Sunday, November 19, 2006

Σπάει το ρόδι, λέμε


Πριν από μερικές μέρες βγήκε ο καινούργιος δίσκος του μεγάλου μεγάλου μεγάλου μεγάλου (σχεδόν Εθνικού μας) στιχουργού μας του Λευτέρη Παπαδόπουλου.

Αγαπώ.

και τον Λευτέρη (κάποτε έμενα στην γειτονιά του, στου Μακρυγιάννη, και τον είχα πετύχει μερικές φορές στο super market μαζί με την γυναίκα του και ήταν σούπερ τρελοζεύγαρο...)

και τα τραγούδια του τα παλιά (μην αρχίσω να απαριθμώ τι έχει γράψει, θα τελειώσουμε like totaly never...)

αλλά και το δίσκο τον καινούργιο που λέγεται Σπάει το ρόδι. (how καλότυχο!!) μπεεεεε

Στον δίσκο τραγουδά σχεδόν η Εθνική Ελλήνων Τραγουδιστών: Χαρούλα, ο ακατανόμαστος Νταλάρας, Παπακωνσταντίνου, Στόκας, ο Μπάσης κ.α.

Τα τραγούδια έχουν γραφτεί από σχετικά νέους συνθέτες και είναι ωραία. Κάποια δε είναι ΠΟΛΥ ωραία.

Σου ανεβάζω αυτό το φοβερό που έχει μεν γράψει μουσική και τραγουδά ο ακατανόμαστος αλλά του κάνει β φωνή η Χαρούλα και είναι απίστευτο! Λέγεται "όλα γράφτηκαν για σένα".

και ακόμα ένα ΓΑΜΑΤΟ είναι αυτό: "Ένα φιλί για κείνον" . Τραγουδά η Αρετή Κετιμέ ενώ ο Μπάσης κάνει δεύτερη φωνή... ναι, το ξέρω... θα σου φανεί κάπως παλιομοδίτικη η μουσική, και ο στίχος (που μιλά για αυτά που μιλά) θα μου πεις ότι δεν αφορά κανένα και μούμπλε μούμπλε... αλλά εγώ πάλι από την πρώτη κιόλας φορά που το άκουσα ένιωσα ένα γλυκό ριάκι να ξεπλένει τα σωθικά μου.

...τι να πεις... ζήτω η μουσική, ζήτω το τραγούδι, ζήτω τα αυτιά...

7 comments:

Anonymous said...

''...τι να πεις... ζήτω η μουσική, ζήτω το τραγούδι, ζήτω τα αυτιά... '' - και συμπληρώνω...ΖΗΤΩ ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ ΠΟΥ ΤΑ ΚΑΝΕΙ Ο Λ Α ΑΥΤΑ ΑΛΗΘΙΝΑ...να'σαι καλά ρε Βαγγέλη.

Anonymous said...

Αμ΄εγώ τώρα τι να σου πώ, μου λές εσύ τι να σου πώ; Χάρη σε σένα και στην αγάπη που κουβαλάς μέσα σου σε τεράστιες ποσότητες (και που όσο την μοιράζεις τόσο πολλαπλασιάζεται), ξεκίνησε η βδομάδα μου με δυό ολοκαίνουργια καθαρά διαμαντοτράγουδα, λίγο σα δάκρυα, λίγο σα μαχαιρίες, λίγο σαν υπενθυμίσεις ενός τόπου που δεν αλλοιώνεται - ότι κι' αν γίνει. Καθαρά πράγματα φτιαγμένα απο αγνά ανθεκτικά υλικά που ούτε δηλητηριάζουν ούτε δηλητηριάζονται, ούτε παριστάνουν τίποτα, ούτε φοβούνται κανέναν. Το ντουέττο Χαρούλας-Νταλάρα είναι εκτός απ' όλα τ' άλλα και πολύ συγκινητικό αυτό καθαυτό για όσους απο μας αγαπάμε αυτόν τον χώρο - και η Χαρούλα σεμνότατα (!) απαντάει σε όσους μουρμουράνε συνέχεια οτι έχει χάσει τη φωνή της και δεν μπορεί να πιάσει δε ξέρω ποιές νότες - και άλλες ανοησίες παρόμοιες. Ξεσκίζεται εκεί απο πίσω και τραγουδάει καλύτερα απο ποτέ. Και ο Νταλάρας στα καλύτερά του, ήρεμος και αυθεντικός. Τα ίδια και για το γλυκύτατο Αϊβαλί όπου πάλι το πουλί πάει να βρεί εκείνον που αγαπούσαμε και πάντα αγαπάμε, δεν αλλάζουνε αυτά απο την "Μικρα Ασία" που ήταν το ντεμπούτο και τού Γιώργου και της Χαρούλας μέχρι τώρα που ήρθανε τα τραγουδάκια σπίτι μου μέσω Πρόβατου και Sendit, τζάμπα κιόλας. Αλλά το βράδυ έχω να πάω στα γενέθλια της Ισμήνης και θα πάω να πάρω το "Σπάει το ρόδι" να της το πάω για δώρο γιατί είναι γούρικο! Νάσαι καλά φίλε!

mindstripper said...

Ένα φιλί για το Νταλάρα ακόμα κι αν είναι τό τότε του καλύτερο από το τώρα του, μια ντουζίνα για τη Χαρούλα και τέσσερις-πέντε οκάδες για τον Μπάση. :-)

Ματς και καληνύχτα κι αγκαλιά μεγάλη.

Anonymous said...

he's an asshole.

κάτι σαν τον bono του λαϊκου τραγουδιού...

Anonymous said...

Είναι πραγματικά μια πολύ καλή δουλειά.
Ο μεγαλύτερος, ίσως, στιχουργός,δίνει 13 στιχάκια του (ομολογώ πως δεν είναι και τα καλύτερα,αλλά όταν έχει γράψει αριστουργήματα είανι λογικό να μένουμε παραπονεμένοι), άλλα πολύ καλά ("Αρρωστος καιρός", "Όλα γραφτήκανε για σένα"), κι άλλα απλώς καλά και απλά, με τις εικόνες που εχει συνηθίσει να μας δίνει ο Λευτέρης.

13 νέοι συνθέτες, ένα πολύ καλό βήμα για την ελληνική μουσική.

Η ελίτ της ελληνικής λαϊκής μουσικής (μην ξεχνάμε και τη σύμπραξη Μητροπάνου, Τερζή, Νταλάρα στο τραγούδι "Έφυγες ολόγυμνη", καθώς και το φοβερό ντουέτο Χαρούλας-Γιώργου) παρέα με νέες φωνές, άλλες γνωστές (Μπάσης) κι άλλες καινούργιες (Μαργιολά).

Νομίζω ότι αξίζουν πολλά μπράβο στην παραγωγή του δίσκου: Μιχάλης Κουμπιός και Γιώργος Νταλάρας. Είναι καιρός αυτοί που νοιάζονται για τη μουσική να δώσουν και χρήματα για τη μουσική.

Εύχομαι να συμμερίζεστε την άποψή μου κι άλλοι, γιατί διάβασα και κάποια αρνητικά σχόλια σε ορισμένα site, εντελώς απαξιωτικά, τετοια που ούτε για την Πέγκυ Ζήνα ή για τον Μακρόπουλο(αν θυμάμαι καλά το όνομά του) δεν θα έλεγε κανείς. Αλλά, ας όψεται το όνομα του Νταλάρα, το οποιο για κάποιους είναι μάλλον κόκκινο πανί. Βοήθειά τους, αυτοί χάνουν!

Anonymous said...

Εγραψα κάτι και δεν το έχει αμφανίσει ακόμη... Γιατί ρε παιδιά???

Anonymous said...

sorry... Είναι η πρώτη φορά που γράφω και δεν ήξερα... ;-)