Thursday, April 28, 2011

τώρα που δεν ντρέπουμαι πια

θυμάσαι που πριν από λίγο καιρό σου έγραφα που πήγα στο Μέσα, την Παράσταση που παίζεται στο Παλλάς αυτόν τον καιρό με όχι και τόσο μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία;

Θέλω να σου εξομολογηθώ κάτι από εκείνη την μέρα που δεν στο είπα τότε από νωπή ντροπή.

αλλά τώρα επειδή είμαι καλό παιδί και άνθρωπος ανοιχτός και ειλικρινής, δεν μπορώ παρά να ομολογήσω την αλήθεια, όχι τίποτε άλλο αλλά για να το βγάλω από μέσα μου και επειδή αμαρτία που εξομολογείται παύει να είναι αμαρτία!

Λοιπόν, κάποια στιγμή που ήμασταν όλοι χωμένοι μέσα στην μινιμαλιά και την μεταμοντερνιά και την τέχνη ε δεν άντεξα ο άθρωπας, λύγισα, τσάκισα, και έβγαλα το κινητό μου και άρχισα να τσεκάρω τα mail μου να δω αν είχε συμβεί κάτι επείγον/δραματικό/σημαντικό. Δεν είχε, εγώ παρόλαυτα δεν σταμάτησα να ασχολούμαι με το τηλέφωνο μου, μετά το gmail μπήκα και στο mob site των Νέων, του BBC, του Reuters Entertainment, είδα λίγο το Google Reader μου κλπ κλπ. Είπαμε, λύγισα - ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο σύγχρονο μπαλέτο - ειδικά όταν αυτό το σύγχρονο παίζεται στο Παλλάς.

Δίπλα μου καθόταν κύριος μεσήλιξ, διοπτροφόρος, με μαλλί Αινσταϊνικό, ελαφρά αξούριστος και κάπως όχι και τόσο καθαρός, όπως είναι όλοι οι άνθρωποι που από την πολλή τέχνη, την δούλεψη ή την απόλαυσή της, δεν προκάμουν να κάνουν ένα ντουσάκι, (που όμως είναι 10 λεπτά δουλειά, λέω εν παρόδω).

Ο κύριος ήταν χαμένος σε αυτό που έβλεπε, το οποίο όμως χάσιμο εγώ με την δαιμονική τεχνολογική λάμψη της οθόνης του Nokia μου επλήγωνα και εμπόδιζα ανεπανόρθωτα. Οπότε ο κύριος, αφού έκανε την υπομονή του, δεν μπορώ να πω, γύρισε να μου πει, με πολύ ευγενικό τρόπο "σας πειράζει να κλείσετε το κινητό σας γιατί το φως του με ενοχλεί;".

ε και εγώ ως σκυλί της επιβίωσης, ως πολυμήχανος Έλλην Γιούλισης, ως καταφερτζής που όλα τα λύνει και από όλα ξεμπερδεύει με τον εξυπνότερο και πιο ανώδυνο τρόπο απήντησα...

"δεν μπορώ - είμαι μέλος του θίασου, και αυτό που κάνω είναι μέρος της παράστασης".

Μάλιστα, κοίταξα τον κύριο και υποτιμητικά που τόλμησε να διακόψει τον ερμηνευτή (εμένα, that is) από την μέθεξή του και την υπηρεσία της Τέχνης με ταυ κεφαλαίο.

Και συμπλήρωσα "εντάξει, εντάξει.... δεν πειράζει, που να το ξέρετε", παρηγορώντας τον για ένα λάθος που δεν έκανε και για μία συντριβή που, ομολογώ λόγω του σκότους, δεν είχα διαπιστώσει αν είχε αισθανθεί.

Κύριε άγνωστε εραστή της τέχνης λυπάμαι πολύ που σας κακοποίησα και σας είπα ψέματα! Αλλά ντράπηκα να με πιάσετε να χαζολογάω και έπαθα παλλινδρόμηση στην εποχή που μας έπιανε ο μαθηματικός να μιλάμε γλυκόλογα με τον αγαπημένο διπλανό μου! Τότε που δικαιολογούμην με την μνημειώδη φράση "δεν μιλάγαμε κύριε, απλά κάτι λέγαμε"... πέφτοντας έτσι με μια κίνηση στο αμάρτημα και του ψέματος αλλά και του σουρεαλισμού.

τι τα θες. καλά λένε οι ψυχίατροι. το σενάριο της ζωής μας γράφεται όταν είμαστε ακόμα μωράκια

ΥΓ - να σημειώσω δε, ότι για να στηρίξω το ψέμα μου μετά από κανένα τρίλεπτο που έφυγα δίπλα από τον κύριο, έφυγα... τελετουργικά, ας το πούμε.

Μόνο που αυτό, ακόμα ντρέπομαι κάπως να το περιγράψω. αχ

ξαναγράφοντας την ιστορία

πρώτα εδώ:

Και ύστερα εδώ:


είναι διαφημίσεις για την cybershot της Sony (duh)! ωραίες ε;

(το ξέρω ότι ψάρωσες πως θα γράψω τρελό ποστ για την κρίση και πως πρέπει να ξαναγραφτεί η ιστορία και οι Ολυμπιακοί και που είναι το κράτος και το Γιαούρτι του Πάγκαλου και η ελληνικότητα του Παπανδρέου και η νηφαλιότητα του Σαμαρά και μαζί τα φάγαμε και το ξύλο στους πολιτικούς και οι δημόσιοι υπάλληλοι και η κρίση αξιών και η κοινωνία που τα έχει παίξει... αλλά, δεν. Ζε σουή ντεζολέ. Όχι απο αδιαφορία - αλλά για να μπορώ να συνεχίσω να είμαι λειτουργικός και να κάνω ό,τι μπορώ για να πάμε παρακάτω. Με τρόμο διαπιστώνω πόσοι και πόσοι μπλόγκερζ έχουν παραλύσει από την εμμονή τους να γράφουν και να σχολιάζουν μόνο το πρόβλημα γύρω τους.)

Wednesday, April 27, 2011

rumblings

Απόψε βγήκα από το σπίτι κατά τις 9 και μισή να πάω προς το γυμναστήριο να κολυμπήσω λίγο, μετά την κραιπάλη του Πάσχα η οποία με κράτησε μία βδομάδα μακρυά από την πισίνα. Βρέθηκα σε μία Αθήνα βροχερή και χειμωνιάτικη και μικρή σαν πρωτεύουσα κομητείας στην Σκωτία.

Δεν πίστευα τα μάτια μου - η Ευτυχίδου έρημη εντελώς, ακόμα και τα αυτοκίνητα ήταν λίγα, και μέχρι να βρω ταξί να με πάει μέχρι το Σύνταγμα περίμενα ένα πεντάλεπτο. Μου άρεσε η εικόνα και η αίσθηση, απλά αυτό που με ανησυχεί είναι ότι αυτός ο καιρός, αυτό το κλίμα, αυτή η ησυχία ταιριάζουν περισσότερο σε άλλη εποχή.

Μπήκα στο ταξί, ο οδηγός, γύρω στα 60, μιλούσε στο τηλέφωνο με έναν φίλο του και του περιέγραφε πως πλακώθηκε με μία γκόμενα στην οποία είχε δώσει τα πάντα, της είχε αγοράσει κρεβάτι, την είχε κοιμίσει όταν δεν είχε που να πάει να κοιμηθεί τέσσερις μέρες και κανονικά θα έπρεπε να γράψει το όνομά του στον τοίχο του σπιτιού της "Άγιος Δημήτρης της είπα, έτσι θα πρέπει να με λέει και να το γράψεις στον τοίχο".

Κάθε λίγο και λιγάκι γυρνούσε προς τα πίσω που καθόμουν και μου έλεγε "συγγνώμη κύριε, δεν πειράζει, έτσι; δεν σαν ενοχλεί να μιλήσω λίγο...".

Δεν με ενοχλούσε καθόλου - αντίθετα, καλό είναι να θυμάσαι πότε πότε και τις ζωές των άλλων, πόσο πολύπλοκες και αλλιώτικες είναι και πόσο μακρυά από την δική σου (καλά, ok, όχι και τόσο μακρυά, και εγώ θα ήθελα ένα γκομενάκι συγκεκριμένο να γράψει Άγιος Προβατίδης στον τοίχο του, χεχεχε).

Έφτασα στην Πανεπιστημίου, κατέβηκα... και εκεί ερημιά. Τα θέατρα κλειστά, το Παλλάς κλειδαμπαρωμένο, στου Zonars 1-2 τραπέζια πιασμένα από τις δεκάδες τραπεζιών, στο Clemente's λίγο πιο κάτω μόνο σερβιτόροι τα μάζευαν σιγά σιγά να κλείσουν.

Στο γυμναστήριο επίσης ησυχία. Μπήκα κατευθείαν στα αποδυτήρια, γδύθηκα σιγά σιγά, είδα που έχω παχύνει λίγο, έβαλα το μπανιερό (τι ωραία λέξη - και τι τραγικό που την έχει αντικαταστήσει η φρικτή κακοηχία του "μαγιό") και κατέβηκα στην πισίνα. Βαριόμουν να κολυμπήσω αλλά έπρεπε πια να σφίξω το δόντι να ξαναμπώ στο ρυθμό μου. Αν αφήνω κάτι κάθε που βαριέμαι θα το κλείσουμε το μαγαζάκι.

Κάποια στιγμή μπήκε στην διπλανή διαδρομή να κολυμπήσει ένας άντρας, στην ηλικία μου πρέπει να ήταν. Κολυμπούσα συνεχόμενα και δεν είδα ποτέ το προσωπό του, μόνο το σώμα του έβλεπα στην αρχή της διαδρομής του όταν έφτανα και εγώ δίπλα, πριν κάνω την τούμπα να γυρίσω να συνεχίσω να κολυμπάω. Μου άρεσε το σώμα του όπως το έβλεπα μερικά μέτρα πιο πέρα, μέσα από τα γυαλάκια μου, τα θολωμένα γυαλάκια μου και μέσα από το νερό. Ήταν γήινο και ατελές, με λίγα κιλά παραπάνω, κατά τι πιο τριχωτό από το καλαίσθητα αποδεκτό, κατευθείαν από την ζωή βγαλμένο - από την ζωή, όχι από περιοδικά, τηλεοράσεις και άλλες αναπαραστάσεις. Με έπιασε μία ερωτική λαχτάρα, μία γλυκιά πείνα για σώμα.

Μου πέρασε, όμως, με μερικές απλωτές ακόμα. Και ύστερα ο άνδρας βγήκε από το νερό, πριν τελειώσω και σταματήσω να κολυμπάω ώστε να μπορέσω να δω και το πρόσωπό του.

Ήσυχος μέσα στην ησυχία, μετά το μικρό διάλλειμα της λαχτάρας για έναν άγνωστο, πήρα την αντίστροφη πορεία: Βγήκα από το νερό, πήγα στα αποδυτήρια, ντύθηκα, ξαναβγήκα στον δρόμο για την επιστροφή στο σπίτι. Η ώρα ήταν 11 και μισή περασμένες, τώρα η ερημιά στους δρόμους ήταν ακόμα μεγαλύτερη... Προχώρησα στην βροχή, αναρωτήθηκα "να πάω στο Παγκράτι με τα πόδια, 7 ευρώ για ταξί για να πάω στο γυμναστήριο και πίσω δεν την σηκώνει τέτοια σπατάλη η εποχή". Τελικά αποφάσισα υπέρ της εργατικής τάξης των οδηγών, της κυκλοφορίας του χρήματος και φυσικά της βολής μου.

Ο ταξιτζής ήταν ήρεμος, αυτήν την φορά. Δεν είπε κουβέντα, ούτε εγώ, σε όλη την διαδρομή. Τότε κατάλαβα ότι ο προηγούμενος με είχε ενοχλήσει... Ψυχικά, με είχε αναστατώσει. Αν το μυαλό μου αρεσκόταν στο να ακούει ό,τι άκουγε από το ταξιτζή ("υλικό" για το μεγάλο Ελληνικό Μυθιστόρημα που σε πείσμα της αναβλητικότητάς μου θα το γράψω) η "καρδιά μου", το συναίσθημα είχαν πιεστεί από την φόρτιση και την ένταση αυτών των οποίων γινόμουν αθέλητος μάρτυρας.

Ρώτησα τον εαυτό μου: Γιατί δεν είπες κάτι; Και καλά, πες δεν είπες τίποτε... Γιατί έκανες μετά την ανάγκη φιλοτιμία και έβγαλες πως σου άρεσε κιόλας όλο αυτό, αντί απλά να τσατιστείς και να θυμώσεις;

Με αυτήν την απορία μπήκα στο σπίτι. Τα γυαλιά μου είχα άπειρες σταγόνες της βροχής στο τζάμι τους.

Τώρα έξω ακόμα είναι χειμώνας, ήσυχος χειμώνας. Τρεις παρά είκοσι η ώρα, θα ξυπνήσω στις 7 και μισή. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι το μυαλό μου λειτουργεί τόσο εις βάρος του συναισθήματος. Αλλά μετά θυμάμαι ότι επίσης αυτό, εκτός από βλαβερό είναι και σωτήριο σε άλλες περιπτώσεις. Και καμιά φορά και στην ίδια περίπτωση. Και βλαβερό και σωτήριο.

Monday, April 25, 2011

Για τους Γιώργηδες

δεν έχω πιο λατρεμένους από Γιώργηδες! Και πόσο τυχερός είμαι που έχω τόσους πολλούς στην ζωή μου - και συγγενήδες και φίλους και συνεργάτες και γκομενάκια και όλα! Λάκη μη, γιου γκο μπόη ηντήντ!

Από όλους όμως ο πιο ξεχωριστός και αγαπημένος και πιο παλιός φίλος είναι ο Γιώργος μου ο Παυριανός. Εσύ τον Γιώργο φέτος θα τον άκουσες από την συμμετοχή του στην κριτική επιτροπή για την επιλογή του Ελληνικού Τραγουδιού που θα πάει στην Eurovision. Επίσης, θα διαβάζεις και τα καταπληκτικά του στιχάκια στην Athens Voice, που είναι να αλλάζεις συκώτι ώρες ώρες.

Ο Γιώργος όμως έχει λαμπρή καριέρα ως στιχουργός στο Ελληνικό Τραγούδι. Δες εδώ 6 τραγούδια του που τα λατρεύω και κάνουν διπλή και τριπλή την περηφάνια μου που με έχει φίλο και με αγαπά όσο και εγώ!

Αυτό το υπέροχο τραγούδι, ίσως το μεγαλύτερο sleeper hit του Νταλάρα τα τελευταία χρόνια μου φέρνει δάκρυα στα μάτια. Και μου θυμίζει τους νεκρούς μου. Φίλους και δικούς... Να με θυμάσαι:


Υπέροχο λαϊκό άσμα, ωδή στην αντρική μοναξιά - ο Μαζωνάκης στα καλλίτερά του, και τι ωραίο video clip. Παιδί της Νύχτας:


Άλλο υπέροχο ποιοτικό καψουροτράγουδο, η Άλκηστις τραγουδά "έλα για λίγο" και εμείς στα πατώματα να ουρλιάζουμε "μη φύγεις θα σκοτωθώ κ έχω κάρτα να πληρώσω την δευτέρα":


έχουμε κάνει και τα mega σουξέ μας, άμα λάχει... Σάκης, Σ έχω ερωτευτεί (ευχαριστώ Σάκης αλλά είμαι αλλού αυτήν την εποχή χεχεχε):
(καλά το clip πιο αλλούτερο πεθαίνεις, το άσχετο του ασχέτου! Plus εντελώς αντοικολογικό;)

Αυτό ο Γιώργης το έγραψε όταν ήταν πιτσιφρίκι 27 χρονών. Τραγουδά ο Γιώργος Μαρίνος, μουσική ο Σταμάτης Κραουνάκης... μα τι παρέα ε; Άντρες:


Και άλλο υπέροχο τραγούδι της αμαρτίας, τραγουδά ο Διονύσης Θεοδόσης, εξαιρετική και "αδικοχαμένη" φωνή! "Τις νύχτες που κυκλοφορώ", υπέροχο, από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια έβερ:


εκτός από αυτά ο Γιώργος έχει γράψει και άλλα, παλαβά και μη, όπως ας πούμε το κλασικό "Εγώ δεν πάω Μέγαρο θα μείνω με τον Παίδαρο" το "Και μου 'ρχεται ζαλάδα να ξέρω πως γυρίζεις γυμνός μες στην Ελλάδα για να με βασανίζεις" (αγαπώωωωωωωωω), το "Βραδιές με ακτινοβολία" επίσης του Νταλάρα, υπέροχο, το "δεν είσαι εδώ" της Βανδή (σκυλάς είμαι, το ξέρω, τι να κάνω, όταν πίνω κάνω αντιπχιότητα) καθώς και το "Όταν το τηλέφωνο χτυπήσει - στο πρώτο χτύπημα, είμαι στην πόρτα, δεύτερο χτύπημα κλείνω τα φώτα" την μοναδική επιτυχία της Ελίνας Κωνσταντοπούλου!

Και εις ανώτερα Γιώργο! Είσαι ο καλλίτερος και σε αγαπώ πολύ!

Και γενικότερα Γιώργηδες της ζωής μου αλλά και οι υποδέλοιποι, χρόνια πολλά και καλά! Εμείς όλοι οι άλλοι, οι μη Γιώργηδες σας αγαπάμε γιατί είστε μαλάματα! :-)

Friday, April 22, 2011

Το ευτράπελο της Μεγάλης Τετάρτης

Φτάνω λοιπόν ο καλός σου στην Εκκλησία κατά τις 7 και μισή, λίγα λεπτά πριν ξεκινήσει η απογευματινή ακολουθία της Μεγάλης Τετάρτης. Δεν έχει πολύ κόσμο, "α τι ωραία!" λέω από μέσα μου, βρίσκω να καθήσω σε ωραία κεντρική καρέκλα που βλέπεις τον ιερέα και την Ωραία Πύλη πρώτη μούρη στο καβούρι, "θα περάσουμε όμορφα σήμερα", γιου γκο μπόη, γιου γκο ηντήντ!

Που να ήξερα ότι εκτός από την τελετή θα ζούσα και τα Σλαπστίκεια 2011. Ξεκινά η ακολουθία, οι ψαλτάδες αρχίζουν τα δικά τους, καθόμαστε ανέμελοι όλοι και μαχμουρλίζουμε... όταν ξαφνικά μία γιαγιά που περπατάει στον κεντρικό διάδρομο της εκκλησίας πηγαίνοντας προς την Ιερά Τράπεζα να προσκυνήσει την εικόνα, στραβοπατάει και πέφτει με το πρόσωπο, με πολύ δύναμη, στο πάτωμα (στάση όρθιο σκύλο νομίζω το λένε οι γιογκάδες αυτό που βρίσκεσαι με το ποπουλάκι ψηλά και τα μάγουλα ακουμπισμένα στο μάρμαρο).

Παγώνει όλη η εκκλησία, ακούγονται μερικά τρομαγμένα "ΑΧ, ΑΧ", σταματάνε προς στιγμήν το ψάλσιμο οι κύριοι στα ψαλτήρια, τρέχουμε κανά δύο τρία παλλικάρια να σηκώσουμε την γιαγιά, η κακομοίρα είχε τρομάξει πολύ, ευτυχώς δεν είχε χτυπήσει, φαινομενικά τουλάχιστον, ε την βάζουμε σε μία καρέκλα, όλη την ώρα της τελετής ακουγόταν ο βόγκος της ο υπόκοφος - το πάθος το πασχαλινό, σου λέει μετά.

Δεν περνάνε λίγα λεπτά από την πεσμένη γιαγιά, ξαφνικά από το πίσω της εκκλησίας, από την είσοδο ακούγεται κραυγή μεγάλη, τσιρίδα σχεδόν, με λεπτή φωνή καστράτο "αααααααααααααααααχ", γυρνάμε προς τα πίσω όλοι, τι να δούμε: Mία κυρία αναμαλλιασμένη από την ενοχή και την τύψη να προσπαθεί να παρηγορήσει έναν κύριο (τον ουρλιαχτή) γιατί τον πάτησε με το 15ποντο στον κάλο και του άλλαξε την πίστη! Αυτός μάλλον είχε λεπτύνει από τον πόνο και η φωνή του, εκτός που είχε γίνει μπλαβί σαν μελιτζάνα το πρόσωπό του, απορώ πως θα γύρισε σπίτι του, οι δικοί του θα κατατρόμαξαν - τον είδα στο τέλος να βγαίνει από τον ναό κούτσα κούτσα και με το ίδιο αναψοκοκκίνισμα. Η δε κυρία η πατήτρια είχε εξαφανιστεί από προσώπου γης, φαντάζομαι ακόμα θα ντρέπεται και θα φοβάται μην τον πετύχει πουθενά και την δείρει.

Περνάει και αυτό, καταλαγιάζει το σούσουρο από το τσίριγμα το μεγάλο... και ξαφνικά εκεί που ψέλνουν οι κύριοι στα ψαλτήρια ΓΚΟΥΠ ακούγεται ένας γδούπος από τα μεγάφωνα... έσκυψε ένας κύριος από την ομάδα των ψαλτών λίγο και μετά όπως ανασηκωνόταν κοπάνησε με το μάτι του το μικρόφωνο... στέρεο και ντόλμπη μαύρισμα ματιού. Σαν να μην έφτανε αυτό, οι γύρω του υποδέλοιποι ψαλτάδες για κανένα 15λεπτο ακούγονταν να χασκογελάνε και να προσπαθούν να ελέγξουν τον εαυτό τους μην αρχίσουν τα υστερικά γέλια... "Έτι και έτι χου χου χου εν ειρήνη του χου χου χουΚυρίου δεηθώμεν χου χου χου!

"αμάν" λέω "κάτι δεν πάει καλά σήμερα, μήπως είναι ανάδρομος ο Άη-Γιώργης";

Όλη αυτήν την ώρα περιδιαβαίνει μέσα στην εκκλησία πάνω κάτω πάνω κάτω πιτσιφρίκι πες 5χρονο, με σκανταλιάρικο τσουλούφι και ύφος υπέρτατης αταξίας, από αυτά τα γλυκονιάνιαρα που λες "να το είχα αυτό παιδί/αδελφάκι/ανίψη να το έχω κάνει ζαχαρωτό από τις τσιμπιές και να τρέχω να το ξεμπλέξω από τις φασαρίες που θα μπλέκει 4 φορές την μέρα από την σκανταλοσύνη του". Αυτό λοιπόν εκτός από το τσουλούφι του, είναι και υπερήφανος κάτοχος σπορτέξ με φωτάκι τύπου ΚΙΤ και στο μπροστινό αλλά και στο πίσω μέρος! Τα οποία για να τα απολαύσει, τρέχει πάνω κάτω στην εκκλησία χαρούμενο, ανάμεσα στους παππούδες και τις γιαγιάδες και την κατάνυξη της ημέρας...

Κάποια στιγμή εξαφανίζεται το μικρό, "α, θα το μάζεψαν οι δικοί του λέω, ντροπής πράγματα Μεγαλοτεταρτιάτικα να παίζει μέσα στον ναό, τισκ τισκ τισκ τισκ ντισαπρούβ ντισαπρούβ εντατίκ". Που να ήξερα ο άνθρωπος ότι λίγα λεπτά μετά θα το έβλεπα ντυμένο με το μακρύ ρούχο του παπαδοπαιδίου, έτοιμο να συμμετάσχει στην ακολουθία, και θα έλεγα "ωχ, αυτό δεν θα έχει καλή κατάληξη, καθόλου καλή...".

Φτάνει λοιπόν η ώρα που ο ιερέας θα βγάλει από το ιερό την εικόνα της γιορτής που πρόκειται να τιμηθεί, την οποία κρατώντας την ψηλά, πρέπει να περιφέρει στην εκκλησία και ύστερα να την αποθέσει στο ειδικό μικρό βάθρο μπροστά στην Αγία Τράπεζα (εκεί που πάμε και την φιλάμε οι πιστοί). Ο ιερέας με την εικόνα είναι στην κατάληξη μικρής "πομπής", από 4-5 άτομα, που έχει έναν Assistant Ιερέα που κρατά το θυμιατό, μερικά παπαδοπαίδια που κρατάνε κεριά και ξεφτέρια κλπ κλπ. Στην κορυφή της πομπής, με τρόμο βλέπω ότι βρίσκεται το περιβόητο πιτσιφρίκι που φορά το ρούχο του το μωβ και κρατά και ένα ξεφτέρι. Ως πρώτο στην σειρά πρέπει να οδηγήσει τους από πίσω του, δηλαδή και τον ίδιο τον παπά.

Βγαίνει λοιπόν το μικρό από την πόρτα στα αριστερά της Ιεράς Τράπεζας, και από πίσω ο υπόλοιπος κόσμος της πομπής, να κατευθύνονται όλοι προς την είσοδο του ναού. Μόνο που επειδή είναι παλαβό και πιτσιφρίκι αρχίζει να πηγαίνει, αν έχεις τον θεό σου, ζιγκ ζαγκ, πότε αργά πότε γρήγορα, πότε δεξιά πότε αριστερά, ένα βήμα μπροστά ένα βήμα στοπ, ένα βήμα πίσω. Μπλοκάρει η πομπή, ο 15χρονος που είναι ακριβώς από πίσω του και που μάλλον είναι αδελφός του ή κάτι άλλο, έχει γίνει έξαλλος - κάτι του φωνάζει που δεν ακούμε, τύπου "κάτσε φρόνιμα, πήγαινε ίσια, ε, ε!" αλλά ο μικρός τίποτε... Την έχει καταβρεί με το ωραίο ρούχο και το ξεφτέρι που κρατά και τα παπούτσια με το φωτάκι και πηγαίνει λες και είναι στην αυλή του σχολείου και παίζει κυνηγητό! Γελάει κιόλας, δε ο μπαγασάκος.

Αφού γίνεται αυτό για καμιά 20αριά δευτερόλεπτα, εμφανίζεται καντηλανάφτης αυστηρός, αλλά νέος, ο οποίος αρπάει τον μικρό από τον ώμο, του ρίχνει μάλιστα και ελαφριά ξανάστροφη και κρατώντας τον με χέρι ατσάλινο τον καθοδηγεί που αλλά και με τι ρυθμό να προχωρήσει. Ο μικρός έχει ύφος "άουτς άουτς", αλλά ομαλοποιείται το πράγμα, η πομπή φτάνει στην είσοδο του ναού, πάει δεξιά πάει αριστερά, πάει όπου είναι να πάει τέλος πάντων και καταλήγει στο χώρο μπροστά από την Ιερά Τράπεζα. Στο κέντρο στέκεται ο παπάς, δεξιά σε παράταξη 3 παπαδοπαίδια, αριστερά τα υπόλοιπα 3, ένα από αυτά είναι βέβαια και το πιτσιφρίκι με το ξεφτέρι! Το οποίο φυσικά έχει σκουλούκι στον πισινό, δεν μπορεί να κάτσει ήσυχο 3 λεπτά σε μία γωνία, ειδικά τώρα που ο καντηλανάφτης το έχει αφήσει ήσυχο! Όλη την ώρα, λοιπόν, που ο παππάς λέει διάφορα μπροστά στην Ωραία Πύλη, αυτό κάνει με το στόμα του διάφορες φούρλες, κοιτάζει μία από δω, μία από κει, μία κάτω μία πάνω, κουνιέται μπρος πίσω, στρώνει το τσουλούφι του...

Ε και κάποια στιγμή, γίνεται το μοιραίο. Όπως χαζολογάει, του φεύγει το ξεφτέρι από τα χέρια και πέφτει, με κρότο μεγάλο, στο μαρμάρινο πάτωμα της. Δυστυχώς όμως αυτό συμβαίνει την ώρα ακριβώς που ο παπάς με την εικόνα στα χέρια κάνει γύρους γύρω από το μικρό βάθρο που θα την τοποθετήσει. Η εικόνα στο πάνω μέρος της έχει στερεωμένα 3 3 κεριά αναμένα. Καθώς πέφτει το ξεφτέρι, ο παπάς, που βρίσκεται κοντά στο σημείο που στέκεται ο μικρός, κάνει ένα στραβοπάτημα να το αποφύγει σηκώνοντας ταυτόχρονα την εικόνα ψηλά. Ακριβώς όμως από πάνω, είναι ο κεντρικός πολυέλαιος από τον οποίο κρέμονται μωβ κορδέλες - μεγάλη βδομάδα γαρ...

Μία από τις 3 φλόγες στο πάνω μέρος της εικόνας έρχεται σε επαφή με μία από τις κορδέλες η οποία... αρπάει φωτιά! Επειδή, δε, αυτές οι κορδέλες είναι πιο εύφλεκτες και από το καλτσό της Ζωζώς Σαπουτζάκη, η φωτιά φουντώνει, και αρχίζει να σκαρφαλώνει προς τα πάνω με ταχύτητα κατσαρίδας που την σημαδεύει η παντόφλα της Ζωζώς Σαπουτζάκη (χμ, δύο name dropping με την ζωζώ σε μία πρόταση, το γράψιμο μου γίνεται όλο και πιο όσωμ, γιέη!).

ε δεν περιγράφω άλλο τι έγινε στην Εκκλησία, ευτυχώς η καντηλανάφτης, που είμαι σίγουρος ότι κάτω από το μαύρο ρούχο φόραγε μπλουζάκι σούπερ ήρωα, εμφανίστηκε με σκάλα και πετσέτα και έσβησε την φωτιά (η οποία μεταξύ μας είχε μασουλήσει την κορδέλα, είχε φτάσει στο γυάλινο κομμάτι του πολυελαίου άρα πέθαινε)....

Χρειάστηκε κανένα πεντάλεπτο να επανέλθει η κατάσταση σε κανονικά πλαίσια. Να ηρεμήσουν οι γιαγιάδες, να καθαρίσει το κεφάλι του Ιερέα από τα αποκαϊδια, να πειστούν όσοι είχαν αρχίσει να φεύγουν για να γλυτώσουν από την φωτιά να επιστρέψουν...

Γίνανε και άλλα περίεργα στην υπόλοιπη ακολουθία, κάποια στιγμή εμφανίστηκε ας πούμε ο Πάκης Παυλόπουλος και έτσι που τον είδα, φοβισμένο και μαζεμένο και με αυτό το κάπως όχι και τόσο έξυπνο βλέμμα και ύφος να περνά αναρωτήθηκα πως έγινε και αυτός ο άνθρωπος κάποτε ήταν ο αντ΄ αυτού του άλλου φωστήρα πρωθυπουργού του Καραμανλή Τζούνιορ και πήγε να με πιάσει μία στεναχώρια.

Αλλά δεν με έπιασε διότι είχα σε όλο το υπόλοιπο της ακολουθίας άλλο πράγμα να με πικραίνει... Σκεφτόμουν το γλυκό πιτσιφρικάκι με το τρυφερό χαμόγελο και τι καυγά θα του κάνουν, πόσο θα το μαλώσουν που έκανε όλη αυτήν την φασαρία... Αχ αχ αχ λυγμ λυγμ λυγμ, βογκούσα από μέσα μου μαζί με την γιαγιά που είχε πέσει και τον κύριο που τον πάτησαν και τον άλλο που έφαγε το μικρόφωνο στο μάτι.

Και τελειώνει η ακολουθία, και πάω προς την ιερά τράπεζα και ω του Πασχαλινού θαύματος τι εικόνα βλέπω ο τυχερούλης; Σε μία καρέκλα μέσα στην Ιερή Τράπεζα κάθεται ο Ιερέας, με χαρούμενο ύφος, καθησυχαστικό, να γελάει κάτω από τα μουστάκια του... έχει τον μικρό τον φιλαράκο μου καθισμένο στην αγκαλιά του και, ω ναι, τον επαρηγορεί, του χαϊδεύει το κεφάλι και του δίνει χαϊδευτικό φιλάκι στο μάγουλο το βρεμμένο από τα δάκρυα.

... ... ... ... ... ... ... ... ... ...

Καλή ανάσταση φίλοι μου! Να είστε καλά, και εσείς και αυτοί που αγαπάτε και να έχετει εσωτερική ηρεμία και σωματική υγεία! :)

Tuesday, April 19, 2011

Κάτι (απίστευτα) σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Γρεγολανδίας

Η εφημερίδα, μεγάλης κυκλοφορίας, η χαρά του νοικοκυραίου και του αστού, μεταφέρει την είδηση γλαφυρότατα:

Απολύθηκε επειδή «ζούσε» στο facebook! είναι ο τίτλος του άρθρου, και ο υπέρτιτλος (το θαυμαστικό δεν είναι δικό μου) Οι επισκέψεις στο σάιτ εν ώρα εργασίας αποτέλεσαν αιτία απόλυσης για υπάλληλο, χωρίς να εισπράξει αποζηµίωση!

Διαβάζοντας την είδηση μαθαίνουμε λεπτομέρειες: Aπόφαση του πρωτοδικείου δικαίωσε εταιρία η οποία απέλυσε χωρίς αποζημίωση υπάλληλο της, που εν ώρα εργασίας ήταν συνεχώς στο facebook. Σύμφωνα με την δικαστική απόφαση η υπάλληλος της αεροπορικής εταιρίας, έφτασε μέχρι του σημείου να την καλούν πελάτες για να κλείσουν εισιτήρια και εκείνη να λέει, ψέματα σύμφωνα με τους μάρτυρες, ότι το σύστημα είχε πέσει... Τελικά, αφού την προειδοποίησαν μία φορά και η κυρία δεν χαμπάριασε, της έστειλαν και δεύτερη προειδοποίση. Σε αυτή, η υπάλληλος έκανε σαματά - στον οποίο ο διευθυντής της απάντησε με μία ξεγυρισμένη απόλυση και μάλιστα χωρίς αποζημίωση! Και μετά η υπάλληλος πήγε στο δικαστήριο για να διεκδικήσει τα κερατιάτικα και κοντολογίς πήρε από τα τρία το μακρύτερο...

δεν ξέρω, μπορεί κανείς να διαφωνήσει με αυτήν την απόφαση του δικαστηρίου ή να συμφωνήσει, εγώ για να είμαι ειλικρινής συμφωνώ 1000% - πάρα το γεγονός ότι το όλο σκηνικό κάνει μπαμ ότι γινόταν επίτηδες από την υπάλληλο για να προκληθεί η απόλυσή της. Φαίνεται ότι κάποτε ήταν πολύ παραγωγική, μετά κάτι έγινε σε κάποια αξιολόγηση και την "έριξαν" ένω προφανώς περίμενε προαγωγή ή αύξηση ή και τα δύο και αποφάσισε να κάνει το γνωστό κόλπο "θα τους πήξω στην μαλακία για να με στείλουν, να πάρω και την αποζημίωση και όλα καλά".

Ανεξάρτητα πάντως από το το πως το βλέπει κανείς το πράγμα, άλλο είναι το σοκαριστικό - στα μάτια μου τουλάχιστον. Η μεγάλη εφημερίδα λοιπόν τελειώνει το ρεπορτάζ για την υπόθεση με τι, αν έχεις το Θεό σου... παραθέτω αυτούσια την παράγραφο:

Πώς να µη σας πιάσουν στα πράσα

n «Κλειδώστε» το προφίλ σας στο facebook ώστε να µπορούν µόνο οι φίλοι σας να δουν τις δραστηριότητες και τα σχόλια που κάνετε εν ώρα εργασίας n Χρησιµοποιήστε τη δυνατότητα οµαδοποίησης των επαφών σας στο facebook, περιορίζοντας την πρόσβαση στα προσωπικά σας δεδοµένα φίλων από τον χώρο της εργασίας n Εν ανάγκη, δηµιουργήστε ένα δεύτερο, κλειστό προφίλ, το οποίο θα παραµείνει άγνωστο στους συναδέλφους σας και στο οποίο θα έχετε πρόσβαση όταν δουλεύετε ή θα σχολιάζετε χωρίς πρόβληµα n Αν δεν θέλετε να φαίνεται στο εταιρικό δίκτυο ότι χρησιµοποιείτε το facebook ή αν σας απαγορεύεται η πρόσβαση, χρησιµοποιήστε κάποιες από τις ειδικές ιστοσελίδες (proxy sites), όπως για παράδειγµα την http://punky.co.za/, που παρακάµπτουν τους περιορισµούς n Εναλλακτικά, µπορείτε να αποκτήσετε πρόσβαση στον υπολογιστή του σπιτιού σας µέσα από τη λειτουργία αποµακρυσµένης σύνδεσης (remote desktop connection)

και να συνδεθείτε από εκεί στο facebook, ώστε να µη φαίνονται οι δραστηριότητές σας στο εταιρικό δίκτυο n Αν όλα τα παραπάνω αποτύχουν, µπορείτε να συνδεθείτε από το κινητό σας τηλέφωνο ή από τον φορητό υπολογιστή, χρησιµοποιώντας μια κάρτα σύνδεσης 3G για πρόσβαση στο Internet µέσα από τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας


Μάλιστα κύριε μου! Η εφημερίδα, η ίδια αυτή εφημερίδα που, για παράδειγμα, απαιτεί κάθαρση - αξιοκρατεία - δικαιοσύνη - απόδοση ευθυνών - και ένας θεός ξέρει τι άλλο ώστε να βγούμε από την κρίση, κρίνει σκόπιμο να τελειώσει ένα άρθρο - με την παρήγορη στα αυτιά μου είδηση ότι η λούφα, η κακόβουλη αμέλεια τιμωρούνται - με συμβουλές πως να μπορώ να λουφάρω χωρίς να κινδυνεύω να έχω συνέπειες για την πράξη μου!

Τόσο διεφθαρμένοι πια; Τόσο Ελληνάρες; Τόσο αναίσχυντοι και αφιλότιμοι; Τόσο; Είναι πια τόσο αποδεκτό και εντάξει να κλέβεις αυτόν που σε πληρώνει, να μην χολοσκάς, να μην είσαι υπεύθυνος και τίμιος, να υποκρίνεσαι ότι αξίζεις τα χρήματα που αμοίβεσαι, ώστε μέχρι και οι εφημερίδες σου δίνουν και συμβουλές πως να τα πετυχαίνεις;

ε όπως λέει και ένας φίλος μου αθυρόστομος, μωρέ καλά κάνουνε και μας γαμάνε το δουνουτούδια και οι Γερμανοί! καλά κάνουνε και ακούν Έλληνα και στραβομουτσουνιάζουν! Καλά κάνουν και μας έχουν σταμπαρισμένους σαν τους εγκληματίες και τα λαμόγια της Ευρώπης! Νομίζω και παρανομίζω Τάκη!

Στεναχωρήθηκα ρε συ. Ειλικρινά στεναχωρήθηκα. Και προσπαθώ να καταλάβω το σκεπτικό πίσω από την απόφαση της εφημερίδας να κλείσει έτσι το ρεπορτάζ και δεν βγάζω άκρη! Το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι μία λογική του τύπου "το facebook είναι η εκτόνωση και η χαρά της κάθε πικραμένης, είναι μαζικό, άρα αν δώσουμε τιψ πως να έχεις πρόσβαση χωρίς να κινδυνεύεις να σε μπαγλαρώσουν θα ικανοποιήσουμε το κοινό μας". Όσο ηλίθιο και ανόητο και αν ακούγεται αυτό, είναι η μόνη εξήγηση που μπορώ να δώσω.

Αλλά παραμένει ανόητη εξήγηση. Αφ ενός διότι όταν είσαι εφημερίδα δεν μπορείς να ενθαρρύνεις το λουφάρισμα και το χασομέρι - πως το λένε ρε παιδί μου, δεν μπορείς! Τι να κάνουμε! Εκτός και αν είσαι η "Εφημερίδα της Λούφας". Και αφ ετέρου διότι, ε όχι ρε βλάκες, το κοινό που διαβάζει ακόμα εφημερίδα ΔΕΝ είναι το κοινό που λουφάρει στην δουλειά του, δεν είναι το κοινό που αντιμετωπίζει με ανευθυνότητα το ψωμί που τρώει, δεν χρειάζεται συμβουλές πως να κλέψει τον μισθό του.

Βέβαια το όλο πράγμα έχεις και την καλή του πλευρά. Διότι όταν η πρώτη σε κυκλοφορία καθημερινή εφημερίδα της χώρας σε συμβουλεύει "πως να μην σε πιάσουν στα πράσα" όταν χρησιμοποιείς για να κάνεις facebooking ώρα για την οποία πληρώνεσαι να παράγεις ή να προσφέρεις υπηρεσία... μπορούμε πια να ελπίζουμε ότι έχουμε πιάσει πάτο και ότι από δω και πέρα ίσως, ίσως λέω, μακάρι και αμήν Θεέ μου, να έχει μόνο προς τα πάνω πια...

(αποφεύγω να σχολιάσω το περιεχόμενο της παραγράφου, που μου βγάζει μία "λύσσα" λούφας και μία παρανομίλα που σχεδόν με αηδιάζει... μα "εν ανάγκη"; Μα "αν σας απαγορεύεται η πρόσβαση"; Μα "αν όλα τα παραπάνω αποτύχουν"; Που ζούμε ρε παιδιά; τι είναι η εργασία; κάτεργο; φυλακή; ντροπή! ΝΤΡΟΠΗ!)

Monday, April 18, 2011

Πρόσκληση

Πάω εκκλησία.

Θες να έλθεις μαζί μου;

Όχι για να κάνουμε παρέα, στην εκκλησία δεν μπορούμε να μιλάμε, απλά για να το μοιραστούμε.

Έλα.

Μην αναρωτηθείς τώρα αν ο Θεός υπάρχει, η Παναγία και οι Άγιοι αν είναι ιστορικά πρόσωπα... το ξέρω, θα ήθελες να ξέρεις, σε τρώει και σένα η αμφιβολία αλλά, για σήμερα, απλά έλα μαζί μου και ας μην τους έχεις αποδεδειγμένους. Θεώρησέ το ένα χαμένο απόγευμα (που δεν θα είναι) και έλα.

Ξέρεις τι; Έτσι για αλλαγή, για να πάμε κόντρα στην λογική που δεν μας πάει πουθενά, ας πιστέψουμε, τυφλά και παιδικά. Ας πιστέψουμε ότι υπάρχει ένας κόσμος που "αγαπάμε αλλήλους", που κανείς δεν κάνει ότι δεν θέλει να του κάνουν, που οι άνθρωποι αγωνίζονται για την Θέωση και για την ανάσταση, και για να ελλατώσουν τον πόνο εδώ... όχι για την καριέρα και την απόλαυση.

Πάμε, έλα.

Θα ακούμε τους ψαλτάδες να υπερβάλουν λίγο στα φωνητικά τους, θα μυρίζουμε λιβάνι και κερί. Θα γέρνουμε πάνω στο στασίδι, κάπως βαριεστημένοι και κουρασμένοι αλλά και με μία ανεξήγητη γαλήνη μέσα μας. Έχει ανάγκη ο άνθρωπος να πιστεύει σε πράγματα που δεν είναι αποδεδειγμένα... ακριβώς ΕΠΕΙΔΉ δεν είναι αποδεδειγμένα.

Θα βλέπουμε τους περαστικούς να μπαινοβγαίνουν να ανάψουν ένα κερί. Τι τους έφερε να αφιερώσουν 1 λεπτό για να μπουν, θα αναρωτιόμαστε... Κάποια ενοχή, μία αγωνία, η υποχρέωση, ένας χαμένος δικός, η σύμπτωση, η αγάπη, η ανάγκη να πουν ένα ευχαριστώ;

Γύρω μας θα είναι κυρίως μεγάλοι άνθρωποι - οι λίγοι νέοι θα μας τραβούν την προσοχή. Μερικοί φαίνονται ιδιαίτεροι, κάπως πειραγμένοι, σταυροκοπιούνται θεατρικά, μοιάζουν να μην έχουν επαφή με την πραγματικότητα. Τι κρίμα θα σκεφτόμαστε που οι συγκροτημένοι άνθρωποι απαξιώνουν την μεταφυσική της πίστης...

Βλέπεις και σκληρά βλέμματα μέσα στην εκκλησία, ανθρώπων που μάλλον τα έχουν όλα τακτοποιημένα, αυστηροί, άτεγκοι.

Όμως τα γλυκά βλέματα είναι πιο πολλά. Ας μείνουμε σε αυτά, ας προσπαθήσουμε να γλυκάνουμε και το δικό μας.

Έλα μαζί, και ας μην είσαι σίγουρός. Έλα με όχημα την αμφιβολία.

Έλα για να πούμε ένα ευχαριστώ που εγώ και εσύ μπορούμε να πάμε παρέα στην εκκλησία, να μην μιλάμε, να κάτσουμε και μακρυά ο ένας από τον άλλο και παρόλα αυτά να είμαστε μαζί.

Saturday, April 16, 2011

Τι κάνεις πενηντάχρονο μπλιμπλίκι μου;

Οκ οι εξελίξεις στον χόρο της ΚΑΠ-electropop τρέχουνε και πρέπει να δούμε τι κάνουνε στην ζωή τους τα αγαπημένα μας μεσήλικα μπλιμπλικόμουτρα!

ERASURE:
Ετοιμάζουν καινούργιο άλμπουμ, ελπίζω να είναι καλλίτερο από το τελευταίο τους που δεν μου έκατσε καθόλου καλά - το ετοιμάζουν με τους δύο συντελεστές να μην συναντιόνται σχεδόν καθόλου, μάλλον κάτι έχει συμβεί μεταξύ τους και δεν μας το λένε. Γράφει ο ένας τη μουσική, στέλνει, γράφει ο άλλος στίχους, στέλνει, κάνει ο ένας διορθώσεις, στέλνει, κάνει ο άλλος διορθώσεις, στέλνει... κάπου ανάμεσα υπάρχει και ένας παραγωγός μέσω του οποίο υποψιάζομαι ότι συνεννοούνται, τι να πω, αυτοί ξέρουν. Eπίσης, ο Vince Clarke έκανε ένα εξαιρετικό remix στο καινούργιο χιτάκι της Βασιλικής Ακτίνας Μαρτινοπούλου (Billy Ray Martin) το Sweet Suburban Disco:
Sweet suburban disco(vince clarke remix) by billie ray martin

DEPECHE MODE:
Τα αιώνια πιτσιφρίκια της ηλεκτροπόπ βγάζουν στις αρχές Γιούνη ένα remix album, Remixes 2: 81-11 θα λέγεται με πολλές πολλές πολλές ρεμιξιές (duh) όλων των μεγάλων τους σουξέ. Θα βγει σε δύο εκδόσεις, μία με μονό cd και μία με τριπλό. Ανάμεσα στους remixers είναι οι UNKLE, οι Stargate, ο Vince Clarke των Erasure (που μην ξεχνάς ήταν και μέλος των DM και βασικό συνθέτης στο πρώτο τους δίσκο σε κασέτα) και πολλοί άλλοι. Της συλλογής θα προηγηθεί κυκλοφορία maxi single, το Personal Jesus 11 σε επανέκδοση με πολλά remix. Εντάξει, να σου πω την αλήθεια την πρώτη παρόμοια συλλογή των Depeche το 2004 δεν την είχα λατρέψει, αλλά ok δεν μπορείς πια να έχεις παράλογες απαιτήσεις για συχνά νέα αλμπουμ από πενηντάρηδες που έχουν λιώσει σε παγκόσμιες περιοδείες, με πολλά ναρκωτικά και πιοτί. Θυμήσου κάτι υπέροχο δικό τους από το Violator, ρησπέκτ:

PET SHOP BOYS
Kαι πάμε στους τελευταίους και καλλίτερους, χεχε. Οι Pet Shop Boys έβγαλαν το τρίτο τους best, το οποίο το βρίσκεις στο Public 9.99 την Limited edition με τέλειο dvd (αλήθεια να πας να το πάρεις, είναι καράκολέκτορζ) και πρίν από κανένα μήνα έβγαλαν και το δίσκο με την μουσική για το μπαλέτο, το The Most Incredible Thing που πήρε γενικά καλές κριτικές: Εγώ να σου πω την αλήθεια, ακόμα δεν το έχω ακούσει κανονικά, που ντρέπομαι λίγο να σου πω, αλλά δεν ξέρω δεν μου κάνει κέφι - όχι λόγω του cd ότι δεν μου γεμίζει το μάτι κ έτσι, κάθε άλλο. Απλά, χμφ χμφ χμφ ξέρεις, έχω μία μελαγχολία που κάπως με αποθαρρύνει, δεν ξέρω... δεν έχω όρεξη. θα μου περάσει, α γκές.

Όμως το πραγματικά σοκαριστικό νέο για τους Pet Shop Boys είναι, είναι.... είναι ότι θα είναι support (special guests το λένε αυτοί, αλλά ντάξει σαπόρτ είναι τώρα αυτό, θα παίζουν 40 λεπτά μουσική πριν βγουν οι βασικοί...) στην περιοδεία που θα κάνουν και στην Μεγάλη Βρετανία αλλά και στην Ευρώπη, ποιοι αν έχεις τον Θεό σου, θέμου τι έχω κάνει και με τιμωρείς έτσι όχι πες μου.... σε ποιους αν έχεις το θεό σου, στους Take That!!!
Βέβαια οι Take That σ-κ-ι-ζ-ο-υ-ν ότι έχουν κάνει μετά την επανασύνδεση τους στην οποία συμμετέχει και ο Robbie Williams πάει γαμάτο, οπότε εντάξει Ok δεν έχουν άδικο τα παπούδια να κάνουν support, αν μη τι άλλο θα κάνουν ντόρο και πάταγο. Αλλά και πάλι ρε παιδί μου, δεν ξέρω μου κάθεται κάπως το νέο, είναι σαν να κάνει η Χαρούλα support στην Rihanna. Τεςπα, περίεργες εποχές ζούμε, πολύ περίεργες, αλλά μήπως και δεν ήταν κάποια εποχή περίεργη. Μάλλον τα μάτια μας άλλαξαν τρόπο που βλέπουν τα πράγματα χμφ χμφ χμφ χμφ.... Χτύπα και μία λατρεία από τις λίγες, με έχει στοιχειώσει αυτό το τραγούδι 21 χρόνια τώρα: Pet Shop Boys - This Must Be The Place I Waited Years To Leave

Thursday, April 14, 2011

Το "Μέσα" του Παπαϊωάννου στο Παλλάς


Εχθές ήταν η πρεμιέρα της νέας παράστασης του Δημήτρη Παπαϊωάννου, του "Μέσα", στο Παλλάς. Χάρη στον φίλο μου τον Άρη (thanks pal) που είναι πάντα καλεσμένος στα μεγάλα καλλιτεχνικά γεγονότα και που σχεδόν πάντα με καλεί και μένα (γιου γκο μπόη), κατάφερα να εξασφαλίσω την πολυπόθητη πρόσκληση και να πάω.

Οι οδηγίες ήταν σαφείς. Η παράσταση θα ξεκινούσε στις 5 και 30 το απόγευμα και θα τελείωνε στις 11 και 30. Εμείς μπορούσαμε σε αυτό το εξάωρο να πάμε ό,τι ώρα θέλαμε, να φύγουμε στο ενδιάμεσο, να ξαναέλθουμε, να ξαναφύγουμε. Γενικά υπήρχε ελευθερία και ευελιξία, και στο πότε αλλά και στο που - μπορούσε να κάτσεις όπου θες, να αλλάξεις θέση, να σταθείς όρθιος... Αυτό είναι εξάλλου το "επαναστατικό" της παράστασης.

Συναντηθήκαμε με τον Άρη λοιπόν έξω από το Παλλάς στις 6 και 30, μετά την εκπομπή του στον 9,84. Είχε φροντίσει να πάρει τα εισιτήριά μας, που ήταν ονομαστικά (βασικά κάποιος είχε γράψει με στυλό το ονοματεπώνυμο μου πάνω στο δικό μου) και έτσι προχωρήσαμε να μπούμε κατευθείαν. Στην είσοδο οι μαυροφορεμένοι νεαροί και νεαρές του Παλλάς (χάλια στολές, λες και είναι στην ρεσεψιόν του Ά Νεκροταφείου) σου περνάνε το εισιτήριο από αναγνώστη bar code... και ύστερα μπαίνεις!

Η είσοδος είναι αν μη τι άλλο πολύ εντυπωσιακή. Οι συντελεστές της παράστασης έχουν εκμεταλλευτεί τις δυνατότητες της τεράστιας σκηνής του Παλλάς και μπαίνοντας στην αίθουσα σαν να σου κόβεται η ανάσα από αυτό που βλέπεις. Είναι το εσωτερικό ενός λιτού, μινιμαλιστικού, σχεδόν καλογερίστικα άδειου διαμερίσματος, και της θέας στην πόλη που έχει η βεράντα του. Φυσικά, το διαμέρισμα είναι ρετιρέ, είμαστε μεγαλοαστοί, μην ξεχνιόμαστε, εξ ου και κάνουμε/απολαμβανουμε τέχνη.

Το εντυπωσιακό είναι ότι όλο αυτό το πράγμα είναι έτσι τοποθετημένο και φτιαγμένο που σου δίνει μία αίσθηση προοπτικής σπούκη σχεδόν. Είναι λίγο σαν μαγεία και σαν ψευδαίσθηση. Σου κάνει σαν view master, ενώ είναι δηλαδή πραγματικό, τρισδιάστατο η προοπτική σου προκαλεί την εντύπωση ότι αυτό που βλέπεις είναι αναπαράσταση του 3D , μόνο τεχνητή, όχι αληθινή. Χμφ. Ενδιαφέρουσα ιδέα - η χρήση των τεχνικών μέσων που σου δίδει η πραγματικότητα για να κάνεις την πραγματικότητα να φαίνεται "ψεύτικη"!

Η παράσταση είναι η εξής: Όπως βλέπεις εσύ το εσωτερικό του διαμερίσματος, μπαίνουν σε αυτό από την πόρτα του που βρίσκεται στα αριστερά, νέοι και νέες μέχρι 40 χρονών. Όλοι είναι ντυμένοι με τζιν, λιτά άχρωμα μπλουζάκια και πανωφόρια και όλοι κρατάνε bag-packs. Μπαίνουν λοιπόν στο δωμάτιο, ας πούμε σαν να επιστρέφουν από την δουλειά τους, κρεμάνε το πανωφόρι τους, ανοίγουν το θερμοσίφωνο, προχωράνε προς το κρεβάτι απέναντι από την πόρτα, κάθονται για να βγάλουν τα παπούτσια, σηκώνονται, γδύνονται εντελώς, μπαίνουν στο μπάνιο, κάποιοι κατουράνε ή κάθονται στην λεκάνη για να κάνουν κακά και ύστερα μπαίνουν στο ντους. Και μετά, βγαίνουν από το ντους, στην πόρτα της τουαλέτας σκουπίζονται με μία τεράστια πετσέτα και προχωράνε προς την κουζίνα του διαμερίσματος όπου τρώνε στο τραπέζι. Αφού φάνε, πάνε στο κρεβάτι, κατευθείαν ή με μία στάση στην βεράντα για να δουν την θέα, βγάζουν το σορτσάκι που είχαν φορέσει για να φάνε, ξαπλώνουν γυμνοί στο κρεβάτι, πάντα ανάσκελα, και σιγά σιγά μετακινούνται προς το κέντρο του κρεβατιού όπου εξαφανίζονται (υπάρχει κρυφό άνοιγμα/μηχανισμός στον οποίο πέφτουν μέσα). Και εμφανίζονται λίγο μετά πάλι στην σκηνή.

Τώρα, αυτή η αλληλουχία δράσεων "μπαίνω στο σπίτι, γδύνομαι, κάνω μπάνιο, σκουπίζομαι, φοράω σορτς, τρώω, ξαπλώνω, εξαφανίζομαι" δεν γίνεται πάντα με τον ίδιο τρόπο. Πότε πότε βλέπεις στην σκηνή 2 ή 3 και μέχρι 7-8 διαφορετικούς ανθρώπους ο καθένας από τους οποίους είναι σε άλλο στάδιο της σειράς, πότε 1 μόνο, πότε πότε 2 που κάνουν το ίδιο ακριβώς ταυτόχρονα. Επίσης, είναι πιθανό κάποιοι από τους ερμηνευτές να εμφανιστούν στην σκηνή σε κάποιο στάδιο της σειράς αυτής, να μην την πιάσουν από την αρχή δηλαδή (να βγουν για παράδειγμα από το μπάνιο και να αρχίσουν να σκουπίζονται, χωρίς να τους έχεις δει να μπαίνουν σε αυτό, ή να εμφανιστούν από την κουζίνα και να ξεκινήσουν να τρώνε). Αυτό είναι η παράσταση, κοντολογίς. Αυτό βλέπεις τις 6 ώρες που κρατά - η θέα από το μπαλκόνι του διαμερίσματος αλλάζει συχνά (πάντα όμως, πρόκειται για γειτονιές της Αθήνας), ενώ ακούγεται ένας βόμβος μόλις αισθητός καθώς και ηχητικά "τοπία" και πότε πότε υπάρχει και κάποια αίσθηση μουσικής που όμως διαρκεί λίγο.

Τεχνικά το όλο πράγμα είναι πολύ καλά ενορχηστρωμένο και οργανωμένο. Ο συντονισμός των ερμηνευτών είναι τέλειος, διάφορα ωραία τεχνικά "κολπάκια" που έχει λειτουργούν άψογα... εντάξει δεν θα περίμενες και τίποτε λιγότερο από την ομάδα που το έστησε. Ειδικά το τέχνασμα με τα ποτήρια που σπρώχνονται στο κενό και πιάνονται τελευταία στιγμή πριν πέσουν στο πάτωμα και σπάσουν (δεν λέω περισσότερα, θα κάνω σπόηλερ) είναι και έξυπνο και πολύ συμβολικό (μην κοιτάς που ακόμα δεν έχω καταφέρει να το ντύσω με νόημα, το υποσυνείδητό μου μου λέει ότι κάτι σημαίνει - και δεν κάνω πλάκα).

Όμως περί τίνος ακριβώς πρόκειται το "Μέσα"; τι θέλει να μας πει ο ποιητής, για να το θέσω λαϊκά; Έχει κάποιο νόημα; Και ακόμα.... Να το δεις; ή να το αφήσεις;

Χμφ χμφ χμφ χμφ... εντάξει, είναι σαφές ότι όλο αυτό έχει κάποιους, πολλούς, συμβολισμούς. Το διαμέρισμα πιθανώς είναι η ζωή η ίδια, που όλοι μπαίνουμε, ο ύπνος στον οποίο όλοι καταλήγουν και το κρεβάτι όπου πέφτουν και μετά εξαφανίζονται είναι ο θάνατος, η τσάντα που κρατάνε μπαίνοντας στο διαμέρισμά είναι η εκπαίδευση που όλοι παίρνουμε στα παιδικάτα μας κλπ κλπ κλπ κλπ κλπ. Όρεξη να έχεις να ερμηνεύεις...

Όπως και να έχει, δεν ξέρω τι μπορεί να πει σε άλλους, μπορώ όμως να πω τι είπε σε μένα: Καταρχήν μου φάνηκε ως μία εξαιρετική απεικόνιση της αμηχανίας και του μουδιάσματος που έχουμε όλοι αυτόν τον καιρό. Η σιωπή, η έλλειψη επικοινωνίας, η απουσία χαράς που βίωσα... είναι πολύ το τώρα μας, στην ελληνική κοινωνία.

Ακόμα, η παράσταση είναι μία πρώτης τάξεως συμπύκνωση της ρουτίνας και της μονοτονίας που (μπορεί να) είναι η ζωή του ανθρώπου αν αυτός δεν κάνει τα κουμάντα του να ζήσει την ζωή του κάπως πιο ολοκληρωμένα και φευγάτα και ουσιαστικά (με όποια υποκειμενικότητα έχουν αυτές οι έννοιες).

Ταυτόχρονα μου γεννούσε και άλλες σκέψεις. Ας πούμε, σκέφτηκα ότι σημαντικό κομμάτι του να βιώσεις την παράσταση είναι και ο τρόπος που μπορείς να την δεις (να μπεις και να βγεις όσο και όποτε θες, δηλαδή). Μήπως αυτό δεν είναι αντίστοιχο με την ελευθερία της ζωής του ανθρώπου; Είσαι ελεύθερος να ακολουθήσεις ό,τι θέλεις σαν νόρμα ζωής, τον δρόμο της αρετής ή της κακίας, της μοναξιάς ή της συνύπαρξης, της εμβάθυνσης ή της επιπολαιότητας...

Καθώς φτάναμε στο τέλος της παράστασης, κατά τις 11 και 25, ήρθαν προς εμάς τους θεατές οι ηθοποιοί και μας είπαν "πρέπει να εκκενώσουμε την αίθουσα, σιγά σιγά να φύγετε... βέβαια η παράσταση θα συνεχιστεί, αλλά το Παλλάς πρέπει να αδειάσει". Νομίζω ότι αυτό το "η παράσταση θα συνεχιστεί" είναι επίσης σημαντικό τμήμα της εμπειρίας. Κάτι θέλει να σου πει η αποχώρηση με την γνώση ότι το διαμέρισμα θα συνεχίζει να είναι γεμάτο κίνηση.... ίσως "αν δεν κάνεις κάτι, αυτό που είδες θα συνεχίσει να γίνεται, η ρουτίνα δεν σπάει αν δεν δράσεις" ή "ό,τι και να κάνεις, η ζωή συνεχίζεται - θα έρθεις, θα φύγεις, η ζωή θα συνεχιστεί".

Αναρωτιέμαι μήπως αν κάτσεις και την δεις όλη την παράσταση μπεις σε κάποιου είδους μάντρα; Εγώ έκατσα μιάμιση ώρα στην αρχή και ακόμα 20 λεπτά στο τέλος και ειδικά στο πρώτο εναμισάωρο συντονίστηκα με ένα ρυθμό αλλιώτικο από τον συνηθισμένο μου, που θα πει ότι αν καθόμουν έξι ώρες ίσως να έμπαινα σε ακόμα πιο άλλη κατάσταση. Ντάξει δεν μπήκα και σε high αλλά "το ένιωσα" ρε παιδί μου, πως το λένε.

Από την άλλη βέβαια, ότι και να κάνεις επί έξι ώρες θα σε βάλει σε mood... και εδώ που τα λέμε ο Άρης που έκατσε όλη την διάρκεια, δεν μου φάνηκε να έχει κάποιου είδους φοβερό elevation (τον παρατηρούσα πολύ προσεκτικά φεύγοντας).... χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ... Να σου πω τώρα και κάτι ακόμα. Οι μεγάλοι, καλοί ψυχαναλυτές λένε ότι τα όνειρα που βλέπουμε, εκτός από την αντικειμενική τους αξία, ότι δηλαδή σηματοδοτούν τι απασχολεί το υποσυνείδητό μας έχουν και μία εξίσου μεγάλη υποκειμενική. Όταν σκέφτεσαι/συζητάς τι όνειρο είδες και το ερμηνεύεις, ουσιαστικά προδίδεις τι σε απασχολεί πολύ εκείνη την φάση της ζωής σου. Ας πούμε, βλέπεις να περνάς ένα ποτάμι, και αν έχεις επαγγελματικά θέματα μπορεί να το ερμηνεύσεις ότι "θέλω να φύγω από αυτήν την δουλειά" ενώ πιχι αν έχεις προσωπικογκομενικά θέματα λες "μου την δίνει ο Μήτσος πια, θέλω να χωρίζω, να περάσω το ποτάμι της σχέσης αυτής να πάω απέναντι".

Κάπως το ένστικτό μου, λοιπόν, μου έδωσε την αίσθηση ότι ο Παπαϊωάννου είχε πρόθεση να φτιάξει έναν καμβά, ουδέτερο σχετικά, αλλά με ερεθίσματα που θα σε ωθούσαν να σκεφτείς και να τον χρωματίσεις με βάση αυτό που είσαι - σε απασχολεί - σε νοιάζει αυτόν τον καιρό. Δηλαδή βλέπεις την παράσταση, και ανάλογα με το τι έχεις στο μυαλό σου και την καρδιά σου, της δίνεις και το αντίστοιχο "σώμα". Πολύ έξυπνο, πολύ ουσιαστικά interactive... μπράβο του για αυτό.

Επίσης, η ερμηνεία που άκουσα ότι στόχος του έργου είναι να δείξει την ομοιότητα των ανθρώπων, πόσο ίδιοι είμαστε στα βασικά και αρχετυπικά... ναι, την δέχομαι σε ένα βαθμό, αλλά το πρόβλημα είναι ότι αυτή η ομοιότητα δεν βγαίνει ως θετική, ως αλληλεγύη, ως "είμαστε όλοι αδέλφια". Η αίσθηση της ψυχρότητας και της ρουτίνας που βγάζει αυτό που βλέπεις στο Παλλάς δίδει αρνητική χροιά και τόνο φωνής στην ομοιότητα αυτή, στο κοινό που έχουμε όλοι... Σαν να το στηλιτεύει περισσότερο είναι, παρά σαν να το γιορτάζει.

Και βέβαια, υπάρχει ένα ακόμα σημαντικό "πρόβλημα": Αυτό που βλέπεις είναι αρκετά απογυμνωμένο και ουδέτερο για να το πεις "θέαμα". Αν είσαι adhd (γκούγκλ ητ) θα φρικάρεις. Αν θες ιστορίες με αρχή μέση τέλος, επίσης. Αν για σένα οθόνη ίσον εφέ, πάθη, ανατροπές, φασαρίες και μετά κορύφωση/happy end θα φρικάρεις ξανά μανά. Αν δεν έχεις υπομονή, θα λαλήσεις. Και πάει λέγοντας.

Σκέφτηκα βγαίνοντας από το Παλλάς ότι ίσως ο Παπαϊωάννου βρήκε ένα τρόπο να μας πει "αχ ρε παιδιά, σόρη αλλά νισάφι πια, δεν θέλω άλλο προβολέα πάνω μου, δεν θέλω άλλο Παλλάς, άλλη μαζικότητα. Πάρτε αυτό τώρα από μένα, το λίγο υπερβολικά μινιμαλιστικό, το πολύ ανοιχτό σε ερμηνείες, ώστε εσείς οι πιο ακατάλληλοι να μου θυμώσετε και να με εγκαταλείψετε και να μου μείνουν μόνο οι σκληροπυρηνικοί, οι πραγματικά δικοί μου... και να μπορέσω κ εγώ να γυρίσω στο περιθώριό μου λίγο, ελεύθερος από το βάρος του να πρέπει να γεμίσω το Παλλάς με κυρίες με πομπέ μαλλί, όπως επί 2, και να βρω τον πιο ρηξικέλευθο εαυτό μου...". Αλλά βέβαια, μπορεί να λέω και βλακείες. δεν θα το μάθω ποτέ.

Πάντως, για όποια αξία μπορεί να έχει, ωφείλω να σου πω κάτι: H παράσταση έχει σχετικά κορωμένους πολέμιους, ("τεμπέλικη δουλειά", "φλερτάρει με τον σχετικισμό", "αμήχανη και μουδιασμένη", "περιττή και πλαδαρή και φλύαρη" "ανοικονόμητη χωρίς λόγο στην διάρκειά της" μου είπαν κάποιοι φίλοι που την είδαν στην πρόβα τζενεράλε) αλλά όχι εξίσου φανατικούς υποστηρικτές. Σαν κάπως ακόμα και αυτοί που τους άρεσε, να τους άρεσε από επιείκια - καθώς είσης και διότι καλό είναι να υποστηρίζομε τους πειραματισμούς... ενδεικτικό; Μπορεί.

Και ένας συνειρμός για το τέλος, γιατί σε παρακούρασα: Η αίσθηση στο χώρο των θεατών (με ανθρώπους να σηκώνονται για να φύγουν ή για να αλλάξουν θέση, με άλλους να μπαίνουν, κάποιους να στέκονται όρθιοι για να δουν την σκηνή από άλλη οπτική γωνία) μου θύμισε πολύ έντονα, σχεδόν είναι ταυτισμένη, με την αίσθηση που έχεις στα τσοντοσινεμά! Εκεί, δηλαδή, όπου οι θαμώνες φυσικά δεν κάθονται να δουν την ταινία από την αρχή μέχρι το τέλος αλλά μπαίνουν στην μέση του έργου, ή στο τέλος, βλέπουν λίγο, κάνουν την δουλίτσα τους (την παίζουν ή κάνουν το κονεδάκι με κάποιον άλλο θεατή) και ύστερα σηκώνονται για να φύγουν ή να πάνε στην τουαλέτα να βγάλουν τα μάτια τους. Και μετά ξαναγυρίζουν, μπαίνουν καινούργιοι, άλλοι απλά αλλάζουν θέσεις κ.οκ. Για αυτό, για το ότι δηλαδή ο Παπαϊωάννου έβαλε την αστική τάξη να συμπεριφερθεί σαν να είναι θεατές σε πορνοσινεμά, του βγάζω το καπέλο!

Α, επίτηδες δεν αναφέρομαι στο "γυμνό" της παράστασης, έλεος, δεν είμαστε 12χρονα σε χωριό την δεκαετία του 70, ενήλικες άνθρωποι είμαστε, δεν θα μας σοκάρουν τώρα αυτά που όχι μόνο είναι "φυσικά" αλλά και δεν έχουν καθόλου τέτοια πρόθεση.... Nuff said - α και η παράσταση δεν είναι καθόλου gay φορτισμένη... μην πας δηλαδή για να νιώσεις ότι κάνεις αγώνα και συνδικαλίζεσαι για τα δικαιώματα το ομοφυλόφιλων, ξέχνα το χεχεχε

The verdict: Να το δεις; Να το το δεις, ναι. Αλλά να θυμάσαι δύο πράγματα:

Πρώτον, ότι δεν είναι "θέαμα".

Και δεύτερον ότι στην επίσημη ιστοσελίδα της παράστασης στην ερώτηση "γιατί να έρθω στο Μέσα" η απάντηση που δίδεται από τους συντελεστές της είναι "αυτό το ξέρεις μόνο εσύ". Σόφη απάντηση, ναι - αλλά πολύ, πολύ παρακινδυνευμένη

Monday, April 11, 2011

Adidas ή Nike;

Όταν είδα την διαφήμιση της Nike που αυτές τις μέρες είναι στον αέρα νόμισα ότι είναι πιο καινούργια από αυτήν της Adidas, που επίσης άρχισε να προβάλεται το τελευταίο διάστημα. Ψάχνοντας στο διαδίκτυο τελικά είδα ότι η Nike είχε βγει νωρίτερα - στο εξωτερικό είναι ήδη δύο μήνες που παίζεται, αλλά στην Ελλάδα την βλέπουμε τώρα, προφανώς για να απαντήσει στην μεγαλεπήβολη και φιλόδοξη καμπάνια της Adidas που τρέχει στα κανάλια τα Ελληνικά εδώ και μία βδομάδα.

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει μία "βεντέτα" ανάμεσα στις δύο μάρκες, όταν η μία κάνει κάτι η άλλη πρέπει κ εκείνη να δηλώσει την παρουσία της, "επ είμαι και εγώ εδώ" - λογικό το λες, αφού οι δύο εταιρίες πουλάνε το ίδιο ακριβώς πράγμα, στο ίδιο ακριβώς κοινό και τρέμουνε μην χάσουν μερίδια.

Για να δούμε λίγο πώς δύο αρχετυπικά ανταγωνιστικές μάρκες, οι οποίες επί της ουσίας λένε και πουλάνε ακριβώς το ίδιο, δηλαδή "τα ρούχα μας σε βοηθούν να είσαι ή να νιώθεις παθιασμένος με την άθληση", προβάλουν το ίδιο μήνυμα...

Η Nike λοιπόν χρησιμοποιεί εξαιρετικούς μεν, αλλά καθημερινούς ανθρώπους που "απελευθερώνουν" τον εαυτό τους από τα όρια και τους περιορισμούς και κάνουν εντυπωσιακά πράγματα, με όποιο κόστος. Free yourself είναι το μήνυμα της, μην κολλάς σε δυσκολίες, αναπηρίες, προκλήσεις, τίποτε.

η Adidas από την άλλη, επιστρατεύει όχι έναν, όχι δύο, ούτε καν πέντε, αλλά καμία δεκαριά διάσημους (Katy Perry, Derrick Rose, David Beckham, Lionel Messi, B.o.B ας πούμε) οι οποίοι είναι παθιασμένοι γι αυτό που κάνουν γενικά, οτιδήποτε και αν είναι αυτό - φυσικά ανάμεσα σε αυτά και sport. All in σου λέει, μπες μέσα με τα μπούνια σε αυτό που κάνεις, ολόκληρος. Όπως μπήκαν αυτοί οι διάσημοι και είδες ότι ανταμείφθηκαν!

Η Nike χρησιμοποιεί ένα καταπληκτικό τραγούδι, παλιό, κλασικό, αλήτικο ροκάδικο, το Nobody των Human Beinz.

Η Adidas αγοράζει το Civilization, το νέο single των Justice, uber trend Γαλλικού συγκροτήματος ηλεκτρονικής μουσικής, το οποίο το ακούσαμε στην διαφήμιση περίπου 2 βδομάδες πριν να είναι διαθέσιμο για αγορά.

Η Nike έχει εύρημα στην διαφήμισή της, βάζει τον ένα αθλητή να "προκαλεί" τον επόμενο αθλητή αλλά και τον θεατή τον ίδιο, πετώντας του ένα αντικείμενο, με μία χειρονομία ή με ένα αλήτικο βλέμμα...

η Αdidas δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο εύρημα, βασίζεται κυρίως στην σκηνοθεσία του Romain Gavras (ναι ναι, είναι γιος του Κώστα Γαβρά). Α με την ευκαιρία, και την σκηνοθεσία του spot της Nike την έχει κάνει γιος διάσημου σκηνοθέτη, ο Jake Scott, ο οποίος είναι γιος του Ridley Scott, (ξέρεις, Gladiator, Alien, Blade Runner κλπ κλπ). Είναι που στο εξωτερικό υπάρχει αξιοκρατία και δεν χρειάζεται να είσαι γιος κάποιου για να πετύχεις... ... ... ... ..

εδώ είναι η μεγάλη εκδοχή της Nike, διάρκειας δύο λεπτών, στις τηλεοράσεις μας βλέπουμε το ένα τρίτο αυτής της διάρκειάς:

εδώ είναι η εκδοχή της Nike που απευθύνεται στο γυναικείο κοινό - όπου το Nobody το διασκευάζουν οι The Launderettes, ουουουουουουουουοουου ητσ όσομ, απορώ γιατί ακόμα δεν το έχουμε ακούσε σε κανένα μπαράκι!

και εδώ είναι η Adidas, η μεγάλη έκδοση, η δίλεπτη (νομίζω βλέπουμε την μονόλεπτη στην ελληνική τιβί, ίσως και μικρότερη):


well, γενικά πρέπει να σου πω ότι προτιμώ την Nike. Μου αρέσει πολύ το τραγούδι που χρησιμοποιούν, βγάζει την έννοια του γήινου, βρώμικου πάθους. Η Adidas από την άλλη μου βγαίνει λίγο ψυχρή και απομακρυσμένη. Και είμαι ορκισμένος οχτρός των ηλεκτρονικών ντουέτων από την Γαλλία, έλεος δηλαδή με την μουσική για καταθλιμμένους κουφούς [plus σιχαίνομαι την Kate Perry, θα περάσω τώρα σε αγγλικά, φίλε αναγνώστη, για να της πω κάτι kate an diavazeis afto thelo se ena xrono apo tora na doyleveis politreia ston Hondo Hollywood, otidipote arkei na mi vgazeis mousiki, kai efxaristo poy me diavazeis. filika, da sheep]

Δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο μάρκες έχουν τόσο "διαφορετικές" προσεγγίσεις - σχεδόν το επιδιώκει κάθε μία να κάνει το αντίθετο από αυτό που κάνει η ανταγωνίστρια της για να δηλώσει ότι είναι κάτι διαφορετικό. Όμως η ερώτηση είναι... είναι πραγματικά διαφορετικές οι πρoσεγγίσεις των δύο διαφημίσεων;

Το θέμα είναι, ο απλός μέσος άνθρωπος, θα μπει στον κόπο, έχει την όρεξη να αντιληφθεί διαφορές; Η αλήθεια είναι ότι τα σποτάκια των δύο μαρκών σου δίνουν την ίδια "αίσθηση", σου αφήνουν την ίδια γεύση στο στόμα, σαν να είναι ελάχιστα διαφοροποιημένη και εξελιγμένη εκδοχή του ίδιου πράγματος. Για να το πω απλά, δεν βλέπω γιατί η Nike δεν θα μπορούσε να βγάλει την διαφήμιση που υπογράφει η Adidas ας πούμε σε έξι μήνες από τώρα - όπως φυσικά και η Adidas θα μπορούσε άνετα να υπογράφει την καμπάνια της Nike... και αυτό μάλλον δεν είναι καλό για καμία από τις δύο.

εσύ τι λες, νιώθεις διαφορά; - ή, καλλίτερα, "αισθάνθηκες" διαφορά όταν τις πρωτοείδες τις διαφημίσεις αυτές; και ποια προτιμάς περισσότερο;

Wednesday, April 06, 2011

είναι τελικά οι ψυχίατροι ροκ σταρς;

Εχθές πήγα στην διάλεξη του διάσημου Έλληνα ψυχοθεραπευτή Ματθαίου Γιωσαφάτ, στο Μέγαρο Μουσικής. Δεν ξέρω πως μου κόλλησε, δεν ήξερα τίποτε για το έργο του ανθρώπου, ούτε τον είχα ακούσει ή διαβάσει ποτέ. Πριν από μερικούς μήνες η αδελφή μου μου είπε ότι τον είδε στην τηλεόραση και της έκανε εντύπωση, και έτυχε πριν μερικές μέρες, serendipity και έτσι, να διαβάσω την αναγγελία για την διάλεξη του και είπα να πάω να τον ακούσω.

Η διάλεξη ήταν για τις 7, και τα δελτία ελεύθερης εισόδου θα άρχιζαν να διανέμονται στις 5 κ μισή. Εγώ έφτασα στο Μέγαρο στις 5 παρά 10 και ήδη η ουρά μέσα στο φουαγιέ είχε περισσότερα από 300 άτομα. Πολύς κόσμος, πάρα πολύς! Που γινόταν κάθε λεπτό όλο και περισσότερος! Ούτε στην συναυλία των U2 τόση κοσμοσυρροή, ειλικρινά!

Τελικά, με αγωνία και αγώνα, κατάφερα να βρω εισιτήριο για την βασική αίθουσα που θα γινόταν η διάλεξη, ήμουν πολύ τυχερός γιατί έχω φίλους - πάντως οι περισσότεροι που ήλθαν μέχρι το Μέγαρο δεν κατάφεραν να βρουν δελτίο εισόδου, ούτε καν και για την βοηθητική αίθουσα όπου αναμεταδιδόταν η διάλεξη από projector. Είπαμε, πολύς κόσμος. Κάποιοι είχαν έλθει από τις 2κ30, ο Χριστός, ούτε οι αδελφές για την Μαντόνα τόση λύσσα! Πάντως θα μπορούσαν να είχαν κάνει την διάλεξη στην μεγάλη αίθουσα του Μεγάρου και πάλι θα γέμιζε πιστεύω!

Αφού πήρα το δελτίο εισόδου στα χέρια μου και ευχαρίστησα τον Θεό των Συναυλιών, κατέβηκα στον χώρο που που θα γινόταν η διάλεξη. Κάποιοι είχαν στηθεί μπάστακες έξω από τις πόρτες που θα άνοιγαν σε περίπου μιάμιση ώρα!!! Αμάν βρε άθρωπε, δεν είναι ότι θα δεις έργο ζωγραφικής ή γλυπτό που πρέπει να έχεις κοντινή θέα, λύσσα! Ομιλία θα παρακολουθήσεις δεν είναι ανάγκη να καθήσεις και πρώτη σειρά, τι να πω πια, έχουμε ανάγκη οι άνθρωποι τελικά για ροκ σταρ, μας δίνουν αξία φαίνεται, τι να πω.

Πέρασε η ώρα, άνοιξαν οι πόρτες, εγώ φυσικά γνωστός λίγδας και Ελληνάρας με ανοιχτό πουκάμισο, τρίχα, καδένα κατάφερα να περάσω μπροστά από αυτούς που είχαν ξεροσταλιάσει να πιάσουν καλή θέση και έτσι με σχετικές αγκωνιές και επιθετικότητα έκατσα πρώτη μούρη στο Καβούρι (συγγνώμη γιαγιάκα συμπαθητική για την τσιμπιά). Γιου γκό μπόη to me! Βoλεύτηκα, έβγαλα ταπεράκι με ξεροψημένα μπουτάκια κοτόπουλο και γευμάτισα (σόρη αλλά πήρα φαί μαζί, μέγαρο ξεμέγαρο! τόση ώρα στην ξεροσταλιά). Μετά, και μέχρι να αρχίσει η διάλεξη παρατηρούσα την αίθουσα να γεμίζει με τους υπόλοιπους θεατές.

Ο κόσμος ήταν όλων των ειδών. Φρικιά με άπλυτο μαλλί, κοτσιδάκια ράστα και μιλιτέρ t-shirt, γιαγιάδες που θα μπορούσαν να είναι φίλες της γιαγιάς μου στα τέλη της δεκαετίας του 80, κουστουμάνδρες, φίλοι του Μεγάρου με κυριλέ ύφος. Γενικά η όλη αίσθηση από το κοινό έβγαζε μία καθωσπρεπίλα, ένα "στήσιμο" που λίγο σαν να μου κάνει κόντρα με την ελευθερία που πρεσβεύει η διαδικασία της ψυχοθεραπείας. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τι εννοώ, αλλά η ψυχοθεραπεία οδηγεί, ιδανικά, στην αποδοχή και την χαλάρωση, στην συμφιλίωση με τον εαυτό και τον κόσμο. Το να βλέπω γκόμενα με λαμέ μπουφάν και μπότες με στρας και μαλλί κομμωτηρίου "παγωμένο" πάνω στο κεφάλι της.... ε μου ήρθε κάπως. Αν αυτή κρύβει έτσι τον εαυτό της, τότε μάλλον η αναζήτησή της στα μονοπάτια της ψυχής κάπως δεν πάει καλά....

Φυσικά, εκτός από την λαμέ εκδοχή υπάρχει και αυτή της μετεξαρχειότισσας γκόμενας που καταλήγει στο ίδιο fail και την ίδια επιτήδευση, αλλά από άλλο δρόμο. Όπου γόβα ή μπότα με στρας, βάζεις ένα camper με ηλίθιο καμπυλωτό design. Όπου μαλλί πλατινέ, βάζεις μαλλί καροτί. Όπου λαμέ, βάζεις εμπριμέ ή φλοράλ τέτοιας έντασης που προκαλεί επιληψία σε γιαπωνεζάκι που παίζει πλέηστέησο στο Τόκυο. Και ούτω κάθ' εξής. Είχε και τέτοιες κάμποσες. Θέλω να θυμίσω στις φίλες αναγνώστριες: φίλες μου, τίποτε ωραιότερο από ένα γυναικείο πρόσωπο με την απλότητα της φυσικότητάς του, απαλλαγμένο από βαφές, σκιές, στρας, κλπ κλπ κλπ. Just saying!

Εντυπωσιάστηκα λίγο με την παρουσία των ανδρών. Εντάξει, υπήρχαν οι κλασικές αδελφές που πάντα βλέπεις ότι πάνε σε τέτοια (και που ήταν και στην συναυλία της Μαντόνα), αλλά υπήρχαν και πολλά ετέρια [ετεροφυλόφιλος --> ετέρι (το)]. Και αναρωτιέμαι... ήρθαν από μόνα τους ή η γκόμενα έστειλε τραγικό ουλτιμάτουμ "Μήτσο, αν δεν πάμε μαζί Γιωσαφάτ, τσιμπούκι δεν ξαναβλέπεις από μένα"! Ε και τι να κάνει ο άθρωπας; πήγε. Πάντως είναι παρήγορο να βλέπεις ενδιαφέρον για τέτοια ηβέντζ από όλες τις ομάδες πληθυσμού.

επίσης, να πω ότι είδα περισσότερα άη φον και από τα κεντρικά της Apple. Νομίζω ότι το i-phone έχει γίνει για την εποχή μας ότι ήταν το ζιβάγκο και lacoste για την δεκαετία του 80. #and_the_lame_Mariah

Και ύστερα άρχισε το ηβέντ. Η ορχήστρα άρχισε να παίζει τις πρώτες πενιές από το "I will survive" ξηρός καπνός μωβ πλημμύρισε την αίθουσα του Μεγάρου, και μία κουστωδιά από καλογυμνασμένα τριχωτά αγόρια και τριχωτά κορίτσια εμφανίστηκε στην σκηνή - σχηματίσαν έναν κύκλο στην μέση του οποίου διακρινόταν λίγο ο Γιωσαφάτ, που φορούσε ένα σύνολο Tom Ford... οκ οκ σταματάω, αυτή η σοβαροφάνεια θα σε φάει. γκρ γκρ γκρ γκρ! Πάμε πάλι, λοιπόν:

Και ύστερα, άρχισε το ηβέντ. Ο ομιλητής, με ένα ωραίο μπλε κοστούμι ανέβηκε στην σκηνή. Είναι συμπαθητικός άνθρωπος, έχει καλή αύρα, ωραίο χαμόγελο, έξυπνα και παιγνιδιάρικα μάτια, καθόμουν κοντά και τον βρήκα γοητευτικό. Είναι άνετος και χαλαρός στο πως μιλά, κάνει και τα σαρδάμ του, μπερδεύεται και όλα, αλλά δεν μασάει καθόλου, πολύ κουλ! Γιου γκο σαηκοθέραπιστ! γιου γκο ηντήντ!

Η ομιλία του κράτησε περίπου μιάμιση ώρα. Είχε δύο θέματα, το ένα ήταν "τα στάδια της ενήλικης ζωής του ανθρώπου" και το άλλο "το νόημα της ζωής - υπάρχει καθολικό νόημα ή το νόημα είναι ατομικό;". Πολύ τροφή για σκέψη...

Σύμφωνα με την θεωρία που ακούσαμε η ζωή του ενήλικα ανθρώπου χωρίζεται σε δεκαετίες, ανάλογα με τις αναζητήσεις-επιθυμίες-κίνητρα που έχει για την ζωή του.

Κάθε δεκαετία χωρίζεται, χονδρικά πάντα, σε μία 7ετία που είναι η σταθερή περίοδος ομαλότητας, που ο άνθρωπος αναζητά και απολαμβάνει αυτά που θέλει, και ύστερα έρχεται ένα διάστημα κρίσης και καμπής (η τελευταία 3ετία κάθε δεκαετίας) όπου ο άνθρωπος κάνει επανεξέταση, ασυνείδητες αλλά και συνειδητές εσωτερικές ανακατατάξεις, αλλαγές αποφάσεων και κινήτρων...

Και αφού μετά την κρίση έρχεται μία νέα θεώρηση της ζωής και νέες αποφάσεις, μπαίνουμε στην επόμενη φάση της ζωής, ακολουθεί μία νέα 7ετία σταθερότητας και ηρεμίας και ομαλότητας μέχρι την επόμενη κρίση.

Έτσι λοιπόν:

20 με 30 αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε τι σύντροφο και τι επάγγελμα θέλουμε να έχουμε και κάνουμε τις πρώτες προσπάθειες να τα κατακτήσουμε, ενώ ταυτόχρονα περνάμε και καλά με πιο επιπόλαιες διασκεδάσεις.
30 με 40 κυνηγάμε πιο μεθοδικά τα θέλω μας (που τα έχουμε αναθεωρήσει μετά την κρίση των 27-30), επενδύουμε στην καριέρα, χτίζουμε σχέση πιο ουσιαστική με έναν άνθρωπο που έχουμε επιλέξει, ίσως κάνουμε οικογένεια.
40 με 50, μετά την μεγάλη κρίση των 37-40, αποτέλεσμα της συνειδητοποίησης της θνητότητας, είτε διαλύουμε πολλά (αλλάζουμε καριέρες, χωρίζουμε, κάνουμε μηζαπλί αζ οπόουζντ του μηζσύνθετη) είτε κατασταλάζουμε σε ένα καλλίτερο γάμο, με λιγότερους φίλους, λιγότερη σπατάλη χρόνου σε δευτερεύοντα, ουσιαστικότερες σχέσεις με τους δικούς.
50 με 60, μετά την κρίση των 47-50 που αφορά τα πρώτα θέματα υγείας και φθοράς σωματικής που την νιώθουμε πια, είναι η φάση η πιο ευτυχισμένη! Είμαστε φτασμένοι, έχουμε σχετική οικονομική ασφάλεια, σχετική αναγνώριση, έχουμε συνηθίσει κάπως την ιδέα του θανάτου, ίσως η οικογένειά μας έχει φτουρήσει με εγγόνια.
60 με 70, έρχεται μετά την κρίση της συνταξιοδότησης, όπου το να αφήσουμε το επάγγελμά μας είναι φοβερό πλήγμα. Αν δεν πεθάνουμε (οι άντρες) στα 2 πρώτα χρόνια της συνταξιοδότησης είμαστε πια πιο στωικοί και απολαμβάνουμε ότι έδωκε η τύχη να χτίσουμε.
τέλος η φάση 70 plus είναι αυτή που το έχουμε πάρει απόφαση, και λέμε "τυχερός είμαι για κάθε μέρα που περνάω ζωντανός". Ηρεμία. Πίεση. Ζάχαρο.

Δεν μπορώ να πω ότι δεν μου φαίνεται λογική η θεώρηση αυτή περί ζωής. Ο ίδιος ο Γιωσαφάτ είπε ότι αποτελεί τεκμηριωμένη παρουσίαση, από στατιστικές μελέτες στην Αμερική για πολλά χρόνια και σε πολύ κόσμο. Ωστόσο, δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ... μήπως αυτή η αφήγηση ζωής αφορά μία συγκεκριμένη μεσαία τάξη μίας συγκεκριμένης χώρας; Μήπως αφορά μία κατηγορία ανθρώπων που και πολύ τυχεροί είναι αλλά και ελάχιστοι;

Τι στάδια περνά κάποιος που στα 40 του ας πούμε μπαίνει στην ανεργία και ούτε αναγνώριση ούτε καριέρα κάνει; Ή που του πεθαίνει η γυναίκα του στα 50 της από καρκίνο; ή που ζει σε μία χώρα όπου γίνεται πόλεμος; ή που δεν έχει ποτέ την δυνατότητα να επιλέξει δουλειά που να τον πραγματώνει αλλά πρέπει να νιώθει τυχερός αν καταφέρει να έχει δουλειά που του δίδει ένα κομμάτι ψωμί; Ή που ζει σε μία χώρα χωρίς βασικές ελευθερίες και δυνατότητες εκπαίδευσης;

θα μου πεις, και θα έχις και δίκιο, ο άνθρωπος εχτές απευθυνόταν σε ένα κοινό που μπορούσε να ταυτιστεί με αυτήν την ζωή, που του είναι πιθανή, οπότε καλά έκανε και στηρίχτηκε πάνω σε αυτό το μοντέλο ζωής. Όμως και εγώ οφείλω να εκφράσω τον προβληματισμό μου! χμφ χμφ χμφ χμφ.

Τώρα όσον αφορά το θέμα "νόημα της ζωής", ο Γιωσαφάτ μας παρουσίασε τις εκδοχές περί νοήματος κατά την Θρησκεία, την Επιστήμη, την Τέχνη και την Ψυχανάλυση (ναι, τα κεφαλαία γράμματα για έξτρα πχιότητα).

Η θρησκεία,λοιπόν, δίδει νόημα στην ζωή με την έννοια ότι προσφέρει ανακούφιση γιατί υπόσχεται αιώνια ζωή μετά το θάνατο αν είμαστε καλοί. Είναι όμως πραγματικό αυτό το "νόημα"; χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ.

Η Φιλοσοφία λέει ότι το νόημα της ζωής είναι η αρετή, η ηθική τελείωση. Όμως ο άνθρωπος βιολογικά ΔΕΝ είναι καλός. Οπότε, πως φτάνουμε στην ηθική τελείωση; Μήπως απλά και μόνο επειδή είμαστε υποχρεωμένοι και αναγκασμένοι από θεσμούς και κοινωνικούς περιορισμούς να μην εγκληματούμε;

H Επιστήμη λέει ότι τίποτε δεν έχει νόημα, το σύμπαν είναι παγερό και αδιάφορο, ένα φαινόμενο απλά, όπως η ζωή... γι αυτό και η επιστήμη φαίνεται αμήχανη κάπως, είναι βαριά η συνειδητοποίηση της "τυχαιότητας".

Η Ψυχανάλυση λέει ότι το νόημα της ζωής είναι να αγαπάς και να δουλεύεις - όπου αγάπη είναι η ικανότητα επένδυσης και εκτίμησης της ζωής, της ομορφιάς, των ανθρώπων γύρω μας που έχουν σημασία για μας. Και το να δουλεύεις σημαίνει το να δημιουργείς, να νιώθεις ότι εκπληρώνεις έναν προορισμό, μία εσωτερική σου τάση.

Η Τέχνη, τέλος, θεωρεί ότι το νόημα της ζωής δεν υπάρχει. Ο άνθρωπος είναι μόνος και μάλιστα τραγικός διότι μόνο αυτός από όλα τα πλάσματα έχει συναίσθηση του τέλους του. Το σύμπαν είναι άδειο και παγωμένο. Η τέχνη δεν δίδει λύσει, σα να λέμε, στο συγκεκριμένο θέμα. Απλά μπορεί να παρηγορήσει.

Όσο για τον ίδιο τον Γιωσαφάτ, όταν τον ρώτησαν τι πιστεύει ότι είναι το νόημα της ζωής είπε "το να αγαπάς το γεγονός ότι ζεις, με τα πάνω και τα κάτω του". fair enough.

Γενικά μπορώ να καταλάβω τους λόγους της δημοφιλίας του. Και σίγουρα το serendipity και η αδελφή μου με οδήγησαν σε μία μέρα πολύ ενδιαφέρουσα, με πολύ φαγάκι για το μυαλό!

Κια επειδή το παρατράβηξα το θέμα, τελειώνω εδώ με μερικά τσιτάτα που άκουσα εχτές και τα οποία μου έμειναν. Δυστυχώς έτσι αποσπασματικά και χωρίς το context στο οποίο ειπώθηκαν ίσως σου φανούν ξεκρέμαστα και φτωχά (αν και κάποια έχουν καταθέσεις στην ελβετία μαθαίνω), πάντως εγώ μερικά από αυτά τα βρήκα σχεδόν σοκαριστικά.

Στα γηρατειά δεν έχουμε καύλα διότι δεν μπορούμε να κάνουμε παιδιά σε αυτή την ηλικία άρα η φύση δεν μας δίδει την επιθυμία για ερωτική συνεύρεση.

Μόνο στην οικογένεια μας, ανάμεσα σε κείνους που μας αγαπούν, είμαστε σημαντικοί - στον δρόμο, μόνος του, κανείς δεν είναι τίποτε.

Η ασφάλεια, η αυτοεκτίμηση, η αίσθηση φωλιάς, η απάλυνση της υπαρξιακής μοναξιάς που μας δίδει η οικογένεια και η συντροφικότητα μας κάνει πιο δημιουργικούς.

Ο άνδρας σε αντίθεση με την γυναίκα δεν μπορεί να ζήσει εύκολα μόνος του.

Το μόνο που μας κρατά σε αυτή την ζωή, είναι να κρατάμε ο ένας το χέρι του άλλου - όπως ακριβώς μας κράταγε το χέρι η μητέρα μας όταν είμαστε μωρά.

Το να πρέπει να αφήσεις την δουλειά σου φαίνεται πως είναι φοβερό πλήγμα. Για αυτό και πάρα πολύ άνδρες άνδρες πεθαίνουν τα πρώτα δύο χρόνια της συνταξιοδότησης - η κατάθλιψη από την συνταξιοδότηση γίνεται σωματικό πρόβλημα που φέρνει μεγαλύτερα θέματα υγείας και μετά πάπαλα.

Η αγάπη δεν είναι τόσο συνηθισμένη όσο θα θέλαμε να πιστεύουμε. Η ικανότητα για αγάπη αποκτιέται κατά τον πρώτο χρόνο της ζωής του ανθρώπου, με μοντέλο την σχέση με την μάνα. Εάν κάποιος δεν έχει αυτήν την ικανότητα, είναι απίστευτα δύσκολο να την αποκτήσει.

Η σχέση ενός ανθρώπου με την έννοια της θεότητας, στην θρησκεία του, δεν είναι παρά η προβολή στην ενήλική του ζωή της σχέσης που είχε ως παιδί με τον γονιό του (κατά τον Φρόυντ)

αυτά, σκάσε τελείωσα, σόρη που σε έπρηξα θέγκζ που διάβασες :-)

Monday, April 04, 2011

και μετά μου λες εσύ ότι καριέρα και προσωπική ζωή δεν συνδυάζονται, τεμπέλα ε τεμπέλα

Η κακομοίρα η Χάιφα είναι πολύ προβληματισμένη, αλλά συνάμα και χαρούμενη.

Προβληματισμένη διότι για να μπορέσει να συμπληρώσει το πενιχρό της εισόδημα αναγκάστηκε να δουλέψει... χαρούμενη διότι η αναζήτηση δουλειάς πήγε καλά και σήμερα θα υποδεχτεί τον πρώτο της πελάτη, τον μικρό Σαχίρ. Βλέπεις η Χάιφα αποφάσισε να γίνει αράμπικ μπέιμπι σίτερ.

Το μωρό είναι πάρα πολύ συμπαθητικό και όμορφο και έτσι για την Χάιφα που ούτως ή άλλως είναι αφοσιωμένη στην δουλειά της, ως μπέημπη σίτερ καριέρας, είναι πολύ εύκολο να του δοθεί πλήρως και να του αφιερωθεί. Έτσι, του κάνει καλτσομίμα, ζαρτιεροποδήλατο, ποπ κόρν (βουνά ποπ κόρν για την ακρίβεια) μερέντα, (τόνους μερέντα για την ακρίβεια), αναπαράσταση των μεγαλύτερων παραμυθιών για μωρά, μπανάκι.... και τι δεν του κάνει! Και έρχεται το μωρό και από την κούραση και την καλή διατροφή (ποπ κορν με μερέντα, Λιβανέζικη δίαιτα άρα μεσογειακή άρα την υποστηρίζουν όλοι οι διαιτολόγοι) και πέφτει σε βαθύ ύπνο από τους λίγους.

Έλα όμως που η Χάιφα το ίδιο εκείνο βράδυ εκτός από μπέημπη σίτινγκ έχει και ραντεβού με γκόμενο!!! Τι θα κάνει τώρα, μου λες; Πως θα συνδυάσει και καριέρα και προσωπική ζωή;

Α, μην χολοσκάς. Η Χάιφα είναι ολοκληρωμένη προσωπικότητα και περιβόητη μουλτιτάσκερ, και όλα μπορεί να τα πετύχει. Η λύση είναι απλή, θα πάρει μαζί της το μωρό στο μπαρ, σιγά το δύσκολο, duh! Προηγουμένως όμως, επειδή δεν θέλει να την πούνε βλαχάρα, θα το ντύσει με ένα λουηβουτονάκι.

ε, δεν περιγράφω άλλο, δε στο χαλάω, δες εσύ την συνέχεια και πάρε μαθήματα ζωής:


α, επίσης ήθελα να σου πω ότι γενικά με τις δουλειές η Χάιφα έχει ένα θέμα, τις ζει, τις νιώθει, και παλιά που δούλευε παραδουλεύτρα το έκανε με ανορθόδοξο τρόπο, σου λέω, η γυναίκα είναι πολύ χάι! δες εδώ, σε περιμένει και μία μικρή έκπληξη. Α ρε Φοίβο, όταν εσύ έγραφες Παρθενώνες, στην Μέση Ανατολή ακόμα δεν είχα κατέβει από τα δένδρα

και γενικά μην ξανακούσω κουβέντα για δουλειά σε εταιρία, ότι μόνο αυτό είναι καριέρα, τώρα με την κρίση να μάθουμε όλοι να αγαπούμε τις δουλειές τις ταπεινές παραδουλεύτρα, μπεήμπη σήτερ, ταξί, σερβιτόρος, μανάβεις. είναι αν έχεις το ταλέντο να περνάς καλά, το θέμα.

Friday, April 01, 2011

Κουλά - με την καλή έννοια, πάντα

Ντάξει, ομολογώ, δεν έχω φάει ποτέ μου Σκήτλεζ (γαμώ τις προφορές, έτσι;) αλλά τα λατρεύω με πελώρια λατρεία - γιατί; μα για τις τραγικά σουρεαλιστικές διαφημίσεις τους!

Βγάλανε τώρα καινούργια σειρά διαφημίσεων τόσο υπέροχη και ονειρεμένη και με φαντασία που σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν την έχουν σκεφτεί άνθρωποι αλλά σχιζοφρενικά ρομπότ που αφού κάπνισαν μπάφο μετά πλύνανε με μελάσα τα εγκεφαλικά κυκλώματά τους.

δες εδώ τώρα το φοβερό αυτό, που μέσα σε 4 μέρες έχει ενάμισο εκατομμύριο βγιούζ - και κάνε ό,τι σου ζητάνε, άκουσες, βάλε δάχτυλο εγώ το έκανα και είναι υπέροχο.

και δες και αυτό, και μετά πέσε και παίρνε τα ρησπέκτια....


και γενικά, έχουμε ξεφύγει εντελώς μου φαίνεται, αλλά με έναν ωραίο τρόπο!

Α και μία και μιλάμε για κουλά γενικότερα, θυμάσαι τη τύπισσα από το Σέξε Δεσέρε που είχε παντρευτεί τον Μπηγκ; Και κάποια μέρα που η Κάρυ πηδιότανε μαζί του στο σπίτι του, εμφανίστηκε αυτή αναπάντεχα και η Κάρυ της έκανε ένα έτσιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι με την υπερφυσική πατούσα της και της έσπασε το μπροστινό δόντι; Αν θες να φρεσκάρεις μνήμη δες εδώ χωρίς ήχο όμως.

Λοιπόν, αυτή, έκανε πλαστική στο δόντι της και δεν πέθανε τότε από την κλωτσά της Κάρυ. Ζει! Την είδα χτες το βράδυ στην Παγκόσμια Εισβολή, έχει αλλάξει πάρα πολύ βεβαια, δεν είναι καθόλου ξινή και σακαφιορέτ όπως ήταν στο Σεξ Εντ Δε Σίτι, αντίθετα, ήταν καλόκαρδη και προστάτευε τα ανήψια της από τους εξωγήινους που κάνανε επίθεση στο Λος Άντζελες. (ναι, μετακόμισε από την Νέα Υόρκη και πήγε Ελ Έη, λόγικό, στο Μπηγκ Άπολ όλο θα έπεφτε πάνω στην Κάρυ και το Μπηγκ που είναι καλοπαντρεμένοι και θα της ξύνανε την πληγή).

Όπου βέβαια άγιο είχα που θυμήθηκα σχετικά γρήγορα που την είχα ξαναδεί αυτήν την φάτσα. φαντάζεσαι να μην το θυμόμουν τι φριχτό βασανιστήριο θα πάθαινα και τι φρίκη θα τράβαγα σε όλη την ταινία; "που την ξέρω, που την ξέρω, που την έχω δει, που, που έπαιζε, που την ξέρω, που ρε γαμώτο, που, που, αχ σας παρακαλώ ανύποπτοι θεατές του έργου, σόρυ που έρχομαι στην μέση της προβολής και σας ρωτώ αλλά που την έχουμε δει αυτήν;". Kαι όλο αυτό, δε, με τρελό κλάμα και βάρος στην ψυχή, μην στα περιγράφω, τα έχεις πάθει κ εσύ με φάτσα που ξέρεις ότι την ξέρεις αλλά δεν ξέρεις που την ξέρεις (παρήχηση του ξέρ, άτσα!)

είμαι ο άνθρωπος που αναγνωρίζει τους δεύτερους ρόλους στο Σέξ Εν Δε Σίτη. Eίμαι ο άνθρωπος που δεν έχω δει ούτε έστω ένα έργο του Κιούμπρικ ή του Χιούστον, αλλά έχω δει την Παγκόσμια Εισβολή.
Update: Μήπως άθελά μου ο κερατούκλης έκανα πάλι το απόλυτο τρελοπρωταπριλιάτικο ποστ; χεχεχεχε