Sunday, July 31, 2011

εγώ και ο Kevin Spacey. (φρέσκο και κάπως πιο αισιόδοξο ποστ)

Μέσα σε όλα που μου συμβαίνουν, αυτό το κάπως δύσκολο Καλοκαίρι της Ενηλικίωσής μου, εχτές ήμουν ένας από τις μερικές χιλιάδες ευλογημένων και τυχερών που είδαμε στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, τον Ριχάρδο τον Τρίτο, του William Shakespeare, με τον Κέβιν Σπέισι σκηνοθετημένο από τον Σαμ Μέντες. Πολυαναμενόμενη παράσταση, με "Ηollywood Star" Factor 100%, και λόγω του πρωταγωνιστή, αλλά και λόγω του σκηνοθέτη, ε όπως καταλαβαίνεις δεν μπορώ να μην την αναλύσω! πάμε λοιπόν!

Όχι πως είχα καμία αμφιβολία, αλλά εχτές ένοιωσα στο πετσί μου, με όλο μου το είναι, γιατί ο Σέξπηρ έχει την τόσο σημαντική θέση που έχει στο παγκόσμιο στερέωμα της τέχνης. Το έργο που σκάρωσε και είδαμε χτες είναι αριστουργηματικό. Η πλοκή, οι χαρακτήρες, τα λόγια που βάζει στο στόμα τους, γενικά ο τρόπος που γράφει είναι μοναδικός. Τα σχήματα λόγου, οι παρομοιώσεις, οι παύσεις, οι μεταφορές, τα επίθετα, τα ρήματα, όλα, όλα είναι το κάθε ένα από αυτά ένα μικρό κόσμημα, που μαζί συνθέτουν ένα ανυπέρβλητης ομορφιάς σύνολο - τόσο σε επίπεδο νοήματος, όσο και σε επίπεδο χρήσης του λόγου.

Αυτό που απόλαυσα περισσότερο από οτιδήποτε δεν ήταν το Αγγλικό κείμενο, αλλά το Ελληνικό. Δυστυχώς δεν ξέρω τόσο καλά Αγγλικά ώστε να καταφέρω να παρακολουθήσω την παράσταση χωρίς να βλέπω υπέρτιτλους... Όμως, η μετάφραση του έργου ήταν τόσο καλή, οι φράσεις που διάβαζα στα ελληνικά τόσο "κεντημένες" ώστε μπήκα χωρίς καμία δυσκολία στον κόσμο του έργου - και όχι μόνο μπήκα, αλλά μαγεύτηκα, πραγματικά. Παρά την τρίωρη διάρκεια. Αξίζουν στην μεταφράστρια πολλά πολλά μπράβο. Έφη Γιαννοπούλου λέγεται και έκανε εξαιρετική δουλειά. Γιο γκό γκέρλ!

Κόσμος κόσμος κόσμος κόσμος κόσμος μιλιούνια. Όλων των ειδών άνθρωποι. Trendy φάτσες, δεξιοί συντηρητικούρες, μεταμοντέρνοι μεσήλικες, καταθλιπτικοί 35άρηδες, Μυκονιάτικα ζευγαράκια, παρέες σαν αυτές που βλέπεις να κατακλύζουν την ταράτσα του Bios, δημόσιοι υπάλληλοι, υπέροχες γιαγιάδες με μωβ μαλλί, gay couples... το θέατρο είχε κάθε καρυδιάς καρύδι. Χαίρομαι που άνθρωποι και μάλιστα πολλοί, διέθεσαν το χρόνο και το χρήμα τους για να δουν ένα πραγματικό έργο τέχνης.
Και ακριβώς επειδή η παράσταση είχε τόσο πολύ κόσμο, την ψιλοπάτησα, και κατέληξα να κάθομαι τελευταία σχεδόν σειρά του πάνω διαζώματος, περίπου 4 έτη φωτός μακρυά από την σκηνή - για να το θέσω δηλαδή απλά, με τίποτε δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι πραγματικά ΕΙΔΑ τον Kevin Spacey να παίζει στην Επίδαυρο. Ότι τον άκουσα, ναι τον άκουσα, ότι είδα την φιγούρα του, ναι την είδα, και εκτίμησα το πως έπαιζε τον καμπούρη και σακάτη... αλλά ήμουν τόσο μακρυά που το πρόσωπό του δεν το διέκρινα σχεδόν καθόλου. Όπως και κανενός άλλου ηθοποιού.

Όμως, έτσι είναι η ζωή. Σε κάποιες παραστάσεις κάθεσαι πρώτη μούρη στο Καβούρι, σε κάποιες άλλες κάθεσαι τέρμα θεού, το θέμα είναι να ζυγιάζεις τα πράγματα, να είσαι συνειδητοποιημένος και από κάθε περίσταση να παίρνεις το καλλίτερο... Χωρίς να σκέφτεσαι, στις καλές στιγμές, ότι κάποτε όλο αυτό θα τελειώσει, και χωρίς να αναπολείς στις κακές στιγμές ότι κάποτε ήταν καλλίτερα τα πράγματα. Ούτως ή άλλως, η ζωή κάνει κύκλους, ό,τι ανεβαίνει κατεβαίνει, ό,τι πονάει ξεπονά, όλα περνάνε. Σημασία έχει τελικά να είσαι παρόν. εγώ αυτό έχω καταλάβει.

Ευτυχώς που το έργο είχε κι ένα κομμάτι video προβολής όπου βλέπαμε σε κοντινό πλάνο το πρόσωπο του Mega Star Kevin και έτσι είδαμε το μάτι το τσακίρικο και την παιγνιδιάρικη έκφραση κάπως καθαρά.

Η παράσταση ήταν πολύ καλή, είχε και τις μοντερνιές της, είχε και τις υποβλητικές της στιγμές, είχε και τα πολύ ωραία τεχνάσματα του πως αλλάζαν οι σκηνές, πως καταλαβαίνουμε ποιον από όλους τους ήρωες βλέπουμε κλπ κλπ. Ισορροπούσε με ένα πολύ κονεσέρικο τρόπο ανάμεσα στο minimal και το χορταστικό (προσοχή, όχι μπουχτιστικό!) και αυτό ήταν τέλειο!

Οι ηθοποιοί, όλοι, εξαιρετικοί. Φωνές καμπάνες, διακυμάνσεις στον τόσο φωνής ευδιάκριτες, πειστικές, χωρίς υπερβολές και σφιξίματα. Και οι κινήσεις τους, μετρημένες, σε ανθρώπινη κλίμακα, χωρίς υπερβολή και δήθεν. Μέχρι και κάτι παιδάκια που παίζαν, ήταν απίστευτα άνετα και "στιβαρά" (σε αντίθεση με τα παιδάκια που παίζουν σε ελληνικές παραστάσεις τα οποία θες να τα στείλεις πίσω στο σχολείο τους αμέσως).
Ο Kevin, δε, ήταν καταπληκτικός. Ο τρόπος που έκανε τον κουτσό, η "χάρη" με την οποία κουβάλαγε την καμπούρα του, η διαβολικότητα με την οποία γελούσε, η υποκρισία με την οποία έκανε κολακείες, η τραγικότητα που έβγαλε όταν "τιμωρήθηκε" από το φρικτό όνειρο, όλα, όλα ήταν αντάξια ενός σταρ. Δεν είναι ούτε τυχαίος, ούτε υπερεκτιμημένος.

Το ένα σημείο που δεν μου άρεσε ο κυρ Κέβιν ήταν εκείνο της video προβολής, με το κοντινό πλάνο στο πρόσωπό, το οποίο υποτίθεται ότι ήταν ειρωνικό-χιουμοριστικό και σαν να μου φάνηκε ότι ο άνθρωπός μας έκανε περισσότερες μούτες από όσο χρειαζόταν. Γιατί; Για να βγάλει γέλιο; Περιττό...

Αυτό το κοινό, είμαστε τόσο χαζό ώρες ώρες. Γελάμε στο πιο ΑΚΥΡΑ σημεία, στα πιο πιο πιο τραγικά, απλά επειδή ακούμε μία κλισεδούρα... αμάν πια, κάποια στιγμή που ήρθε να με χαστουκίσω, επειδή ήμουν μέρος του κοινού που γελούσε άκυρα...
Και πάμε στο καλλίτερο τώρα, στο έργο, την πλοκή: Ο Ριχάρδος ο Τρίτος, παραμορφωμένος, καμπούρης, κακάσχημος, κουτσός, γενικά πολύ αδικημένος από την ζωή τρίτος αδελφός βασιλικής οικογένειας, σκοτώνει με την σειρά όλους τους συγγενείς του που προηγούνται της διαδοχής του θρόνου (μιλάμε για ανήψια, πατέρα, αδέλφια, ό,τι πετάει και ό,τι κολυμπαει) και στο τέλος με ραδιουργίες, γάμους και προδοσίες πρώην συντρόφων και συνεργών του, κατορθώνει να ανέβει στον θρόνο της Αγγλίας. Και ύστερα, οι ελάχιστοι εναπομείναντες ζωντανοί αντίπαλοί του συνασπίζονται και καταφέρνουν να τον ανατρέψουν. Τέλος καλό, όλα καλά!

Πως τώρα, ο πούστης ο Σέξπηρ καταφέρνει και αυτήν την σχετικά απλοϊκή πλοκή, την κάνει όχι μόνο τρίωρη αλλά και μεστή, γεμάτη με σχεδόν όλα τα αρχετυπικά νοήματα της ζωής, ε αυτό είναι και όλο το μεγαλείο του. Διότι το έργο μιλάει για όλα, χώρις υπερβολή: Τους αδικημένους από την φύση ανθρώπους και πως μπορούν να αντιδράσουν σε αυτήν την αδικία, την υποκρισία, την έλλειψη αγάπης, την δύναμη της κολακίας, την ικανότητα του χρήματος να αλλοτριώνει μέχρι και τις πιο ισχυρές συνειδήσεις, την παντοδυναμία της λαχτάρας για εξουσία, που δεν είναι παρά επιθυμία να σε αγαπήσουν... και βέβαια, το πόσο ισχυρά είναι τα εσωτερικά αντισώματα του ανθρώπου, που ακόμα και όταν κάνει τα μεγαλύτερα εγκλήματα, ακόμα και αν είναι ο πιο φαύλος από όλους, τελικά η βαθιά εσωτερική αίσθηση του δικαίου, που λες και μας έχει δοθεί από την φύση ως μέγιστα χρήσιμο φρένο, τον τιμωρεί μέσω του ίδιου του του εαυτού για όλα τα κρίματά του...

Το χειροκρότημα στο τέλος ήταν θυελλώδες και κράτησε πολύ ώρα. Δεν είδα φάτσα Kevin να καταγράψω αν του άρεσε η αποθέωση, αυτό όμως που είδα, από εκεί ψηλά που στεκόμουν είναι το εξής: Μόλις έχουν ανάψει τα φώτα του θεάτρου, εμείς έχουμε σταματήσει να αλυχτάμε στο χειροκρότημα και ο Kevin, ντυμένος όπως είναι με τα ματωμένα ρούχα της "δουλειάς", τρέχει προς το αυτοκίνητο που τον περιμένει πίσω από την σκηνή, για να φύγει για το ξενοδοχείο πριν ξεκινήσει ο χαμός της κίνησης. Έβαλε μία πιλάλα ο κερατάς, τα εκατό μέτρα τα έκανε σε 9 δευτερόλεπτα. Μπήκε στο πίσω κάθισμα του λευκού αυτοκινήτου - στο μπροστινό μπήκε ένας άλλος κύριος με κόκκινο πόλο μπλουζάκι. Έτσι, για να ξέρεις και τα κοτσομπολιά.

Πάρε και φωτό από την ώρα του χειροκροτήματος, μας την έστειλε ο Φώτης που καθόταν σε θέσεις ανθρωπινές, και το είδε όλο σε όλο του το μεγαλείο, όλοι μαζί τώρα "ευχαριστούμε Φώτη":
Το έργο είναι αυτό που περιλαμβάνει την θρυλική Σεξπηρική φράση "Ένα άλογο, το βασίλειό μου για ένα άλογο" αλλά και την άλλη "The Winter of Our Discontent" που την έχει ο αγαπημένος μου John Steinbeck τίτλο στο τελευταίο μυθιστόρημα του πριν συγχωρεθεί. Τις ήξερα τις φράσεις, τις είχα ακούσει αλλά δεν γνώριζα πως είναι από αυτό το έργο. Πρέπει να πω ότι ο Kevin ήταν πάρα πολύ καλός στο σημείο που κινδυνεύει η ζωή του και εκλιπαρεί "ένα άλογο, το βασίλειό μου για ένα άλογο". Μπράβο του. Να έρθει αμέσως σπίτι να του πω συχαρίκια.

Απορώ ρε γαμώτο, αυτοί που είχαν γεμίσει το πάνω διάζωμα στις 8 παρά που έφτασα εγώ στο θέατρο και έτσι αναγκάστηκα να καθίσω στου διαόλου την μάνα, από τι ώρα είχαν πάει, από τις 6 το απόγευμα; - γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ. Τέλος πάντων, ας μην γκρινιάζω, πάλι καλά που ο φίλος μου ο Δημητράκης κανόνισε και μας έβγαλε εισιτήρια πριν καν μας ρωτήσει (τα οποία μας τα κέρασε κιόλας). Ούτως ή άλλως, ακόμα και αυτοί που ήταν στο κάτω διάζωμα, μόνο αν ήταν καθισμένοι στις 10, άντε 12 πρώτες σειρές, έβλεπαν φάτσα Keniv. Οι από πάνω, nada, ничего, rien, nichts. χαχαχαχαχα (γελάει διαβολικά καθώς συμπληρώνει την αίτηση για εγγραφή στην Greenpeace για να ησυχάσει τις τύψεις του).

Αυτό, που μας απείλησαν και καλά από τα μεγάφωνα οι υπεύθυνοι του θεάτρου πριν αρχίσει το έργο ότι αν βγάλουμε φωτό με φλας υπάρχει "κίνδυνος να σταματήσουν οι ηθοποιοί την παράσταση και δεν θα το θέλατε ποτέ, ποτέ αυτό, να έχετε την ευθύνη για κάτι τέτοιο" το βρήκαμε όλοι τόσο lame, τόσο γελοίο που το συγχωρήσαμε αμέσως μόλις το ακούσαμε. Έλεος. να μην επαναληφθεί.

Μετά το τέλος της παράστασης, Επίδαυρος γαρ, κάναμε μία ώρα να βγούμε από τα parking, από την οποία το ένα τρίτο το έφαγα για να βρω το αυτοκίνητό μου που είχα ψιλοξεχάσει που το άφησα. Στην Αθήνα έφτασα κατά τις 4 τα ξημερώματα, είχε κίνηση, τι να κάνουμε, δεν με πείραξε όμως, στην διαδρομή μου συνέβη πάλι μία εμπειρία από αυτές που σε κάνουν να λες "0k, δεν υπάρχει τυχαίο ρε παιδί μου σε αυτήν την ζωή, δεν υπάρχει....".

Η τέχνη είναι μεγάλη παρηγοριά. Εκεί πάνω βασίζεται η τόσο μεγάλη θέση που έχει κάτι τόσο "μη-πρακτικό" στην καθημερινότητά μας. Και πραγματικά στεναχωριέμαι πολύ για τους ανθρώπους που για διάφορους λόγους δεν έχουν ανακαλύψει την μαλακτική για την καρδιά και το μυαλό δύναμή της.

Από όλες τις παραστάσεις που έχω πάει εδώ και πάρα πολλά χρόνια, τέτοια γκομενοθύελλα δεν έχω ξαναδεί - μα τι στο καλό, casting κάνανε πριν πουλήσουν τα εισιτήρια, 1 στους 5 θεατές να είναι ένταση 9 της κλίμακας σεξορίχτερ; πολύ, πολύ, πολύ γκομενάκι. Θα μου πεις όμως, γι αυτό τον είπαν Σεξπηρ - γιατί έχει Σεξ και πυρ, χιχιχιχιχι.
αν μπορείς να βρεις τρόπο να πας στην παράσταση, μην διστάσεις. παρακάλεσε, ικέτευσε, απείλησε, βρίσε... αλλά πήγαινε. Είναι Σεξπηρ, είναι Επίδαυρος και ναι, είναι Kevin Spacey. θα έχεις αν μη το άλλο να το λες στα εγγόνια σου στο απώτερο μέλλον... "αχ δόουζ χουέρ δη ντέηζ, τότε που βλέπαμε Επίδαυρο Σέξπηρ με Kevin, όχι τώρα που η Britney/Beyonce/Gaga/ μας το έριξε στην ηθοποιία και ανεβάζει Αντιγόνη".

Saturday, July 23, 2011

Καλοκαιρινός χειμώνας

Χειμωνιάτικο αυτό το καλοκαίρι μου.

Μαζεύονταν για χρόνια, τα σύννεφα, μαζεύονταν, μαζεύονταν.... και κάποια στιγμή ξέσπασε η καταιγίδα, που σιγά σιγά έγινε χιονοθύελλα. Καλοκαιριάτικη χιονοθύελλα.

Το χιόνι έπεσε πολύ και πυκνό και έθαψε όλα αυτά που μέχρι πρόσφατα άνθιζαν πάνω στην γη της ζωής μου.

Πράγματα που τα είχα δεδομένα και πηγαία εξαφανίστηκαν κάτω από το απέραντο λευκό. Τοπία, οικίες αρχιτεκτονικές, μοτίβα και συνήθειες, απολαύσεις και συμπεριφορές καλύφθηκαν από το πάνβαρυ αλλά αεράτο χιόνι, έχασαν τα χαρακτηριστικά τους, σταμάτησαν να είναι απολαυστικά, να έχουν νόημα, να είναι οικία, να με ενδιαφέρουν, να με συγκινούν, να τα φοβάμαι, οτιδήποτε ήταν αυτό που έκαναν...

Τι θα πάρει την θέση τους; Πραγματικά, δεν έχω την παραμικρή ιδέα...

Παλεύω να ηρεμήσω τον εαυτό μου και να συνειδητοποιήσω ότι αυτή η ασπρίλα δεν είναι "κενό" αλλά ένα τεράστιο κομμάτι λευκό χαρτί πάνω στο οποίο μπορώ να γράψω ό,τι, ό,τι, ό,τι θέλω.

Όμως και αυτό, όπως όλα, θέλει τον χρόνο του. Προς το παρόν, πότε πότε με πιάνει ο πανικός διότι το άσπρο, το χιόνι που άφησε η χιονοθύελλα, μου φαίνεται απειλητικό, τεράστιο, ξένο... και ας είναι και αυτό δικό μου, κατάδικό μου, σαν αυτά που κάλυψε.

Από την άλλη, ξέρω ότι τα χειρότερα πέρασαν. Η χιονοθύελλα σταμάτησε, δεν κάνει τόσο κρύο όσο έκανε τον Ιούνιο και τον μισό Ιούλιο, ο ήλιος βγαίνει σιγά σιγά και εγώ έχω ξεμυτίσει προς τον κόσμο κάπως πιο σίγουρος για τον εαυτό μου.

Θα καταφέρω να διαμορφώσω το νέο τοπίο; Θα είμαι νικητής στον πόλεμο να γεμίσω όλο αυτόν τον λευκό χώρο με νέα στοιχεία, καλλίτερα εκείνων που χάθηκαν, που ταυτόχρονα να είναι και συνέχειά τους;

Δεν ξέρω, άσε που κιόλας δεν μου αρέσει να σκέφτομαι την ζωή με όρους όπως "μάχη", "αγώνας", "κατόρθωμα", "νίκη", "ήττα"...

Η ζωή δεν είναι αντίπαλος, ούτε οι άλλοι, ή η κοινωνία που ζούμε, ή οι συνθήκες. Αντίπαλος δεν είναι αυτά, αντίπαλος είναι ο εαυτός μας.

Όχι κακός αντίπαλος, απλά έχει και αυτός τις σιγουριές του και τις κεκτημένες ταχύτητές του, και φοβάται τις αλλαγές... Όμως, φτάνει μία εποχή που οι αλλαγές είναι τόσο αναγκαίες όσο και η ίδια η αναπνοή.

Και ευτυχώς που έρχονται οι καλοκαιρινές χιονοθύελλες και μας το θυμίζουν.

Friday, July 22, 2011

Kατσαρίδα, αγάπη μου

Το γνωρίζεις το φοβερό και τρομερό τσιτάτο ότι τα μόνα πλάσματα που θα επιβιώσουν από πυρηνική καταστροφή είναι οι κατσαρίδες.

Φαίνεται ότι ότι οι αξιαγάπητες καφετιές συγκάτοικοι μας, που προκαλούν στις γυναίκες περισσότερα ουρλιαχτά από ότι ο γκομενάκος τους την ώρα του σεξ, εκτός από αντοχή στις βόμβες έχουν και κάτι ακόμα, κάτι που οι επιστήμονες λένε ότι μπορεί να αποδειχτεί εξαιρετικά πολύτιμο για τον άνθρωπο.

Βρήκαν λοιπόν στον εγκέφαλό τους μία σειρά από αντιβακτηριδιακά μόρια τόσο αποτελεσματικά εναντίων των ιών, που λέει κάνουν ακόμα και τα ισχυρότερα αντιβιωτικά να μοιάζουν με M&M's.

Αυτά τα μόρια εξολοθρεύουν, εννοείται σε εργαστηριακές συνθήκες, βακτηρίδια που ταλαιπωρούν ή και σκοτώνουν ακόμα τον άνθρωπο, όπως για παράδειγμα τον σταφυλλόκοκο, εκείνον τον τραγικό που κολλά στα νοσοκομεία αλλά και το Ε.coli. Bακτηρίδια που τα ισχυρότερα ανθρωπίσια αντιβιωτικά στέκονται μπροστά τους φοβισμένα και κλαίγοντας και λέγοντας "μην μας δείρεις μη, θα είμαστε καλά παιδάκια και δεν θα σε πειράξουμε καθόλου, να, να, δες, κιχ, κάνε τον άρρωστο ό,τι θες, ό,τι!!".

Εννοείται ότι ακόμα χρειάζεται πολλή έρευνα μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να καταλάβουμε πως ακριβώς τα αντιβακτηριδιοκτόνα στην κεφάλα της κατσαρίδα δουλεύουν, ποιά λειτουργία τους δηλαδή τα κάνει τόσο αποτελεσμaτικά, καθώς και πως μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε προς όφελός μας...

αυτό όμως που ακόμα και τώρα μπορούμε να κάνουμε είναι να αναλογιστούμε ότι ακόμα και το πιο "μαύρο", "σκοτεινό", δύσκολο πράγμα έχει την χρησιμότητά του σε αυτήν την φύση. και αυτό περιλαμβάνει και τα μαύρα συναισθήματα (είχε δεν είχε, τον έβγαλε πάλι τον πόνο του το πρόβατο, αμάν πια... χμφ χμφ χμφ)

...και μετά από όλα αυτά η λέξη κατσαριδοκτόνο αποκτά άλλο νόημα....

υγ - μην ανησυχείς, επειδή ξέρω που φρικάρεις τρελά με την κατσαρίδα δεν σου βάζω φωτό της, αν και είχα κάθε δικαίωμα τώρα που ξέρουμε τι καλή μπορεί να είναι... σου βάζω φωτό γκομενακίου να έχεις να ζαχαρώνεις - εξάλλου και ο πόθος είναι το ίδιο αποτελεσματικός εναντίον της αρρώστιας, μη σου πω και περισσότερο χεχεχε

Wednesday, July 20, 2011

Μουσική Μάνος Χατζιδάκις, στίχοι Λουκάς Στρογγυλός

Ακόμα ένα υπέροχο τραγούδι από τον άνθρωπο που μας δίνει κουράγιο, ακόμα, τις δύσκολες μέρες:

Σε κάθε δρόμο πάντα υπάρχει ένας γκρεμός
αρκεί στην ώρα να τον δεις και να ξεφύγεις
έτσι σε κάθε αγάπη είν' ο χωρισμός
που μοναχά με τις θυσίες θ' αποφύγεις...

Για να 'χεις κάποια σε τούτη τη ζωή χαρά
τον άνθρωπό σου πάντα βάσταξε κοντά σου
και θα 'ναι στήριγμα σαν θα 'ρθει η συμφορά
και σαν θα δεις ν' ανοίγεται ο γκρεμός μπροστά σου...

Ένας γκρεμός μες στη ζωή μας είν' ο χωρισμός
της ευτυχίας κόβει απότομα τη στράτα
βρες άλλο δρόμο όσο ακόμα είν' ο καιρός
και με τον άνθρωπο που πόνεσες περπάτα...

Tuesday, July 19, 2011

Βιβλία για το καλοκαίρι

Κρίση ξεκρίση, είμαστε σε περίοδο διακοπών - και πολλοί από εμάς στις διακοπές κάνουμε το διάβασμα που δεν θέλουμε ή δεν μπορούμε να κάνουμε το υπόλοιπο της χρονιάς, για διάφορους λόγους.

Την τελευταία χρονιά, έχω διαβάσει περίπου 30 βιβλία, από πέρυσι τέτοια εποχή που μετακόμισα στο νέο σπίτι. Σκέφτηκα από όλη αυτή την ανάγνωση να σου προτείνω ή να σου ξε-προτείνω πράγματα, να τα έχεις υπόψη σου πριν φτιάξει το summer reading list σου, που λέμε και εμείς οι Μανχατανιώτες του Βόλου.

Τα βιβλία δεν είναι καινούργια, δεν υπάρχει γενικότερα κάποιος ιδιαίτερος λόγος πρακτικός που σου τα προτείνω, απλά βάζουμε να δουλέψει το θρυλικό serendipity... :-)

Ξεκινάμε; ναι, ξεκινάμε!

Μάριος Χάκκας, Άπαντα, εκδόσεις Κέδρος:
Ανακάλυψα τον Έλληνα αυτό συγγραφέα, μέσω serendipity, ένα βράδυ που έβλεπα τηλεόραση και πέτυχα το Μονόγραμμα. Μου έκανε εντύπωση η προσωπική του ιστορία, το πρόσωπό του στις παλιές φωτογραφίες, οι κινήσεις του και οι εκφράσεις του στα παλιά video (έχει πεθάνει, νεότατος, ένα χρόνο πριν γεννηθώ, το 1972). Έψαξα και έμαθα για αυτόν και κάποια στιγμή αγόρασα το βιβλίο με όλα τα έργα που πρόλαβε να γράψει. Δύο χούφτες διηγήματα και 2-3 θεατρικά όλα και όλα - χαρακτηρίζονται από το πολύ αιχμηρό χιούμορ, που τέτοιο δεν έχω δει σε άλλο συγγραφέα, ειδικά Έλληνα. Προσοχή, δεν είναι αστεία λογοτεχνία, είναι βαριά, με μεγάλο ειδικό βάρος.... ίσως να μην είναι ό,τι κατάλληλο για καλοκαιρινό διάβασμα. Παρόλα αυτά, έχε τον στα υπόψη.
Γιατί να το διαβάσεις: Αν σου αρέσουν τα διηγήματα, αν θες να ανακαλύψεις έναν Έλληνα συγγραφέα με εντελώς αυθεντική φωνή, αν θέλεις να διαβάσεις κάτι με μεγάλο ειδικό βάρος και με ιδιότυπο χιούμορ και αυτοσαρκασμό.

Kurt Vonnegut - Οποιοδήποτε δικό του
Διάβασα πολύ Vonnegut όλη αυτήν την χρονιά - πρέπει να ομολογήσω ότι τον βρήκα κατά τι "υπερεκτιμημένο". Μη με παρεξηγείς, είναι πολύ καλλίτερος από πολύ πιο επιτυχημένους συναδέλφους του, όμως οι πλοκές του είναι σε κάποια σημεία αδύναμες. Υπερβολικά science fiction. Αυτό που σίγουρα δεν είναι καθόλου αδύναμο όμως, και γι αυτό στον προτείνω είναι οι "αναλαμπές σοφίας ζωής και ωριμότητας" που κάθε λίγες σελίδες υπάρχουν στα βιβλία του. Μιλάμε για φράσεις που τις θυμάσαι για πάντα, σχετικά με την ζωή, τις σχέσεις των ανθρώπων, την αγάπη, την φιλία, το χρέος και οτιδήποτε άλλο αρχετυπικό. Πλας, ο τύπος φαίνεται ότι είναι από τους πιο τρυφερούς, με την πιο αγαπησιάρικη έννοια της λέξης, συγγραφείς που υπήρξαν ποτέ. Όταν γράφει για κάποιον ή κάτι που αγαπά, θέλεις να το αγαπήσεις και να το αγκαλιάσεις και εσύ.
Γιατί να το διαβάσεις: Ο Vonnegut είναι κεφάτος, αγαπησιάρης, πολύ σοφός - και όλα αυτά υπερισχύουν του ότι είναι τεμπελάκος χεχεχε...

Θεόδωρος Γρηγοριάδης - Ο παλαιστής και ο δερβίσης
Μυστήριο βιβλίο, στοιχειωτικό που λέμε. Μία παρέα ανθρώπων γοητεύεται από ένα ισχυρό ερωτικό στοιχείο, έναν άνθρωπο χωρίς φραγμούς και χωρίς δεύτερες σκέψεις. Για κάποιους από αυτούς η επαφή με τον μεγάλο αρχετυπικό επιβήτορα είναι καταστροφική.... ή μήπως όχι; Ωραίο βιβλίο, με αδυναμίες σαφώς που όμως εμένα δεν με εμπόδισαν να το διαβάσω σε ένα απόγευμα και να το χαρώ πολύ.
Γιατί να το διαβάσεις: Αν σου αρέσουν τα βιβλία και οι ιστορίες που υπονοούν περισσότερα από όσα περιγράφουν, αν είσαι ερωτικός άνθρωπος, αν θες να δεις σχετικά κρυφές όψεις της Ελλάδας.

Michael Cunningham - By nightfall
Ο Cunningham είναι ο συγγραφέας του περιβόητου "Οι Ώρες". Δεν το έχω διαβάσει εκείνο το βιβλίο, όμως έχω μαγευτεί και εγώ όπως και εσύ και εσύ, και εσύ, και εσύ, και εσύ από την ταινία! Στο By Nightfall παρακολουθούμε τις σκέψεις ενός 40κάτι γκαλερίστα, που λίγο βαριέται την ζωή του, λίγο δεν ξέρει τι άλλο να περιμένει από αυτήν, λίγο φοβάται να κάνει τολμηρές αναλύσεις και να φτάσει σε γενναία συμπεράσματα ο οποίος γοητεύεται, σχεδόν ερωτεύεται τον μικρό αδελφό της γυναίκας του. Αυτός, 20χρονος και αλήτικη φιγούρα, αυτοκαταστροφική, αλλά και όχι και τόσο αθώα όσο φαίνεται, παίζει μαζί του αλλά και του ετοιμάζει μία μεγάλη έκπληξη. Καλογραμμένο βιβλίο, οικονομημένο, δεν το παρατραβάει με τον εσωτερικό μονόλογο του ήρωα. Σίγουρα δεν είναι "Οι ώρες" αλλά σίγουρα είναι από τον συγγραφέα των "Ωρών" και αυτό φαίνεται!
Γιατί να το διαβάσεις: Αν σου αρέσουν οι οικονομημένες πρωτοπρόσωπες στιβαρές αφηγήσεις, αν αγαπάς το ξερό αλλά γεμάτο υπόγειο συναίσθημα στιλ γραφής του Cunningham, αν γουστάρεις να ρίξεις μία ματιά στο γκαλερίστικο κύκλωμα της Νέας Υόρκης, αν σου αρέσουν οι εκπλήξεις στο τέλος....

Πάνος Καρνέζης - Μικρές Ατιμίες
Διάβασα τις περιβόητες Μικρές Ατιμίες, την συλλογή διηγημάτων του Καρνέζη με θέμα τα διάφορα σύστριγλα που γίνονται σε ένα χωριό της Ελλάδας πριν τα χρόνια της αφθονίας, περιμένοντας κάτι καλλίτερο. Να πω την αλήθεια, δεν κατάλαβα γιατί τρελάθηκαν στο εξωτερικό με το βιβλίο - αλλά από την άλλη, αυτά που περιγράφονται στα διηγήματα αυτά μου είναι οικεία κάτα κάποιο τρόπο, σε αντίθεση με τους Αγγλοσάξονες που τα εκθείασαν, πιθανώς επειδή είδαν μία εντελώς πρωτόγνωρη πραγματικότητα στις σελίδες τους. Ώρες ώρες οι πλοκές του Καρνέζη μου έκαναν σαν αραιωμένη Ζυράννα Ζατέλη ειδικά εκεί που φλέρταραν με το μεταφυσικό.... Γιατί να το διαβάσεις: Από περιέργεια, αν σου αρέσει η ανατροπή του κλισέ "στην ύπαιθρο όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί καγαθοί".

Christos Tsiolkas - Νεκρή Ευρώπη
Εκεί και αν δεν κατάλαβα προς τι ο ντόρος. Τα φολκλόρ κομμάτια του βιβλίου, που διαδραματίζονται σε ένα χωριό της Ελλάδας πριν την εποχή της αφθονίας, μοιάζουν σαν να γράφτηκαν για να θυμίσουν τις Μικρές Ατιμίες του Καρνέζη (πως να το πω ρε παιδί μου, για εμπορικούς λόγους). Ντεκλαρέ στο λέω. Τα σύγχρονα κομμάτια του βιβλίου, δε, έχουν μία randomness στην ανάπτυξη της πλοκής τους που δεν σε βγάζει πουθενά. Και τέλος, αχ το τέλος του βιβλίου, τόσο μα τόσο βιαστικό, τόσο μα τόσο λιγότερο δουλεμένο από όσο θα χρειαζόταν.... χμφ χμφ χμφ χμφ...
Γιατί να το διαβάσεις: επειδή είναι της μόδας και όλοι αγαπάμε το hype.

Καλό καλοκαίρι! καλές βουτιές! ...και σε σελίδες, αλλά και σε υπέροχες θάλασσες και ακόμα πιο υπέροχες αγκαλιές που σε αγαπάνε για αυτό που είσαι. :-)

Monday, July 18, 2011

Λάθος, λάθος, λάθος, λάθος σε τόσους πολλούς ορόφους

μτφρ τίτλου ποστ: wrong wrong wrong on so many levels

Η Ελληνική Αστυνομία αποφασίζει να κάνει μία σειρά ενημερωτικών διημερίδων σχετικά με την ασφάλεια στο διαδίκτυο, και μπράβο της. Η αλήθεια είναι ότι το internet, ναι, όντως όπως όλα τα πράγματα γύρω μας, είναι και θετικό και αρνητικό - μπορεί να γίνει μεγάλη παγίδα, αλλά και μεγάλο κέρδος για τον ώριμο αυτοσυγκρατημένο χαρακτήρα!

Οι διημερίδες αυτές απευθύνονται στον απλό άνθρωπο, τον μέσο "επαρχιώτη" ας πούμε, που έχει μικρή εξοικείωση με το όλο πράγμα. Κάτι που ακούγεται ιδιαίτερα λογικό αν σκεφτείς ότι οι πιο κωλοπετσωμένοι με το web μάλλον δεν έχουμε ανάγκη να μας θυμίσουν τους κίνδυνους που καραδοκούν. Ή επειδή είμαστε όντως ώριμοι ή απλά επειδή μας έχουν κάψει πια εντελώς οι κίνδυνοι αυτοί χεχεχε, δεν μένει τι άλλο να καταστρέψουν, δεν μένει τι άλλο να προστατευτεί χεχεχε.

Για να διαφημίσει, λοιπόν, τις διημερίδες η Ελληνική Αστυνομία βγάζει αυτή την διαφήμιση.


"στο Internet δεν ξέρεις ποτέ που είναι το παιδί σου!" λέει
"μάθε πως να προστατεύεσαι από τους κινδύνους του Ιnternet" λέει.

Και μάλλον δεν κάνω λάθος να υποθέτω ότι η μάθηση που θα πάρεις σχετικά με την προστασία από τους κινδύνους του Internet θα είναι αστυνόμευση, καταστολή, περιορισμός... Το πώς, δηλαδή, να μπορείς να βεβαιωθείς ότι όταν το παιδί λέει ότι ψάχνει για μία εργασία λέει αλήθεια, και δεν παίζει διαδικτυακή ξερή.

ή αγωνία

ή θανάση

ή πινακωτή

ή γρινιάρη

Το οποίο "καταστολή στυλάκι" αν είσαι η Ελληνική Αστυνομία είναι χρήσιμο να το γνωρίζεις ως τακτική αντιμετώπισης κινδύνων αφού έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με εγκληματίες αδίστακτους και αδυσώπητους, με όπλα και διαφθορά.

Όταν όμως είσαι μάνα, το να αντιμετωπίζεις με τέτοια καχυποψία το παιδί σου, να θεωρείς δεδομένο (όπως σου περνά το μήνυμα η διαφήμιση) ότι "το παιδί σου σου λέει ψέματα νο μέρε χουότ" και "δεν πα να λέει ότι διαβάζει, παίζει γκάμπληγκ" και "ιιιιιιουουουουουουουουουου όλοι είναι ψεύτες ψεύτες ψεύτες ψεύτες μέσα στο σπίτι σου!" είναι ό,τι ό,τι ό,τι χειρότερο...

κοντολογίς αυτή η διαφήμιση σκορπά πανικό, φόβο, είναι τοξική ως εκεί που δεν παίρνει. και μάλιστα χωρίς κανέναν λόγο.

ή που θα την αγνοήσεις αν είσαι κάπως υποψιασμένος, ή αν είσαι ΤΜΒ που θα πεις "αααααααααααααααααααααααα, Μιχαλάκη, σου παίρνω το κουμπγιούτερ και από αύριο τρις εβδομαδιαίως κατηχητικό, το καλοκαίρι κατασκήνωση, και α, καλά που το θυμήθηκα, θα σου πάρω και το κινητό". Ωραία! Μπράβο! Έξοχη στρατηγική.

Θα μπορούσανε να το δούνε το πράγμα από το θετικό του, τύπου "το internet είναι η μεγάλη βιβλιοθήκη του κόσμου - μάθε πως να το εκμεταλλεύεσαι με τον πιο ασφαλή τρόπο". τέλος πάντων, οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό θα ήταν καλό!

και αν θες την γνώμη μου, όλοι εκείνοι που πουλάνε υπηρεσίες και προϊόντα σχετικά με το internet θα έπρεπε να διαμαρτυρηθούν για αυτήν την αστοχία.

Friday, July 15, 2011

Αν ο Ταλστόη ήταν στο Τβήτερ

Ok, το ξέρω και το καταλαβαίνω, το καταραμένο το internet έχει διαλύσει την ικανότητά σου για συγκέντρωση σε βαθμό που δεν πάει παραπέρα.

Το μεγαλύτερο κείμενο που έχεις διαβάσει πρόσφατα είναι ένα σχόλιο σε ένα video στο YouTube, το οποίο μάλιστα σχόλιο ήταν πήχτρα στα emoticons.

Και, η ιδέα και μόνο ότι θα πιάσεις αυτό το ανοίκειο αντικείμενο με τους ποταμούς κειμένου, χωρίς φωτό, χωρίς βιντεάκια, χωρίς κουμπιά για Like, που το λένε βιβλίο σε ρίχνει σε νύστα από τις ακαταμάχητες!

Όμως! Όμως! Όμως, μπορεί να έχεις όλα αυτά τα προβλήματα χωρίς να χρειάζεται να έχεις και πλήρη άγνοια για την ιστορία της λογοτεχνίας και δη της κλασικής.

Σήμερα το πρόβατο λοιπόν ξεκινά έναν κύκλο ποστ, ένα όπους μάγκνους, όπου μιλώντας την γλώσσα του σύγχρονου άθρωπα θα προσπαθήσει να τον εξοικοιώσει με την τέχνη, την πχιότητα, την κουλτούρα.

Το πρώτο ποστ στην σειρά αυτή, που θα λέγεται "Nisafee" (από το "νισάφι, πόσο πιο λιανά και μασημένη τροφή να στο κάνω πια;") είναι ένα πρώτο, μικρό βήμα σε ένα μεγάλο ταξίδι. Για να μπεις λάου λάου.

Συγκεκριμένα, σήμερα θα μάθεις τις πλοκές μερικών από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της παγκοσμίου λογοτεχνίας - με τον πιο εύκολο και οικείο τρόπο. Κάθε πλοκή είναι μέχρι 140 χαρακτήρες, σαν να διαβάζεις twit δηλάδη.

Ας δούμε λοιπόν, τις πλοκές διάσημων κλασικών αριστουργημάτων της λογοτεχνίας αν ο συγγραφέας είχε λογαριασμό στο Twitter και περιέγραφε το βιβλίο στους φόλλοουέρζ του τύπου Stay tuned I will reveal my new book's ypothesis very soon #self_promotion #publisher's_orders

Φύγαμε; φύγαμε!

Άννα Καρένινα, του Λεβ Ταλστόη:
Ρωσίδα με πλούσιο, γέρο άντρα και γιο τους αφήνει για νέο αξιωματικό. Η σχέση αποτυγχάνει. Ένοχη, πληγωμένη, αυτοκτονεί πέφτοντας σε τρένο

Έγκλημα και Τιμωρία, του Φιόνταρ Ντασταγιέφσκι:
Πάμφτωχος φοιτητής δολοφονεί γριά τοκογλύφο με τσεκούρι. Εμμονικός αστυνόμος τον καταδιώκει και τον πιάνει με μεθόδους ψυχολογικής πίεσης

Το Μαγικό Βουνό, Τόμας Μαν:
Παραμονές Α Παγκ. Πολέμου νεαρός φυματικός μπαίνει σε Ελβετικό σανατόριο όπου ερωτεύεται μάταια κ ανακαλύπτει το πολυδιάστατο της ζωής

Πόλεμος και Ειρήνη, Λεβ Ταλστόη (ε, ε γαμώ τις προφορές; ε;):
Ο Αντρέι η Νατάσα κ μία ομάδα αντιπροσωπευτικών μελών της Ρωσικής κοινωνίας ζουν την δίνη των πολέμων του Ναπολέοντα στις αρχές του 19ου αι

Χίλιες και μία Νύχτες, αγνώστου Άραβος:
Γκομενίτσα λέει κάθε βράδυ κ μία υπέροχη αρχετυπική ιστορία με Κλιφ Χάγκερ στο Βεζύρη ώστε αυτός να μην διατάξει να την σκοτώσουν το πρωί

Δράκουλας του Μπράμ Στόουκερ:
Αιωνόβιο, πανούργο και κακούργο αλλά ερωτικό Βαμπίρ αποφασίζει να μετακομίσει από την Ρουμανία στην Αγγλία όπου βρίσκει τον δάσκαλό του

Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται του Νίκου Καζαντζάκη (και ένα ελληνικό, ε μα πια):
Πάσχα, σε χωριό που ετοιμάζεται για αναπαράσταση των Παθών του Χριστού, φτάνουν πρόσφυγες. Αποκαλύπτεται η πραγματική χριστιανικότητα όλων

έτσι που λες, αγαπημένο μου παιδί του internet. τσάκα τσάκα και μάνι μάνι, διάβασες 7 βιβλία. κλασικά. Μεγάλα, σπουδαία. Αυτό είναι το πρόβατο, και αυτή είναι η νέα σειρά Nisafee (από το "νισάφι, πόσο πιο λιανά και μασημένη τροφή να στο κάνω πια;")

:-)

Tuesday, July 12, 2011

χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ

όσο και αν πιστεύω ότι τα μπουτάκια κοτόπουλο αξίζουν διαφημίσεις μπενχουριάδες, αυτή εδώ το παρατραβάει:

εντάξει ρε παιδιά, μπουτάκια κοτόπουλο είναι, δεν είναι το ελιξήριο της νεότητας...

υπερβολή, υπερβολή

Sunday, July 10, 2011

ταλαντούχοι καλλιτέχνες, τυχεροί θεατές

Το "Παρτάλι" είναι από τα πιο γνωστά και επιτυχημένα μυθιστορήματα του Θεόδωρου Γρηγοριάδη, του επίσημου Έλληνα συγγραφέα του www.provato.gr. Έχει εκδοθεί πριν από περίπου 10 χρόνια και λόγω του αμφιλεγόμενου θέματός του απέκτησε σχεδόν cult φήμη. Μιλάει για την ιστορία της ζωής ενός άντρα που πέρασε όλη του την ζωή ντυμένος γυναίκα και μάλιστα σε πολύ δύσκολες εποχές, κατοχή, εμφύλιο και μετά - καθώς και σε δύσκολους τόπους, χωριό στην αρχή, μετά μικρή επαρχιακή πόλη, μετά Θεσσαλονίκη...

Χτες το βράδυ, είχα την μεγάλη τύχη και χαρά να δω τον θεατρικό μονόλογο που βασίζεται στο βιβλίο (το οποίο ομολογώ δεν έχω διαβάσει). Η παράσταση, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών, ανέβηκε για 3 μόνο βραδιές (η χθεσινή ήταν τελευταία) στην Πειραιώς 260, σε ένα πολύ ψαρωτικό πολυχώρο, εντελώς βιομηχανικό που μου θύμισε το μέρος όπου ο ROBOCOP ξεπάστρεψε όλους τους κακούς στην πρώτη, καλή, ταινία, αν θυμάσαι.

Το έργο, όπως και το βιβλίο, βασίζεται σε αληθινή ιστορία και εξιστορεί πως ένα αγόρι, του οποίου η μητέρα το έντυνε με γυναικεία ρούχα, παλιά και φθαρμένα (παρτάλια), έφτασε από το απομακρυσμένο Μακεδονίτικο χωριό στην Καβάλα, μετά στην Θεσσαλονίκη και τέλος στην ίδια την Αμερική, στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου έκανε μεγάλη καριέρα σε μαγαζιά με drag show.

Είναι σε πρώτο ενικό, μονόλογος, το έργο. Ο ήρωας, στα 50 του πια και αφού έχει γυρίσει από τις ΗΠΑ μετά την "μεγάλη καριέρα", διηγείται πρόσωπο με πρόσωπο με το κοινό την ιστορία του, με τον δικό του, πολύ ιδιαίτερο, συναισθηματικό, χιουμοριστικό αλλά και βαθιά πονεμένο τρόπο. Η έμφαση της εξιστόρησης είναι στα πολύ παιδικά χρόνια του μεσήλικα, πια, παρενδυτικού άντρα. Μας λέει για το πως τον αντιμετώπιζαν στο χωριό, για τις κοροϊδίες και τις προσβολές, για την μάνα του που τον έντυνε γυναίκα για να μην της τον πάρουν στον πόλεμο και σκοτωθεί, για την κατοχή και πως την βίωσε και αυτή αλλά και τους Βούλγαρους κατακτητές, για τις πρώτες σεξουαλικές εμπειρίες όπου όπως και για το ντύσιμό του δεν είχε το δικαίωμα της επιλογής...

Είναι σκληρή ιστορία, πονεμένη, παντρεύει τις οδυνηρές περιπέτειες της Ελλάδας με μία πολύ ασυνήθιστη προσωπική ιστορία και δημιουργεί μία "σύνθεση" που σε πιάνει κέντρο στην καρδιά. Σε κάνει να σκέφτεσαι: πόσο τυχεροί είμαστε οι άνθρωποι του τώρα που ζήσαμε τόσα χρόνια σχετικής σταθερότητας, τι σπουδαίο είναι να έχεις καλό γονιό, καλούς φίλους, ανθρώπους να σε αγαπούνε γύρω σου, πόσο μεγάλη σημασία τελικά παίζει η παιδική ηλικία, οι πρώτες εμπειρίες στην ζωή του ανθρώπου... Kαι, ακόμα, πόσο σημαντική είναι η ικανότητα του ανθρώπου να βουτά σε αυτά που νιώθει, να τα ξέρει, να μπορεί να τα δει, να τα βιώνει... Και νιώθω ότι στην εποχή μας λίγο την έχουμε παραμελλήσει αυτήν την ικανότητα... αρονό, αρήλη ρονό.

Όμως η μεγάλη δύναμη, το tour de force (ε;ε; όχι παίζουμε) του έργου είναι ο ηθοποιός του, ο Χρίστος Στέργιογλου. Μεγάλη μορφή της δραματικής τέχνης, κάρακτερ από τους λίγους, τεχνίτης και αφοσιωμένος μάγκας, καταφέρνει αυτό που κατά την γνώμη μου είναι το "ιερό δισκοπότηρο" της δραματικής τέχνης: Τον βλέπεις στην σκηνή να παίζει, να σου απευθύνεται λέγοντας την ιστορία του και ξεχνάς ότι βλέπεις ένα ηθοποιό - αντίθετα αισθάνεσαι ότι αυτός ο άνθρωπος έχει ζήσει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ό,τι σου διηγείται, νιώθεις πως εκείνος εκεί, κάτω από τους προβολείς δεν είναι ηθοποιός, δεν είναι εκπαιδευμένος, δεν έχει εμπειρία και καλούς δασκάλους, τίποτε... απλά ΕΙΝΑΙ ο άνθρωπος που τα έχει ζήσει όλα αυτά και απόψε αποφάσισε να στα διηγηθεί. Παίζει τόσο ακατέργαστα, τόσο φορτισμένα, τόσο αληθινά και συναισθηματικά που είναι λες και πήρανε τον ίδιο τον Παρτάλι και τον ρίξανε στο Φεστιβάλ Αθηνών να πει την ιστορία του. Καμμία επιτήδευση, καμμία περιττή τελειότητα, κανένα στήσιμο... Απλή, ατόφια αληθινίλα. Που σε συνδυασμό με το κείμενο του Γρηγοριάδη, με συγκλόνισε.

Συγκινήθηκα πολύ, έχω και τα δικά μου αυτόν τον καιρό και κλαίω εύκολα. μετά την παράσταση πήγα και είπα πολλά συγχαρητήρια στον Στέργιογλου, τον φίλησα, τον αγκάλιασα, αν δεν έβλεπα από το βάθος να έρχεται φουριόζος ο δικηγόρος με τα έγγραφα των ασφαλιστικών μέτρων εναντίον μου στο χέρι, ακόμα εκεί θα ήμουν και θα έκανα χαρούλες. Ήταν χαρούμενος ο Χρίστος, ικανοποιημένος από την δουλειά του, βαθιά ευχαριστημένος... και τι ωραία αύρα που είναι αυτή...

Όσο για τον Θεόδωρο, ε εκεί, λόγω και της γνωριμίας μου μαζί του, έφτασα στο σημείο να τον αγκαλιάσω, να γύρω το κεφάλι στον ώμο του και να αφήσω μερικά δάκρυα να στάξουν. Ok, τώρα θα ξέρω τουλάχιστον γιατί δεν θα μου ξανακάνει παρέα.. Ήταν ταπεινός ο Θεόδωρος μπροστά στα δάκρυά μου, να σημειωθεί παρακαλώ, όχι σεμνός που θα πει απλά για να τον δω, αλλά πραγματικά ταπεινός, σαν να μην πίστευε ότι το έργο του ήταν τόσο καλό... σπουδαίος, σπουδαίος!

Τι άλλο να σου πω για την παράσταση; μερικές τεχνικές λεπτομέρειες που μπροστά στα δάκρυα δεν μετράνε αλλά καλό είναι να τις ξέρεις: Ο κόσμος ήταν πολύς και ευχαριστημένος, χειροκροτούσε για 10 λεπτά σχεδόν στο τέλος, το εισιτήριο είχε μόλις 20 ευρώ (αστεία τιμή για τόσο σπουδαία παράσταση και δεν υπερβάλλω καθόλου) ενώ η σκηνοθεσία και το στήσιμο είχε τέλειο υποστηρικτικό ρόλο στην εντυπωσιακή ιστορία και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα: Ο Στέργιογλου ήταν μόνος στην άδεια σκηνή, ακουμπούσε μόνο σε ένα σκαμπό μπαρ. Ακόμα γινόταν ένα πολύ ωραίο παιγνίδι με τα φώτα, το κοινό, δηλαδή, ήταν και αυτό φωτισμένο όσο έπαιζε ο Χρίστος και αυτό έδινε μία αίσθηση "ίσος προς ίσον" ανάμεσα σε θεατές και παρτάλι, η οποία βοηθούσε την ενέργεια να κυλά στρωτά.

Είμαι σίγουρος ότι η παράσταση θα ξανανέβει το χειμώνα. Να πας να την δεις. Και εγώ θα πάω ξανά. Χρειαζόμαστε την τέχνη για να αντέχουμε τις δυσκολίες της ζωής. Εγώ πάντως χθες ήμουν πολύ τυχερός θεατής.
να και ο Χρίστος σε μία σκηνή από την παράσταση:

Friday, July 08, 2011

Κουζίνα φτωχή, συμπεριφορά ακόμα πιο φτωχή

Υπάρχει ένα εστιατόριο στο Παγκράτι, πολύ κοντά στο Καλλιμάρμαρο, σε έναν ωραίο κεντρικό πεζόδρομο.

Έχει όλα τα καλά: ωραίο φαγητό, ωραία τοποθεσία (ok, τηρουμένων των αναλογιών - αν σκεφτείς ότι είναι εντελώς στο κέντρο της Αθήνας), ωραία διακόσμηση, ωραίο κατάλογο με πρωτότυπα και ιδιαίτερα πιάτα και χωρίς περιττά.

Φευ, όμως - σε αυτό το εστιατόριο, όταν πηγαίνεις, δεν περνάς τόσο καλά όσο θα περίμενες από ένα κατάστημα που έχει την τύχη να διαθέτει όλα αυτά τα γερά χαρτιά.

Βλέπεις, οι άνθρωποι που το τρέχουν, με εξαίρεση μία μόνο πολύ ευγενική κοπέλα, έχουν πάρα πολλά νεύρα. Αλλά πάρα πολλά. Και ακόμα περισσότερο attitude. Κάθε φορά που πάω, πες 6 φορές τον τελευταίο χρόνο, το διαπιστώνω.

Είναι λες και έχουν τελειώσει την Ανωτάτη Αχαμογελαστική με μεταπτυχιακό με Όνορζ στην Ξυνητική Επιστήμη.

Την τελευταία φορά που πήγα, λίγες μέρες πριν, ήμουν με μεγάλη παρέα 6 ατόμων. Ο άνθρωπος που πήρε την παραγγελία μας, επειδή το συζητούσαμε το τι θα φάμε και δεν είμασταν απολύτως αποφασισμένοι τι θέλουμε, μας παράτησε σύξυλους μόλις είπε το κυρίως φαγητό του ο τελευταίος από εμάς. Ενώ θέλαμε να παραγγείλουμε κρασί και κάτι επιπλέον.

Ok, καταλαβαίνω. Αν είσαι σερβιτόρος είναι κάπως σπαστικό να σε καθυστερεί μία παρέα που έχει κέφια και γελά και συζητούν τα μέλη της μεταξύ τους και μάλιστα στο επίπεδο "θα πάρω Σολωμό" "τι; πάλι Σολωμό; τι θα πει ο κόσμος, πάρε κάτι πιο μίνιμαλ, δοκίμασε έναν Ελύτη βρε αδελφέ, μία Δημουλά, καλοκαίρι είναι".

Αλλά όμως, για στάσου... Ίσως και να μην είναι τόσο σπαστικό τελικά.

Όταν ήμουν, στα μικράτα μου, σερβιτοράκι και μου τύχαιναν τέτοιες παρέες, δεν τσατιζόμουν καθόλου, καθόλου! Δεν έκανα την ξυνή πειθαρχημένη Γερμανίδα ότι τάχα μου χαλάνε τον ρυθμό του σερβιρίσματος και ότι δεν έχω χρόνο για χάσιμο. Σιγά γλυκειά μου. Σερβίρεις, δεν διευθύνεις την Συμφωνική της Μασσαχουσσέτης σε έργα Άρβο Παρτ. Νησάφι, κράτα τα άλογά σου λίγο!

Αντίθετα! Έλεγα από μέσα μου για την παρέα "αχ, αχ τι τυχεροί άνθρωποι που έχουν τέτοιους φίλους, που είναι μέλη τέτοιας χαρούμενης παρέας, άραγε ξέρουν πόσο μοναξιά υπάρχει στον κόσμο και τι πολύτιμο είναι αυτό που έχουν;". Και "αχ να είχα κι εγώ κάποτε μια τέτοια παρέα φίλων, λυγμ λυγμ γουήσ γουήσ εντατίκ". Ήθελα να κρατήσει ώρα αυτή η παραγγελία, να ζήσω όσο περισσότερο γίνεται την χαρά αυτής της παρέας και ένοιωθα τυχερός που τους είχα πελάτες. Αισθανόμουν ότι το βράδυ ήταν από τα ωραία φωτεινά βράδια που έχει πότε πότε η ζωή μας!!!

Και ναι, καταλαβαίνω ότι λίγοι, πιθανώς, άνθρωποι το βλέπουν έτσι το πράγμα. Το δέχομαι και το σέβομαι αυτό! Αλλά από αυτό το σημείο, του να μην γουστάρω πολλά πολλά, να πηγαίνουμε στο "σε κοιτάζω τσατισμένος και κάπως επειδή με καθυστερείς" ε όχι, δεν το δέχομαι. Όπως θεωρώ απαράδεκτο να σηκώνεσαι και να φεύγεις έτσι πάνω από το τραπέζι, χωρίς να ρωτήσεις αν είμαστε εντάξει ή αν θέλουμε κάτι άλλο.

Σημαντική λεπτομέρεια: Αυτήν την συμπεριφορά δεν την είχε σερβιτόρος υπάλληλος του καταστήματος, είμαι σίγουρος ότι δεν θα περνούσε καν από το μυαλό του. Το πολύ πολύ να μας έλεγε κάτι του τύπου "να σας δώσω ακόμη 5 λεπτά να αποφασίσετε;". Την ξυνίλα και το attitude τα είχε ο ιδιοκτήτης... Μπράβο σου μεγάλε! Έγινες επιχειρηματίας για να μπορείς να κάνεις μούτες στους πελάτες σου. Αυτό έχω καταλάβει εγώ. Συγχαρητήρια.

Ας είναι. Το συζητήσαμε γελώντας μεταξύ μας αλλά δεν χάλασε το κέφι μας καθόλου από την ξυνή. Φάγαμε καλά, γελάσαμε πολύ, κάναμε παρέα, συζητήσαμε... Δεν μας έριξε, εννοείται, ούτε το γεγονός ότι με λογαριασμό που έφτανε το μισό βασικό μισθό δεν μας πρόσφεραν ούτε ένα σφηνάκι. Δικό τους είναι το πρόβλημα, όχι δικό μας.

Και να πω και την αλήθεια, δεν μπαίνω καν στην διαδικασία να πω "δεν θα ξαναπάω". Θα ξαναπάω. Τι φταίει τώρα ο άνθρωπος στην κουζίνα, η σερβιτόρα, οι άνθρωποι που καθαρίζουν, οι προμηθευτές να χάσουν το "μεροκάματό τους" επειδή ο ιδιοκτήτης ενός μαγαζιού έχει 14 διήμερες περιόδους το μήνα; δεν φταίνε.

Ευτυχώς που υπάρχει και το blog και μπορώ να διαχειρίζομαι τις σκέψεις και τα συναισθήματα αυτά χωρίς να χρειαστεί να πλήξω κάποιον.


(όχι πες.... πόσο ζεν είμαι; αλήθεια τώρα, πόσο; πόσο έχω κάθε δικαίωμα να απαιτώ να με αποκαλείτε φρομ νάου όουν "Μπηγκ Ζεν Μάστερ Σηπ;" πες, πόσο;)

Friday, July 01, 2011

Καλό μήνα, με μια δυναμωτική σειρά σκέψεων

Σήμερα στην λειτουργία διαβάστηκε η περιβόητη Α' Επιστολή προς Κορινθίους του Απόστολου Παύλου. Μου φάνηκε πολύ σχετική με την εποχή μας και, (να τολμήσω να γράψω την πιο αξιομίσητή μου φράση; τολμώ) πιο επίκαιρη από ποτέ.

Και βασικά τώρα προσπαθώ να το ρίξω και καλά στο αστείο αλλά δεν πιάνει το κόλπο. Μακάρι να είχαμε όλοι στο μυαλό μας περισσότερο όσα λέει το απόσπασμα. Στεναχωριέμαι που δεν... χμφ χμφ χμφ

Μεταφράζω, άτεχνα:

Εάν ξέρω όλες τις γλώσσες που μιλούν οι άνθρωποι και οι άγγελοι, αλλά δεν αγαπώ, δεν είμαι τίποτε περισσότερο από ένα όργανο που βγάζει κενούς ήχους
Και εάν είμαι προφήτης και ξέρω όλα τα μυστήρια του κόσμου και κατέχω όλη την γνώση στην γη και έχω πίστη που μπορεί και βουνά να μετακινήσει αλλά δεν αγαπώ, τίποτε δεν είμαι
Και αν μοιράσω ότι έχω και δεν έχω και ρίξω και το σώμα μου στη φωτιά για να αποδείξω την πίστη μου αλλά αγάπη δεν έχω, δεν κερδίζω τίποτε - γιατί το κέρδος είναι το να αγαπάς
Η αγάπη αντέχει τα βάσανα της ζωής, η αγάπη είναι ευγένεια, η αγάπη δεν ζηλεύει, δεν υπερηφανεύεται και δεν αγριεύει
Δεν έχει κακή συμπεριφορά, δεν απαιτεί, δεν μπορείς να την προκαλέσεις, δεν έχει κακές σκέψεις
δεν χαίρεται με την αδικία του κόσμου, και όπου δει αλήθεια, την επιβραβεύει
Η αγάπη είναι δύναμη, είναι πίστη και ελπίδα, είναι υπομονή
Η αγάπη δεν χάνει την αξία της όπως όλα τα άλλα που κάποτε κάνουν τον κύκλο τους: και οι προφητείες και γλώσσες και οι γνώσεις.
Διότι κανείς δεν μπορεί να ξέρει τα πάντα και να προφητεύει τα πάντα.
Και όταν έρθει η ώρα που θα αποκαλυφθεί το όλο, όλα όσα το αποτελούν θα είναι λιγότερα από αυτό.
Όταν ήμουν παιδί, μιλούσα σαν παιδί, σκεφτόμουν σαν παιδί, αντιλαμβανόμουν τον κόσμο σαν παιδί. Όταν όμως έγινα άντρας, άφησα πίσω τα παιδικά φερσίματα.
Διότι τώρα βλέπουμε ο ένας τον άλλον μέσα από ένα βρώμικο γυαλί - αλλά κάποτε θα είμαστε πρόσωπο με πρόσωπο. Τώρα ξέρουμε λίγα ο ένας για τον άλλον, αλλά κάποτε θα ξέρουμε τα πάντα και εμάς επίσης θα μας ξέρει ο άλλος ολοκληρωτικά.
Τώρα λοιπόν, ας πορευτούμε με πίστη, ελπίδα και αγάπη. Από τα οποία τρία αυτά, η αγάπη είναι το σημαντικότερο.

και το πρωτότυπο σε περίπτωση που είσαι άνθρωπας ποιότητας ή τριτοδεσμίτης ή και τα δύο:

ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον.

καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν ὥστε ὄρη μεθιστάναι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐθέν εἰμι.

κἂν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυχήσωμαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι.

ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται ἡ ἀγάπη, οὐ ζηλοῖ, [ἡ ἀγάπη] οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται,

οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν,

οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ:

πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει.

ἡ ἀγάπη οὐδέποτε πίπτει. εἴτε δὲ προφητεῖαι, καταργηθήσονται: εἴτε γλῶσσαι, παύσονται: εἴτε γνῶσις, καταργηθήσεται.

ἐκ μέρους γὰρ γινώσκομεν καὶ ἐκ μέρους προφητεύομεν:

ὅταν δὲ ἔλθῃ τὸ τέλειον, τὸ ἐκ μέρους καταργηθήσεται.

ὅτε ἤμην νήπιος, ἐλάλουν ὡς νήπιος, ἐφρόνουν ὡς νήπιος, ἐλογιζόμην ὡς νήπιος: ὅτε γέγονα ἀνήρ, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου.

βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι' ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον: ἄρτι γινώσκω ἐκ μέρους, τότε δὲ ἐπιγνώσομαι καθὼς καὶ ἐπεγνώσθην.
νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα: μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη.