Τώρα έχω ένα σπίτι, που ποτέ δεν έχεις δει... τώρα έχω ένα αμάξι, που ποτέ δεν έχεις μπει...

Σήμερα το πρωί μου συνέβη το πιο σουρεαλιστικό - κλείδωσα την κυρία που μου καθαρίζει το σπίτι, μέσα στο σπίτι μου.

χρειάστηκε να γυρίσω στο σπίτι από το γραφείο για να της ξεκλειδώσω... πω πω...

Πως έγινε αυτό; Πολύ απλά - το πρωί φεύγοντας από το σπίτι αντί να τραβήξω την πόρτα και να πάω προς το ασανσέρ, τράβηξα την πόρτα, πήγα προς το ασανσέρ και αφηρημένος ξαναγύρισα και κλείδωσα.

Η ώρα ήταν περίπου 9 και μισή.

Μετά από περίπου 2 ώρες χτυπά το κουνηστό μου... είναι η κυρία Λίντα που έντρομη μου λέει:
Βαγγέλη, με κλειδώσατε μέσα - δεν μπορώ να βγω...

Φρίκαρα. Πως σταδγιάλα την έκανα αυτή την αφηρημάδα; μπέεεεελεος είπα στον εαυτό μου, που το έχεις το μυαλό σου;

Πήδηξα πάνω στον γάιδαρο, και πήγα να της ξεκλειδώσω...


Επίστρέφοντας, αφού την ξεκλείδωσα, από το σπίτι στο γραφείο δεν μπορούσα να μην αναρωτηθώ: Τι έχω πάθει το τελευταίο διάστημα; γιατί όλο είμαι αφηρημάδες;

φυσικά η απάντηση μου ήταν γνωστή: τους τελευταίους μήνες απλά, ασχολούμαι με πολύ περισσότερα πράγματα από όσα το μυαλό είχα μάθει να χειρίζεται:


Μέτρα: στην δουλειά, ο φόρτος είναι απίστευτος - έχω τις τριπλάσιες ευθύνες από τις ευθύνες που είχα στην προηγούμενή μου δουλειά.

οι ελεύθερες μου ώρες είναι πολύ λίγες - και μέσα σε αυτές πρέπει, ή μάλλον, ΘΕΛΩ να βολέψω και το γυμναστήριο, αλλά και το ρεμάλι (το ξέρεις πολύ καλά ότι τα γκομενικά παίρνουν χρόνο, δεν το ξέρεις...).

Επιπλέον, είμαι και άνθρωπος που θέλω το χρόνο μου για να περάσω και τις απομονώσεις μου...

αχ, μωρέ, μην μακρυγορώ: αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι τον τελευταίο χρόνο, έχει αλλάξει πολύ η καθημερινότητα μου.

Σε κάτι που η παλιά μου "καθημερινότητα" δεν θα το αναγνώριζε... (Hence ο τίτλος του Post)

γι αυτό το μυαλό μου μπλοκάρει, για αυτό κάποια πράγματα δεν τα κάνω τόσο καλά όσο θα ήθελα, γιαυτό υπάρχουν πολλά που δεν προλαβαίνω να τα κάνω.

Όμως να σου πω κάτι; δεν πανικοβάλλομαι. δεν κατηγορώ τον εαυτό μου.

Αντίθετα μου αρέσει εν πολλοίς αυτό που γίνεται. Χαίρομαι τις αλλαγές, με αναζωογονούν, τις αποζητώ και τις θέλω.

Το καινούργιο "εγώ" μου, το χαίρομαι - έχει τρελλές ελλείψεις, δεν το συζητώ, αλλά μου αρέσει.

πως να στο πω ρε παιδί μου... αν η ζωή μού ήταν ταινία (σκληρό gay porn με υπόθεση θα ήταν, δεν το συζητώ...) θα μου άρεσε να έχεις αυτές τις αλλαγές στην πλοκή...

Όσο για την ισορροπία... είμαι σίγουρος ότι θα την βρω.

Ναι, τώρα τελευταία χάνω την μπάλα λίγο... αλλά... χεχεχεχοχοχοχιχιχι

το μωρό μέσα μου μεγαλώνει όμορφα. Δόξα τω Θεώ!

(το αστείο ξέρεις ποιο είναι; ότι μόλις την βρω η ζωή μου θα ξαναλλάξει και θα πρέπει να προσαρμοστώ σε καινούργιο πράγμα.... αλλά, είπαμε, αυτά είναι καλοδεχούμενα...)