Θυμάμαι τον εαυτό μου ξαπλωμένο στο κρεβάτι μου τις στιγμές αμέσως μετά που έφευγε. Οι πιο ατέλειωτες στιγμές της ζωής μου ήταν αυτές. Πάνω στο σώμα μου υπήρχαν ίχνη του - και μου άρεσε να σκέφτομαι τα δικά μου ίχνη που υπήρχαν πάνω στο δικό του.
Γινόμουν τεράστιος πάνω στο κρεβάτι, φούσκωνα και φούσκωνα και φούσκωνα μέχρι που δεν υπήρχε τίποτε άλλο στο μυαλό μου παρά μόνο εγώ και η χαρά μου που είχα κάνει έρωτα μαζί του άλλη μία φορά. Ποτέ άλλοτε δεν ένοιωσα τόσο γεμάτος...
…πώς να πεις απλά μία ιστορία που είναι τόσο βαριά;
Ας προσπαθήσω.
Γνωριστήκαμε ένα χειμωνιάτικο απόγευμα στο Πάρκο του Ευαγγελισμού. Καθόμουν σε ένα παγκάκι και «βασανιζόμουν» από μία κρίση κατάθλιψης. Δεν μπορούσα, πάλι, να «σηκώσω» τον εαυτό μου… χωρίς αφορμή συγκεκριμένη, απλά γιατί ακόμα δεν είχα αποφασίσει να ασχοληθώ με τις ψυχικές μου γρίπες και να τις φροντίσω.
Ήρθε και έκατσε δίπλα μου. Με εκνεύρισε, γιατί, για να βάλει ένα σακ βουαγιάζ που κρατούσε πάνω στο παγκάκι, κόλλησε πάνω μου. Δεν κατάλαβα γιατί το κωλοσακ βουαγιάζ του δεν μπορούσε να το βάλει κάτω και έπρεπε να με στριμώξει…
Τον κοίταξα τσαντισμένος. Φαινόταν κουρασμένος πολύ. Αποφάσισα να του την χαρίσω και να μην του πω καμία ξυνίλα.
Δεν θυμάμαι σχεδόν καθόλου πως πιάσαμε κουβέντα και τι είπαμε. Πάντως πολύ γρήγορα βρεθήκαμε στο σπίτι μου. Στην διαδρομή αναθάρρησα γιατί όταν τον είδα σε φως ήταν πολύ πιο όμορφος από όσο άφηνε η σκοτεινιά του πάρκου του Ευαγγελισμού να φανεί.
Στο σπίτι μου κάτσαμε στο σαλόνι, εγώ στον ένα καναπέ και εκείνος στον άλλον, και μιλάγαμε. Περιττή κουβέντα, χωρίς νόημα και ουσία, από αμηχανία. Παρόλα αυτά μπόρεσα να βγάλω τα συμπεράσματά μου.
Δεν ξέρω πότε ακριβώς άρχισε να διαφαίνεται ερωτισμός ανάμεσά μας . Όταν σηκώθηκα από τον καναπέ μου και πήγα και έκατσα δίπλα του, αισθάνθηκα το σώμα του να «σφίγγει» από φόβο. Δεν κώλωσα καθόλου. Έσκυψα και τον φίλησα. Στην αρχή στην άκρη του στόματος. Μετά πιο μέσα προς το κέντρο των χειλιών. Μετά στο κέντρο τους. Έβγαλα την γλώσσα μου και προσπάθησα να ανοίξω τα χείλια του. Είχε ωραία χείλια, είχα τεράστια μοναξιά και το φιλί μας με συγκλόνισε…
Πήγαμε στην κρεβατοκάμαρα… ήταν άβουλος και σχεδόν κρεμόταν σαν τσουβάλι. Τότε δεν καταλάβαινα τι συμβαίνει. Αργότερα εξηγήθηκαν όλα.
Ο Γιώργος ζούσε σε μία επαρχιακή πόλη. Στα 40 του περίπου έπαθε καρκίνο και επειδή εκεί που ζούσε δεν υπήρχε αντικαρκινικό νοσοκομείο, ερχόταν στην Αθήνα για να κάνει τις χημειοθεραπείες του, στον Ευαγγελισμό. Στα ταξίδια του ψαχνόταν να γνωρίζει άλλους άντρες, που δεν τολμούσε να γνωρίσει στην πόλη του, για να κάνει μαζί τους "έρωτα". Θα ήταν η πρώτη του εμπειρία. Είχε κάνει αρκετές απόπειρες, μάλλον αποτυχημένες από ότι κατάλαβα από τα συμφραζόμενα, και ο πρώτος που του έκατσε ήμουν εγώ.
Τον είχα γνωρίσει λοιπόν μία τέτοια μέρα, μία μέρα χημειοθεραπείας. Μόλις είχε κάνει τον ορό και ήταν καθ’ οδόν προς την στάση μετρό του Ευαγγελισμού για να πάει στο σταθμό Λαρίσης να πάρει το τρένο για την πόλη του. Κουράστηκε και κάθησε σε ένα παγκάκι για να ξεκουραστεί… το παγκάκι που καθόμουν κι εγώ.
Για να μην τα πολυλογώ, βρισκόμαστασν κάθε φορά που κατέβαινε στην Αθήνα για τις χημειοθεραπείες του. Μία φορά την βδομάδα, για 18 βδομάδες. Περνάγαμε λίγες ώρες μαζί και παρά το γεγονός ότι τον παρακαλούσα με τον τρόπο μου να μείνει (μη λέγοντας του κουβέντα, δηλαδή, για το πόσο τον είχα ανάγκη…) δεν περνούσε στιγμή στο σπίτι μου παραπάνω από όσο χρειαζόταν για να κάνουμε ότι κάναμε.
Μία μέρα προς το τέλος των χημειοθεραπειών του, νομίζω ακόμα 2 ή 3 του απέμεναν, συνέβη το εξής: ήμασταν γυμνοί στο κρεβάτι και φιλιόμασταν. Είχαμε να συναντηθούμε περίπου δύο βδομάδες γιατί είχε μεσολαβήσει αργία και κάναμε σαν τρελοί. Ξαφνικά διαπίστωσα ότι δεν του είχε σηκωθεί.
Πήγα να ανησυχήσω, να το πάρω προσωπικά… μάλλον φάνηκε. Φοβάμαι ακόμα ότι διέκρινε στο βλέμμα μου κάτι το υποτιμητικό. Δεν ξέρω πως το άφησα να μου ξεφύγει. Εκείνος κοκκίνισε πολύ και μου είπε «είναι μάλλον από την χημειοθεραπεία, μην ανησυχείς… μου το είπε και ο γιατρός ότι μπορεί να συμβεί». Γέλασε με αμηχανία και συνέχισε «Μην σταματάμε… το νιώθω αυτό που κάνουμε, απλά δεν φαίνεται». Δεν είχα λόγο να μην τον πιστέψω.
Δεν ξαναβρεθήκαμε ποτέ. Δεν ξέρω γιατί. Μπορεί να έπαθε ανασφάλεια που τον υποτίμησα που δεν του σηκώθηκε. Μπορεί να με βαρέθηκε. Μπορεί πάλι να πέθανε. Δεν ξέρω… και μάλλον δεν θα μάθω ποτέ. Δεν έχω τρόπο επικοινωνίας μαζί του. Μόνο εκείνος είχε.
Ήμασταν δύο άνθρωποι που μας ένωσε η αρρώστια. Η κατάθλιψη μου και ο καρκίνος του. Σκεφτόμουν τότε διάφορα χαζά και υπεραπλουστευτικά – ότι αν δεν καταπίεζε τον εαυτό του ζώντας μία συμβατική ζωή παρά το ότι ήταν ομοφυλόφιλος μπορεί να μην πάθαινε καρκίνο. Μετά θυμόμουν ότι εγώ που ζούσα την ζωή μου σαν «ελεύθερος ομοφυλόφιλος» είχα μία καταθλιψάρα τόσο επικίνδυνη για την ζωή μου όσο ήταν ο καρκίνος του για την δική του και κρατιόμουν…
Πως τα θυμήθηκα σήμερα όλα αυτά. Ούτε που ξέρω… καμία φορά η θλίψη έχει το αυτεξούσιο.
...αυτή την φράση του δεν θα την ξεχάσω ποτέ: "το νιώθω αυτό που κάνουμε... απλά δεν φαίνεται..." αισθάνομαι ότι κάπου εκεί μέσα περιέχει μία μεγάλη οδηγία ζωής. Ίσως κάποτε να την αποκωδικοποιήσω.
αφιερωμένο σε έναν blogger που ήξερα ελάχιστα αλλά συμπαθούσα πολύ πολύ και έμαθα ότι συγχωρέθηκε... τον konfet
14 comments:
Ας αναπαυθεί η ψυχούλα του.
Λυπηρο που είναι :(
Μπηκα και διάβασα λίγο και μ'έπιασε η ψυχή μου...
Μία η 17χρονη Αγγλίδα, και μία το αποψινό το συγκλονιστικό! Πες ότι δεν τρέχει τίποτε και ότι δεν πας να μας το φέρεις με τρόπο* αλλά απλώς σε έπιασε, πάνω στην τούρλα της προαγωγής, μια φιλοσοφική διάθεση για τη ματαιότητα των ανθρωπίνων!...
(* να ξέρεις, το εστέτ, καλλιεργημένο και με άποψη κοινό σου είναι πάντοτε έτοιμο να αντιμετωπίσει την αλήθεια:))
χμμμμ μην σκεφτεσαι αρνητικα καλε μου sheep! ο ανθρωπος το πιο πιθανο ειναι να εγεινε καλα,να κανει καθε εξι μηνες το τσεκ απ που πρεπει..να ξαναγυρισε στην οικογενεια του και να αυνανιζεται καποια βραδυα καθως θα σκεφτεται τις στιγμες που περασατε μαζι στο υπεροχα διακοσμημενο σπιτι σου!
ειναι βεβαια τραγικη η ιδια η αρρωστια,αλλα ξερω πολυ κοσμο που την εχει ξεπερασει και τωρα ζει οπως παντα....ασε που κρυφα μεσα μου νομιζω πως οι περισσοτεροι απο αυτο θα φυγουμε,οποτε πρεπει να ζουμε μοναδικα!να κραταμε τις ομορφες στιγμες στην καρδια μας...ειτε γραφωντας τες στα blogs ειτε στα ημερολογια του μυαλου μας! και να σκεφτομαστε θετικα!!
ti na sou pw re file...apla ekplhktiko!keep fucking dike mou.
ti na po... afonos
ki ego..
Ax ρε προβατάκο, τόσα χρόνια φίλοι και δεν ξέρω τίποτα για σένα. Είσαι ενα μεγάλο πακέττο αντιθέσεις κι' αυτό σε κάνει μοναδικό. Οχι οι αντιθέσεις, δεν το λέω καλά. Ο χειρισμός τους και το χιούμορ σου που όμως δεν φοβάται την αλήθεια καθαρή και ξάστερη, ούτε την μνήμη ούτε το παρόν ούτε το αύριο. Τέλος πάντων. Αυτό το post μαζί με το προηγούμενο που είχε τόση χαρά, σε περιγράφει απολύτως. Είσαι....Άσε! Την αγάπη μου.
Γιατί δεν πας τρία ποστ πριν; Η ευαισθησία σε όλο της το μεγαλείο.
poet
-οι συμβουλές με εκνευρίζουν
τα σενάρια του μυαλού ακόμά παραπάνω-
μου λείπει εδώ και 13 χρόνια
ένα αντίο
που δεν ειπώθηκε ποτέ
ο λόγος ενός χωρισμού που δεν αρθρώθηκε
η εξαφάνιση ενός ανθρώπου
η παντοτινή παρουσία
του αισθήματός του
που ανέτρεψε όλη μου τη ζωή
τη φανέρωσε και την έκλεισε μέσα του
είναι πράγματα που δεν χωνεύονται
που δεν ξεχνιούνται
πάντα θα τρέμουμε μπροστά στη θύμησή τους
και σήμερα που ήρθε πάλι από το πουθενά η αβάσταχτη θλίψη μου
ε, ρε φίλε του Άρη,
συναντώντας τη δική σου
σαν να αναπαύτηκα λίγο... σαν...
τι παράδοξο, ε;
σου αφήνω ίχνος της αφής μου
και σε καληνυχτώ.
τηρουμένων των αναλογιών μου συμβαίνει κάτι παρόμοιο αυτές τις μέρες προβατάκο - φαινομενικά πιο light και πεζό από το δικό σου , αλλά εμένα με έχει ''βαρύνει '' πολύ . Το κακό σε αυτές τις περιπτώσεις -όπου κάποιος φεύγει χωρίς ίχνος , σημάδι , εξήγηση - είναι ότι μας αφήνει εκτεθειμένους σε μια χιονοστιβάδα ερωτημάτων που στρέφεται εναντίον μας . Για κάποιο περίεργο λόγο αναλαμβάνει να σηκώσει το ''φορτίο'' αυτός που έμεινε πίσω . Ο άλλος τότε αυτόματα έχει μετασχηματιστεί σε θεό . Το γεγονός ότι δε πρόλαβα να τον γνωρίσω όσο θα ήθελα , το γεγονός ότι δε τον ξέρω και δε θα τον μάθω ποτέ , εξυψώνει τον άλλο σε μια άλλη σφαίρα . Απορώ για τον αλλό , σημαίνει ότι είναι θεός . Κάποιος που θα ήθελα να μάθω , αλλά πάντα θα προσπαθώ , χωρίς να τα καταφέρω . Και αφού στον θεό δεν μπορoύμε να προσάψουμε πράγματα ( κάθε κατηγορία ειναι καταδικασμένη να είναι ανυπόστατη ) , τρωγόμαστε με τον εαυτό μας επειδή πιστεύουμε ότι φταίμε εμείς που μας την έκανε ο άλλος ! Το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι σε αυτή τη φάση αδυνατούμε να καταλάβουμε το απλό : ότι ο άλλος είναι άνθρωπος ( και όχι θεός ) με μεγαλύτερες ίσως αδυναμίες , φοβίες και συμπλέγματα από τα δικά μας . Το ίδιο το γεγονός της ''αναίτιας ''εξαφάνισης είναι αδυναμία δική του . Γιατί , ενώ έχει κάθε δικαίωμα να εξαφανιστεί , οφείλει πρώτα να εξηγήσει σε αυτόν με τον οποίο μοιράστηκε . Στη τελική αυτό έκανα κι εγώ , όταν χρειάστηκε , και θα ήθελα να μου φερθεί κάποιος με τον ίδιο τρόπο .
Όπως και να έχει , το κακό είναι ότι χαμένοι είναι και οι δύο , το χειρότερο όμως είναι ότι το ξέρει μόνο ο ένας . Όμως that,s life.
( δε ξέρω αν έχω δίκιο προβατάκο αλλά ήθελα να ξεσπάσω επείδη τα έχω φρέσκα - sorry για το σεντόνι !!! )
δεν έχω λόγια...απλά να σου πω ότι με άγγιξε.
Μερικές φορές οι συνθήκες που ενώνουν τους ανθρώπους είναι πιο σκληρές και από τους ίδιους.
Χαίρομαι που διαπιστώνω ότι τη σκληρότητά σου έχεις βρει τρόπο να την διαφεντεύεις. Να είσαι καλά γλυκέ μου, σε ευχαριστούμε που το μοιράστηκες αυτό.
poet
Vales-Koupa
δηλώνω εντυπωσιασμένη για την διεισδητικότα με την οποια το αναλύεις όλο αυτό, ακόμα περισσότερο που είναι και φρέσκο.
Κι επειδή όταν έγραψα το άνωθεν σημείωμα πηγαίνοντας να ξαπλώσω άρχισα να διαβάζω Ρίλκε, τις ελεγείες στον Ντουϊνο, σκόνταψα ευτυχώς πάνω στο παρακάτω, που τώρα το αντιγράφω για σένα και τον Προβαράκο:
"Δεν πρέπει επιτέλους αυτοί οι παλιότατοι πόνοι να γίνουν πιο γόνιμοι για μας; Δεν είναι πια καιρός να ελευθερωθούμε από κείνο που αγαπαμε, ενώ ακόμα το αγαπάμε, κι αναρριγώντας να το ξεπεράσουμε; Έτσι καθώς και το βέλος τη χορδή του τόξου ξεπερνά, ώστε στο τίναγμά του συγκεντρωμένο, να γίνει κάτι πιο πολύ απ' τον εαυτό του;
Γιατί στάση δεν υπάρχει πουθενά."
Rilke
poet σε ευχαριστώ πολύ για το ''...να γίνει κάτι πιο πολύ από τον εαυτό του ''. Σ, ευχαριστώ πολύ πολύ !
Post a Comment