένα τέτοια bar;) και μάλιστα με έναν τρόπο που τους τάραξε πολύ. Ε δεν είναι και ότι καλύτερο να σε ξυπνάει ένα τηλεφώνημα 3 η ώρα τη νύχτα του Σαββάτου και να σου λένε να έρθεις να μαζέψεις τον αναίσθητο γιο σου από ένα μαγαζί που ο χαρακτήρας σου και η προσωπικότητά σου δεν σου επιτρέπουν καν να παραδέχεσαι την ύπαρξη τους...

Για να πω την αλήθεια θα πήγαινα εγώ να τον μαζέψω αλλά εκείνο το βράδυ έλειπα σε ένα επαγγελματικό ταξίδι. Έτσι ο μπαμπάς μου, ένας αυστηρός, συγκεντρωτικός άνθρωπος, βρέθηκε στην δυσάρεστη θέση να φάει στη μούρη όλη την κίνηση του Σαββάτου, που τον εμπόδιζε να φτάσει μία ώρα αρχύτερα στο λιπόθυμο, ένας θεός ξέρει γιατί, γιο του για να καταλήξει τελικά "να δει τον Αλέξη ξάπλα στο πεζοδρόμιο με μερικούς γυναικωτούς γύρω του να προσπαθούν να καταλάβουν τι γίνεται" (επαναλαμβάνω τα λόγια του πατέρα μου).

Λόγω του όγκου που βρήκανε στο εγκέφαλο του δεν δόθηκε καμία συνέχεια στην παρουσία του αδελφού μου σε ένα μπαρ για ομοφυλόφιλους ούτε και καμία ερώτηση διατυπώθηκε – οι γιατροί είπανε ότι η κατάσταση του ήταν πολύ σοβαρή και ότι τους έκανε μεγάλη εντύπωση που δεν παραπονιόταν για πονοκεφάλους ή που δεν είχε άλλα συμπτώματα νωρίτερα, δεδομένου του πόσο μεγάλος ήταν ο όγκος. Έτσι η ομοφυλοφιλία του αδελφού μου, ξεχάστηκε. Μπορεί να ήθελαν οι γονείς μας κάποτε να συζητηθεί ...αλλά αυτό το κάποτε δεν ήρθε ποτέ.

Μετά από μία εγχείρηση σε ένα νοσοκομείο της Ουψάλας, και μία σειρά χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες σε ένα ίδρυμα στην Φρανκφούρτη, είχαμε πια όλοι πειστεί ότι τον αδελφούλη μου θα τον χάσουμε. 'Ετσι προσπαθήσαμε να είναι οι τελευταίες του βδομάδες όσο πιο ανώδυνες γίνεται... δεν ξέρω αν τα καταφέραμε. Το τελευταίο δίμηνο ο Αλέξης δεν μπορούσε καθόλου να επικοινωνήσει μαζί μας. Δεν μας αναγνώριζε, ούτε μας θυμόταν. Και ήταν αδύνατο να κάνεις οποιαδήποτε συζήτηση μαζί του. Είχε πλήρη απώλεια μνήμης. Τελικά πέθανε μία Τετάρτη μετά του Αγίου Πνεύματος και για να κρατήσω και την παράδοση οι τελευταίες του λέξεις ήταν κάτι «έλα... έλα... έλα... έλα» που έλεγε με μία τσιριχτή θηλυπρεπή φωνή στη μάνα μου. Δυσάρεστα πράγματα...

Η μάνα μου σε όλο το διάστημα της αρρώστιας του αδελφού μου προσπαθούσε να κρατήσει την ψυχραιμία της και με μεγάλη επιτυχία – παρόλα αυτά είχε κάποια ξεσπάσματα, κυρίως όταν έλειπε ο πατέρας μου από το σπίτι, ο οποίος το είχε πάρει πολύ πατριωτικά το θέμα «αξιοπρέπεια μπροστά στην αρρώστια». Ειλικρινά, ούτε μία φορά δεν τον είδα να εκδηλώνει κάποιο συναίσθημα σχετικά με όλη αυτή την υπόθεση. Ούτε μία φορά... με έκανε έξαλλο αυτό το πράγμα, πολύ δε περισσότερο που ομολογώ ότι είμαι μία drama queen (όταν στα μέσα της δεκαετίας του 90 διάβασα στο Smash Hits ότι Robbie Williams φεύγει από τους Take That με είχαν πιάσει τα κλάματα...).

Γενικά του τα είχα πολύ μαζεμένα του πατέρα για την ψυχρότητα με την οποία πίστευα ότι είχε αντιμετωπίσει τον καρκίνο του Αλέξη... όταν λοιπόν, αμέσως μετά την κηδεία, πηγαίνοντας στο δωμάτιο μου από την κουζίνα όπου είχα πιει μονοκοπανιά μία διπλή δόση ουίσκι τον είδα να τακτοποιεί τα χαρτιά του και να τσεκάρει τους λογαριασμούς από τις κάρτες του έγινα πραγματικά έξαλλος! Κουρασμένος και μισομεθυσμένος άρχισα να του φωνάζω «τι μαλάκας είσαι εσύ ρε, μόλις έθαψες τον γιο σου και κάθεσαι και ελέγχεις του λογαριασμούς σου;» «δεν ντρέπεσαι γουρούνι» και άλλα τέτοια δραματικά. Στην αρχή δεν αντέδρασε αλλά όταν έγινα πιο πολύ επιθετικός σηκώθηκε και άρχισε να μου φωνάζει και αυτός... δεν θυμάμαι πολύ την συνέχεια, μπορεί να πιαστήκαμε και στα χέρια. Κάποια στιγμή πάντως μπήκε και η μάνα μου στη μέση που άρχιζε να μας φωνάζει να σκάσουμε... και νομίζω όταν την είδαμε να κλαίει το κόψαμε. Εγώ πήγα στο δωμάτιο μου και ο πατέρας μου συνέχισε να ασχολείται με τα χαρτιά και τους λογαριασμούς του...

Κατάλαβα τι ακριβώς έκανε εκείνη τη μέρα ένα χρόνο αργότερα - τρώγαμε ένα μεσημέρι όταν μας είπε ότι το πρωί εκείνης της ημέρας είχε πληρώσει τον τελευταίο λογαριασμό της πιστωτικής του κάρτας. Αυτή μας είπε ήταν η τελευταία δόση. Τους προηγούμενους μήνες είχε γενικά κλείσει πολλές εκκρεμότητες τέτοιου τύπου... είχε κάνει κάτι μεταβιβάσεις ακίνητων σε μένα και τα ξαδέλφια μου, είχε πληρώσει ότι χρωστούσε και εισπράξει ότι του χρωστούσαν, είχε ακυρώσει κάρτες, κινητά, συνδρομές σε περιοδικά. Όλα ήταν τέλεια... και μόνο μία δόση της κάρτας έμενε, αυτή που είχε πληρώσει εκείνο το πρωί... την άλλη μέρα το πρωί τον βρήκε η μαμά μου πεθαμένο στο κρεβάτι του και κατάλαβα ότι την ημέρα της κηδείας του αδελφού μου απλώς έφτιαχνε το πρόγραμμα όλων αυτών που έπρεπε να τακτοποιήσει πριν μας αποχαιρετήσει.