Αργά-αργά ανοίγει μια αγκαλιά
κι αυτή η σιγουριά για την ελπίδα
μες την καρδιά σαν άγρια καταιγίδα
ξεσπάει γι’ άλλη μια γερή παρτίδα
Όποιος δε θέλει ν’ αγαπήσει θα χαθεί
θα πληγωθεί δε θα ‘χει τρόπο να γλιτώσει
η μόνη ελπίδα στη ζωή
είναι του έρωτα η πνοή
ένα αεράκι που φυσάει βράδυ πρωί
Αργά-αργά τα ψέματα τελειώσαν
και σβήσανε τα δάκρυα του χειμώνα
απάνω στ’ άγιου Νείλου την εικόνα
αστράφτει σαν αστέρι μια σταγόνα
Ο Μακεδόνας το τραγουδάει, είναι του Νικολόπουλου και του Δαβαράκη... που με έχασε και τον έχασα... (αλλά such is life...)
το αφιερώνω με πολύ φιλία σε εσένα αλλά και στον nanako που φαίνεται ότι είναι φοβερά τρυφερός τύπος (συγγνώμη κιόλας για το θάρρος που παίρνω να του αφιερώνω, δεν τον ξέρω κιόλας τον άνθρωπο...)
3 comments:
Πάρα πολύ συγκινητικό! Σ ευχαριστώ για την αφιερώση. Από το '99 είχαν να μου αφιερώσουν τραγούδι (αν θυμάμαι ήταν το 'Η ακρδιά μου είναι ζαλισμένη' της Κωνσταντίνας και του Πλούταρχου). Περισσότερο δε γιατί διάλεξες το δεύτερο πιο αγαπημένο μου τραγούδι από αυτό το δίσκο. Το πιο αγαπημένο -και ίσως οι ωραιότεροι στίχοι του Δαβαράκη- είναι το 'Έτσι απλά' ("Κι αν πίσω είναι το ρέμα και, μπρος είν' ο γκρεμός/ εγώ θα λέω τέρμα, εσύ θα λες εμπρός/ εγώ θα δίνω αίμα,εσύ θα δίνεις φως/η αγάπη να'ναι ρέμα κι ο έρωτας γκρεμός"). Και πάλι σ'ευχαριστώ πολύ για την ευγένεια. Ν.
Υ.Γ. Αυτό τώρα είναι meta-blogging?!
ουάου... μου αρέσει πολύ το " καρδιά μου είναι ζαλισμένη..." φοβερό ντουέτο...
Όσο για το "πάμε για ορθοπεταλιές"... τι να σου πω, και μόνο το ότι ξέρεις τον δίσκο, και όχι μόνο αυτό αλλά έχεις και αγαπημένα τραγούδια από εκεί αποδυκνύει ότι για άλλη μία φοά έχω δίκιο που λέω ότι είσαι τρυφερός και ποιητικός άνθρωπος...
Άντε φτάνει με τις κολακείες πια!!!
μπε μπεεεε
:-) :-) :-) :-) :-)
Post a Comment