να σας πω ρε παλληκάρια... μην τα πάρω στην κράνα βραδιάτικα...
είστε πολύ σίγουροι ότι το Munich ήταν ¨αντικειμενικό¨ απέναντι στην υπόθεση Εβραίοι-Άραβες;
Αν είστε, είστε τενεκέδες ξεγάνωτοι! (για να το πω ευγενικά...)
Την βρήκα ύπουλη την τακτική πάνω στην οποία στηρίχτηκε το έργο. Ενώ το ¨λογικό¨κομμάτι της ταινίας ήταν αντικειμενικό και υποστήριζε ότι η βία δεν αγιάζεται από όπου και αν προέρχεται, και ακόμα και αν δεν είναι παρά απάντηση σε προγενέστερη βία...
το ¨θυμικό¨της κομμάτι... αυτό δηλαδή που σου μένει στο στομάχι μετά την προβολή μίας καλής ταινίας... αυτό που σε κάνει να πηγαίνεις κινηματογράφο, για να το πω πιο απλά,
ήταν εντελώς κατά της βίας που προέρχεται από Άραβες ΜΟΝΟ!
Εξ ου και στην σκηνή στο τέλος του έργου που ο Ερικ πηδγιέται με την γυναίκα του και μας δείχνει να τον στοιχειώνει η βία ... οι σκηνές που τον ¨κατατρέχουν¨δεν είναι βεβαίως βεβαίως τα εγκλήματα που ίδιος διέπραξε... αλλά αυτά που οι κακοί του Μαύρου Σεπτέμβρη έκαναν στους αθώους αθλητές που έτυχε να έχουν και εκφραστικά υπέροχα αμυγδαλωτά μάτια...
Έχε το νου σου φίλε... όταν μία ταινία πασάρεται ως αντικειμενική και τελικά η αντικειμενικότητά της είναι μόνο στο μυαλό και όχι και στο συναίσθημα... είναι χειρότερη από μία ταινία που έχει ξεκάθαρη πρόθεση να υποστηρίξει κάποιον από την αρχή!
ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΣΥΜΦΩΝΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΡΕΜΑΛΙ ΑΜΑ ΘΕΣ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ...
(ήταν πάρα πολύ καλοφτιαγμένη ταινία... αλλά προφανώς για να με έχει να την συζητάω βραδιάτικα... )
2 comments:
Χμ...
Εγώ θα διαφωνήσω μπε μου. Διότι στη σκηνή όπου σκοτώνεται εκείνη η κοπέλα που είναι υπαίτια για τη δολοφονία του ενός από το team, δεν νομίζω να υπήρχε κάποιος στο κοινό που δεν ρίγησε από την ωμότητα του ενός μάγκα, να εκθέσει με βίαιη κίνηση την νεκρή στη γύμνια της. Κι αυτή τη δουλειά της έκανε, έτσι δεν τους είπε;
Άλλο παράδειγμα: identical scenes from different points of view: ο διάλογος του μέλους της PLO με τον Έρικ στην Αθήνα για χαμένες πατρίδες, και λίγη ώρα αργότερα ο αντίστοιχος διάλογος του Έρικ με την επιτηδευμένα ανίδεη μητέρα του. Όλα για τις πατρίδες... Θεώρησα αυτές τις δύο σκηνές τις πιο αριστουργηματικές της ταινίας.
Για να έρθω και στην τελική σκηνή, εγώ θεώρησα ότι όλες οι εικόνες που έρχονταν στο νου του κι όπως αναφέρεις ήταν όλες σχετικές με τα εγκλήματα των άλλων, ήταν τόσο αυτόματες και μηχανικές όσο το σεχ που έκανε εκείνη την ώρα στην Ερίκαινα...
Η αλήθεια είναι ότι περίμενα περισσότερα από την ταινία, πες λόγω διαφήμισης ή λόγω της μεγάλης αδυναμίας που έχω στον Σπίλμπεργκ. Αλλά δεν θα έλεγα ότι δεν είναι αντικειμενική. Προσωπική μου γνώμη...
Κατά τ' άλλα ματς και μουτς. :-)
σου απαγορεύω να διαφωνείς μαζί μου.... μόνο αυτό μου έλειπε τώρα που αντιμετωπίζω το φάσμα της ανεργίας... έλεος... μπε μπεεε
μπε μπεεε λέμε!
Post a Comment