όταν σου συμβαίνει μία "δυστυχία" (ένας χωρισμός, ένας θάνατος, μία απώλεια...) είναι πολύ λογικό να πονέσεις, να κλάψεις, να χτυπηθείς.
Βασικά, όχι μόνο λογικό είναι, αλλά και απαραίτητο - η διαδικασία του θρήνου είναι ό,τι πιο φυσιολογικό: το να κλειστείς στον εαυτό σου, να ακούσεις καψουροτράγουδα, να μεθύσεις, να σε πιάσουν τα κλάματα, να χαθείς από τους φίλους και τους δικούς...
είναι όμως απολύτως απαραίτητο να κάνεις και μία πολύ σημαντική διάκριση:
Μην μπερδεύεις το διάστημα του θρήνου, με την ζωή σου ολάκερη. Και το κυριότερο, μην χτίσεις την υπόλοιπη ζωή σου πάνω σε αυτό που θα αισθάνεσαι το διάστημα του θρήνου σου.
Αν, ας πούμε, έχεις την επιθυμία να μην βλέπεις κανένα επειδή χώρισες, και νοιώθεις ότι η ζωή σου διαλύεται, και σε πονάνε όλοι και όλα και θέλεις να απομακρυνθείς από όλους και όλα, δεν υπάρχει λόγος, για παράδειγμα, να μετακομίσεις από την πόλη σου, να πας να κλειστείς σε ένα αγρόκτημα και να παρατήσεις την δουλειά σου στην Αθήνα.
...κλείσου στο σπίτι σου και κλάψτο αυτό που θέλεις να κλάψεις, χωρίς να "χτίσεις" την ζωή σου από δω και πέρα πάνω στην λύπη και την θλίψη σου. Θα είναι μεγάλο λάθος, και αντί να σε βοηθήσει να περπατήσεις, θα σε ρίξει χειρότερα στην άκρη της ζωής.
...και αφού είσαι ζωντανός, είναι κρίμα να βρίσκεσαι στην άκρη της ζωής, δεν νομίζεις;
(ελπίζω να βγάζεις νόημα από τις ασυναρτησίες που γράφω... ελπίζω - αλλά δεν μπορώ να το αποκρυσταλλώσω περισσότερο και καλύτερα αυτό που θέλω να σου πω... για διευκρινίσεις mails γίνονται δεκτά)
21 comments:
Καταλαβαίνω απόλυτα, αλλά έχεις αποδείξεις γι αυτά που λες?
εγώ νομίζω πως τα λες σε εμάς
για να τα ακούς (διαβάζεις) εσύ...
...έχω guadalquivir... Μερικούς "καμμένους" φίλους. Πάντως, αν θες την γνώμη μου σε τέτοια θέματα μην ψάχνεις αποδείξεις... μπεεεε φίλε!
someone μπορεί... και;
Υπάρχει και η περίπτωση που συνειδητοποιεις οτι η φυγή και η αλλαγή ηταν κατι που επρεπε να κανεις εδω και πολυν καιρο και ο θρηνος ειναι η ευκαιρια να δεις ποσο ασημαντες ηταν οι αιτιες που σε κρατουσαν κολλημένο στη ζωη που ειχες μεχρι τωρα
Πάντως όταν χωρίσαμε, εσύ ήσουν σε κλαμπ και σε μπουζούκια και γλένταγες και χόρευες (υπάρχει και φωτογραφικό υλικό), ενώ εγώ έφυγα από τη χώρα για να θρηνήσω πριβέ! ΄
Ο καθένας θρηνεί διαφορετικά (όχι ότι εσύ θρήνησες βέβαια, καθότι potap, αλλά λέμε τώρα....)
Passer by όλα μέσα στην ζωή είναι. όλα τα συναισθήματα είναι δεδομένο πως λιγότερο ή περισσότερο θα τα ζήσουμε.
το θέμα είναι το πάνω σε ποια θα χτίσουμε την καθημερινότητα μας, και το μέλλον μας! δεν είναι;
μπεεεε μπεεεε
sikia έπνιγα την λύπη μου στο ποτό, δεν γλένταγα... αλλά που να καταλάβεις τόσο sklir που είσαι από τέτοιες διαδικασίες...
drop on you! DROP ON YOU! ΝΤΡΟΠΗ ΣΟΥ!
Μετα απο απειρα ξενυχτια και καταντιες εχω καταληξει στο εξης φιλοσοφημενο συμπερασμα...
Αν εισαι εσυ...ξεχνα το...και αν δεν ξεχνιεται αυθυποβαλλεσαι (σε μεγαλη καψουρα δεν ανεφερα ξανα ποτε το ονομα του πρωην-σε εμενα επιασε)
Αν ειναι για φιλο απλα κανε τον καραγκιοζη...πιανει
:)
Y.Γ.Που ειπαμε πως ειναι ο τεχνικος????
Μπεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε!
Και τίποτε άλλο...
Κλαψ κλαψ.Συγκινήθηκα...
Πλάκα κάνω, γελάστε...
Παραείσαι επίκαιρο καλό μου πρόβατο..Ουφ...Οφείλουμε να ζούμε το πένθος μας..προς την τιμήν αυτού που είχαμε..
Καλώς σε βρήκα!!!
"είναι κρίμα να βρίσκεσαι στην άκρη της ζωής"...πράγματι...
αλλα ακόμη περισσότερο κρίμα θα είναι να μήν δείς το πολυσηζητημένο
POST ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ JUDE LAW!!!! χεχε!!! (σαν διαφήμιση για κουτσομπολίστικο περιοδικό ήταν αυτο,ε?) :-)
Περιμένω πολλά μπεεεεε με το που θα δείς τις φώτο!!!
Φιλιάαα
προβατάκο μου το νόημα από αυτά που λες είναι πολύ ξεκάθαρο. Προσωπικά, σε γενικές γραμμές συμφωνώ αλλά σε ...ειδικές γραμμές θα διαφωνήσω:
- το να ζεις σε αγρόκτημα μακριά από μια αστική εργασία και μακριά από την Αθήνα δεν είναι απαραίτητα κατάντια . μπορεί να είναι και ευλογία .
- το να είσαι στην άκρη της ζωής ( για κάποιο διάστημα - ενσυνείδητα ) σου επιτρέπει ένα άλλο οπτικό εύρος που δε το έχεις όταν βρίσκεσαι στο κέντρο της
- η απώλεια και ο θρήνος δε μπορούν από μόνα τους να αναγκάσουν κάποιον να απομονωθεί σε βάθος χρόνου. είναι απλώς η αφορμή και όχι η πραγματική αιτία . ( νομίζω )
ζηλεύω πολύ που πήγες στη Κέρκυρα . το ωραιότερο νησί με τα ομορφότερα αντρικά γονίδια . ( νομίζω :)
Απο την άλλη στο αγρόκτημα μπορεί να γνωρίστεις με σουπερ-κτηνοτρόφο-μεκούρασεηπόλη και να ζήσεις το προσωπικό σου βίπερ νόρα.
(φυσικά και τα έχω σκεφτεί όλα πάνω στην απελπισία μου, έχω και ζωηρη φαντασία, κληρονομιά απο τα άρλεκιν της ξαδέρφης μου)
χεχε!
Καλημέρα!
:)
Ο Νίτσε ή ο Πορτοκάλογλου... κάποιος απ' τους δύο είχε πει το ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό. :)
Κι αν δεν γίνεται, Πρόβατο αγαπημένο;
Δεν θα πω κάτι άλλο.
leggaly μπεεευχαριστώ για τις συμβουλές! (ο τεχνικός είπαμε που είναι... αλλά σε προειδοποιώ, δεν τον έχω δει και μπορεί να είναι ασχημούλης!) μπεεε
crucilla μπεεεε mon bebe! :-)
greek history δηλαδή τώρα γιατί μου το κάνεις αυτό; γιατί δεν με παίρνεις στα σοβαρά; εεεε; Μπεεε;
queerdom έτσι είναι... μπεεεε μπεεε :-))
merawen...το είδα, το είδα πρωί πρωί και μου ήρθε ένας στούφος! μπεεεε :-))
vale Που είσαι ρε συ, χάθηκες!!!
λοιπόν, επί της ουσίας: το παράδειγμα με το αγρόκτημα είναι απλώς ένα παράδειγμα. Σαφώς και μπορεί να είναι ευλογία. Όπως θα μπορούσες να είσαι στο περιθώριο της ζωής ακόμα και αν ζούσες στο κέντρο της Νέας Υόρκης. Για το δεύτερο που λες ΚΑΡΑΚΑΤΑσυμφωνώ! Σωστός! Όσο για το τρίτο, επίσης ισχύει. Για αυτό οφείλει κανείς αν βλέπει ότι ο θρήνος τον "καταναλώνει" να ψάξει λίγο βαθύτερανα δει τι γίνεται... μπεεεεε φίλε! :-) (...με τους Κερκυραίους δεν μπορώ να πω ότι κόβομαι...χμχμχμχμ)
απολλώνια λολλολολολολολlololo!τέλεια η εκδοχή σου! respect! μπεεε
chris, ακριβώς (νομίζω και οι δύο το έχουν πει... αλλά και ο Bruce Willis όταν πήγε να κάνει καριέρα τραγουδιστή... χεχεχε) μπεεεε φίλε μου :-)
γιώργο μου, αν δεν γίνεται οφείλεις να στραφείς σε βοήθεια για να βρεις άκρη. Είναι αυτό που πάντα έλεγα: ό,τι δεν μπορείς να κάνεις μόνο, κάντο με τη βοήθεια των δικών και αγαπημένων! μπεεεε my love! :-)
Είμαι σε φίλο Ψ (εκτός συνεδρίας) και του βγάζω τα σώψυχα. Και θα φύγω για Ν. Ζηλανδία, και θα γίνω καλόγρια, όχι καλύτερα να πάω στα ορυχεία του Βελγίου ή γκασταρμπάιτερ στο Λεβερκούζεν (σύνδεση με το προηγούμενο ποστ ;-) κ.λπ. Και μου λέει απαθέστατος: "ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ". Πάνε χρόνια, αλλά πάντα την "παίζω" στο κεφάλι μου αυτή τη φράση όταν με πιάνουν τα χαοτικά μου. Σας φιλώ
...και ίσως ήταν η πιο έξυπνη ατάκα που μου ήρθε για να αποφύγω να τοποθετηθώ επί της ουσίας και τα λέω σε σένα για να τα ακούω εγώ.
...έτσι είναι αντα φτυς. όταν πονάμε δεν λέει να αποφασίζουμε! μπεεεε
someone, Κάποτε μου έστελνες και κανένα mail. τώρα, σιωπή!
Post a Comment