Μπαλάντα της μοναξιάς

Είναι γνωστό τοις πάσι ότι εδώ και μερικά χρόνια τα γυμναστήρια για πολλούς ανθρώπους έχουν πάρει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο τον ρόλο του χώρου που θα γνωρίσουν κόσμο.

Οι γνωριμίες μπορεί να αποσκοπούν σε ένα ευρύ φάσμα επιδιώξεων. Είναι ενδιαφέρον ότι υπάρχει μία κατηγοριοποίηση. Για παράδειγμα οι Αχιλλείς από το Κάϊρο είναι πολύ ευχαριστημένοι με το casual sex στις σάουνες και τα χαμάμ - όχι ότι άμα κάτσει καμία σχέση θα διαμαρτυρηθούν. Οι ετεροφυλόφιλοι άντρες συνήθως επιδιώκουν να γνωρίσουν παρέα για ποτό, για μπάλα, για κοινωνικά. Και οι ετερό γυναίκες είναι κολλημένες στο μοντέλο "θέλω να γνωρίσω τον πρίγκιπα των ονείρων μου".

…Πριν από μερικές μέρες ήμουν στο γυμναστήριο. Μόλις είχα αλλάξει και ήμουν έτοιμος να κολυμπήσω.

Μπήκα στο ένα από 3 ντους στον χώρο της πισίνας που είναι για να κάνουν ντους όσοι είναι να βουτήξουν. Δίπλα μου τα άλλα δύο ήταν πιασμένα. Σε εκείνο που ήταν ακριβώς δίπλα μου, ήταν ένας κύριος, ενώ στο παραδίπλα μία κυρία. Η ηλικία τους κάπου μεταξύ στα 35 και 40.

Οι δύο τους καθώς πλένονταν είχαν μπλεχτεί σε κουβέντα. Δύο πράγματα μου τράβηξαν την προσοχή στην συζήτηση τους και έστησα αυτί:

Το ένα ήταν η περίσταση. Επρόκειτο για μια από αυτές τις γνωριμίες του γυμναστηρίου. Η αίσθηση ήταν ξεκάθαρη, η ιστορία γνωστή: Η κοπέλα προσπαθούσε να χτίσει κάτι με τον άντρα. Προφανώς τον έβλεπε καιρό, της άρεσε, κάποια στιγμή κατάφερε να μαζέψει το κουράγιο να του μιλήσει… και τώρα ήταν στο στάδιο του να προσπαθήσει να κάνει καλή εντύπωση για τον εαυτό της, να καταφέρει ίσως να βγούνε και εκτός γυμναστηρίου.

Πρέπει να πω ότι την είδα αρκετά λιγότερο χαλαρή από όσο θα έπρεπε να είναι. Ξέρεις το στιλ. Γλωσσοκοπάνα τρομερής ταχύτητας. Είχε αυτό το πράγμα που σε κάνει να σκεφτείς για τον άλλο ότι έχει να μιλήσει ουσιαστικά με κάποιον since… for ever!!!

Ο τυπάκος γενικά έλεγε μερικά «ναι» «ναι» «δεν έχεις άδικο» «μάλιστα» (Polite noises τα λένε στο χωριό μου στο Βόλο) ενώ η κοπέλα του έδινε να καταλάβει στην πολυλογία. Οι προτάσεις της ήταν τόσο μακριές και του ατελείωτου που έκαναν τον Ευάγγελο Βενιζέλο να μοιάζει μονοσήμαντος και μονολεκτικός, σαν να έχει πάρει όρκο σιωπής.

Παρόλα αυτά η πολυλογία της (που δεν την έλεγχε το γεγονός ότι μιλούσε με κάποιον που έκανε ντους όπως κι εκείνη…) δεν ήταν αυτό που μου τράβηξε την προσοχή περισσότερο.

...Έπρεπε να ήσουν από μία γωνία να ακούσεις τι κοινοτυπίες και ξεράσματα κλισέ έλεγε. Δεν ήταν μόνο η θεματολογία, τα δύο τρία πράγματα με τα οποία ασχολήθηκε και τα οποία ήταν τόσο πρωτότυπα όσο το νερό μέσα σε ένα καζανάκι. (Κάτι έλεγε για εκπομπές στην τηλεόραση, μετά κάτι έλεγε για εστιατόρια, μετά κάτι έλεγε για τον καιρό, και μετά έλεγε μετά για κάτι άλλο super original…).

Ηταν και η προσέγγιση της… πραγματικά η τύπισσα ήταν η φωνή του χαμηλότερου κοινού παρονομαστή…. Μπλιαχ – αηδίασα. ήταν τόσο άχρωμο ότιδήποτε έβγαινε από το στόμα της που πραγματικά δυσκολεύομαι να το θυμηθώ... θυμάμαι μόνο την αίσθηση που μου προκαλούσε: ένα μούδιασμα διαχέετο από τα αυτιά μου και πήγαινε προς τον εγκέφαλο. μετά έφτασε στο στομάχι και κατέβηκε στο πουλί μου. Όταν άρχισε να το μουδιάζει και αυτό, πετάχτηκα απο το ντους, μήπως και περισώσω την φήμη μου.

...Και μετά έκανα το λάθος να αρχίσω να σκέφτομαι: Αυτή η κοπέλα κατά πάσα πιθανότητα θα φάει τρελή πόρτα από τον τυπάκο που προσπαθούσε να ρίξει. (εντάξει, και αυτός δεν ήταν η πιο ενδιαφέρουσα προσωπικότητα που θα μπορούσες να συναντήσεις στην ζωή αυτή, αλλά αν μη τι άλλο φαινόταν ότι θα μπορούσε να κάνει και μία άλλου είδους συζήτηση…).

Αφού φάει την πόρτα θα γίνει ([περισσότερο) αρνητική με τον κόσμο και την κοινωνία «που κανένας άντρας δεν καταλαβαίνει τι κορίτσι είμαι, που όλοι θέλουν μόνο να πηδήξουν και δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν μία συζήτηση μαζί μου, που τον μαλάκα τον έχω πάρει 32 φορές και δεν έχει απαντήσει στα τηλεφωνήματά μου…».

Φυσικά, δεν θα αναρωτηθεί ποτέ για το αν έκανε εκείνη κάτι λάθος

και έτσι δεν θα διαπιστώσει ότι η εικόνα που παρουσίασε σε έναν άνθρωπο ήταν τόσο λοβοτομημένη και άχρωμη σαν σπαράγγι που το έχεις ποτίσει Prozac.

Και πρόσεξε μην με κατηγορήσεις για ελιτισμό. Δεν είναι ότι αυτή η γυναίκα δεν είχε κάτι να δείξει σε έναν άνθρωπο, ούτε και αγοράζω το επιχείρημα ότι «κάποιοι άνθρωποι απλά είναι πιο άχρωμοι και πρέπει να το πάρουμε απόφαση…».

Για μένα τα πράγματα είναι απλά… όλοι, ανεξαιρέτως, έχουμε μέσα μας στοιχεία και πράγματα που είναι ζωντανά, έχουν ενδιαφέρον, μπορούν να ανάψουν μία συζήτηση και κατά προέκταση μία σχέση με έναν άνθρωπο. Κάποιοι περισσότερο, κάποιοι λιγότερο, αλλά όλοι τα έχουμε σε αρκετή "ποσότητα" ώστα να μπορούμε να αφήσουμε το στίγμα μας, να προκαλέσουμε μία εντύπωση.

Το θέμα είναι να προσπαθήσεις να τα βρεις αυτά τα πράγματα και να τα αναπτύξεις (θυμήσου την παραβολή των ταλάντων)!! και μετά να τα «μοιράζεις», να τα επενδύεις στους άλλους ανθρώπους.

Αν σε πιάνει φόβος και ανησυχία μην τυχόν και ξεφεύγεις από το κλισέ, ή αν τα χρειάεζεσαι (τα κλισέ) για να μπορέσεις να επικοινωνήσεις με το περιβάλλον... ε, μην απορείς και μην θυμώνεις που έχεις μοναξιές!!!

μην τα βάζεις με τον κόσμο! ...δεν είναι σωστό!