Wednesday, November 28, 2012

έκτακτη ζωδιακή πρόβλεψη Λώρας

επειδή έχουμε περίεργες μέρες και με αφορμή την είσοδο του Κρόνου στον Σκορπιό, και μετά στον Τοξότη (μπρρρρρρ...) η φίλη μου η Λ μου έστειλε μία αστρολογική χαρτογράφηση των ουράνιων τάσεων της εποχής και των επόμενων χρόνων. Για να ξέρουμε το πλαίσιο που θα κινούμαστε ως άτομα, ως κοινωνία και ως ανθρωπότητα τις επόμενες δεκαετίες και να κάνουμε τα κουμάντα μας. οι εικόνες του ποστ είναι από την ταινία Cloud Atlas, ένα film που όπως και το βιβλίο που βασίζεται, αλλά και η Λ. ισχυρίζεται πως όλα... στο σύμπαν είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους. Λ. βγαίνεις!
Καταρχήν ήθελα πριν προχωρήσω σε ξεχωριστή ανάλυση για το κάθε ζώδιο που θα γίνει την επόμενη φορά, να σας δώσω σήμερα το στίγμα της εποχής. Μπαίνουμε στον τελευταίο μήνα του 2012, της περίφημης χρονιάς που απασχόλησε πολλούς λόγω του υποτιθέμενου τέλους μιας εποχής που προφήτευσε το ημερολόγιο των Μάγια. Σύμφωνα με τους αστρολόγους η χρονιά αυτή δεν περιέχει ούτε κινδύνους, ούτε καταστροφές είναι όμως χρονιά καινούργιων και σημαντικών πλανητικών διελεύσεων.

Γι’ αυτό νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας τις γνώσεις μου για το πλαίσιο μέσα στο οποίο ο καθένας από εμάς, πάντα βέβαια με την ελευθερία βούλησης του, θα έχει την δυνατότητα να κινείται και να ανταποκρίνεται στις ξεχωριστές προκλήσεις που πρόκειται να μας προσφέρει απλόχερα στο επόμενο διάστημα η ζωή...

 ΧΡΟΝΙΕΣ Αναταράξεων και καινούργιων δεδομένων

Οι πιό αξέχαστες μου νύχτες είναι όταν κάθομαι και αγναντεύω τα αστέρια στον ουρανό... Είναι τόσο απέραντος ο ορίζοντας, νιώθω σαν η ζωή μου εδώ στην γη να είναι σε άλλη διάσταση και να είναι εκεί ψηλά ο πραγματικός κόσμος, σαν να είναι αυτός που με μεγάλη μαεστρία κινεί τα νήματα του ορατού, έτσι όπως εμείς τον αντιλαμβανόμαστε. Μόνο αν σταθούμε μόνοι μας με το κεφάλι και την καρδιά μας στραμμένα στον ουρανό, τότε ίσως καταλάβουμε και αισθανθούμε πως η ζωή που ζούμε είναι πολύ ευρύτερη απ’ όσα νομίζουμε, απ’όσα αισθανόμαστε και από όσα προσδοκούμε. Η έννοια του αιώνιου είναι εντελώς διαφορετική απ’ ότι νομίζουμε, και δεν είναι καθόλου τυχαίο που φιλόσοφοι, ποιητές και επιστήμονες αφιερώνουν όλη τους τη ζωή στην μελέτη του άπειρου και της μαγείας του σύμπαντός μας.... Αυτό που παρατηρώ καθώς μελετώ τις αστρολογικές διελεύσεις και συμμετέχω σε έγκυρα αστρολογικά σεμινάρια, είναι πως τα χρόνια που διανύουμε είναι πάρα πολύ σημαντικά ως ιδιαίτερα μεταβατικά. Οι αλλαγές για τις οποίες μιλούσαμε χρόνια τώρα, από το 1989 ακόμα, τότε που είχαμε την τριπλή σύνοδο στον Αιγόκερω, θα συνεχιστούν και έρχεται πιά να επισφραγιστεί η άποψη πως έχουμε μπει σε νέα περίοδο ιστορίας.
Τώρα, με τον Πλούτωνα στον Αιγόκερω, που μπήκε από το 2008, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ρεαλιστικά και με υπευθυνότητα τις συνέπειες της μη αποτελεσματικής λειτουργίας της ελεύθερης οικονομίας των τελευταίων χρόνων σε ολόκληρο τον Δυτικό Κόσμο. Ειδικά εμείς οι Έλληνες πληρώνουμε πολύ σκληρά τα τραγικά λάθη που έγιναν από τα οικονομικά επιτελεία και τους πολιτικούς μας, με τα αλλεπάλληλα δάνεια που μας επέβαλλαν, σχεδόν, για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους και να ισχυροποιήσουν την θέση τους. Δεν γινόταν να μην συμβεί αυτό γιατί ο Πλούτωνας στον Αιγόκερω δεν συγχωρεί ούτε την κατάχρηση εξουσίας ούτε και την αναποτελεσματική διοίκηση των διάφορων φορέων επιβολής της (και φαίνεται πως έχουμε πολλά να δούμε ακόμα).

Γενικώτερα η Ευρώπη και η Αμερική πληρώνουν λάθη (εσκεμμένα μήπως;) του τρόπου λειτουργίας των τραπεζών και την συνεισφορά τους στην δημιουργία μιας πλασματικής παγκόσμιας οικονομικής ευφορίας. Κατά την διάρκεια του Πλούτωνα στον Αιγόκερω (από το 2008 ως το 2024) θα δούμε διάλυση και αναμόρφωση των θεσμών στους οποίους υπαγόμαστε. Θα δούμε κυβερνητικά συστήματα, ιεραρχίες, σχήματα εξουσίας, οργανισμούς να γκρεμίζονται και να μεταλλάσονται. Ο Πλούτωνας έχει ήδη ρίξει το σκοτάδι του σε τραπεζοοικονομικά συστήματα και έχουμε δει την αποδυνάμωσή τους ή και την ολική κατάρρευσή τους τους με κάθε τρόπο. Θα είμαστε μάρτυρες στην αποσύνθεση και στον κλονισμό συστημάτων που ενώ ο πρωταρχικός τους ρόλος ήταν να μας παρέχουν ασφάλεια και σταθερότητα, τελικά λειτούργησαν υπέρ του συμφέροντως των ισχυρών λίγων που επέδειξαν μεγάλγη επιπολαιότητά στην λήψη αποφάσεων. Ο Πλούτωνας στον Αιγόκερω που θα αποχωρήσει το 2024 δεν θα συγχωρεί τα λάθη στα συστήματα ιεραρχίας και θα φέρει μεγάλες αλλαγές και αλλοτρίωση στην βάση των καθεστώτων και στην δομή πολλών θεσμών. Με απλά λόγια ότι δεν λειτουργεί αποτελεσματικά και με επάρκεια θα γκρεμίζεται και θα αποσυντίθεται.
Όμως υπάρχουν και κάποιες άλλες όψεις, θετικότερες και καθόλου αμελητέες που θα επηρεάσουν πολύ το ευρύτερο σκηνικό. Από φέτος τον Φεβρουάριο, ο Ποσειδώνας μπήκε στους Ιχθείς, μετά από 14 χρόνια παραμονής στον Υδροχόο. Η νέα θέση αυτού του Πλανήτη είναι η καλύτερη που θα μπορούσε ποτέ να έχει, και μας προσφέρει όλα τα εφόδια για να δοθεί η καλύτερη δυνατή λύση στα προβλήματα που έρχονται στην επιφάνεια με τον Πλούτωνα στον Αιγόκερω. Θα παραμείνει μέχρι το 2026. Ο Ποσειδώνας στους Ιχθείς θα φέρει νέα όνειρα και οράματα στο σύνολο της κοινωνίας. Από δω και μπρός θα υπάρχει μεγαλύτερη δυνατότητα να υλοποιηθεί ένας καλύτερος κόσμος. Απ’τη μιά λοιπόν έχουμε την αυστηρότητα και την πειθαρχία του Αιγόκερου και απ’ την άλλη, με την νέα θέση του Ποσειδώνα, έχουμε μεταστροφή σε νέες πεποιθήσεις, νέα πιστεύω έτσι ώστε να μπορέσουν οι άνθρωποι με άλλα κριτήρια να στηριχτούν πάλι στον εαυτό τους και-επιτέλους- πάλι στις εσωτερικές, ψυχικές δυνάμεις τους.

Μέσα στην επόμενη δεκαετία θα αναζητήσουμε περισσότερο την πνευματικότητα, θα στραφούμε στις ψυχικές μας ανάγκες επιδιώκοντας να τις διερευνήσουμε και δεν θα μας αρκεί το απλό γεγονός της αναπνοής για να νιώθουμε ζωντανοί. Θα θέλουμε η ζωή μας να ορίζεται από άλλους νόμους που θα δίνουν νόημα στην καθημερινότητά μας. Δεν θα είναι απλά η συσσώρευση του πλούτου ή της ύλης αυτοσκοποί, αλλά θα διεκδικήσουμε να συμμετέχουμε και να διοικήσουμε με δικαιότερους κανόνες οτιδήποτε βοηθάει το σύνολο της κοινωνία. Επειδή ο Ποσειδώνας στον Υδροχόο τα τελευταία 14 χρόνια ήταν σε μία κάπως αποδυναμωμένη θέση, η στάση μας προς τις επιστήμες θα μπει σε άλλα πλαίσια.
Ευχή μου είναι γρήγορα οι άνθρωποι να γίνουν πιο συμπονετικοί και να καταλάβουν βαθειά πως όλοι είμαστε αλληλένδετοι και οι πράξεις του ενός έχουν άμεσο αντίκτυπο στην ζωή των άλλων. Να σας θυμίσω επίσης κάτι πολύ σημαντικό... ότι κρυφή ιδιωτική ζωή δεν θα υφίσταται, ιδιαίτερα μάλιστα σε όσους κατέχουν θέσεις εξουσίας, και η διαφάνεια θα επικρατεί όλο και περισσότερο. Τώρα πιά δεν θα μπορούν τα μυστικά να μένουν κρυφά για πολύ καιρό. Είναι τέτοια σήμερα η τεχνολογία που θα αποκαλύπτονται πολύ πιο εύκολα τα κακώς κείμενα και ό,τι δεν λειτουργεί προς το ώφελος του συνόλου θα απομακρύνεται και θα εξουδετερώνεται.

Του χρόνου, τον Ιούνιο του 2013, ο Δίας θα αποχωρήσει από τους Διδύμους και θα μπει στον Καρκίνο. Αυτή η νέα θέση του Δία θα είναι ακόμα μία ευκαιρία να αλλάξει προς το καλύτερο το σημερινό σύστημα αξιών. Ξαφνικά, πράγματα που στο παρελθόν δεν θεωρούσαμε σημαντικά θα πάρουν άλλη διάσταση στην ζωή μας και θα ανανεωθεί η εμπιστοσύνη μας στο μέλλον, θα αισιοδοξήσουμε και θα αποκτήσουμε μεγαλύτερη συμπόνοια και κατανόηση για τους άλλους και καλύτερη επαφή με τον εαυτό μας. Η σχέση μας με το θείο και με το μη ορατό όπως το αντιλαμβάνεται ο καθένας από εμάς, θα είναι καρποφόρα και ότι έχει σχέση με τις τέχνες και με τον πολιτισμό θα ανανεωθεί και οι καλλιτέχνες που είναι αφοσιωμένοι στο έργο τους έχουν να επωφεληθούν απ’ αυτή την όψη.
Κια περνάμε στον τρομακτικό Κρόνο που φέτος τον Οκτώβριο του 2012, μετά από 2 χρόνια στον Ζυγό πήγε στον Σκορπιό. Μεγάλη αλλάγη στον αστρονομικό μας χάρτη και στα αστρολογικά μας δεδομένα. Σκορπιοί φυλαχτείτε!! Όχι όχι αστειεύομαι, μην ανησυχείτε....Ειδικά εσείς που είστε απ΄την φύση σας τόσο δυνατά ζώδια! Ο Κρόνος είναι φίλος αν τα πάτε καλά μαζί του και, όσους έμπειρους και με αστρολογικές γνώσεις ανθρώπους ρωτήσετε θα σας το επιβεβαιώσουν. Να σας θυμίσω ότι ο Σκορπιός κυβερνάει τα έγκατα της ψυχής μας, οτιδήποτε είναι κρυμμένο βαθιά, τη γεννεσιουργή ιδιότητα, ότι έχει σχέση με τα απωθημένα μας και με ότι αυτό που ο καθένας απο εμάς ξεχωριστά ονομάζει ταμπού. Ο Κρόνος φεύγοντας από τον Ζυγό για να πάει στον Σκορπιό θα μας κάνει πιο ευάλωτους ως προς τον βαθιά κρυμμένο φόβο, ως προς ότι έχουμε αφήσει κρυφό και ανεπεξέργαστο από εμπειρίες της παιδικής μας ηλικίας και που ξαφνικά θα βγει στην επιφάνεια, για να αποδιοργανώσει κάποιους επηρεάζοντας την ψυχολογική τους κατάσταση.

Ακόμα ο Κρόνος θα μας αναγκάσει να δούμε πολύ πιο καθαρά εκείνα τα κίνητρα και τις καταστάσεις που συνειδητά ή ασυνείδητα κατευθύνουν την ζωή μας. Και όλο αυτό εξηγείται επειδή όταν ο Κρόνος είναι στον Σκορπιό η δουλειά πρέπει να γίνεται σε βάθος, αν δεν γίνει συστηματικά και σε βάθος τότε υπάρχει το ρίσκο το πρόβλημα όταν εντοπιστεί να μείνει χρόνιο, να εγκατασταθεί και να ριζώσει. Ο Κρόνος στον Σκορπιό ζητάει να δούμε κατάματα τα ευάλωτά μας σημεία και να τα αντιμετωπίσουμε με θάρρος και αποφασιστικότητα. Καλούμαστε να γίνουμε μαχητές με εφόδιο το σπαθί μας για να ξεριζώσουμε το κακό. Το σπαθί ως σύμβολο για το μυαλό μας και το θάρρος μας. Θα σας δωσω μία εικόνα που βρίσκω αρκετά αντιπροσωπευτική για τον Κρόνο στον Σκορπιό. Θα παρομοιάζαμε την θέση αυτή με μία θεότητα που έχει και το θετικό και το αρνητικό κρυμμένο μέσα της και με μια σταγόνα αίμα της έχει την δυνατότητα να γιατρέψει και μία άλλη σταγόνα της μπορεί να δηλητηριάσει. Εμείς όταν έχουμε μία διέλευση του Κρόνου σε προσωπικό πλανήτη είναι σαν να μας δίνεται η ευκαιρία ή να αφαιρέσουμε το δηλητήριο με στρατηγική και υπομονή ή αλλιώς αν δεν κάνουμε τίποτα, το ίδιο δηλητήριο παραμένει και μας μολύνει.
Όσοι είναι Σκορπιοί, με το πέρασμα του Κρόνου στον Ήλιο τους, θα έρθουν αντιμέτωποι με βαθιά κρυμμένους φόβους τους και θα χρειαστεί να δουλέψουν διεξοδικά, με υπομονή και με καρτερικότητα για να ξεπεράσουν τις οποιεσδήποτε δυσκολίες ή τα βάρη που καλούνται να επωμισθούν. Να μην βιάζονται και να επεξεργάζονται τα νέα δεδομένα τους με σύνεση. Έχει μεγάλη σημασία να μην χάνουν την μαχητικότητά τους και να εξασκούν την δυναμή τους με λογιών πρακτικές. Η εκτόνωση μέσα από το σώμα είναι ένα σημαντικό βήμα για να μπορέσουν μετά, με περίσσια αυτογνωσία να βρουν ισορροπία στις διάφορες προκλήσεις.

Πριν πω τι θα κάνει ο Κρόνος σε όσους έχουν ωροσκόπο Σκορπιό θα ήθελα να πω 2 λόγια για τον ωροσκόπο στον Σκορπιό. Όσοι έχουν τον ωροσκόπο τους εδώ διακατέχονται από μυστικοπάθεια και δεν δείχνουν εύκολα εμπιστοσύνη στους άλλους. Σε πολύ λίγους ανθρώπους δείχνουν τον πραγματικό τους εαυτό. Ακριβώς επειδή έχουν ένα μυστικό εαυτό αποκτούν εύκολα οικειότητα με το παρασκηνικό της ζωής και με ότι έχει να κάνει με αυτό που δεν φαίνεται. Ο Κρόνος εδώ θα κάνει όσους έχουν αυτή τη θέση πιό ευάλωτους και θα κλονίσει τα τείχη που χτίζουν γύρω από την προσωπικότητά τους για να την καλύψουν ή να την προστατεύσουν. Εκεί δηλαδή όπου ορθώνουν τις άμυνές τους απέναντι στους άλλους, εκεί θα τους αγγίξει το πέρασμα του Κρόνου. Ίσως βγουν στην επιφάνεια κάποια παλαιώτερα τραύματα όσον αφορά τον τρόπο που εκφράζονται και καλεστούν έτσι να συμφιλιωθούν μαζί τους ώστε κάποια στιγμή να τα ξεπεράσουν.
Όλοι γνωρίζουμε ότι οι Ταύροι είναι δύσκαμπτοι και δεν αλλάζουν πολύ εύκολα. Επίσης να σας θυμίσω ότι ο Ταύρος είναι σημαντικό ζώδιο επειδή αναζητά την ασφάλεια στην ζωή του, γνωρίζει επίσης καλά να χτίζει καταστάσεις όπου η έννοια της ασφάλειας και προστασίας για τον άλλον είναι πρωτεύουσας και ύψιστης σημασίας. Το πέρασμα του Κρόνου στους Ταύρους θα τους φέρει μία δύσκολία ή ένα εχθρικό στοιχείο στην αναζήτησή τους για ασφάλεια και στον τρόπο που προβάλουν τον εαυτό τους. Θα χρειαστεί να δουλέψουν και να ψαχτούν πολύ ώστε τελικά αφού φύγει ο Κρόνος η έννοια των γερών θεμελίων έτσι όπως την εννοούν οι ίδιοι θα έχει ανασυγκροτηθεί κι έτσι αυτό που θα μείνει θα είναι το αληθινό. Παρόλο που όπως είπα πριν, είναι επιφυλακτικοί στις αλλαγές, αυτό που θα μείνει μετά από το πέρασμα του Κρόνου θα είναι αληθινό, αυθεντικό και θα έχουν περάσει ουκ ολίγες διαφοροποιήσεις.

Ο Κρόνος θα κάνει τους Λέοντες να νιώσουν πιο ευάλωτοι όσον αφορά την υπερηφάνειά τους. Ο Κρόνος θα τους κάνει να σμιλέψουν το εγώ τους και να είναι έτοιμοι να πέσουν στα γόνατά τους προκειμένου να παραδεχτούν λάθη και αμέλειες τους.

 Οι Υδροχόοι όλοι ξέρουμε πόσο χαοτικοί μπορούν να γίνονται. Ο Κρόνος λοιπόν θα τους βγάλει από την βολή τους στον τρόπο που βάζουν σε τάξη τα πράγματα και θα τους φέρει περισσότερες ευθύνες και τρέξιμο. Όμως καθώς θα αναγκαστούν να βγουν απο τον δικό τους ιδεατό κόσμο και να πιεστούν για να ασχοληθούν και με άλλα, τετριμμένα της καθημέρινότητας, τελικά οι ίδιοι θα βελτιωθούν και θα αποκτήσουν μεγαλύτερη γνώση ως προς κάποιους τομείς της ζωής τους που άλλοτε δεν θα προσέγγιζαν καν. 
Σήμερα αναφέρθηκα σε αυτά τα ζώδια, γιατί είναι εκείνα που περισσότερο από τα άλλα θα νιώσουν την επήρεια του Κρόνου σε διάφορους τομείς της ζωής τους. Μην ξεχνάτε ότι επηρεάζεστε και όσοι έχετε σημαντικούς πλανήτες, την σελήνη ή τον ωροσκόπο σας σε κάποιο από αυτά. Την επόμενη φορά θα μιλήσω και για τους άλλους αλλά ήθελα να γνωρίζετε το ουράνιο σκηνικό γιατί όπως πάντα η ζωή μας αλλάζει και σε προσωπικό επίπεδο αλλά και σε συλλογικό...

Λ. μας τρομάζεις λίγο ομολογώ αλλά ok, τι να κάνουμε θα την παλέψουμε. Περιμένουμε τώρα και το επόμενο σου έργο , δηλαδή αναλυτική πρόβλεψη για κάθε ζώδιο ξεχωριστά σχετικά με τον Κρόνο στον Σκορπιό.(παιδιά πείτε ευχαριστώ για να μας τα στείλει τα επόμενα μία ώρα αρχύτερα!!!!)

Thursday, November 22, 2012

ατυχηματάκι


κοιμήθηκα πάνω σε ένα κουκούτσι από μανταρίνι, που έφαγα στο κρεβάτι. Ξύπνησα και το δέρμα μου μυρίζει σαν εσπεριδοειδές. 

Friday, November 16, 2012

The British Invasion part 2

Περίληψη προηγουμένου:

το πρόβατο σχεδόν συμπτωματικά μαθαίνει για μία σειρά εργαστηρίων δημιουργικής γραφής που θα κάνει το British Council σε συνεργασία με γνωστό Λονδρέζικο Πανεπιστήμιο. Ως κλασικός Ελληνάρας αποφασίζει να ζητήσει την συμμετοχή του σε όσο το δυνατόν περισσότερα σεμινάρια γίνεται, χωρίς να σκεφτεί καθόλου τα κακόμοιρα παιδάκια στα ιδρύματα που δεν έχουν μανούλα. 

Οι καλοί άνθρωποι του Βρετανικού Συμβουλίου επιβεβαίωσαν την συμμέτοχή του σε 2 σεμινάρια και 1 ανοιχτή συζήτηση. Μετά όμως το τέλος του πρώτου σεμιναρίου που ενθουσίασε το πρόβατο και με αφορμή το γεγονός ότι κάποιοι από τους συμμετέχοντες του δεν ήλθαν.... τι συνέβει; ε; τι;

Επεισόδιο 2ο

Το δίωρο με τον Adam Baron με είχε ενθουσιάσει. Είναι υπέροχο να ακούς "μυστικά" και συμπυκνώσεις σχετικά με την τέχνη που θέλεις να υπηρετήσεις. Άσε που, υποψιάζομαι, επειδή δεν πήγα στο πανεπιστήμιο ποτέ, δεν είχα την ευκαιρία να ζήσω την εμπειρία της οργανωμένης, καλοσχεδιασμένης μάθησης... φαίνεται πως μου έχει μείνει απωθημένο μεγάλο και όποτε είμαι στο receiving end της διαδικασίας της διδαχής αισθάνομαι σαν "τηγανητή πατάτα ανάμεσα σε δύο αυγά μελάτα" (ναι, μόλις έκανα ρίμα, τυχαίο, ορκίζομαι).

Καθώς πήγαινα λοιπόν από τις εγκαταστάσεις του Βρετανικού Συμβουλίου προς το γυμναστήριο, εκεί δα, στο δρόμο, από το κινητό έστειλα mail στους ανθρώπους του για να πω συγχαρητήρια (γαλίφης), πόσο ωραίο ήταν το δίωρο (γαλήφης και καταφερτζής) και τι ωραίο και μπράβο που παίρνουν τέτοιες πρωτοβουλίες (γαλήφης, καταφερτζής, σαρδανάπαλος). Δεν είναι μόνο ότι τα εννοούσα όλα αυτά, είναι και ότι ήθελα να ζητήσω την επόμενη μέρα να μου δώσουν την δυνατότητα να πάω σε ένα σεμινάριο για το οποίο δεν είχαν κρατήσει θέση για μένα. Μετά το πρώτο όμως ήθελα διακαώς να το παρακολουθήσω και σκέφτηκα ότι αν κάποιος τελικά δεν εμφανιζόταν θα μπορούσα να πάρω τη θέση του χωρίς να δημιουργηθεί το κρίσιμο πρόβλημα του υπερπληθυσμού.

Και έτσι, την επόμενη μέρα παρουσιάστηκα στο Μουσεία Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και παρακολούθησα το δεύτερο σεμινάριο από την τριλογία "Προβατόμπιτ - Δη ανεξπέκτεντ Τζούρνη το κρηέτηβ ράητηνκγ".

Το θέμα του ήταν "Πραγματικότητα και Ειλικρίνεια: η χρήση του προσωπικού στην γραφή" και εισηγήτρια ήταν μία πολύ καλοστεκούμενη, με ατέλειωτα πόδια και έξυπνο, ανάλαφρο χαμόγελο, αναγνωρισμένη συγγραφέας η Rachel Cusk (διάβασε εδώ κριτική για το τελευταίο της μυθιστόρημα από την δύο φορές νικήτρια του βραβείου Booker, τη μεγάλη Hilary Mantel παρακαλώ).

Ξεκίνησε με μία σοκαριστική σκέψη (νοτ ρήλη). Ότι αυτό που λέμε "προσωπική γραφή" στην πραγματικότητα δεν είναι ξεχωριστή κατηγορία, ξεχωριστό είδος. Ό,τι και να γράφεις, αστυνομικό, πορνό, διήγημα, για να είναι "δυνατό" οφείλει να είναι δικό σου, προσωπικό, να βγαίνει από μέσα σου. Και για να το αντιστρέψουμε αυτό, κάθε γράψιμο είναι "προσωπικό" αφού ακόμα και αν είναι ρηχό η βασισμένο σε "υλικό" που η κοινωνία σου υπέβαλλε, και πάλι είναι δική σου προσωπική επιλογή η χρήση του.

Η ηλικία επίσης, κάνει την έννοια του "προσωπικού" πολύ διαφορετική. Θυμίσου τον εαυτό σου. Όταν ήσουν 22 σίγουρα είχες πολύ διαφορετική άποψη για το τι είναι "μυστικό", για το τι επιτρέπεται να μαθευτεί από τώρα που είσαι 40άρης - και μάλλον τώρα στα 40, θα είσαι, ελπίζω, πιο άνετος με τις σκοτεινές σου πτυχές... και περισσότερο ικανός να τις "χρησιμοποιήσεις" ως υλικό για μία ιστορία.

Η Cusk μας παρουσίασε μερικά πολύ ενδιαφέροντα concpets σχετικά με το γράψιμο:
  • H Αντίθεση ανάμεσα στο ποιοι πραγματικά είμαστε και στο τι προσπαθούμε να κάνουμε/να πετύχουμε 
  • Η Αντίθεση ανάμεσα στις ιδιωτικές μας παρορμήσεις, αυτό που πραγματικά θέλουμε να κάνουμε και να είμαστε και τις δημόσιες - αυτό που θέλουμε να δείχνουμε ότι είμαστε, γιατί μας έχουν πείσει ότι είναι τρέντη, αποδεκτό, καλό, κουλ
  • Ο φόβος που έχουμε πως δεν είμαστε ενδιαφέροντες από μόνοι μας και ότι οφείλουμε να γίνουμε, αλλάζοντας τον εαυτό μας, σύμφωνα με κοινά αποδεκτά στάνταρτς
  • Το να γράφουμε ως μία persona που θεωρούμε ότι είναι πιο ενδιαφέρουσα, συναρπαστική, καθώς πρέπει, εμπορική, οτιδήποτε. Δεν είναι τίποτε από όλα αυτά; Γιατί; Διότι δεν είναι αυθεντική. 
Όλα αυτά λειτουργούν εις βάρος του καλού γραψίματος γιατί μας εμποδίζουν να βάλουμε στο γράψιμό μας την δύναμη που θα του δώσει αυτό που πραγματικά είμαστε. Και έτσι οι λέξεις γίνονται σύμβολα για κάτι πλασματικό, τεχνητό. Γίνονται εργαλεία να είμαστε κάλπηδες. Όμως οι λέξεις μπορούν επίσης, με λίγη προσπάθεια, να γίνουν σύμβολα της αλήθειας; ποιας αλήθειας; αυτής που είμαστε, όπως είναι. Χωρίς αγωνία αν είναι ενδιαφέρουσα ή πρέπουσα.

Πως όμως θα καταφέρουμε να γράψουμε "ελεύθεροι" από αυτό που νομίζουμε ότι περιμένει η κοινωνία από μας, ότι είναι εμπορικό, ότι μας επιτρέπεται; Πως θα γράψουμε αντλώντας υλικό από το πιο δυνατό κομμάτι μας, το αληθινό;

Ένα καλό πρώτο βήμα είναι να δεχτούμε και να μην προσπαθούμε να κρύβουμε τις αδυναμίες μας, την τρωτότητά μας. Για πολλούς από εμάς η έννοια του "εαυτού" κουβαλά κύρος και γόητρο που τρέμουμε μην χάσουμε. Έτσι, αποφεύγουμε να παραδεχτούμε όλα όσα μπορούν να μας τραυματίσουν, περνάμε όλη μας την ζωή προσπαθώντας να αποδείξουμε ότι είμαστε ικανοί για όλα, ότι δεν υπάρχουν πράγματα που απλώς δεν μπορούμε να κάνουμε, που μας ενοχλούν. Και το να λειτουργούμε από αμυντική θέση είναι πραγματικά ολέθριο, είναι λάθος - και όχι μόνο για το γράψιμο.
Όμως... καλά όλα αυτά, ωραία διαβάζονται. Πως καταφέρνεις όμως να είσαι γενναίος απέναντι στις φοβίες σου; Πως φτάνεις στις πηγές του εαυτού σου; Πως καταφέρνεις να κάνεις αυτό που είσαι με αυτό που θέλεις να δημιουργήσεις να εφάπτονται; Πως ξεφορτώνεσαι την επιτήδευση και το ψεύτικο, πως διώχνεις από το γραφείο σου την περσόνα;

Φαίνεται (και εδώ αντλώ και από την μικρή πείρα μου) πως χρειάζεται γενναιότητα, επιμονή αλλά και ένα μικρό πρακτικό κόλπο. Ημερολόγιο. Αυτή είναι η μαγική λεξούλα. Κράτα ένα ημερολόγιο, με συνέπεια, με επιμονή, γράφε αυτό που πραγματικά σε απασχολεί και αυτό που πραγματικά σκέφτεσαι για αυτό.

Ναι, στην αρχή θα σου φανεί δύσκολο και λίγο στραμπουληγμένο αλλά με την πάροδο του χρόνου θα αποκτήσεις την ικανότητα να γράφεις αυθεντικά χωρίς προσπάθεια. Και αν το καταφέρεις αυτό στα προσωπικά σου γραψίματα τότε είναι απείρως ευκολότερο να το πετύχεις σε εκείνα που τα προορίζεις για να τα δει κόσμος. Όπως μας είπε και η Rachel, είναι φοβιστικό πολύ πριν το κάνεις αλλά αφού "εκθέσεις" τον ιδιωτικό σου κόσμο, θα δεις ότι δεν είναι το τέλος του κόσμου. 

Ημερολόγιο λοιπόν. Απέκτησε το συνήθειο να γράφεις μισή ώρα τη μέρα, για τα πράγματα που σε "έκαψαν". Βάλε στόχο να φτάνεις στο βάθος, όσο περισσότερο γίνεται, λίγο πιο πολύ κάθε φορά. Μη φοβάσαι αυτό που πραγματικά πιστεύεις για κάτι. Είναι ριζοσπαστικό και δύσκολο να είσαι απολύτως ειλικρινής, όταν όμως το κάνεις θα δεις ότι είναι εξαιρετικά απελευθερωτικό. Και αφού πάρεις το κολάι (μας πως γράφετε αυτή η λέξη χμφ χμφ χμφ) άρχισε να γράφεις με τον ίδιο τρόπο και στα πιο δημόσια κείμενά σου.

Κατέκτησε την ειλικρίνειά σου. Και ύστερα δες τι θα κάνεις με αυτήν. Σε τι φόρμα θα την διαμορφώσεις; Ποίηση; Διήγημα; Ξεκάθαρα; Έμμεσα; Χιουμοριστικά; Λυπημένα; ...έχεις πολύ δρόμο ακόμα, ναι. Αλλά έχεις κάνει το πιο σημαντικό πρώτο βήμα. Αποδέχτηκες και έμαθες να εκφράζεις αυτό που πραγματικά σκέφτεσαι και νιώθεις.
Ένα ακόμα που επανέλαβε η Cusk πολλές φορές, το αναφέρω εδώ επιγραμματικά αλλά σηκώνει μεγάλη ανάλυση, είναι πως πως μία ακόμα προκατάληψη που πρέπει να σπάσουμε είναι αυτή της γραμμικής επιταχυμένης αφήγησης. Δεν είναι πάντα απαραίτητο να πηγαίνουμε από το ένα γεγονός στο άλλο, απο το ένα εντυπωσιακό στο επόμενο, από την μία στάση στην άλλη. Αν η ιστορία σου είναι ένα τρένο, δεν είναι κακό να σταματήσει, να γυρίσει προς τα πίσω, να στρίψει σε μία άλλη γραμμή που ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά του. Ακόμα, έχει και την δυνατότητα να μείνει απλώς ακίνητο! Για να απολαύσει το τοπίο, για να παρατηρήσει κάτι, γιατί και οι παύσεις είναι κομμάτια της ζωής μας - πόσο μάλλον του γραψίματος (αρκεί βέβαια η παύση, η ταχύτητα, η επιτάχυνση, η ησυχία, ό,τι επιλέξεις, να εξυπηρετει την ιστορία που θες να πεις, να αναδεικνύει την αλήθεια που θες να βγάλεις από μέσα σου).

Ποτέ μην υποτιμάς την δύναμη που έχει ο συγγραφέας μέσω της χρήσης των λέξεων που επιλέγει. Είναι τεράστια. Είναι κρυφή αλλά τεράστια. Παίξε με τις διαφορές στις εντάσεις ανάμεσα στο "απολύτως αρνητικό" και στο "απολύτως θετικό". Σκέψου, ένα χαμόγελο μπορεί να είναι τρυφερό, αλλά μπορεί και να είναι υποκριτικό. Ή γλoιώδες. Και πολλά πράγματα ανάμεσά τους.

Δείξε, μην λες. Μην γράψεις "ο Φανούρης ήταν έξαλλος". Γράψε "Ο Φανούρης έσκυψε να δέσει τα παπούτσια του, και καθώς έκανε τον κόμπο τράβηξε το δεξί κορδόνι δυνατά και έσπασε". Αυτή η φράση, θεωρητικά θα πρέπει να δείξει στον αναγνώστη ότι ο Φανούρης έχει νεύρα, μέσα στο πλαίσιο που δημιουργούν και οι άλλες φράσεις της ιστορίας.

Και τέλος... πίστεψε στην υποκειμενικότητά σου. Αλλά επικύρωσέ την, δείξε πώς για σένα είναι η μόνη αλήθεια, πώς ορίζει την ζωή σου. Μην την αναφέρεις απλώς, πες μου γιατί να σε πιστέψω. "Αγαπουσα τον Μιχάλη γιατί με απατούσε..." θα γράψεις. Αν το αφήσεις εκεί θα πω yeah, right! Αν όμως μου δείξεις ότι το γεγονός πως σε απατούσε είχε μία σημαντικλη ψυχολογική συνέπεια σε σένα που σε έκανε να είσαι καλύτερα (γιατί, για παράδειγμα σου έδινε άλλοθι για τις τσιλιμπούρδες σου, ή διότι είχες μεγαλώσει σε μία οικογένεια που η απάτη ήταν κανόνας και έτσι τώρα νοιώθεις μέσα στα νερά σου σε τέτοιες συνθήκες τότε....)

(σκάσε, κλείνω)

Ωραία η Rachel. Υπερβολικά συμπυκνωμένη, μας έβαλε πολλά να σκεφτούμε σε 2 ώρες αλλά άξιζε (να σκεφτείς έχω κρατήσει και άλλες σημειώσεις αλλά δεν τολμάω να τις γράψω, θα με βρίσεις).  Μετά το τέλος του workshop της, έφυγε σαν τρελή για να προλάβει την πτήση της, και εγώ είχα μισή ώρα κενή - για το επόμενο σεμινάριο της μέρας, στο οποίο θα συμμετείχα όχι ως έκτακτος και που νόμιζα πως επειδή αφορούσε την ποίηση θα ήταν το λιγότερο ενδιαφέρον. Μεγάλο λάθος έκανα....

Συνέχεια στο επόμενο α βγάλαμε και φωτογραφία είμαι κάτω δεξιά

Thursday, November 15, 2012

Στο καλό κύριε Πινοσέτ

Το 1988 ο Αουγκούστο Πινοσέτ, ύστερα από πιέσεις της διεθνούς κοινότητας, μη φανταστείς ότι τον έπιασε ξαφνικά ο πόνος, προκήρυξε ένα δημοψήφισμα για την παραμονή του στην εξουσία ή όχι. Αν και η υπόθεση έμοιαζε χαμένη από χέρι (νοθεία από το Σικάγο), οι ηγέτες της αντιπολίτευσης αποφάσισαν να ζητήσουν την βοήθεια ενός νεαρού διαφημιστή για να προμοτάρει το ΟΧΙ.

Ο Rene και η ομάδα του εργάζονται σκληρά για να διαμορφώσουν μία καμπάνια από προωθητικό υλικό και τηλεοπτικές διαφημίσεις, τις οποίες έχουν δικαίωμα να προβάλλουν μία φορά τη μέρα, στην πιο νεκρή τηλεοπτική ώρα.

Εκτός όμως από την πολιτική του εκστρατεία ο νεαρός Rene πρέπει το πρωί να δουλεύει και στην διαφημιστική εταιρία με την οποία συνεργάζεται. Της οποίας ο αφεντικός είναι ο βασικός διαφημιστής της χούντας του Πινοσέτ, δηλαδή οι δύο τους είναι εν γνώση τους, ανταγωνιστές.

Αυτό είναι λίγο - πολύ το πλαίσιο της ταινίας No - La pelicula, μία χιλιανής παραγωγής στην οποία πρωταγωνιστεί ο Gael Garcia Bernal. Το film είναι η επίσημη συμμετοχή της Χιλής στα βραβεία Oscars του 2013 και αν είναι ενδεικτικές οι κριτικές που την αφορούν δεν το βρίσκω απίθανο να πάρει το βραβείο. γιου γκο μπόη!
Η Χιλή μοιάζει πολύ στην Ελλάδα. Εκτός από το ότι είναι παρόμοιες σε μέγεθος και πληθυσμό, αυτό το καλοκαίρι, διάβασα 4-5 βιβλία της Ιζαμπέλ Αλιέντε (είναι ευκολοδιάβαστη η μπαγάσα) και σαν να διέκρινα πολλές ομοιότητες ανάμεσα στις νοοτροπίες των δύο χωρών. Στο "η ονειρεμένη πατρίδα μου" όπου η συγγραφέας μιλάει για την σύγχρονη ιστορία της χώρας επιβεβαιώθηκε η υποψία μου, ειδικά στα σημεία που αναφέρεται στην αρνητική πλευρά της ψυχοσύνθεσης και της ιστορίας του Χιλιανού λαού: τεμπέληδες δημόσιοι υπάλληλοι, κουτσομπολιό, ανταγωνισμός στην κακή εκδοχή (όποιος ξεχωρίζει, κόβουμε κεφάλι), θρησκοληψία, μάχη με τα στοιχεία της φύσης και με μία γη ως επί το πλείστον ορεινή, αγώνας για την επιβίωση που σε κάνει παρτάκια και διεφθαρμένο, υποταγή στις ξένες δυνάμεις που πέφτουν σαν τα κοράκια να εκμεταλλευτούν τους φυσικούς πόρους κλπ κλπ. Θέλω να πάω πολύ στην Χιλή (ούτε ένα της Χιλής να το πετύχω αυτό σύντομα αλλά ok, you never know...)

Επιπλέον, πόσο ωραίο και ουσιαστικά χρήσιμο η διαφήμιση, με την τεχνογνωσία της και την ικανότητα να ενημερώνει με ισχυρά συναισθηματικό τρόπο, άρα να επηρρεάζει συμπεριφορές, να έχει πραγματική συμμετοχή στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι μίας χώρας, οπως έγινε στην ιστορία που διηγείται η ταινία No; 

Τελικά, ο Πινοσέτ το έχασε το δημοψήφισμα - δεν ισχυρίζομαι σε καμία περίπτωση πως το έχασε λόγω της καμπάνιας του Rene... αλλά ε όσο να 'ναι, το έβαλε το λιθαράκι της! Να και το trailer του έργου:

Wednesday, November 07, 2012

Απελπισμένη διαδήλωση

Μόλις γύρισα στο σπίτι μου από την διαδήλωση, αυτή που θα θυμάμαι για πάντα με το όνομα "απελπισμένη" γιατί τα μέτρα θα περάσουν αλλά, κυρίως, γιατί όλοι όσοι βρεθήκαμε εκεί το ξέραμε ότι θα περάσουν... Το άκουγα γύρω μου συνέχεια, από κάθε λογής ανθρώπους. Αναρχοαυτόνομοι, δημόσιοι υπάλληλοι, καλλιτεχνίζοντες, ταξιτζήδες από την Αμφιλοχία και την Θεσσαλονίκη, τεχνικοί ραδιοφωνίας από την Αθήνα, Συριζαίοι, συνειδητοποιημένοι Κωλονακιώτες... όλοι αυτοί διέφεραν ριζικά στην εξωτερική τους εμφάνιση, αλλά είχαν ένα κοινό. Γνώριζαν καλά, και το λέγαν μεταξύ τους με την κάθε ευκαιρία, πως τα μέτρα θα περάσουν.

Και όμως, επέλεξαν να έλθουν σε αυτήν την απελπισμένη διαδήλωση. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως επειδή θέλανε κάποτε να μπορούν να πουν "απέτυχα, ναι, δεν σταμάτησα τον κατήφορo... αλλά τουλάχιστον έκανα το καλύτερο που μπορούσα, ήμουν παρών στην διαμαρτυρία!". Εγώ το λέω καθαρά, γι αυτό πήγα. Απελπισμένος, το ίδιο με τους άλλους. Στην απελπισμένη διαδήλωση.

Είχε πολύ κόσμο. Πάρα πολύ. Και όπως και σε κάθε διαδήλωση που έχω πάει, πολλοί μου έδωσαν πάλι την εντύπωση πως το αντιμετώπιζαν όλο αυτό σαν να πηγαίνουν βόλτα, εκδρομή... Μερικοί ήταν με καφέδες στο χέρι, άλλοι έκαναν χαρωπές συνεννοήσεις στα κινητά "έλα, είμαι έξω από το costa cafe με τα παιδιά, βρες μας μετά θα πάμε για μπύρες...", οι περισσότεροι βολτάραν, περίεργοι θεατές περισσότερο παρά διαδηλωτές... όμως... όμως κάτι ήταν διαφορετικό αυτή τη φορά.

Τα βλέμματα. οι ματιές. ακόμα και στους πιο χαχαχούχα, έχει παρεισφρήσει μία... σοβαρότητα; θλίψη; φόβος; δεν γνωρίζω με σιγουριά τι είναι. Πάντως, πιστεύω πως από αυτό το αποσδιόριστο θλιβερό, θα έλθει η δύναμη που θα μας επιτρέψει να επιδιώξουμε, ενεργητικά, με αφοσίωση το καλύτερο και να χειριστούμε τον κακό μας εαυτό και κάποιες από τις εκφάνσεις του. 

στάθηκα για ώρα έξω απ τη βουλή. Συγκινημένος την κοίταζα, καλοφωτισμένη, γαλήνια και φυσικά αποκλεισμένη από την λαό που υποτίθεται πως την ορίζει. Σκεφτόμουν το νόημα της λέξης "βουλή". Αναρωτιέμαι τι απέγινε. Και ύστερα σκέφτηκα και τα υπόλοιπα χαμένα νοήματα. Τη "δημοκρατία" που μοιάζει με ανημπόρια. Την "ελευθερία" που μυρίζει παλιό κ ανέφικτο. Την "κοινωνική ισότητα" που ηχεί σαν άγνωστη φράση που ποτέ δεν θα γίνει βίωμα για κανέναν. Την "ξενιτιά" που πολύ την ζούνε μέσα στην ίδιο τους τον τόπο, αποκλεισμένοι από την δυνατότητα να επιβιώσουν. Αλλά και την "ευθύνη" που εκφυλίστηκε σε "όχι εγώ, οι άλλοι". Και βέβαια την "συμμετοχή" που σιώπησε απολύτως μέσα στον  απόκοσμο ήχο των πλήκτρων ενός σμαρτφον...

Έμαθα και πως διαλύεται μία μεγαλειώδης διαδήλωση. Επιλέγεις ένα σημείο της, για παράδειγμα την γωνία Πανεπιστημίου με Β. Σοφίας. Ρίχνεις δακρυγόνα. Ο κόσμος σκορπά, το σημείο καθαρίζει. Μετά προχωράς λίγο πιο πέρα, στην Σταδίου και Καραγιώργη Σερβίας ή στην Αμερικής και Σταδίου. Ξανά, με αφορμή την βρισιά ενός προβοκάτορα, ή και όχι, ξαναρίχνεις καμία δεκαριά δακρυγόνα. Δεύτερο σημείο καθαρό. Περνάς στο τρίτο, Μητροπόλεως με Πλατείας Συντάγματος. Κάποιος βρίζει και πετά πέτρα στον αστυνομικό, να ο επόμενος καταιγισμός δακρυγόνων.... και έτσι, μεθοδικά, οργανωμένα, καθαρίζεις με τις καταιγίδες από δακρυγόνα το ένα σημείο μετά το άλλο, σημεία στα οποία δεν ξαναεπιστρέφει κόσμος, όχι μόνο γιατί ζέχνουν χημικά αλλά και διότι τα αποκλείεις με διμοιρίες. Σιγά σιγά, προς το τέλος έχει απομείνει κόσμος μόνο στην Αμαλίας, μακρυά από το Σύνταγμα, προς τους στύλους Ολυμπίου Διός. Ρίχνεις και εκεί καμία ντουζίνα χημικά, επειδή κάποιος είπε μαλάκα και έτσι έχεις καθαρίσει και το τελευταίο μεγάλο μπλοκ της πορείας. Όλη αυτή την ώρα, σε όποια σημεία "καθαρισμένα" παραμένουν μαζεμένοι τίποτε τρελοί, 10 - 15 άτομα, με την παραμικρή αφορμή πετάς ακόμα 3-4 βόμβες, μία για κάθε κωλοδάχτυλο. Και πέτυχες. Ήσυχο κέντρο. Αποκλεισμένο. Με χώρο μόνο για την απελπισία.  

την σημερινή ημέρα θα την γράψει η ιστορία. Πολύ φοβάμαι πως, αν κ θα μπορούσε να είναι "φωτεινή", ναι, ναι, επικίνδυνη αλλά "φωτεινή", θα καταγραφεί ως μία απ τις πιο σκοτεινές μας. Σαν εκείνες που έμαθα από τα βιβλία της ιστορίας του Λυκείου, που υπήρξαν τον 19ο κ τον 20ο αιώνα. Τότε που πολιτικοί προδότες νομοθετούσαν υπέρ της κάστας τους κ των μεγάλων δυνάμεων κ μας οδηγούσαν σε χρεωκοπίες κ προαποφασισμένα χαμένους πολέμους. Περάσαμε μια περίοδο ευημερίας κατά την οποία είχαμε την ευκαιρία να εξελιχθούμε, να καταφέρουμε από κυνηγοί της επιβίωσης να γίνουμε καλλιεργητές του ευ ζειν. Δεν την εκμεταλλευτήκαμε. Κρίμα. Δυστυχώς τώρα πια πρέπει να πάρουμε απόφαση πως οριστικά κ αμετάκλητα δεν ανήκουμε στο κομμάτι του κόσμου που πάει μπροστά. Παρακμή κ πισωγύρισμα... Με τις ίδιες φαύλες φάτσες που θέλουν πριν χαθούν να χαθεί η χώρα μαζί τους. 

Κουράστηκα κάποια στιγμή, είχα φάει και αρκετά χημικά, κουβαλούσα και μία τσάντα μαζί μου, ο κόσμος είχε διαλυθεί... κουράστηκα, πήρα το δρόμο της επιστροφής. Στο Ζάπειο, με έπιασε η βροχή. Την αγνόησα και μπήκα στην Αραβαντινού, την μικρή οδό, όμορη με τον τοίχο του κήπου του Προεδρικού Μεγάρου. Στην γωνία με την Ησιόδου η βροχή είχε γίνει δυνατή καταιγίδα. Χώθηκα στην είσοδο μίας πολυκατοικίας και περίμενα να περάσει η μπόρα. Κοιτούσα τις μεγάλες σταγόνες να πέφτουν με ορμή μπροστά από το φως μίας λάμπας του δρόμου και μία κοινότυπη μεταφορά ξεπήδησε στο μυαλό μου. Δεν μπόρεσα να την ελέγξω. Αυτές οι σταγόνες μου φάνηκαν οι πρώτες από μία μεγάλη σειρά δακρύων που θα χύσουμε σε αυτήν την ευλογημένη αλλά και τόσο άτυχη γωνιά της γης (στο είπα, η μεταφορά ήταν γλυκανάλατη... ελπίζω να βγει και ψεύτικη όμως). 

Λένε ότι αν δεν ψηφιστούν τα μέτρα θα γίνουμε Αλβανία. Υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού που ζει όμως ήδη έτσι. Και τα μέτρα είναι σίγουρο ότι δεν θα προστατεύσουν και το υπόλοιπο τμήμα του να φτάσει εκεί. Το μόνο που θα κάνουν είναι να διατηρήσουν τα προνόμια της πολιτικής μας τάξης. Η ανικανότητα της οποίας οδηγεί στα μόνα μέτρα που έχουν κάποια αποτελεσματικότητα, δηλαδή τα φοροεισπρακτικά. Γιατί ούτε την διαφθορά μπορεί να περιορίσει, ούτε την αποδοτικότητα του κράτους να αυξήσει, ούτε μεταρρυθμίσεις να κάνει, ούτε όραμα να παρουσιάσει, ούτε ανάπτυξη να φέρει. Οπότε, τι μένει να κάνει; Να κόψει λεφτά από παντού. Ωραία οικονομία. 

Βρισκόμουν στην γωνία Σταδίου και Βουκουρεστίου. Η διαδήλωση είχε σχεδόν διαλυθεί, μόνο ένα μπλοκ υπάρχε ακόμα, στην Αμαλίας, όλα τα υπόλοιπα σημεία που μέχρι πριν λίγο κατακλύζονταν από κόσμο ήταν πια άδεια, χάρη στα χημικά. Στο φανάρι της Σταδίου προς το Σύνταγμα παρατεγμένη μία διμοιρία ΜΑΤ για να εμποδίσει τον κόσμο να πάει ξανά προς την πλατεία. 50 μέτρα μακρυά τους, στην γωνία με Βουκουρεστίου, καμία 30αριά άτομα, κάποια από τα οποία βρίζουν και χειρονομούν στους με πλήρη ανάρτηση αστυνομικούς. Ο αέρας πηγμένος στο χημικό. Τα μάτια καίνε, δεν μπορείς να αναπνεύσεις, να καταπιείς. Αποπνιγμός. Και όμως μέσα σε αυτήν την ατμόσφαιρα λίγα μέτρα πίσω από την σκηνή αυτή κάθεται μπροστά σε ένα κλειστό μαγαζί ανακούρκουδα ένας λιπόσαρκος ζητιάνος. Φορά μία παντόφλα και ένα ξεσκισμένο παπούτσι. Είναι μελαμψός, με μεγάλα, υγρά μάτια. Κρατά στο χέρι ένα τενεκεδάκι από σοκολατένια πουράκια και όποτε περνά κάποιος, ακόμα και αν είναι με καλλυμένο το πρόσωπο για να αποφύγει τα δακρυγόνα ή τρέχει για να πάει να βρίσει τα ΜΑΤ, του το τείνει, ελπίζοντας να του ρίξουν κάποια ελεημοσύνη, έστω 10 λεπτά. Ακόμα και σε αυτές τις συνθήκες πρέπει να "δουλέψει". ...Μέσα σε κάθε απελπισία, μπορεί να κρύβεται μία ακόμα δυνατότερη.

Friday, November 02, 2012

δεν χρειάζονται άλματα....

Τιμώ τον Ελύτη, τον αγαπώ, ξέρω απ έξω τα Ρω του Έρωτα, δεν τον αμφισβητώ καθόλου, αλλά να με συμπαθά ο μεγάλος μας και δίκαια βραβευμένος ποιητής (...ότι άλλη δουλειά δεν έχει αυτή τη στιγμή και κάθεται και διαβάζει αυτό το ποστ...) ποτέ δεν χώνεψα την φράση του "το άλμα το μεγαλύτερο από την φθορά".

εγώ αυτό το περιβόητο άλμα, από αυτόν τον αφορισμό που όλοι το έχουνε γούρι να το επαναλαμβάνουν μία στις τόσες και έχει γίνει τόσο μεγάλο κομμάτι της νέας Ελληνικής αφήγησης, ε όχι, δεν θέλω να το κάνω. Και θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου που το ανακάλυψα σχετικά νωρίς. Άλλα είναι αυτά που θέλω να κάνω με την φθορά, άλλα...

Θέλω να την παρακολουθήσω να συμβαίνει - να την διακρίνω να πέφτει πάνω μου, να την διαπιστώνω και να την παρατηρώ... τι άλλο είναι εξάλλου η φθορά παρά ένα σημάδι πως είμαι τυχερός που ζω αρκετά ώστε να "φθείρομαι", πως ο χρόνος περνά από πάνω μου, πως η ζωή, οι άνθρωποι, οι εμπειρίες μου, οι χαρές και οι λύπες μου, οι αποτυχίες και οι επιτυχίες μου με αλλάζουν, με διαμορφώνουν και με δια-μορφώνουν...

Θέλω να την κατανοήσω... τι είναι αυτό που με φθείρει; μήπως πρόκειται για ένα λογικό, καλοδεχούμενο αποτέλεσμα της προσπάθειάς μου, του αγώνα μου, της συμμετοχής μου στην ζωή; και ακόμα... μήπως δεν είναι "φθορά" αλλά προσαρμογή; Αλλαγή προς το καλύτερο; Mήπως αυτό που λέγεται "φθορά" στην πραγματικότητα με κάνει πιο ικανό να παρακολουθήσω τον βαθύτερο εαυτό μου στις πραγματικές του ανάγκες και επιθυμίες που αλλάζουν συνεχώς;

Θέλω ακόμα, εκεί όπου υπάρχει λόγος, να προσπαθήσω να την "αναστρέψω", να την διορθώσω. Τα πράγματα που χάνουμε καμία φορά δεν χάνονται για πάντα, κερδίζονται πάλι, αποκτούνται. Η απώλειά τους είναι ένα ξυπνητήρι να προσέξεις περισσότερο - και συχνά αν όντως προσέξεις περισσότερο, επανέρχεσαι σε αυτό που είχες και το έχασες, σε αυτό που μπορούσες και τώρα δεν το μπορείς. Όμως για να το κάνεις αυτό το βήμα χρειάζεται να την δεις την φθορά, να μην την πηδήξεις, να μην περάσεις από πάνω της αλλά να βολτάρεις από μέσα της.

Εξάλλου, κάθε μα κάθε αρνητικό χαρακτηριστικό μίας οντότητας έχει και μια θετική εκδοχή.

Εξάλλου, όπως είπε και αλλού ο μεγάλος μας ποιητής "το κενό υπάρχει όσο δεν πέφτεις μέσα του"