Tuesday, May 31, 2011

Γιατί πρέπει να δένουμε την ζωνίτσα μας όταν είμαστε σκοτωμένοι σε ελικόπτερο. Θες τσικλίτσα;

την επόμενη φορά που θα δεις καμπάνια για την ζώνη που θα δείχνει, ας πούμε, διαχωριστικές γραμμές δρόμου να σχηματίζουν σταυρό και καλά "ποτέ στο αυτοκίνητο χωρίς ζώνη γιατί θα πεθάνεις από σκότωμα" (ενώ θα μπορούσε αυτό το εικαστικό να έχει τίτλο "το ξεσταύρι σου γαμώ, δεν σου είπα να φοράς ζώνη στο αυτοκίνητο;" για να το καγκουρέψει λίγο και να σε κάνει να χαμογελάσεις αλλά και να σου περάσει το μήνυμα)...

την επόμενη λοιπόν φορά που θα δεις τρομολάγνα διαφήμιση για το πόσο η ζώνη είναι απαραίτητη θυμίσου αυτό το βίδεο

τέλειο, έτσι;

και μία που είμαστε στο section των καλών διαφημίσεων, δες ένα υπέροχο τρόπο να πεις στον κόσμο "πάρε το λωφορείο ρε πούστη μου πια". Απλά ΥΠΕΡΟΧΟ:

γέλασα πολύ (ok, φταίει και λίγο ότι την ώρα που έβλεπα την διαφήμιση ένας συνάδελφας είχε σκύψει να βάλει το κουμπούτερ του στην πρίζα και φαινόταν το κράνκ του κατά 65 τοις εκατό)

και δες και μία τρελή σουρεάλα διαφήμιση για τσικλίτσα (σου έχω πει πόσο φίλοι μου είναι όσοι λένε τσίκκλα με διπλό κάππα αντί για το συντηρητικό και φασιστικό και καθόλου hipsterάδικο και εντελώς non-pop τσίχλα!!!!! μα άκου "τσίχχχχχλα" πόσο κάγκουρας;):

Monday, May 30, 2011

Τι κάνεις μεθαύριο το βραδάκι;

update... να και τα έργα της Χρύσας και του Παυλόπουλου που τον υπερλατρεύω!

Οκ, τώρα να πω την αλήθεια δεν ξέρω πως πάνε οι "φιλανθρωπίες" και οι "κοινωφελείς" ενέργειες αυτόν τον καιρό που όλοι κοιτάμε να γλυτώσουμε χρήματα και να κάνουμε οικονομία... και δεν ξέρω και πόσο αμήχανο είναι να υποστηρίζεις τέτοιες πρωτοβουλίες στο κλίμα της εποχής.

Από την άλλη όμως, σκέφτομαι ότι τέτοιες ακριβώς εποχές είναι που πρέπει να υποστηρίζουμε τις φιλανθρωπικές κινήσεις, ακριβώς επειδή τα πράγματα σφίγγουν και οι κρατικές δαπάνες περιορίζονται και οι εταιρίες ας πούμε δεν έχουν λεφτά για χορηγίες... Δυστυχώς στις μαζεμένες εποχές δεν μαζεύονται το ίδιο και οι πόνοι των ανθρώπων. Γι αυτό όσοι μπορούμε και όσο μπορούμε είναι επιτακτίκ επιτακτίκ εντατίκ να βοηθούμε.

Και τώρα επιτέλους μετά από αυτήν την εισαγωγή που κόντεψες να πεθάνεις από βαρεμάρα έρχομαι στο θέμα μας. Την Τετάρτη πρώτη του Γιούνη στις 8 γίνεται στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας Γουλανδρή στην Κηφισιά φοβερή και τρομερή δημοπρασία για τους σκοπούς της Εκστρατείας "Η Μόδα Καταπολεμά τον Καρκίνο του Στήθους". Όπου αυτό που προσπαθεί να πετύχει η εκστρατεία είναι να κάνει τις γυναίκες να κάνουν τακτικά προληπτικές εξετάσεις για την αρρώστια αυτή που αν εντοπιστεί νωρίς έχει πολύ καλή εξέλιξη! Μάλιστα, αν δεν κάνω λάθος, οι άνθρωποι πίσω από την οργάνωση αυτή φροντίζουν να παρέχουν και δωρεάν εξετάσεις, όπου υπάρχει ανάγκη.

Το οποίο είναι σημαντικό και επίσης έχω και αυξημένη ευαισθησία με το θέμα διότι η μαμά μου σνιφ πέθανε από καρκίνο όταν ήταν 47 χρονών λυγμ και αν είχε την γνώση να εξετάζεται συχνότερα θα το είχε πάρει πρέφα σε λιγότερο προχωρημένο στάδιο και σνιφ σνιφ θα ήταν καλλίτερα τα πράγματα για κείνη. λυγμ. ναι, ναι, λυγμ, παρά το ότι κοντεύω τα 40. Και 100 να γίνεις, την μαμά σου πάντα σαν μαμά θα την βλέπεις. όχι μητέρα. μαμά. χμφ.

Το καλλιτερότερο της δημοπρασίας είναι ότι τα έργα που δημοπρατούνται είναι σούπερ όσομ και τέλεια, είδα τον κατάλογο και δεν το πιστεύω ότι σου δίδεται η ευκαιρία να αποκτήσεις Χρύσα (ναι, ναι την γνωστή Χρύσα) και Τάσο Παυλόπουλο (ναι, ναι, τον γνωστό Τάσο Παυλόπουλο) και Μυταρά (ναι, ναι, το γνωστό Μυταρά με την κανονικού μεγέθους μύτη) και Άγγελο (ναι, ναι, τον γνωστό Άγγελο, κλείσε το στόμα).

Όπου θα ήθελα τώρα εγώ να σκάσω μία ώρα πριν την ώρα έναρξης της δημοπρασίας εκεί με τραγικό καροτσάκι του super market, ξες, από αυτά που έχει χαλάσει το ροδάκι και τρίζουν από δύο ώρες δρόμο μακρυά, και να περιστοιχίζομαι από χαζές εξέκιουτιβ βοηθές αγοράστριες τέχνης και να βλέπω έργα και να λέω "το θέλω" και "α γουόντ ητ" και "και αυτό" και "δατ του" και "δησ ουάν ας γουέλ" και "έλα, έλα μη χασομεράς και αυτό" και να τα αραδιάζω μέσα στο καρότσι! Αλλά έλα που είμαι φτωχάκι και δεν μπορώ να πάρω πάνω από ένα έργο το πολύ. λυγμ

α ξέχασα το βασικότερο. Οι τιμές είναι Α-Σ-Τ-Ε-Ι-Ε-Σ! το έργο ας πούμε του Τάσου Παυλόπουλου έχει τιμή εκκίνησης 300 ευρώ!!!! γουάου! ΤΟ ΘΕΛΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!

Δες εδώ και 3 ;άλλα εργά από τα δημοπρατούμενα:


Δεν σου λέω τιμές αυτών των έργων γιατί θα νομίζεις ότι σου λέω ψέματα για να σε παρασύρω στην δημοπρασία και να σε διπλαρώσω στις τουαλέτες του μουσείου να κάνουμε επιτέλους σεξ!

εδώ πληροφορίες για την δημοπρασία!

Ση γιου δε ντέη άφτερ τουμόρο λοιπόν. είναι και πρώτη του μήνα, τι ωραιότερη αρχή καλοκαιριού από το να δεις δημοπρασία με 100% σέξινες φάκτορ;

Thursday, May 26, 2011

(πολύ) ετεροχρονισμένη (λίγο) χριστουγεννιάτικη ιστορία

Ο Ανδρέας, γελαστός και χαρούμενος 12χρονος, με τσουλούφι, κόκκινα μάγουλα και πράσινα μάτια, είναι πάνω από 8 ώρες στους δρόμους και λέει Χριστουγεννιάτικα κάλαντα. Από νωρίς το πρωί έχει βγει. Τώρα κοντεύει 4 και μισή. Καθισμένος σε ένα παγκάκι του πάρκου όχι μακριά από το σπίτι του, σκέφτεται ότι είναι ώρα να μαζευτεί – θέλει βέβαια πολύ να συνεχίσει, αλλά δεν γίνεται. Σε λίγο θα αρχίσει να νυχτώνει και η μαμά του δεν θέλει να κυκλοφορεί μόνος του την νύχτα! Αλλά, το κυριότερο, όλοι όσοι ρωτά «να τα πούμε» του απαντάνε «μας τα είπαν άλλοι, πολλές φορές!!». Έχει σχεδόν μισή ώρα να πάρει έστω και ένα ευρώ. Δεν έχει νόημα να συνεχίσει.

Δεν έχει παράπονο κανένα όμως. Όλη μέρα μάζεψε πολλά χρήματα, πολλά περισσότερα από όσα υπολόγιζε! Η Αθήνα περνά κρίση, αλλά του Ανδρέα δεν του φάνηκε: φέτος μάζεψε τόσα όσα και πέρυσι. Καθισμένος στο παγκάκι μετρά τώρα τα κέρματα, προσεκτικά… 36, 37, 38, 40, 42, 44... Στην διάρκεια της μέρας είχε μαζέψει αλλά τρία 60άρια, που πεταγόταν στο σπίτι του και τα άφηνε για να μην κουβαλά πολλά χρήματα πάνω του. Οπότε, το σύνολο ήταν 180 συν 44, 224 ευρώ!

Η «επιτυχία» του Ανδρέα δεν ήταν τυχαία. Είχε προετοιμαστεί πολύ για την εξόρμησή του φέτος. Είχε ψάξει στο Youtube και είχε βρει παραδοσιακά βυζαντινά κάλαντα, τα είχε μάθει καλά και αντί για τα γνωστά «καλήν εσπέραν άρχοντες και αν εί... και αν είναι ορισμός σας…» έλεγε αυτά:

Γηγενείς σκιρτάτε και χαίρεσθε,
τάξεις των αγγέλων ευφραίνεσθε.
Έρουρεμ, έρουρεμ
έρου έρου έρουρεμ, Χαίρε Δέσποινα!

Δεν το είχε κάνει από αγάπη για την παράδοση, όχι. Απλά ήξερε ότι τα παραδοσιακά κάλαντα θα συγκινούσαν περισσότερο τους ανθρώπους στην γειτονιά του, πολλοί από τους οποίους είχαν καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη, και έτσι θα του έδιναν κάτι παραπάνω.

Τα χρειαζόταν τα χρήματα, όχι για τον εαυτό του…για το σπίτι! Δύσκολη ήταν η χρονιά που έφευγε, πολύ δύσκολη. Ο πατέρας του ήταν ήδη τρεις μήνες απολυμένος και από τότε δεν είχε κάνει ούτε ένα interview, έστω, για δουλειά. Η μαμά του δούλευε στο υπουργείο Οικονομίας και της είχαν μειώσει τον μισθό πολύ. Ο αδελφός του Ανδρέα, σπούδαζε στην Πάτρα, δεύτερο έτος, είχε αρκετά έξοδα, προσπαθούσε να βρει κάποια δουλειά του ποδαριού να αλαφρύνει λίγο τους δικούς του αλλά όλοι οι συμφοιτητές του το ίδιο ψάχνανε και έτσι… αποτέλεσμα μηδέν. Τα λεφτά στο σπίτι είχαν μειωθεί, όχι όμως και οι υποχρεώσεις, άρα έπρεπε να κοπούν τα «περιττά».

Μία Κυριακή, την τελευταία φορά που ο αδελφός του ο Γιώργος είχε έλθει από την Πάτρα, μαζεύτηκαν όλοι και συζήτησαν. «Ότι ανεβαίνει, κατεβαίνει» ήταν η φράση που είπε ο πατέρας του. «Θα πιεστούμε, θα στερηθούμε κάποια πράγματα που τα είχαμε συνηθίσει, θα αντεπεξέλθουμε. Να μην χάσουμε το κέφι μας όμως, αυτό είναι το βασικό». Και πραγματικά, τα κατάφεραν και δεν το έχασαν. Εντάξει, ο Ανδρέας δεν ξέρει τι γίνεται στο σπίτι όταν πάει σχολείο, και είναι μικρός για να φανταστεί τι νιώθει ο πατέρας του, πάντως η αλήθεια είναι ότι η οικονομία που κάνουν δεν έγινε μιζέρια και γκρίνια.

Παρόλα αυτά το να μην προσφέρει στο σπίτι τα χρήματα από τα κάλαντα ούτε που πέρασε από το μυαλό του μικρού. Υπέθετε βέβαια ότι οι γονείς του θα έλεγαν όχι – όμως και για αυτό είχε σχεδιάσει λύση. Θα τους καθησύχαζε με το να κρατήσει τα 50 ευρώ, που θα του έφταναν για να πάρει ένα ωραίο δώρο, για τον εαυτό του και τα υπόλοιπα θα τα έβαζε για να πληρωθεί κάτι για το σπίτι. Αν επέμεναν θα πήγαινε κρυφά να πληρώσει την ΔΕΗ, ήξερε πως γίνεται. Ο λογαριασμός που έληγε στις 27 Δεκεμβρίου ήταν 183 ευρώ!

Έβαλε τα χρήματα στην τσέπη του και πήρε χαρούμενος το δρόμο της επιστροφής στο σπίτι. Σε 10 λεπτά χτυπούσε την πόρτα. Η μαμά του μαγείρευε κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο και κέικ. Άφησε τα χρήματα σε ένα κουτί στην συρταριέρα στο χωλ, μαζί με τα άλλα που είχε φέρει προηγουμένως και πήγε να βοηθήσει στο μαγείρεμα.

… … … … … … … … … … … … … …

Την ίδια περίπου ώρα που ο Ανδρέας γύριζε στο σπίτι ο πατέρας του, Παναγιώτης, από αυτόν είχε πάρει τα ανοιχτά χρώματα ο μικρός, αλλά και την ιδιοσυγκρασία, βρισκόταν σε ένα άλλο Αθηναϊκό προάστιο και προσπαθούσε να μην εκνευριστεί. Επέστρεφε από μία συνάντηση στο γραφείο ενός «φίλου φίλου» που ίσως είχε να του προτείνει μία δουλειά («μαλάκας μου φάνηκε ο τύπος, αεριτζής, δεν θέλω να μπλέξω, να δεις, ούτε που θα με πάρει τηλέφωνο» θα έλεγε αργότερα στην γυναίκα του) και είχαν απεργία οι συγκοινωνίες. Για ταξί ούτε λόγος, χαμός γινόταν στους δρόμους, έτσι έπρεπε να περπατήσει σχεδόν μιάμιση ώρα για να φτάσει στο σπίτι του. Βρισκόταν σε μία γειτονιά του Αγίου Δημητρίου, κοντά στην Λεωφόρο Βουλιαγμένης, με μονοκατοικίες και 3όροφες πολυκατοικίες, με μικρούς κήπους και ελιές στα πεζοδρόμια. Την ήξερε την περιοχή αρκετά καλά, του ήταν σχετικά ευχάριστο να περπατά εκεί, ευτυχώς γιατί είχε αρκετό δρόμο μπροστά μέχρι να φτάσει στο Παλαιό Φάληρο.

Καθώς έστριβε σε μία γωνία και έμπαινε σε ένα ήσυχο δρομάκι, βρέθηκε μπροστά σε μία ωραία σκηνή και στάθηκε. 2 παιδιά, στην ηλικία του μικρού του γιου, μοιράζονταν τις εισπράξεις τους από τα κάλαντα. Ήταν χαρούμενα, είχαν μαζέψει πολλά. Το μεγαλύτερο σε ηλικία (ή απλά ψηλότερο) παιδί μέτρησε 150 ευρώ και τα έδωσε στο άλλο το οποίο τα έβαλε σε μία σχολική τσάντα που την πέρασε στην πλάτη του. Ο Παναγιώτης δεν κουνήθηκε. Τα παιδιά, μάλλον δεν τον είχαν δει, χαιρετήθηκαν, ο «μεγάλος» μπήκε στην πολυκατοικία στην είσοδο της οποίας κάνανε την μοιρασιά και «μικρός» άρχισε να περπατά προς τα εκεί που στεκόταν και τους παρατηρούσε ο Παναγιώτης. Λίγο πριν τον φτάσει, κοντοστάθηκε, έτρεξε λίγο πίσω, σαν να είχε ξεχάσει να πει κάτι στο φίλο του που είχε μπει ήδη στην πολυκατοικία, άλλαξε γνώμη, όμως, και ξαναγύρισε. Σε απόσταση 2 μέτρων από κει που στεκόταν ο Παναγιώτης σταμάτησε και με την πλάτη σε αυτόν έσκυψε να δέσει το κορδόνι του.

… … … … … …

Ο Παναγιώτης δεν μπόρεσε ποτέ, όσο και αν σκέφτηκε, όσα και αν υπέθεσε, να εξηγήσει πως έκανε αυτό που έκανε. Ναι, ντρεπόταν, ναι θεωρούσε τον εαυτό του μεγάλο ξεφτίλα και γελοίο υποκείμενο… αλλά όλα αυτά, μετά! Την ώρα που, αυτόματα, ασυναίσθητα, λες και του το είχε υποβάλλει κάποιος άλλος που είχε τον έλεγχο της θέλησής του, πλησίασε τον σκυμμένο πιτσιρικά, του έδωσε μία γερή σπρωξιά να πέσει, άρπαξε την τσάντα του και άρχισε να τρέχει, δεν αισθάνθηκε την παραμικρή ντροπή, τον ελάχιστο δισταγμό, καμία αμφιβολία, ούτε καν μία ανησυχία μην τον πιάσουν. Απλά, πριν, τύλιξε το κασκόλ του γύρω από το πρόσωπο και μετά, φρόντισε να τρέξει με όλη του την ταχύτητα για τουλάχιστον ένα εικοσάλεπτο, να απομακρυνθεί, να χαθεί.

… … … … … … … … … … … …

Έφτασε στο σπίτι περίπου μισή ώρα μετά τον Ανδρέα. Άνοιξε την πόρτα, άκουσε την γυναίκα του και το γιο του στην κουζίνα («κράτα το για ένα λεπτό έτσι πλάγια να πάει παντού και εγώ πάω να χτυπήσω τα αυγά…» έλεγε εκείνη). Μάλλον δεν τον πήραν χαμπάρι να μπαίνει. Είδε πάνω στο έπιπλο το κουτί με τα χρήματα του Αντρέα από τα κάλαντα. Και του ήλθε η ιδέα. Το άνοιξε, έβαλε μέσα τα 150 ευρώ, την λεία του, και μετά, προσεκτικά, αθόρυβα, πήγε προς την εξώπορτα και βγήκε.

Έκανε μία βόλτα στην γειτονιά και επέστρεψε μετά από μισή ώρα. Πριν βάλει το κλειδί στην πόρτα, χτύπησε και το κουδούνι, το έκανε πότε-πότε, για να προετοιμάσει την άφιξή του. Ανοίγοντας, είδε τον Ανδρέα και την γυναίκα του στον καναπέ στο σαλόνι, φάτσα στην εξώπορτα. Είχαν το κουτί με τα χρήματα από τα κάλαντα μπροστά τους και μετρούσαν χρήματα. Με το που τον είδαν μπαίνει, σηκώθηκαν και οι δύο. Κάτι είχε συμβεί, φαινόταν στα πρόσωπά τους, έμοιαζαν έκπληκτοι και μπερδεμένοι. Ο Ανδρέας έτρεξε προς το μέρος του φωνάζοντας…

- Μπαμπά, μπαμπά, απίστευτο, απίστευτο!

Το σπίτι μύριζε κέικ και κοτόπουλο με πατάτες.

Tuesday, May 24, 2011

Κωνσταντίνου και Ελένης 2011

Συμβαίνουν κάποτε διάφορα στην ζωή μας και συνειδητοποιούμε πόσα πολλά είναι αυτά που υπάρχουν πέρα και έξω από την πραγματικότητά και την ρουτίνα μας... και, ακόμα, πόσο απίστευτα διαφορετικα είναι από τα συνηθισμένα της ζωής μας!

Το Σάββατο που πέρασε υπήρξα μάρτυρας ενός από τα πιο εντυπωσιακά δρώμενα που έχω δει ποτέ, την πυροβασία ή "Αναστενάρια".

Δεν ήξερα πολλά και αναλυτικά για το παγανιστικό αυτό έθιμο, που λένε κάποιοι ότι έχει τις ρίζες του στην Διονυσιακή λατρεία - γνώριζα αυτά τα επιγραμματικά που πιθανώς γνωρίζεις και εσύ, ότι δηλαδή κάποιοι άνθρωποι το τριήμερο γύρω από του Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης πέφτουν σε θρησκευτική έκσταση και περπατάνε πάνω στα κάρβουνα χωρίς να καούν και χωρίς να πονάνε. Ούτε πώς ήξερα, ούτε γιατί, ούτε που...

Και ομολογώ πως η γοητεία που ασκούσε πάνω μου το όλο πράγμα δεν ήταν αρκετά ισχυρή ώστε να με κάνει να μάθω περισσότερα. Έχω όμως έναν φίλο, χρόνια μαγεμένο με το πράγμα, που πρώτη φορά πήγε σε Αναστενάρια όταν ήταν 22 χρονών σχεδόν 20 έτη πριν. Και φέτος, με κάλεσε να πάμε μαζί. Εκδρομή. Και μάλιστα κουραστική, αφού θα ξεκινούσαμε Παρασκευή απόγευμα και ξημερώματα Δευτέρας το αργότερο θα έπρεπε να φύγουμε για Αθήνα. Είπα ναι, συνδυάζοντας το ταξίδι στην Αγία Ελένη με τα γενέθλια, στις 21 του μήνα, του πατέρα μου, που ζει στην Θεσσαλονίκη. Είπα "θα πάω να ευχηθώ στον πατέρα μου από κοντά και θα δω με τον φίλο μου και το έθιμο".

Η Αγία Ελένη, το ένα από τα 5 χωριά της Ελλάδας που γίνεται το έθιμο και που επισκεφθήκαμε, είναι περίπου 20 λεπτά από τις Σέρρες, σε έναν αρκετά επίπεδο κάμπο. Με μονοκατοικίες ενός ή δύο ορόφων, μερικές πιο περιποιημένες, άλλες πιο ανεπιτήδευτες, το χωριό δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο χρώμα. Από την άλλη, δεν είναι και παρακμιακό όπως τα περισσότερο χωριά της εποχής της αστυφιλίας.

Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση όταν φτάσαμε ήταν οι πάγκοι των πλανόδιων πωλητών στους δρόμους του χωριού κοντά στο μέρος που γίνεται η πυροβασία. Παζάρι! Παζάρι! σκέφτηκα. Σαν αυτά που πήγαινα μικρός στις επαρχίες της παιδικής μου ηλικίας. Όπως γίνεται μέχρι και σήμερα ακόμα και στην Αθήνα, παρά τα Mall και τις μπουτίκ και το Internet shopping , όταν γιορτάζει ο πολιούχος ενός τόπου, πλανόδιοι κάνουν παζάρι πουλώντας από παιγνίδια και ρούχα "adidas" μέχρι όλων των ειδών τα βρώμικα τρόφιμα και παντούφλες Mitsuko. Μην ξεχνάς, δεν έχουν περάσει καν 70 χρόνια από μία εποχή που οι κάτοικοι της υπαίθρου και των χωριών είχαν αυτά τα παζάρια ως μοναδική διέξοδο shopping αλλά και διασκέδασης... Έτσι μεγάλο και με ποικιλία ήταν και το παζάρι της Αγίας Ελένης - είχε βαρκούλες, συγκρουόμενα, μαλλί της γριάς, καλαμπόκι, ότι θυμάμαι από τα μικράτα μου τα είχε όλα.

Αφού χάζεψα λίγο το παζάρι, πήγαμε προς το "κονάκι" όπου η "τελετή" είχε ξεκινήσει. Το κονάκι είναι ένα κτίριο δίπλα ακριβώς στον ανοιχτό χώρο που γίνεται η πυροβασία και, κατά τον φίλο μου, αποτελεί και το θέατρο των πιο έντονων στιγμών των αναστεναρίων. Εκεί καθ' όλη την διάρκεια της ημέρας που κλείνει με το περπάτημα στα κάρβουνα, οι Αναστενάρηδες, υπό τον ήχο μιας ανελέητα επαναλαμβανόμενης μελωδίας με νταούλια και θρακική λύρα που παίζουν τα πιτσιρίκια του χωριού, χορεύουν χαμένοι στον κόσμο τους. Επί της ουσίας αυτός ο χορός είναι που τους οδηγεί στην έκσταση και στην απομόνωση από τον γύρω κόσμο και τελικά στην ικανότητα να πατήσουν τα κάρβουνα.

Ο χορός δεν κρατά συνεχόμενα, ανάμεσα στα κομμάτια που κρατούν γύρω στο 20λεπτο γίνονται διαλείμματα, και ούτε συμμετέχουν πάντα οι ίδιοι σε αυτόν. Όπως περνά η ημέρα κάποιοι φεύγουν, κάποιοι καινούργιοι έρχονται, μερικοί χορεύουν λίγο και ύστερα κάθονται στην άκρη και βλέπουν τους υπόλοιπους... Γενικά είναι εναλλασόμενο και δυναμικό το όλο πράγμα, σε έναν χορό κάποιος είναι πολύ "χαμένος" και μετά στο επόμενο μπορεί να μην συμμετάσχει καν...

Οι άνθρωποι που χορεύουν είναι κάτοικοι του χωριού οι περισσότεροι, αλλά έμαθα από τον καλά ενημερωμένο φίλο μου ότι ανάμεσά τους υπάρχουν και κάποιοι, λίγοι, μη ντόπιοι. Είναι όλοι λαϊκοί άνθρωποι, αυτοί που θα περίμενες να δεις σε μία Ελληνική επαρχία. Μη φανταστείς δηλαδή ότι βλέπεις ιδιαίτερες φιγούρες και φυσιογνωμίες από "αλλού", τύπου "άρχοντα των διαχτυλιδιών και ξωτικά και περίεργες εκφράσεις και βλέμματα χαμένα και Matrix και επαφή με την αλήθεια". Όχι, καμμία σχέση! Οι άνθρωποι είναι κανονικά κανονικοί, όσο χορεύουν είναι βέβαια αλλού, αλλά όταν δεν χορεύουν και το τσιγαράκι τους κάνουν και τα αστεία τους λένε, περιμένοντας έξω από το κονάκι, και μιλάνε μεταξύ τους όπως όλοι θα μιλάγαμε με τους συγχωριανούς μας και όλα. Αυτό που θέλω να πω, κοντολογίς, είναι ότι οι Αναστενάρηδες είναι απολύτως φυσιολογικοί και ταιριαστοί με το context χωριό της Ελληνικής επαρχίας. Δεν μοιάζουν φωτισμένοι, ιδιαίτεροι, μοναδικοί, όπως θες πέσ' το.

Ο χορός δεν δεν έχει καθόλου στοιχεία δημοτικών ή παραδοσιακών "χορογραφιών", περισσότερο rave θυμίζει στο Faz παρά παραδοσιακό δρώμενο στην Αγία Ελένη Σερρών. Ο κάθε ένας χορεύει μόνος του, σαν να υπάρχει άλλος δίπλα του, δεν υπάρχει συντονισμός και ομαδικότητα. Επαναλαμβανόμενες κινήσεις των χεριών και του κεφαλιού, λικνιστικό περπάτημα πάνω κάτω στο κονάκι και πότε πότε μία βόλτα μέχρι την γωνία του δωματίου όπου βρίσκονται οι εικόνες δίπλα από τον αρχιαναστενάρη που "επιβλέπει". Κάποιοι από τους χορευτές μου έδωσαν την αίσθηση ότι παραπροσπαθούσαν να μπουν στο τριπάκι, οι πιο νέοι και οι γυναίκες ως επί το πλείστον. Σαν να πίεζαν εαυτούς να κλάψουν, να χαθούν. Δεν λέω, χρειάζεται και αυτό, το make believe, αλλά θέλει πολύ προσοχή στο πόσο το επιστρατεύεις γιατί αλλιώς μπορεί να σε αφήσει ξεκρέμαστο δημιουργώντας μία μη αυθεντική εμπειρία...

Αυτοί που είναι λίγο ενοχλητικοί, εώς πολύ, είναι οι επισκέπτες του χωριού που μπαινοβγαίνουν στο ελεύθερης πρόσβασης κονάκι όλη την διάρκεια της μέρας. Αν θέλεις να ζήσεις ένα crash course στην έννοια "ενοχλητικός Ελληνάρας" που δεν έχει αίσθηση του που και πότε βρίσκεται και ο οποίος νομίζει ότι ο κόσμος γύρω πρέπει να ταιριάξει σε αυτόν και όχι αυτός στην περίσταση, ε τότε του χρόνου να επισκεφτείς τα Αναστενάρια (αν και υπάρχουν πολύ σημαντικότεροι λόγοι να την κάνεις αυτήν την επίσκεψη). Ειδικά οι "τουρίστες από Αθήνα" έχουν ίσως την πιο τραγική συμπεριφορά. Εμφανίζονται με αυτό που θεωρούν εκδρομικά ρούχα, και τα οποία είναι η αποθέωση της κακογουστιάς και εντελώς άσχετα με την περίσταση "παγανιστικό έθιμο με θρησκευτικό χαρακτήρα" (για παράδειγμα, είδα κυρία 65άρα με παντελόνι βυνιλίου, αθλητικό παπούτσι με στρωματάκι στην σόλα, γυαλί ηλίου μισό πρόσωπο και κοντομάνικο μπλουζάκι με στάμπα μοντερνιά). Φυσικά, μιλάνε όποτε και όσο δυνατά θέλουν, στέκονται όπου θέλουν με τις κάμερες και τα κινητά τους για να τραβήξουν εικόνα και βρωμάνε βρωμάνε βρωμάνε τόνους αρώματα. Αχ άραγε η κρίση θα εξαφανίσει αυτό το είδος κάγκουρα - ταξιδιώτη;

Από τις 5 το απόγευμα μέχρι το βράδυ τις 9 και μισή που έγινε η πυροβασία, έγιναν 6 με 7 χοροί στο κονάκι. Άντεξα να δω μόνο τους πρώτους 4. Μετά, η ένταση αυτού που έβλεπα, το χάσιμο των αναστενάρηδων, τα κλάματα τους, οι "αυτιστικές" κινήσεις τους με υπέβαλλαν, με μπούκωσαν και με αγρίεψαν. Βγήκα από την αίθουσα. Ήθελα να αποστασιοποιηθώ λίγο, να κάνω κράτει για να μην μπουκώσω και να μπορώ να επεξεργαστώ το "υλικό" και τις εντυπώσεις που μάζεψα.

Περιφερόμουν λοιπόν εκεί γύρω από το κονάκι παρατηρώντας τον κόσμο που όσο έπεφτε το βράδυ πλήθαινε και πλήθαινε. Ευτυχώς οι περισσότεροι ήταν "μη-τουρίστες", κάτοικοι των γύρω περιοχών και είχαν άλλη αντιμετώπιση για το πράγμα. Ήταν κάτι μεταξύ "το έχω ξαναδεί, δεν με εντυπωσιάζει πια τόσο" και "το σέβομαι, το εκτιμώ, το αναγνωρίζω".

Οι άνθρωποι του χωριού γύρω από τον περιφραγμένο από κάγκελα χώρο όπου γίνεται η πυροβασία έχουν φτιάξει δύο σειρές από κερκίδες που πια κατά τις 9 το βράδυ ήταν γεμάτες με κόσμο. Η φωτιά που είχαν ανάψει γύρω στις 8 και κάτι είχε κάψει τα ξύλα και τα είχε κάνει κάρβουνα, που κάποιοι άλλοι είχαν "τακτοποιήσει" να είναι επίπεδα στρωμένα πάνω στο χώμα. Από παραδίπλα ακουγόταν ο θόρυβος του παζαριού - οι κινέζοι που κάνανε παζάρια στις τιμές, οι καντινιέζοι που λέγανε τι ωραία και φρέσκα που ήταν τα σουβλάκια τους, μία νεαρή τσιγγάνα που έδειχνε την αδελφή της σε αναπηρικό καροτσάκι και επαναλάμβανε με παρακλητική φωνή "σας παρακαλώ μην την προσπερνάτε, δώστε κάτι, σας παρακαλώ, μα γιατί την προσπερνάτε". Λυπόταν περισσότερο για την μη ανταπόκριση του κόσμου στην έκκληση για ελεημοσύνη παρά για την ίδια την τραυματισμένη αδελφή της...

Ήταν περασμένες 10, και ο κόσμος ο μαζεμένος ίσως να ήταν και πάνω από 10 χιλιάδες. Οι αναστενάρηδες βγήκαν σε σειρά από το κονάκι. Μπροστά οι οργανοπαίχτες που παίζαν ανελέητα, πίσω ο αρχιαναστενάρης, πιο μετά οι χορευτές που κρατούσαν τις εικόνες, παραπίσω οι υπόλοιποι, οι άνευ εικόνων. Μπήκαν στον χώρο στο κέντρο του οποίου ήταν τα κάρβουνα και αφού χόρεψαν λίγο ακόμα άρχισαν να πατάνε πάνω σε αυτά. Έτσι απλά και χωρίς πολλά πολλά. Περνούσαν πάνω από την θράκα σε σχήμα σταυρού. Μία από ανατολή προς δύση, μία από βορρά προς νότο. Κάποιοι ήταν πιο "ψύχραιμοι", με πιο σίγουρα βήματα και πιο αργοί στο πέρασμα πάνω από την φωτιά. Άλλοι ήταν "φοβισμένοι", περισσότερο πηδούσαν πάνω στα κάρβουνα παρά τα πατούσαν. Άλλα όλοι πέρασαν. Αυτό κράτησε περίπου ένα δεκάλεπτο με τέταρτο. Όταν ο αρχιαναστενάρης έδωσε το σύνθημα πιάστηκαν όλοι χέρι χέρι και αφού έκαναν μερικούς γύρους χορεύοντας γύρω από την θράκα, ξεκίνησαν πάλι για το κονάκι, σε πομπή. (Τότε είναι που κάποιοι από τους θεατές έκριναν ότι έπρεπε να χειροκροτήσουν... ευτυχώς σταμάτησαν γρήγορα)

Στο κονάκι ξαναμπήκα πολύ ώρα μετά. Οι λίγοι μετά την πυροβασία χοροί είχαν τελειώσει, οι οργανοπαίχτες είχαν βάλει τα νταούλια και τις λύρες στην άκρη και είχε φύγει ο περισσότερος επισκέπτης κόσμος. Οι μόνοι που ήμασταν πια μέσα ήταν οι χωριανοί και μερικοί πολύ υποψιασμένοι επισκέπτες (ανάμεσά τους εγώ και ο φίλος μου). Κάποια στιγμή στρώσανε στο πάτωμα ένα ωραίο κεντητό λευκό τραπεζομάντηλο και πάνω του έβαλαν ένα μεγάλο τσουκάλι, και μπολ με τρόφιμα. Οι γυναίκες του χωριού ετοίμαζαν πιάτα που οι νεότερες μοιράζαν σε όλους τους παρόντες. Έφτασε στα χέρια μου ένα, ήταν η χαρά του διαιτολόγου: Είχε τρεις κουταλιές ρύζι πιλάφι με λίγα κομμάτια από το σφαχτό που "θυσιάζουν" για την τελετή την πρώτη μέρα του τριήμερου, λίγο τυρί φέτα, δύο ελιές, ένα μεγάλο κομμάτι αγγούρι και ψωμί. Πιο ιδανική διατροφική πυραμίδα ούτε στο παγκόσμιο κέντρο διαιτολογίας! Ήπια και μερικές γουλιές από το μπουκάλι με το ούζο που πέρναγε στόμα στόμα, έκανα το σταυρό μου μαζί με τους υπόλοιπους όταν είπε την προσευχή ο αρχιαναστενάρης... και τράβηξα τον φίλο μου να πάμε προς το αυτοκίνητο να φύγουμε.

Στην διαδρομή έμαθα πολλά ενδιαφέροντα: Ότι η εκκλησία δεν δέχεται το έθιμο. Ότι ο "ιδιαίτερος" και με ειδικό βάρος αρχιαναστενάρης είναι ψυχίατρος στην Θεσσαλονίκη, με πελάτες και ιατρείο και όλα. Ότι για την "θέση" του αρχιαναστενάρη αλλά και των αναστενάρηδων γίνονται "ίντριγκες", υπάρχουν διαμάχες, αντιπάθειες, μη πλήρως αποδεκτοί συμμετέχοντες στο έθιμο. Ότι το έθιμο ξεκινά από ένα χωριό στην Βουλγαρία, το Κωστί, και έφτασε στην Ελλάδα από τους πρόσφυγες από αυτό το χωριό όταν έγιναν ανταλλαγές πληθυσμών. Ότι καλό είναι όταν βλέπεις τους αναστενάρηδες να χορεύουν να μην λικνίζεσαι με τον ανελέητο ρυθμό της μουσικής (ναι, το έκανα αυτό, θέμου πόσο κάγκουρας είμαι, μετά μου φταίει η γριά με το βινύλιο - δηλαδή έλεος, πάλι καλά που δεν είπα κανένα "γιου γκο μπόη" και "γιου γκο γκερλ, γιου γκο ηντήντ" σε τίποτα παππούδια).

Και κάτι που δεν έχει βγει από το μυαλό μου από τότε που το άκουσα. Σύμφωνα με τα του εθίμου, αυτό που "σηματοδοτεί" πως κάποιος είναι έτοιμος ή έχει από τους Αγίους Κωνσταντίνο και Ελένη το κάλεσμα να χορέψει και ίσως να μπορεί να κάνει και την απόπειρα να πατήσει στα κάρβουνα είναι ότι... καταρρέει. Δηλαδή αρχίζει να κλαίει, αισθάνεται μεγάλη θλίψη και αγωνία, θέλει να ξεσπάσει, να θρηνήσει.

Για πόσα άραγε άλλα, υπέροχα και μη, πράγματα είναι προπομποί η κατάρρευση, το ξέσπασμα, ο θρήνος, που τόσο τα έχουμε στιγματίσει και τα αποφεύγουμε;

.. .. ... .. ... ...

Το ίδιο βράδυ, 4 με 5 ώρες μετά, αφού επέστρεψα στο σπίτι του πατέρα μου και ξαναμπήκα στον κανονικό κόσμο, είδα ένα όνειρο πολύ παραστατικό που το θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια. Δεν έχει σημασία τόσο η πλοκή του (βάσικα άμα στο πω θα είμαι πια εντελώς διάφανος), όσο ότι ήταν "γεμάτο" από και χτισμένο πάνω στον μεγάλο μου νταλκά αυτήν την εποχή, αυτό το πράγμα που με φοβίζει και με στεναχωρεί περισσότερο, αυτήν την κατάσταση με την οποία έχω το μεγάλο απωθημένο τα τελευταία χρόνια της ζωής μου. Και δεν σου μιλώ έμμεση σύνδεση με τον νταλκά μου, όχι καθόλου, η παρουσία του καημού μου στο όνειρο ήταν ξεκάθαρη και σαφής και εντελώς In your face.

Για να την ξεπεράσω αυτήν την αγωνία και να σταματήσω να βλέπω όνειρα σαν και αυτό, για να ελευθερωθώ ακόμα και αποτυγχάνοντας, (η προσπάθεια αρκεί προς το παρόν), χρειάζεται να κάνω μία μεγάλη αυθυπέρβαση, πραγματικά μεγάλη, που περνάνε τα χρόνια και δεν την καταφέρνω. Μία αυθυπέρβαση που φαίνεται ότι θυμίζει την αυθυπέρβαση των αναστενάρηδων που καταφέρνουν και να μην καούν και να μην πονέσουν.

Ή μήπως και καίγονται και πονάνε αλλά παρόλα αυτά το κάνουν γιατί απλά πρέπει να γίνει;

Thursday, May 19, 2011

Πάλι διάβαζες σκουλίκι, ε;

Διάβασα ένα από τα ωραιότερα βιβλία, μη μυθοπλαστικά, που έχω πιάσει εδώ και πολλά χρόνια, το Η Γη χωρίς Εμάς, του Alan Weisman. Είναι ένα high concept βιβλίο, όπου ο συγγραφέας παρουσιάζει τι θα γινόταν στην Γη αν ξαφνικά, μέσα σε μία στιγμή, ο άνθρωπος έπαυε να υπάρχει, εξαφανιζόταν μία και καλή.

Ο Weisman έκανε πολλή και στιβαρή έρευνα, μίλησε με διάφορους επιστήμονες, ταξίδεψε σε όλον τον κόσμο για να καταγράψει πως θα συνεχιστεί η ιστορία της υδρογείου χωρίς την ανθρώπινη παρουσία. Όπως γράφει και στην τελευταία παράγραφο της εισαγωγής "μήπως τελικά ο πλανητής αντί να βγάλει έναν στεναγμό ανακούφισης, θα θρηνήσει για την απουσία μας;".

Το βιβλίο μας πάει ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον ταξίδι σε κάποια από τα ομορφότερα σημεία της Γης. Από τα αρχέγονα δάση της Ευρώπης (για να μας εξηγήσει πόσο ολέθρια είναι η επέμβαση του άθρωπα στο δασικό περιβάλλον) στην ερημωμένη Αμμόχωστο της Κύπρου (όπου, τόσο κοντά σε μας τους Έλληνες, υπάρχει ένα ζωντανό παράδειγμα του τρόπου που η φύση κατατροπώνει τα αστικά περιβάλλοντα όταν δεν υπάρχει η ανθρώπινη παρουσία να τα συντηρήσει). Και από την τεράστια βιομηχανική περιοχή του Τέχας με τα μεγαλύτερα διυλιστήρια του κόσμου (όπου βλέπουμε την τραγική επίδραση της εμμονής μας με το πετρέλαιο) μέχρι τις θαμμένες κάτω από την ζούγκλα πόλεις των κάποτε ακμαίων πολιτισμών της Λατινικής Αμερικής (ο συγγραφέας προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα τι κατέστρεψε ολοκληρωτικά κάποιους από αυτούς, πριν ακόμα φτάσουν στην περιοχή οι Ευρωπαίοι).

Όμως το ταξίδι του βιβλίου δεν είναι μόνο γεωγραφικό, αλλά και ιστορικό. Στην προσπάθεια να εξηγήσει την έλλειψη της ανθρώπινης παρουσίας στην Γη ο συγραφέας μας δείχνει ποια είναι ως τώρα αυτή η επίδραση. Και μάγκα μου, αυτό είναι το πιο πολύτιμο που αντλείς από το βιβλίο! Εντυπωσιάστηκα πάρα πολύ όταν έμαθα ότι κάποτε η Βόρεια Αμερική κατοικούνταν από μεγαλόσωμα θηλαστικά παρόμοια με ελέφαντες τα οποία ερμ ερμ εξαφανίστηκαν από το υπερβολικό κυνήγι από τους τότε προϊστορικούς κατοίκους της τωρινής USA. Όπως επίσης έμεινα ενεός με την γνώση ότι ένα από τα τελευταία παρθένα μέρη της γης διατηρείται και προστατεύεται λόγω... της εχθρότητας ανάμεσα στην Βόρεια και την Νότια Κορέα.

Γενικά το βιβλίο είναι γεμάτο συγκλονιστικές πληροφορίες για διάφορα θέματα. Σου περνά με πολύ ισχυρό και αδιαμφισβήτητο τρόπο την μεγάλη αλήθεια του πόσο όλοι είμαστε τμήμα ενός μεγαλύτερου πράγματος, στάδιο μίας παγκόσμιας ιστορίας εκατομμυρίων ετών που θα συνεχιστεί, και κομμάτι ενός ολοζώντανου οργανισμού (της Γης). Σε στεναχωρεί να διαπιστώνεις πόσο ανώριμοι είμαστε στην προσοχή που (δεν) δείξαμε στον Πλανήτη μας, από την άλλη όμως το βιβλίο σου αφήνει και μία αίσθηση χαράς (μηδενιστικής λίγο για τον άνθρωπο, αλλά χαράς) - όταν και αν εμείς με κάποιον τρόπο την κάνουμε, ή αυτοκαταστραφούμε, η Γη θα συνεχίσει να υπάρχει. Και ελπίζεις ότι κάποια στιγμή θα κατοικηθεί από μία επόμενη μορφή ζωής που ίσως να έχει την σοφία που εμείς δεν δείξαμε.

Να το διαβάσεις το βιβλίο με χίλια. Έχει αδικηθεί λίγο από την mot a mot μετάφραση από τα Αγγλικά, αλλά αυτό είναι ένα μικρό κακό μπροστά στο πόσο θα το απολαύσεις!

εδώ είναι το site του βιβλίου με υπέροχο περιεχόμενο
εδώ το ελληνικό εξώφυλλo:

Tuesday, May 17, 2011

Πόπερα

Ο Χριστός! θα μας τρελάνουν αυτοί οι Εγγλέζοι, δεν υπάρχει περίπτωση.

Στις αρχές του 2010 έβγαλαν ένα καινούργιο καλλιτεχνοreality, το οποίο δεν το λες και κακή ιδέα. From Pop Star to Opera Star, ο τίτλος του.

Όπου μαζέψαν 8 ποπ-ροκ τραγουδιστές και κάθε βδομάδα τους έβαζαν να τραγουδήσουν ένα πολύ γνωστό opera theme. ε και μετά τα ξέρεις τα βασικά της τηλεόρασης, οι κριτές τους έλεγαν αν ήταν καλοί ή όχι, το κοινό ψήφιζε, κάποιος έφευγε και την άλλη βδομάδα, ξανά μανά τα ίδια!

Ο πρώτος κύκλος της σειράς πήγε κάπως καλά και τώρα σε λίγο καιρό αρχίζει ο δεύτερος (στην Αγγλία όλα αυτά) όπου ανάμεσα στους συμμετέχοντος θα είναι η Jocelyn Brown, η I 've got the power των Snap, αν θυμάσαι αλλά και ο Midge Ure των Visage και των Ultravox ο οποίος έχει γράψει και αυτό, που το λατρεύω πόλύ ρομαντικό τραγουδίδιον:


Όμως το πιο News, για μένα τώρα, εσύ χέστηκες το καταλαβαίνω, είναι ότι στο reality θα πάρει μέρος, αν έχεις το Θεό σου, ο Andy Bell των Erasure.

τι να πω, πρέπει κάπως να στηρίξω τον έτερο ήμιση του έτερου αγαπημένου μου ηλεκτροπόπ ντουέτο. Εσείς οι σέξυ αναγνώστες που μένετε Αγγλία όταν αρχίσει το reality θα μου ψηφίζετε Andy Bell ότι είναι τέλειος; και εγώ θα σας δίνω τα χρήματα που ξοδεύετε για κάθε ψήφο! α πρόμης. σμουτς *φιλά σταυρό με πάθος και πειστικότητα*
επίσης, πόσο μα πόσο λατρεύω αυτό το τραγουδίδιον; φοβερό αριστουργηματομπλιμπλίκι:

Monday, May 16, 2011

Σcoop - αποκάλυψη - Η Sikia είχε βιάσει τον Στρως Καν

Όπως είναι γνωστό η Sikia είναι ίσως ό,τι πιο ανήθικο υπάρχει σε άνθρωπο. Για του λόγου το αληθές δεν έχεις πάρά να διαβάσεις το blog της όπου ένα στο ένα ποστ αναφέρεται στις σεξουαλικές της hard core περιπέτειες με άγνωστους.

Σήμερα θα αποκαλύψω κάτι που δεν έχω πει ποτέ για λόγους ηθικής τάξης. Μετά όμως τα τελευταία γεγονότα σε σχέση με τον Στρως Καν, το συμβάν που θα διηγηθώ αποκτά άλλη βαρύτητα επί εδάφους τραυματικής ηδονικής εμπειρίας του κατηγορουμένου. Να το πω; Θα τον αθωώσει; Να το κρύψω σκεφτόμενος το κακό που έκανε στο γάμο αλλά και στην χώρα μου; Αρονό. Α ρήλη ρονό!

Το 1999, λοιπόν, είχαμε πάει με την Sikia ταξίδι στην Γαλλία. Φυσικά με δικά μου έξοδα, είμαι γαλαντόμος γαρ και όπου αγαπώ, δίνω! Την είχα στα ώπα ώπα, άσχετο που το κέρατο που μου έριχνε από την πρώτη ακόμα μέρα του γάμου μας, ήταν μυθικό - με την αρνητική έννοια.

Σο, είμαστε στο Παρίσι και μένουμε σε πολυτελές ξενοδοχείο, αυτό που έμενε και η Νταηάνα, όπου τις ίδιες μέρες τυχαίνει να καταλύει και ο Στρως Καν. Η Sikia που αρέσκεται ιδιαίτερα στους άντρες εξουσίας (όπως και σε όλους τους άλλους άντρες, όπως είναι γνωστό σε όλα τα fora sex και γνωριμιών), ένα βράδυ τον πέτυχε στο ασανσέρ και αφού πάτησε το κουμπί του στοπ για να σταματήσει ο θάλαμος, έκανε με τον αθώο άνθρωπο αδυσώπητο σεξ. Μάλιστα φώναζε "στρως κάτ' στρως κάτ΄! μου αρέσει να το κάνουμε κάτ΄ στρως κάτ΄ στο πάτωμα!".

Ξύπνησα από τον θόρυβο μέχρι και εγώ, που κοιμόμουν στην ηχομονωμένη προεδρική σουίτα 7 ορόφους πιο πάνω, ήσυχος γιατί η κυρία μου είχε πει ότι πήγαινε να πάρει ένα φάρμακο για τον προστάτη που υπήρχε μόνο σε μία κλινική στα περίχωρα του Παρισιού. Θα το έδινε στον πατέρα της που υπέφερε, τάχα μου. Δεν μπορείς να φανταστείς τι ψέμα έχω ακούσει από τα καυτά της χείλη - ας μην τα θυμάμαι περισσότερο και συγχίζομαι.

Για να μην μακρυγορώ, οι κραυγές της στο ασανσέρ ήταν να σου παγώνουν το αίμα.

Τρέξαμε όλοι να δούμε τι γίνεται. Έγώ κατάλαβα αμέσως βέβαια ότι ήταν πήδουκλας της Sikias στην μέση, αλλά έκαμα τον ανήξερα άθρωπα στο τρομαγμένο προσωπικό του ξενοδοχείου για να προστατεύσω τον γάμο μου, ο ηλίθιος, ο κερατάς που ακόμα της είχα εμπιστοσύνη! Κάποια στιγμή που "ξεμπλόκαρε το ασανσέρ" και άνοιξαν οι πόρτες, το παράνομο ζευγάρι είχε προλάβει να ντυθεί.

Όμως εγώ πρόλαβα να δω την ηδονή στο βλέμμα της Sikias καθώς και την στολή καμαριέρας, που πάντα κουβαλά μαζί της σε περίπτωση που της έρθει να κάνει κίνκι σέξ (ανά 20 λεπτά δηλαδή), ξεδιπλωμένη και με τσαλάκα σαν να είχε πολύ πολύ πολύ πρόσφατα φορεθεί.

επίσης ο Στρως είχε το φημισμένο ροζ στρινγκάκι της σφηνωμένο στα δόντια του, ανάμεσα στον Κυνόδοντα και το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού του.

Δεν είναι τυχαία λοιπόν η στοργή που δείχνει ο Στρως σε καμαριέρες ξενοδοχείων μετά από αυτήν την εμπειρία. Ήδη έχω ενημερώσει τον δικηγόρο μου και το πολυπληθές επιτελείο του ώστε να δούμε αν θα κινηθούμε σε ένδικα μέσα εναντίον της Sikias και αν θα ενημερώσουμε τα διεθνή μέσα ώστε να έχουν φουλ πήξουρ.

φυσικά, δεν χρειάζεται να πω ότι αυτό το σκάνδαλο είναι ένας ακόμα λόγος που η Sikia έτρεξε κατατρεγμένη στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Και κάτι που αποκαλύπτω πρώτη φορά, υπάρχει φωτογραφία από την στιγμή που ανοίγουν οι πόρτες του ασανσέρ - την οποία σκέφτομαι να πουλήσω στο Paris Match τώρα που τα πράγματα έγινα όπως έγιναν.

μακαρονάδα του τεμπέλη αλλά σέξικου εργένη που ψαρώνει τα γκομενάκια και λένε ναι στο πρώτο ραντεβού

σούπερ γρήγορη και σούπερ εύκολη συνταγή ιδανική για one night stands

Θα χρειαστείς

ένα πακέτο ριγκατόνι
μία σάλτσα πέστο έτοιμη - εγώ παίρνω αυτή
μισό βαζάκι μουστάρδα Dijon την πιο καυτερή - εγώ παίρνω αυτή την original, την βρίσκεις στο ΑΒ
μια κονσέρβα τόνο

εχτέλεση
Βάζεις νερό για το μακαρόνι να βράσει.

Όσο βράζει ρίχνεις σε ένα πιάτο το μισό βαζάκι μουστάρδας, όλο το πέστο και την κονσέρβα τόνου αφού την έχεις σταγγίξει. ανακατεύεις καλά να δέσουν οι δύο σάλτσες και να διαλυθεί ο τόνος σε μικρότερα κομμάτια και αφήνεις το μείγμα να κάτσει όση ώρα βράζεις το μακαρόνι (και άμα είσαι μάγκας και πειθαρχημένος, να δω... θα αντέξεις να βουτήξεις το δάχτυλο μόνο μία φορά να δοκιμάσεις; χεχεχεχε).

σουρώνεις το μακαρόνι, ρίχνεις για την γεύση μισή κουταλιά σούπας βούτυρο και αμέσως μετά την σάλτσα.

Ανακατεύεις καλά, αφήνεις ένα δεκάλεπτο να κάτσει, και είσαι έτοιμος για το παρασύνθημα... Καλή όρεξη

ΥΓ - θυμίζω, το μακαρόνι και το γκομενάκι αν δεν σου έχουν κράτημα στο δόντι, δεν λένε. γι' αυτό ΠΑΝΤΑ al dente και τα δύο.

ΥΓ2 - τι θα πει "al dente" στα γκομενάκια, θα σου πω σε άλλο ποστ :-)

Thursday, May 12, 2011

-...it's kind of a new thought! - It is a new thought!



το chrome έβγαλε αδελφάκι, το chromebook. Είναι μία συσκευή που μοιάζει με computer αλλά δεν είναι αφού σου παρέχει μόνο ένα πράγμα... πρόσβαση στο internet, εκεί όπου (υποτίθεται ότι) έχεις πια όλα τα αρχεία σου.

έξυπνο, και έχει και ωραίο video για να μας συστηθεί. θα πάμε κάποτε εντελώς σε μία τέτοια λογική χρήσης του internet? ίδωμεν!

πάντως αν είναι φτηνό και όντως πολύ πιο γρήγορο και μανιτζέβελο από ένα βαρυφορτωμένο computer θα το δοκίμαζα.

Tuesday, May 10, 2011

Saturday, May 07, 2011

Μεγάλη κινηματογραφική γουρουνιά, απολαυστική με πελώρια λαχτάρα και υπέροχη γεύση

Αχ δύσμοιρε άθρωπα τι σου έμελε να πάθεις, Μαγιάτικα, τώρα που ανθίζει το γλαστρί και βγάζει η γη χορτάρι... θα σε αλλαλιάσω, θα σε λιώσω, θα σε πήξω με τρελό κατεβατό!

Γιου σει, ήρθε πάλι η ώρα για το μεγάλο, πελώριο, εξαμηνιαίο σινεματζίδικο ποστ που μεγάλωσε γενιές γενιές σέξη βγιούερζ. Όπου όλοι μαζί βλέπουμε ποιες από τις ταινίες που θα βγουν την σήμερα αρχίζουσα καλοκαιρινή σεζόν αξίζουν τον κόπο ή μας κάνουν κούκου.

Τονίζω, οι ταινίες αυτές ανοίγουν σύντομα όχι εδώ, στην Αμερική! Εμείς ως ελληνάκια κάποιες ναι, θα τις δούμε το καλοκαίρι αλλά τις περισσότερες θα τις δούμε τον χειμώνα που είναι η δυνατή μας σεζόν. Κάποιες, δε, μπορεί να μην έρθουν ποτέ στις αίθουσες μας λυγμ λυγμ!

Πρόσεξε, το ποστ είναι τεράστιο σεντόνι, αλλά κάνε υπομονή, πάρε Ποπ Κορν για έξτρα εφέ, και προτείνω να βάλεις και το γκομενάκι δίπλα να του πιάνεις λαθραία χεράκι/μπουτάκι/και τα δύο, όπως κάνουμε στα σκοτάδια του σινεμά και φύγαμε.

Κυρίες και κύριοι, Λίστα με τις ταινίες καλοκαίρι 2011 που μας τράβηξαν την προσοχή:
Another Earth
Μικρό ανεξάρτητο δραματάκι επιστημονικής φαντασίας. Όπου οι επιστήμονες, αλλά και οι υπόλοιποι γήινοι ανακαλύπτουμε δεύτερη, ολόιδια σαν την δική μας γη, στην οποία ζουν... εμείς, τα καθρεφτίσματά μας δηλαδή (ναι, ναι, την έχεις ξανακούσει αυτήν την πλοκή, στο Fringe). Σε αυτήν την εκδοχή όμως το θέμα δεν είναι η δράση ή η επιστήμη ή κάποιος έγκλημα - η υπόθεση έχει να κάνει με την προσπάθεια μίας νέας γυναίκας από την δική μας γη να πάει στην "άλλη Γη" για να βρει και να γνωρίσει μία οικογένεια την οποία... σκότωσε οδηγώντας μεθυσμένη στην εδώ υδρόγειο. Θα καταφέρει να εξιλεωθεί; Και πως θα τα κατορθώσει να φτάσει σε αυτήν την άλλη Γη;
Γιατί θέλω να την δω: Πολύ συγκινητική ιστορία και αρκετά πρωτότυπη προσέγγιση, όχι; Και το Festival του Sundance που το αγαπάμε και το εμπιστευόμαστε χρόνια τώρα, είπε τα καλλίτερα για αυτό το έργο. Μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Με το φεστιβάλ. το Sundance.
Γιατί δεν θέλω να την δω: Δεν ξέρω, φοβάμαι μην παραβγεί "ταινία εξιλέωσης" και επίσης μην ξεχνάς ότι στο διάστημα κανείς δεν μπορεί να σε ακούσει να χασμουριέσαι - και ακόμα, δεν ξέρω αν στα είπα αλλά έχομε κρίση που σημαίνει ότι οι εταιρίες παραγωγής δεν φέρνουνε ταινίες ρίσκου χμφ χμφ χμφ...

Bad Teacher
Η Cameron Diaz είναι δασκάλα σε δημοτικό. Τα γράφει όλα ζμπούτσουτς, βρίζει, πίνει μπάφους, κοιμάται.... και αυτά, μέσα στην τάξη! Ναι, ναι, μέσα στην τάξη. Που είσαι Lina να χαρείς. Μέχρι που εμφανίζεται νέος ιδεαλιστής συνάδελφος, ο Τζάστιν Τουμπερλέκης, ο οποίος τυχαίνει να είναι και κληρονόμος ζάμπλουτης οικογένειας! (Μη φύγεις, τώρα γίνεται ακόμα πιο σουρεάλ το πράγμα). H Cameron αποφασίζει να τον τυλίξει... πως; αν έχεις τον θεό σου, βάζοντας σιλικόνη στα βυζιά της ώστε να είναι ίδια (τα βυζιά) με αυτά της πρώην του Τζάστιν που την αγάπησε πολύ. Επειδή όμως δεν έχει λεφτά για την εγχείρηση βυζιού, η Cam αποφασίζει να γίνει "καλή δασκάλα" ώστε να πάρει το μπόνους που δίνει το σχολείο στον καλλίτερο κάθε σχολικής χρονιάς. Γκο Φίγκιουρ!
Γιατί θέλω να την δω: Ντάξει, αν δεν έσκασες χαμόγελο με το πλατ σύναψης είσαι πολύ ξυνή. Ή σε παράτησε ο Μήτσος πρόσφατα. Επιπλέον: Παίζει ο θεός Jason Segel. Το trailer είναι ό,τι πιο αστείο έχω δει σε ατάκα εδώ και πάρα πολύ καιρό. Και τέλος, ε εντάξει όσο να 'ναι ο Τζάστιν Τουμπερλέκης είναι ωραίο γκομενάκι. Και Τοξοτάκι σαν τον Γιώρζ Τρούλη.
Γιατί δεν θέλω να την δω: Ντάξει, η αλήθεια είναι ότι ψιλοφοβάμαι πως όλα τα αστεία θα τα έχουνε βάλει στο trailer και η ταινία θα είναι ψιλοφλάτ, αλλά και πάλι.... όχι όχι, δεν μπορεί με τέτοιο πλατ σύναψης, θα έχει πολύ πλάκα, θα πάω χεχε!

The Beaver (εναλλακτικό τιτλίδιο Μελ ο Κάστορας)
Ο Μελ Γκίμπζον είναι πολύ διαταραγμένος, πάρα πολύ (σώωωωωωπα, έλα, δεν το πιστεύωωωωωω....) φέρεται άσχημα στην γυναίκα του την Jodie Foster, πετάει ενθύμια και δώρα, τα πόστερ που αγαπούσε... Για να ξεπεράσει την κουλοσύνη του κυκλοφορεί φορώντας στο χέρι κούκλα κάστορα ο οποίος "λέει" αυτά που ο ίδιος ο Mel, λόγω ψυχανωμαλίας, δεν μπορεί να πει. Ε και εμείς βλέπουμε όλο το στράγκολ του να γίνει καλά! Ξέρεις, στο τέλος ξαναγυρίζει στην οικογένειά του και όλα καλά... ή μήπως όχι;
Γιατί θέλω να την δω: Ακούγεται ενδιαφέρουσα ιστορία. Σκηνοθετεί η Jodie Foster, εκτός που συμπρωταγωνιστεί. Λένε ότι η ταινία είναι καλούλα και ότι αν ο Μελ δεν είχε τα θέματα που τον έχουν κάνει περσόνα νον γκράτα στην showbiz στην Αμερική, θα μιλάγαμε για μία σίγουρη επιτυχία!
Γιατί δεν θέλω να την δω: Η αλήθεια είναι ότι οι σκηνοθεσίες της Jodie δεν με τρελαίνουν. Πλας, δεν μπορώ να πω ότι πεθαίνω και για τον Mel... Όπως και να έχει χτες Παρασκευή 6 του Μάη η ταινία άνοιξε στην Αμερική, μετά από άπειρες καθυστερήσεις λόγω Μελοσκανδάλων και θα πάρουμε μία ένδειξη για το τι θα δούμε.

The Beginners
Ο Ewan McGregor χάνει τον μπαμπάκα του και θυμάται τις τελευταίες στιγμές του μαζί του! Σίγα το πρωτότυπο θα μου πεις. Έλα όμως που ο υπερήλιξ Christopher Plummer (στον ρόλο του μπαμπά) είχε κάνει, στα 75 του, outing σε όλους ότι είναι gay - και όχι μόνο αυτό αλλά είχε ζήσει τις τελευταίες του μέρες ως πάρτη κουήν: Πρόεδρας του Fan Club της Anne Vissi, αντιπρόεδρας του Club της Despoina Vandi (κόνφληκτ κόνφληκτ, τα κατάφερε όμως μία χαρά το παπούδι).
Γιατί θέλω να την δω: Gay θέμα ειδωμένο με πολύ πρωτότυπο βλέμμα! Παίζουν πολύ καλοί ηθοποιοί και ο φίλος μου ο Έρλη Μπαζ μου έχει πει τα καλλίτερα. Τηλεφωνηθήκαμε. Με τον Έρλη. Τον Μπαζ.
Γιατί δεν θέλω να την δω: Θα είναι πραγματικά τολμηρή η ταινία; Ή για να την κάνουν πιο appealing σε μεγαλύτερο κοινό θα της λιμάρουν τις γωνίες της; χμφ χμφ χμφ

Cowboys & Aliens
Είναι μία από τις πιο πολυσυζητημένες ταινίες της χρονιάς, και μάλιστα συζητιέται εδώ και χρόνια, από τότε που το σενάριό της πρωτοβγήκε στην πιάτσα και σφάζονταν τα παλλικάρια στα ποδάρια του ποιός θα το αγοράσει να το γυρίζει έργο. Πρόκειται για αυτό που λέει ο τίτλος: Ο "πόλεμος" ανάμεσα στους καουμπόηδες κατοίκους απομακρυσμένης πόλης της Άγριας Αμερικάνικης Δύσης, στα 1800, με ένα τσούρμο εξωγήινους που θέλουν το κακό τους!
Γιατί θέλω να την δω: Οι συντελεστές (παραγωγός και ο Spielberg) επιμένουν ότι η ταινία δεν είναι camp, παρά τον τίτλο της. Παίζει ο Harrison Ford (ο οποίος παρά το ότι είναι Mega Star παρακάλεσε γονατιστός και πέρασε κανονικά από casting για να πάρει τον ρόλο) καθώς και ο Daniel Craig. Το σενάριο έχει περίεργες ανατροπές (ας πούμε, τι θέλει ένα εξωγήινο βραχιόλι στο χέρι του Daniel; Και τι είναι αυτό που εκείνος δεν θυμάται και όλοι τρέμουν να του το θυμήσουν;)
Γιατί δεν θέλω να την δω: Μαλάκα έλεος, τι τίτλος είναι αυτός; Καουμπήδες Και Εξωγήινοι; Τζήζας. Επίσης, σκηνοθετεί ο Favreau, που έκανε τα Iron Man που απλά δεν έχω χειρότερη και πιο υπερεκτιμημένη σειρά ταινιών με υπερήρωα!

Crazy, Stupid, Love
Η Julianne Moore (ναι, ναι η αγαπημένη μας Julianne) κερατώνει τον άντρα της τον Steve Carrel. Εκείνος αποφασίζει να την χωρίζει και να ξαναφτιάξει την ζωή του. Για να ξαναμπεί στην διαδικασία του "ραντεβού/ψάχνω γκομενάκι/κάζουαλ σεξάκι χήαρ άη κομ" αποφασίζει να ζητήσει συμβουλές από έναν ειδικό του είδους, τον αρκετά νεότερό του και μούναρο Ryan Gosling. Και πάνω που λες "επ αυτό το έχω ξαναδεί", ο Ryan ερωτεύεται πραγματικά μία γοητευτική από τις δικές του περιστασιακές καζουαλίτσες και τώρα πρέπει αυτός να ζητήσει συμβουλές για το χτίσιμο μίας ουσιαστικής σχέσης από κάποιον που είχε κάνει μία στο παρελθόν... ναι, καλά κατάλαβες, τον Steve!
Γιατί θέλω να την δω: Αγαπώ Steve, αγαπώ Julianne (η οποία παίζει περισσότερο στην ταινία από όσο άφησα να φανεί), και συν-σκηνοθετεί ο τύπος που έκανε το I Love You Phillip Morris. Plus, αστείο trailer.
Γιατί δεν θέλω να την δω: ε τώρα ο Ryan δεν μου γεμίζει και τόσο το μάτι για κωμικός, αλλά ok... Eπίσης, ο τίτλος βρε παιδιά, πο-πο γιατί τέτοια φλαταδούρα; και η αφίσα; τι έγινε, δεν μπορούσαμε να αποφασίσουμε και βγάλαμε μαύρο σκέτο; Ντροπής.

Everything Must Go
Τι να λέμε τώρα, ήδη ο βιβλιόφιλος (έντερ πρόβατο) που λατρεύει τον κινημαΤΌγραφο (ο τόνος στο ΤΟ) βρέχει το σωβρακάκι του με προσμονή ατελείωτη και ηδονική. Ο αγαπημένος μου Will Ferrel (μην ξυνίζεις την μούρη και θυμίσου τι τέλειος ήταν στο Stranger Than Fiction) την μέρα που χάνει την δουλειά του επιστρέφει στο σπίτι του... όπου βρίσκει όλα του τα πράγματα πεταμένα στον κήπο, από την γυναίκα του, η οποία συν τοις άλλοις έχει αλλάξει κλειδαριές στο σπίτι και βάφει τις κουρτίνες στο χρώμα που μισούσε. Αποφασίζει να τα πουλήσει όλα, εκεί όπως είναι και τότε αρχίζει η κωμωδία...
Γιατί θέλω να το δω: Βασίζεται σε διήγημα του Raymond Carver. Βασίζεται σε διήγημα του Raymond Carver. ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΔΙΗΓΗΜΑ ΤΟΥ RAYMOND CARVER! ο επίσημος διηγηματογράφος του Προβατάκου σου, λυγμ
Γιατί δεν θέλω να το δω: Καλά, δεν υπάρχει περίπτωση να το χάσω αυτό το έργο με τίποτε, μην το συζητάς τώρα, είπαμε. Ελπίζω μόνο να έλθει στην Ελλάδα (πληηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηζ πληηηηηηζ εταιρία κινηματογραφική, θα είμαι καλό παιδί, θα τρώω όλο το ξεροψημένο μπουτάκι κοτόπουλο μου, πληηηηηζ φέρτη φέρτη). Χμφ, βέβαια, την προηγούμενη φορά που έγινε ταινία έργο του Carver (τα Shortcuts του Altman) ε δεν ήταν και ότι καλλίτερο. χέστηκα όμως.

Fright Night
Πιάσε μου το χέρι βγιούερ αγαπημένε που σε έχω κουράσει σήμερα και έλα μαζί μου σε ένα μικρό ταξίδι στον χρόνο... Πριν από αρκετές δεκαετίες, δύομιση για την ακρίβεια, βγήκε το καλλίτερο θρίλερ όλων των εποχών, μία ταινία που με σημάδεψε ως εφηβάκι και την είδα 45 φορές, το Νύχτα Τρόμου. Η ταινία είναι cult, έγινε cult, και τίποτε πιο cult δεν θα βγει ποτέ φορ έβα εν έβα. Δες μόνο την υπέροχη αφίσα από τότε και ρίγησε: Φέτος λοιπόν, η πιο αγαπημένη μου ταινία όλων των εποχών ξαναβγαίνει, ναι, ναι, ναι: Γιατί θέλω να την δω: Τι να λέμε τώρα, εκτός του ότι είναι το remake του μεγαλειώδους Fright Night, παίζει ο Collin Farrel, αλλά και ο Anton Yelchin, το πιτσιφρίκι που έκανε τον Ρώσο πλοηγό στο τελευταίο Star Trek, καθώς και η Toni Collete. Πλας, είναι 3D! 3D! 3D! Plus σκηνοθετεί ο τύπος που έκανε το Lars And The Real Girl! Το σενάριο, δε, είναι γραμμένο από σεναριογράφο του Baffy the Vampire Slayer! που θεωρείται καλό. ερμ ερμ μη με ρωτήσεις γιατί...
Γιατί δεν θέλω να το δω: Χμφ, κάτι περίεργο παίζει με το έργο. Μήπως δεν έχει βγει καλό; Ήταν να βγει Οκτώβρη, μετά πήγε πίσω, σε λιγότερο ανταγωνιστική ημερομηνία... Επίσης, ακόμα δεν έχει κυκλοφορήσει trailer από την Dreamwork την εταιρία παραγωγής η οποία γενικά δεν το πολυπροωθεί. Βέβαια το film βγαίνει τέλος Αυγούστου, ίσως είναι νωρίς ακόμα.... λες πάντως να έχει λάκο η φάβα; αρονό, α ρήλη ρονό... θα το διαπιστώσω την πρώτη μέρα που θα ανοίξει! (αχ, κρατάει τον καμμένο σταυρό με γυμνά χέρια, how mo super vampire can you go?)

Hangover Part 2
Και φτάσαμε στην κωμωδία που όλοι περιμένουμε με κομμένη την ανάσα. Το Hangover Part 2, η συνέχεια στο υπέρ σούπερ, και δικαίως, επιτυχημένο Hangover θα βγει στις 26 Μάη στην Αμερική και όλοι θεωρούν δεδομένο, μέχρι εκνευρισμού, πως θα πάρει τα σώβρακα όλων των άλλων ταινιών, των θεατών και του παγκόσμιου σύμπαντος! Αυτή τη φορά η παρέα των φίλων είναι στην Ταϊλάνδη, για να γιορτάσει το γάμο του ξεδοντιάρη, και τα σουρεαλιστικά συμβάντα είναι ακόμα περισσότερα.
Γιατί θέλω να την δω: Zach Galifianakis είσαι Γαλίφης και αστείος. Bradley Cooper έχεις πλάκα. Πλας, είχα κατα-διασκεδάσει με το πρώτο. Γέλαγα γέλαγα παραλίγο να κρυώσουν τα ξεροψημένα μπουτάκια κοτόπουλο που τρώω συνήθως στα σινεμά.
Γιατί δεν θέλω να την δω: Μήπως το δεδομένο της πίεσης που ασκεί η υποχρέωση της επανάληψης της επιτυχίας του πρώτου Hangover μπλέξει λίγο τα πράγματα; Γίνεται καμία φορά... Θυμίσου το δεύτερο και το τρίτο Matrix πόσο μας είχαν κρεμάσει σε σχέση με το πρώτο... χμφ χμφ

Larry Crowe
Τι λες τώρα! Ο Tom Hanks, εξαιρετικά αποδοτικός υπάλληλος σε αλυσίδα καταστημάτων, χάνει την δουλειά του, για τυπικούς λόγους, επειδή δεν έχει πτυχίο, μετά από 354634745 χρόνια. Επειδή είναι ο Tom Hanks (θυμίσου τι πέρασε στον Ναυαγό) δεν το βάζει κάτω και αποφασίζει να πάει να κάνει σεμινάρια και σπουδές για να μπορέσει να βρει άλλη δουλειά. Στα σεμινάριά του, διδάσκει η Julia Roberts (που μετά την αποτυχία του eat pray love έγινε ακαντέμικ) και η οποία είναι ξυνή, τσαγκή και αγγούρω. ε και μετά ο Tom της μαθαίνει να είναι καλή αθρωπίνα και ύστερα, υποθέτω, ερωτεύονται.
Γιατί θέλω να το δω: ε, αγαπώ Tom, ο οποίος συν τοις άλλοις σκηνοθετεί. Πλας, το σενάριο το έχει γράψει ο ίδιος μαζί με την "δικιά μας" Νία Βαρδάλος (ξερνάω, όχι για την Νία, για την μυθολογία και καλά "είναι πατριωτάκι μας")! Cool κάπως, όχι;
Γιατί δεν θέλω να το δω: Πόσο πρωτότυπη να είναι πια μία ρομαντική κομεντύ; Αφού το ξέρουμε, στο τέλος θα καταλήξουν μαζί....

Midnight In Paris
Να και ο νέος Woody Allen! Ξανά μας πάει στο Παρίσι, όπου ο Owen Wilson, συγγραφέας στα πρόθυρα συμβατικού και εξαιρετικά βαρετού γάμου, ανακαλύπτει την σκοτεινή, ενδιαφέρουσα, αλήτικη πλευρά της πόλης.
Γιατί θέλω να την δω: Τώρα να σου πω την αλήθεια, δεν τρελαίνομαι, μου αρέσει κάπως ο Wilson και θα ήθελα να δω πως τον σκηνοθετεί ο Woody.... Αυτό που με τρέλανε είναι η Υ.Π.Ε.Ρ.Ο.Χ.Η. αφίσα! Αγαπώ Βαν Γκοχ, έχω μέχρι και ψεύτικα εξώφυλλα για πορνοπεριοδικά (να μην παίρνουν πρέφα ότι διαβάζεις τσόντες στο λεωφορείο) με ζωγραφιές του!
Γιατί δεν θέλω να το δω:....αλλά σαν ιστορία δεν με πολυτραβά. Αρονό, αρήλη ρονό! Μάλλον στο dvd θα την δω. Τίποτε δεν ξεπερνά το Match Point.

One Day
Η στην-προηγούμενη-μου-ζωή-ήμουν-σοκολατίνα Anne Hathaway και ο Jim Sturgess ρίχνουν ένα βράδυ των φοιτητικών τους χρόνων έναν κάζουαλ πουτσαράκο (σόρη για τα Γαλλικά αλλά εδώ στην Ελλάδα τα μιλάμε πια και στην Βουλή), περνάνε πολύ καλά και ενώ έχουν τα φόντα να γίνουν μεγάλοι αγάπιοι δεν το πέρνουν χαμπάρι και παν παρακάτ. Παρόλα αυτά, διατηρούν φιλία - εμείς στο έργο βλέπουμε τι κάνουν οι δύο ήρωες την επέτειο της μέρας που γνωρίστηκαν τα επόμενα χρόνια- δεκαετίες της ζωής του. Πότε πότε συναντιούνται στην ίδια αυτή μία μέρα, πότε όχι....
Γιατί θέλω να την δω: Το film βασίζεται σε σούπερ ντούπερ επιτυχημένο βιβλίο που έχει πάρει και πολύ καλές κριτικές! Η χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών φαίνεται να λειτουργεί καλά... και η σκηνοθετική απόψη στο trailer έχει ιδιαιτερότητα.
Γιατί δεν θέλω να την δω: Τζήζας, κ άλλο ρομ-κομ μας έπιασαν τα ζουμιά! Όσο πιο πολύ μιλάμε για ρομαντζάδες τόσο λιγότερο κάνουμε σεξάκι και αυτό είναι σαν να μην πίνεις νερό.

(σκάσε τελειώνουμε)
Perfect Host
Να κάτι πραγματικά ενδιαφέρον, με την πιο σπούκει έννοια. Κυνηγημένος κλέφτης μπαίνει σε πλούσιο σπίτι για να κρυφτεί. Ο πλούσιος και κάλτσαρντ κάτοικος ετοιμάζει dinner. Ο Κλέφτης παρουσιάζεται ως φίλος φίλης του οικοδεσπότη και όλα πάνε "καλά" μέχρι που ο αυτός μαθαίνει ότι ο "καλεσμένος" καταζητείται από την αστυνομία για κλοπή που έκανε λίγες ώρες πριν. Και τότε αρχίζει το τρελό σύστριγλο - γιατί ο οικοδεσπότης είναι ΠΙΟ επικίνδυνος και τρελός από τον απλό εγκληματία...
Γιατί θέλω να το δω: Οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών έχουν κάνει τον φίλο μου τον Έρλη Μπαζ να πέσει σε τρανς. Η ιστορία είναι ανατρεπτική... πολύ ανατρεπτική! και πόσο πολύ μου αρέσει το tagline "dinner parties are a... dying art"!
Γιατί δεν θέλω να το δω: Well, εκτός του ότι αυτό το έργο δεν πρόκειται να ανοίξει στην Ελλάδα ποτέ, κάποιοι λένε ότι ο σκηνοθέτης το παρατράβηξε με την παράνοια.... χμφ χμφ χμφ. Αλλά αυτό μπορεί να μην είναι και κακό χαχαχαχαχΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧ (μάτ γυαλίζ εντατίκ)

Rise of the Planet Of the Apes
OMG! θυμάσαι τον Πλανήτη των Πιθήκων, με την φοβερή τελευταία σκηνή όπου αποκαλύπτεται ότι ο πλανήτης των πιθήκων δεν είναι παρά η γη μας όπου μετά τις μαλακίες των ανθρωπων οι Γορίλες έχουν πάρει το πάνω χέρι; Ε σε αυτό το film, όπου πρωταγωνιστεί ο James Franco, θα μάθεις ποιές ακριβώς είναι οι μαλακίες που κάναμε και οι πίθηκοι απέκτησαν την νοημοσύνη που τους έκανε ικανούς να μας αλλάξουν τα φώτα!
Γιατί θέλω να το δω: Πάρα πολύ ωραίο πρέμις... και τον αρχιπίθηκα επαναστάτη τον παίζει ο τύπος που έκανε το Σμήγκολ στον Άρχοντα των δαχτυλιδιών.
Γιατί δεν θέλω να το δω: Χμφ η πλοκή είναι λίγο "κάπου το έχω ξαναδεί". Ο αρχιπίθηκας γίνεται έξυπνος μετά από πειράματα σε ερευνητικό εργαστήριο, και μετά το σκάει και γιον γιον γιον. Τέσπα

The Smurfs
Χα! Α μπέτ γιου ντηντ νόου ότι έχουμε νέα ταινία με Στρουμφς φέτος! Στην οποία παίζει (wait for it) o Neil Patrick Harris. Lege......ndary!!!! Yeah!
Γιατί θέλω να την δω: Διαδραματίζεται στην Νέα Υόρκη, την σύγχρονη. Χεχε θα πάω με τα ανήψια μου.
Γιατί δεν θέλω να την δω: ε τώρα και εσύ, όλο ξυνίλα. Θα πάμε, τέλος! Για τα φουκαριάρικα τα ανήψια μου.

Super Eight
Άλλη μία από τις πιο πολυαναμενόμενες ταινίες της χρονίας, το νέο έργο του J J Abrams - με παραγωγή Spielberg - περιγράφεται ως κάτι τύπου "το Cloverfield συναντά το Stand By Me". Πιτσιφρίκια που τους αρέσει να κάνουν ταινίακια με super eight κάμερα, γίνονται μάρτυρες του εκτροχιασμού ένος μυστηριώδους τρένου που μεταφέρει κάτι... πολύ πολύ κολασμένο από ένα κέντρο αποθήκευσης του Αμερικάνικου στρατού. Και ύστερα, αρχίζουν οι εξαφανίσεις σκύλων, και κατόπιν ανθρώπων, στην μικρή αγροτική πόλη που ζουν τα πιτσιφρίκια με τις οικογένειές τους...
Γιατί θέλω να το δω: Ε ο Abrams όπου ανακατεύεται μας δίνει πολλά θρηλζ! το trailer φαίνεται καρακαυτό, είναι επιστημονική φαντασία με τέρας από το διάστημα, τι άλλο θέλω! επίσης, διακρίνεις και εσύ αυτό το κάτι κολασμένο στα σύννεφα της αφίσας;
Γιατί δεν θέλω να το δω: δεν υπάρχει περίπτωση, όνερ μα ντεντ σέξη μπόντη - θα πάμε!

The Best And The Brightest
Όπου ο Neil Patrick Harris για να καταφέρει να βάλει φέτος την κόρη του σε καλό ιδιωτικό σχολείο στην Νέα Υόρκη (είναι σαν να θες να βρεις εισιτήριο για Μύκονο την Παρασκευή του τριήμερου του Αγίου Πνεύματος και να ξεκινάς ψάχνεις την ίδια μέρα το πρωί - απλά αδύνατο) υποκρίνεται ότι είναι μεταμοντέρνος ποιητής κλέβοντας... τις chat συνομιλίες, για κλείσιμο σεξάκι, ενός gay φίλου του! Οι chat συνομιλίες κάνουν θραύση στο κύκλωμα πχιότητας και κάλτσαρ της Νέας Υόρκης και μετά... ε δε σου λέω.
Γιατί θέλω να το δω: Πόσο σουρεάλ ιδέα; Μα Πόσο; γελάνε και τα μουστάκια μου!
Γιατί δεν θέλω να το δω: Και αυτό δεν το βλέπω να έρχεται στα Ελληνικά σινεμά, αχ βαχ!

Tree Of Life
Και από την τρελή κωμωδία πάμε στην πχιότητα. Την σούπερ πχιότητα. Την αρχετυπική. Η νέα ταινία του Terrence Malick που στην Αμερική τον έχουν ΘΕΟ, είναι έτοιμη εδώ και 3 ολάκερα χρόνια, δυόμιση από τα οποία μοντάρεται από τον ίδιο τον μεγάλο δημιουργό. Η ιστορία αφορά τα παιδικάτα του Sean Penn ο οποίος μεγάλωσε με έναν πατέρα δύσκολο, αρχετυπική φιγούρα, και με τρόπο σκληρό και οδυνηρό για ένα παιδί. Τώρα εσύ μην αρχίσεις τα γιον γιον "βαριέμαι ήδη, το έχω ξαναδεί, πάλι ταινία με παιδί βασανισμένο που τα ρίχνει στος γονείς του" - το όλο πράγμα είναι λέει απίστευτα "αρχετυπικό" από άποψη δομής και περιεχομένου. Μέχρι λέει που έχει και σκηνή με δεινόσαυρους... Γκο φήγκιουρ!
Γιατί θέλω να το δω: Το trailer είναι ποίημα. Πραγματικά. Αριστούργημα! Τελειώνει με την φράση "unless you love your life will flash by"! Πλας, Sean Penn ως ήρωας + Brad Pitt στο ρόλο του σκληρού πατέρα. Πόσο πιο σέξη κεν γιου γκο για κάστηνγκ;
Γιατί δεν θέλω να το δω: Μα 3 χρόνια έτοιμη και ακόμα δεν έχει βγει; Μήπως κάποιο λάκο έχει η φάβα; Μήπως, ακόμα, η υπερβολική επεξεργασία το στεγνώσει το πράγμα; θα δούμε, θα δούμε

και αφήνουμε για το τέλος την ταινία που περιμένω περισσότερο από όλες:
Beautiful Boy
Τι να πω, είδα το trailer αυτής της ανεξάρτητης παραγωγής και έπαθα πλάκα! Η ιστορία είναι ανατριχίλα φοβερή και τρομερή. Τι γίνεται σε μία οικογένεια που ο γλυκός κανακάρης παίρνει ένα όπλο και σκοτώνει 20 συμφοιτητές του (σαν αυτά που διαβάζουμε να γίνονται πότε πότε στην Αμερική...); Δες trailer, και άλλο δεν λέο τίποτε:

Ένα θα πω μόνο: Η Maria Bello πάει για Oscar! ήδη

Αυτά ρε αγάπη, σε κούρασα απίστευτα το ξέρω, νιώθω τόσο άσχημα αλλά δες το από την καλή του πλευρά το όλο πράγμα. Καταρχήν κρατάμε μαζί το μετερίζι της ενημέρωσης. Χώρια που τώρα θα μπορείς να κάνεις τον σούπερ ενημερωμένο στα γκομενάκια σε διάφορα φεστιβάλ που τρέχεις για γκομενιλίκια.

επίσης, όσο και αν σου φαίνεται παράξενο, δεν μπορείς να φανταστείς πόσες και τι ταινίες δεν περιέλαβα. Τι να πρωτοαναφέρω; τον τελευταίο Harry Potter; Τους τρίτους Transformers; Τους τέταρτους Πειρατές της Καραϊβικής που παίζει η νέα μαμά Penelope Cruz; Τον καινούργιο Jim Carrey και το Prequel των X-Men; επειδή όμως εγώ σέβομαι τον χρόνο σου, θυσιάστηκα και δεν παρουσίασα όλα αυτά τα έργα! χεχεχε :-) ευχαριστώ πάντως που διάβασες ως εδώ kiss kiss εντατίκ.

Να σου πω και κάτι ακόμα, από όλες αυτές τις ταινίες, εσύ ποια σε κάνει καμπανάκι και θα πάς να την δεις;

Friday, May 06, 2011

Ότι γίνει θα γίνει με τα μάτια... ότι ειπωθεί, θα ειπωθεί με τα βλέμματα

Είναι Σοβιετικός κατάσκοπος στην Χιτλερική Γερμανία, ο οποίος στα πρώτα βήματα του ναζισμού άφησε την ζωή του στην Σοβιετική Ένωση και πήγε στην Γερμανία όπου κατόρθωσε να γίνει ανώτερος αξιωματικός - φυσικά για να μαθαίνει πληροφορίες και να τις στέλνει στην πατρίδα.

Για να πετύχει η αποστολή του, ξέχασε όλη του την ζωή, την πρώτερη. Απλά μία μέρα, άφησε πίσω γυναίκα και ό,τι άλλο είχε, και έφυγε για το Βερολίνο. Χωρίς αμφιβολίες. Χωρίς δισταγμούς.

Όμως η ζωή είναι τρυφερή καμία φορά. Έχουν περάσει χρόνια και οι "δικοί" του του επιτρέπουν να ξαναδεί την γυναίκα του, την αγάπη που άφησε πίσω χρόνια πριν για να γίνει κατάσκοπος... Όμως για να μην αποκαλυφθεί η ταυτότητά του, η συνάντηση πρέπει να γίνει υπό ιδιαίτερες συνθήκες.

Του λένε να πάει σε ένα καφέ, να καθήσει και να περιμένει. Κάποια στιγμή, θα μπει η γυναίκα του, συνοδευόμενη από έναν άντρα, άνθρωπο των Σοβιετικών, και θα καθήσουν σε ένα τραπέζι σαν να μην συμβαίνει τίποτε. Και αφού οι δύο πρώην σύζυγοι ανταλλάξουν μερικές ματιές, εκείνη θα φύγει.

Φυσικά κανείς δεν θα μιλήσει κανενός, κανείς δεν πρέπει να προδώσει αυτό που γίνεται. Πάνω από όλα η αποστολή. Πάνω από όλα η Σοβιετική Ένωση. Πάνω από όλα η Πατρίδα. Πάνω από όλα η ήττα του Φασισμού.

Ότι γίνει θα γίνει με τα μάτια... ότι ειπωθεί, θα ειπωθεί με τα βλέμματα:

Η σκηνή από τις "17 Στιγμές της Άνοιξης"
Η μουσική του Mikael Tariverdiev, ενός από τους καλλίτερους Σοβιετικούς συνθέτες
Και ο ηθοποιός, αχ ο ηθοποιός, ο Vyacheslav Tikhonov

(Πόσο με συγκινεί ο τρόπος με τον οποίο ο "συνοδός" αφήνει το ζευγάρι "μόνους")

Monday, May 02, 2011

5 λόγοι για τους οποίους πιστεύω ακράδαντα πως πρέπει να δες το Fringe (και τι σχέση έχει το Ρετιρέ)

Το Fringe, σήριαλ πειραγμένο δημιούργημα του J J Abrams που έκανε το Lost, ας πούμε, αλλά και το Cloverfied το οποίο πολύ με είχε αρέσει, εγώ τώρα το ανακάλυψα, τυχαία ένα βράδυ που έβλεπα νεανικό κανάλι (aka Star).

Κόλλησα, εντάξει, δεν είναι αριστούργημα, δεν είναι Six Feet Under... αλλά κόλλησα. Να γιατί - για να ξέρεις και να το προτιμήσεις και εσύ:

1 - το βασικό του Location είναι το Μπόστον Μασατσούσετς και μάλιστα το Harvard: χεχε έχω κάμει βόλτα σε αυτά τα χώματα χεχε

2 - Παίζει ο Joshua Jackson που είναι γκομενάκι ωραίο, έξυπνο και πολύ αλήτικο: (what's up with the shirt, though, dude?)

3 - Παίζει ο John Noble που τον ξέρεις και από το Άρχοντα Των Δακτυλιδιών, όπου έκανε τέλεια τον Denethor - αλλά εδώ η δουλειά του είναι ακόμα καλλίτερη, παίζει υπέροχα τον παρανοϊκό επιστήμονα που μπορεί να φέρει τον κόσμο στο χείλος της καταστροφής και να τον σώσει ταυτόχρονα:

4 - δεν ξέρω αν στέκουν επιστημονικά οι θεωρίες που λέγονται στο σήριαλ, πάντως ακόμα και αν δεν στέκουν, εξηγούνται τόσο γαμοπειστικά που πείθεσαι, δεν σε κρεμάει ποτέ. Γενικά είναι σούπερ καλογραμμένο σήριαλ! (More on than βέβαια later)

5 - συνδυάζει με αριστοτεχνικό τρόπο τα στιλ "σήριαλ μεαυτοτελές επεισόδιο κάθε βδομάδα" και "σήριαλ μακρύτερης πλοκής και εξέλιξης". Δηλαδή, μπορείς να δεις ένα επεισόδιο αν δεν έχεις δει προηγούμενα, όμως αν το δεις όλο το εργό, επεισόδιο επεισόδιο στη σειρά, βλέπεις μία πολύ ενδιαφέρουσα εξέλιξη!

Βέβαια, για να πω την αλήθεια, το κλείσιμο του δεύτερου κύκλου το βρήκα λίίίίγο υπερβολικό εώς κουλό, κάτι δεν μου άρεσε, νομίζω στο γράψιμο του, δεν ήταν τόσο "πειστικό" όσο άλλα σημεία της μεγαλύτερης, αλλά OK αγάπα τους φίλους σου με τα ελαττώματά τους.

Να το δεις λοιπόν το Fringe αγαπημένε αναγνώστη αν δεν το έχεις πετύχει ακόμα, ειδικά αν είσαι φίλος της επιστημονικής φαντασίας, θα το χαρείς πολύ!

και επίσης πριν σε χαιρετήσω θέλω να σου πω και κάτι ακόμα.... μία ανακάλυψη τυχαία που έκανα... χμφ χμφ χμφ

Στο σήριαλ, λοιπόν, υποτίθεται ότι υπάρχει ένα παράλληλο σύμπαν το οποίο είναι, επί της ουσίας, ίδιο με το δικό μας, καθρέφτισμά του! Όχι ακριβώς ίδιο, αλλά στα βασικά είναι.

Σε αυτό το σύμπαν, παίρνοντας για παράδειγμα εμένα, υπάρχει ένας ολόιδιος Προβατίδης Σηπόπουλος ο οποίος έχει ένα blog που το λένε provato και ο οποίος του αρέσει να βλέπει το Fringe και απόψε το βράδυ, ίσως και αυτήν την στιγμή, κάνει ένα ποστ για να πει στους φίλους του να το δουν.

Αυτό, λοιπόν, που θέλω να σου πω... χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ... αρονό, α ρήλη ρονό... τέλος πάντως θα το πω και ας μην με πιστέψεις....

έχω κάτι φιλαράκια ρε παιδί μου που δουλεύουν σε μυστικές υπηρεσίες της CIA και του FBI και έτσι... και τα παιδιά μια μέρα σε ένα πάρτυ που είχαμε πιει μου είπαν ότι όλη αυτή η μυθολογία του Fringe περί παράλληλου σύμπαντος είναι... ερμ, ερμ αλήθεια...

Δηλαδή όντως αυτή την στιγμή εκτός από μένα ένα άλλο Πρόβατο γράφει στο blog του αυτήν την φράση...

Μόνο που...


Μόνο που...

επειδή όπως σου είπα το άλλο Σύμπαν διαφοροποιείται λίγο από το δικό μας, στην από κει πλευρά το Fringe έχει κάνει ανταλλαγή ενός πάρα πολύ σημαντικού στοιχείου του με ένα άλλο σημαντικό σήριαλ της παγκόσμιας τηλεοπτικής παραγωγής.

Το Ρετιρέ.

Επειδή οι δύο ηθοποιές που πρωταγωνιστούν (Κατερίνα Γιουλάκη και Anna Torv) είναι ίδιου σωματότυπου και γενικά μοιάζουν και έχουν το ίδιο στιλ ερμηνευτικά και εξωτερικά, ε ρε παιδί μου πως να στο πω... έχουν ανταλλάξει ρόλους!

Επειδή ξέρω τι άθρωπας καχύποπτας είσαι και ότι ζεις για θεωρίες συνομωσίας, ειδικά σήμερα που ο Bin Lanten πήγε στην γειτονιά των Αγγέλων, έχω και τις φωτογραφίες να το απιδείξω αυτό που λέω (thanks CIA and FBI).

κατέβα


κατέβα


κατέβα


κατέβα

κατέβα



έλα



έλα μην κλέβεις


κάτω


γιο


κάτω είπα


φτάνουμε σκάσε


φτάνουμε


εδώ είσαι, πρώτα το καστ του Ρετιρέ στο Εναλλακτικό Σύμπαν: όπως βλέπεις η Anna κάθεται μία χαρά στο μπρατσάκι του καναπεδάκου

και εδώ είναι το Fringe στο Εναλλακτικό Σύμπαν:
Σόρυ αλλά Η Κατερινάρα Μας τους παίρνει τα σώβρακα. Έλα κούκλα μου, μπρος να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα.

ε; ε; τέλειο; υπέροχη ανακάλυψη; πόσο πιο λαγωνικό να είμαι πια για να σε έχω ενήμερο; μέχρι και σόουμπιζ νιους από το Συμπέρνατιβ σου έχω! και ένα ευχαριστώ δεν ακούω! ελπίζω του Προβατέρνατιβ να του φέρονται καλλίτερα στην από κει πλευρά

Αχ έχω καταχαρεί... Πόσο υπέροχο που μία Ελληνίδα ηθοποιός κάνει διεθνή καριέρα; Και τι ταιριαστό που αντάλλαξαν ρόλους, πιστεύω ότι και στο δικό μας σύμπαν θα ήταν τέλειο το εναλλακτικό casting. χωρίς πλάκα τώρα.

Μαθαίνω δε ότι ο Κατέρνατιβ Γιουλάκη σκίζει στον ρόλο της, είναι Mega Star στην από κει πλευρά, πολύ power, κάνει μόνη της χωρίς Κασκαντέρ τις επικίνδυνες σκηνές στο σήριαλ και μάλιστα πρόκειται να παίξει μεγάλο ρόλο στο επόμενο blockbuster του J J Abrams (που από εκεί που παραμένει τόσο επιτυχημένος όσο και ο απο δω)

Η Anna Torv από τότε που τελείωσε το Ρετιρεναλλακτικό παλεύει λίγο με την καριέρα της, έχει κάνει κάποιος διαφημίσεις για ινστιτούτα αδυνατίσματος, και προσπαθεί να κάνει ταινίες.

Whitney τρως. Whitney ΤΡΩΣ! Whitney ΚΑΙ τρως ΚΑΙ ψεύδεσαι


ε εντάξει η γυναίκα τι να κάνει, να μην φάει; όταν έχεις κατάθλιψη θες ένα κόμφορτ πως να το κάνουμε.

Αλήθεια, κατάφερες να προσέξεις τίποτε περίεργο στην φωτό; εδώ σε θέλω λαγωνικό.