Οι 4 οι φίλοι που τρώνε το σταφύλι.

Αγαπημένε μου φίλε νούμερο 1:

Το ξέρεις ότι σε αγαπάω και σε εκτιμώ. Αλλά την τελευταία φορά που βρεθήκαμε πολύ με δυσαρέστησες και λίγο με στεναχώρησες…

Πιστεύω ότι όταν καλείς κάποιον για φαγητό, σε καμία περίπτωση, ακόμα και αν ο άλλος το προτείνει, δεν επιτρέπεις να πληρώσει εκείνος τον λογαριασμό, πολύ δε περισσότερο όταν εσύ (που τον κάλεσες, θυμίζω) συνοδεύεσαι ενώ εκείνος (τον οποίο κάλεσες και τελικά πληρώνει τον λογαριασμό) όχι.

Όταν ο καλεσμένος σου προτείνει να πληρώσει, το περισσότερο που επιτρέπεται να αφήσεις να συμβεί είναι να πληρώσει ο καθένας τα δικά του – αλλά και αυτό πάλι εγώ ας πούμε δεν θα το έκανα αν είχα καλέσει…

Μην φρικάρεις, δεν έγινε τίποτα σοβαρό… Απλά ήθελα να στο πω, για να το βγάλω από το στομάχι μου…

Αγαπημένε μου φίλε νούμερο 2:

Πάει πια πολύς καιρός που δε με παίρνεις πια τηλέφωνο. Φαντάζομαι είσαι δυσαρεστημένος που 5 – 6 φορές με είχες καλέσει να βγούμε και να βρεθούμε και δεν μπορούσα… ίσως να με θεωρείς μαλάκα, snob, περίεργο, κ.λπ. κ.λπ.

Αλλά… θέλεις λίγο να αντιστρέψουμε την κατάσταση;

…όλες τις φορές που μου τηλεφώνησες για να με καλέσεις, μου τηλεφώνησες στις 8 και μισή για να βρεθούμε στις 9.

Θα ήθελα πάρα πολύ να είναι αλλιώς, πάρα πολύ όμως, αλλά αυτό δυστυχώς δεν "παίζει" στην ζωή μου. Δεν μπορώ να χειριστώ, και σε ψυχολογικό αλλά και σε πρακτικό επίπεδο, τα καλέσματα της τελευταίας στιγμής. Πες με ανάπηρο ρε παιδί μου, αλλά δεν...

… αυτό, όλες αυτές τις φορές που πρότεινες να βρεθούμε και είπα όχι, δεν το διαπίστωσες, δεν το σκέφτηκες, δεν μπήκες στον κόπο να το σεβαστείς; μήπως είσαι "αρχίδι";

Αστειεύομαι βέβαια… δεν είσαι αρχίδι, δεν πρόκειται να σου βάλω χέρι, ούτε και να πληγωθώ που δεν έχεις μπει στον κόπο να διακρίνεις ένα pattern στην συμπεριφορά μου και να το σεβαστείς, να προσαρμόσεις ανάλογα την δική σου… αλλά τουλάχιστον κι εσύ μην με θεωρήσεις snob μαλάκα ή αδιάφορο ή ψώνιο που όλο λέω όχι.

ο λόγος που δεν βρισκόμαστε δεν είναι γιατί δεν σε γουστάρω… είναι διότι δεν μπορώ να χειριστώ τον τρόπο με τον οποίο μου το προτείνεις.

Και μην δυσαρεστηθείς κι εσύ με την συμπεριφορά μου…

Είναι άδικο να με κατηγορείς για κάτι που κι εσύ διαμορφώνεις. Ας βρούμε λοιπόν τα πράγματα που μας ενώνουν και όχι αυτά που μας χωρίζουν.

Αγαπημένε μου φίλε νούμερο 3:

Έχεις χαθεί τον τελευταίο καιρό… ούτε καν στα μηνύματά μου δεν απαντάς.

Κι εσύ προφανώς θεωρείς ότι δεν είμαι αρκετά καλός φίλος… ότι δεν είμαι εκεί όταν έχεις όρεξη να βρεθούμε, να βγούμε, να μιλήσουμε.

Αλλά να σου πω κάτι; Tόσες και τόσες φορές σου έχω πει ότι δεν μου λέει κάτι να βγω μαζί σου έξω και να χωθώ σε ένα μπαρ με δυνατή μουσική, όπου δεν μπορούμε να πούμε κουβέντα.

Αυτό δεν με κάνει να αισθάνομαι ότι σε βλέπω. Με κάνει απλά να αισθάνομαι ότι στέκεσαι δίπλα μου και στέκομαι δίπλα σου σε ένα bar.

Θα προτιμούσα πότε πότε να βρισκόμαστε σε συνθήκες όπου μπορούμε να μιλήσουμε . θα ήθελα να μπορείς να συναντηθούμε πότε πότε και στις 10 το βράδυ και όχι στη 1 τα ξημερώμτα. Έτσι ώστε (guess what!!!????) να μιλάμε κιόλας λίγο – όχι να στεκόμαστε δίπλα δίπλα σε ένα μπαρ στις 5 το πρωί. Αυτό δεν είναι επαφή.

…αυτό που θέλω να καταλήξω είναι ότι εσύ θεωρείς ότι χαθήκαμε τώρα που δεν έχουμε επαφή και επικοινωνία…

αλλά εγώ θεωρώ ότι είχαμε χαθεί και τότε που βρισκόμασταν μία φορά στις 15 μέρες για να πάμε στο Sodade, το Mayo ή όπου αλλού πηγαίναμε…

στο είχα πει αρκετές φορές ότι δεν είναι αυτό παρέα. Είναι ΚΑΙ αυτό «παρέα», αλλά όχι μόνο αυτό. Και αισθάνομαι ότι μόνο αυτό σε καλύπτει.

..οπότε όσο ευθύνη είχα εγώ στο ότι δεν είχαμε επικοινωνία, άλλο τόσο είχες κι εσύ.

Οκ?

[βαριά μέρα σήμερα… τα σύννεφα παίζουν σουμπούτεο με μία παλιά φωτογραφία της Σοφίας Βέμπο]