Ο Αρχαίος Έλληνας, ο Πολωνός και ο Προβατάκος

Διαβάζω ένα εξαιρετικό βιβλίο, το «Ταξίδια με τον Ηρόδοτο» του πρόσφατα μακαρίτη δημοσιογράφου Ρίσαρντ Καπισίνσκι.
Βασίζεται σε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα σύλληψη. Ο Καπισίνσκι διηγείται περιστατικά και σκηνές από τα ταξίδια του ως ανταποκριτής σε διάφορα μέρη του κόσμου. Σε αυτά τα ταξίδια του κουβαλούσε πάντα μαζί του ένα βιβλίο με την ιστορία του Ηροδότου. Στο βιβλίο του, λοιπόν, παρεμβάλει, πέρα από τα περιστατικά τις σκέψεις και τις παρατηρήσεις του τώρα και ιστορίες, περιστατικά, σκέψεις από τον Ηρόδοτο και το παρελθόν που σχετίζονται με αυτά!

Γαμάτο. Υπέροχο. Απολαυστικό, καταπληκτικό. το καλύτερό μου είναι τις τελευταίες μέρες να χώνομαι στο κρεβάτι, μέσα στις ζεστές κουβέρτες και να βουτάω στο διάβασμα αυτού του βιβλίου.

Να το διαβάσεις κι εσύ οπωσδήποτε. Δεν είναι μόνο διασκεδαστικό, χαρούμενο, ανάλαφρο! Είναι γεμάτο σοφία – και μάλιστα τριπλή. Και την σοφία του Καπισίνσκι, και την σοφία του Ηροδότου αλλά και την σοφία του Ηροδότου επεξεργασμένη από τον Καπισίνσκι. Super.

Χτες διάβαζα και έπαθα "κοίτα ρε πούστη" factor: Βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα την περιγραφή που κάνει ο συγγραφέας για την Ελληνική ψυχοσύνθεση – η αποτύπωση γίνεται στα πλαίσια της εξιστόρησης του Ελληνοπερσικού πόλεμου (αυτού με τον Ξέρξη, κατά τον οποίο έγιναν η μάχη των Θερμοπύλων – say cheese: 300! - και η ναυμαχία της Σαλαμίνας). Να τι πιστεύει για μας ο Καπισίνσκι, βασισμένος στα διαβάσματά του από το Ηρόδοτο:

Ο ελληνικός κόσμος είναι σκόρπιος, αλληλοσυγκρουόμενος, πλήρης εσωτερικών ερίδων και απαιτήσεων, ένας κόσμος φυλών και ανεξάρτητων πόλεων που δεν συγκροτούν καν ενιαίο κράτος.

Οι Έλληνες είναι πολυπράγμονες, ασταμάτητα συμμετέχοντες στα κοινά και διαφωνούντες περί όλων.

Η φύση τους είναι διχασμένη. Από την μία πλευρά είναι δεμένοι με τις μικρές τους πατρίδες, τις πόλεις κράτη τους, κάθε μία από τις οποίες έχει δικά της συμφέροντα και ξεχωριστές φιλοδοξίες. Από την άλλη τις ενώνει η κοινή γλώσσα και η πίστη στους κοινούς θεούς καθώς επίσης και το νεφελώδες αλλά κατά καιρούς ιδιαίτερα ισχυρό αίσθημα του ευρύτερου ελληνικού πατριωτισμού.

Οι Έλληνες πέφτουν κάθε τόσο σε πανικό, χάνουν το ηθικό τους και σκέφτονται το ενδεχόμενο της φυγής. Δεν είναι γεννημένοι καυγατζήδες. Δεν έχουν στο μυαλό τους τον πόλεμο. Εάν παρουσιαστεί η ευκαιρία να μην εξωθήσουν τα πράγματα στην σύγκρουση, σπεύδουν να την εκμεταλλευτούν. Σε τέτοιες περιπτώσεις, συμβαίνει κάποιες φορές να προτιμήσουν να φτάσουν ως τα πέρατα του κόσμου. Παρεκτός και αν εάν ο αντίπαλός είναι ένας άλλος Έλληνας. Τότε ρίχνονται με μανία στην μάχη!

(η υπογράμμιση δική μου - και καλά ότι έχω κριτικό πνεύμα και αφομοιώνω...)

νομίζω πάντως ότι η περιγραφή ισχύει απολύτως ακόμα και σήμερα. είμαστε ακόμα έτσι - δεν είμαστε;