Ένας άντρας που αγαπάει πολύ και η ιστορία με τις τομάτες

Δεν ξέρω αν σου έχει συμβεί ποτέ, αλλά εμένα μου έχει τύχει να γνωρίσω γκόμενο Α ΠΙ ΣΤ Ε Υ ΤΑ τέλειο σε όλα, που να με συγκινεί "εγκεφαλικά", και να μου ξυπνά τρυφερότητα φοβερή, και να γουστάρω την συζήτηση μαζί του, και μούμπλε μούμπλε και όλα... αλλά να μην υπάρχει αυτό το περίεργο κάτι που εγώ το λέω "μου - κάνεις - κούκου".

Εννοείται, ότι ουκ ολίγες φορές μου έχει συμβεί και το άλλο. Να είναι ο γκομενάκος τρελό καγκούρι, να μην μπορώ να μιλήσω ούτε για μπάλα που λέει ο λόγος, να τον σκυλοβαριέμαι απίστευτα (εκτός όταν το κάνουμε...), και να μην θέλω ούτε αγκαλιές ούτε χάδια ούτε πρωινό φιλί καλημέρα... αλλά επειδή μου κάνει το τρελό κούκου, να είμαι (σαν το σκυλί που περιμένει να του ρίξουν μπισκότο oreo) πάνω από το κινητό για να μου έρθει το μήνυμα ή το τηλεφώνημα. Anyway, τα ξέρεις όλα αυτά, τα έχεις ζήσει κι εσύ...

Στο θέμα μας.

Πριν από κάμποσα χρόνια είχα γνωρίσει το πιο καραμπινάτο παράδειγμα της πρώτης από τις δύο κουλές περιπτώσεις. Γαμώτη μου, ήταν υπέροχος άνθρωπος: Μου άρεσε πάρα πολύ εξωτερικά, με συγκινούσε και τον γούσταρα τρελά σαν παρέα. Μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες για ώρες για ώρες και να μην κουράζομαι να γιάγκαντι γιάγκαντι και να θέλω κι άλλο να μιλήσουμε. Μας άρεσαν οι ίδιες ταινίες, λίγο πολύ η ίδια μουσική, ήταν τρελός φαν του Thomas Mann (χμ, χμ, χμ... ωραία ρίμα αυτή "τρελός φαν του Thomas Mann"), είχε απίστευτο χιούμορ και (το κυριότερο) έβρισκε καταπληκτικό το δικό μου (...δεν τον αδικώ...)... σου λέω όλα ήταν τέλεια.

Αλλά από sex... νάδα. Γκλεν Τζιφέϊρος. Νιτσεβό! Νάθιγκ! Γιά(ν). Τέτοια έλλειψη σεξουαλικότητας δεν έχει ούτε ένα φακελάκι σούπας κνορ! ...σου λέω, απίστευτο πράγμα άξιζε να το κάνεις post (... ... ... ...). Και να πεις ότι δεν το προσπαθήσαμε... είχαμε δοκιμάσει τα πάντα, δεν γινόταν τίποτε!

...τι κρίμα που χρειάστηκε να το διαλύσουμε μετά από κανένα 15νθήμερο υπέροχων στιγμών εκτός κρεβατοκάμαρας και απίστευτα βαρετών εντός...

τι κρίμα! ...και ακόμα μεγαλύτερο το κρίμα που ο κύριος αυτός ο υπέροχος ήταν ΦΟ ΒΕ ΡΟΣ μάγειρας!

Θυμάμαι δύο υπέροχες εβδομάδες να γυρίζω από την δουλειά στο σπίτι του (στου Παπάγου έμενε...) και να με περιμένει ένα υπέροχο στρωμένο τραπέζι, με υφασμάτινες πετσέτες (...δεν στο έχω πει ποτέ, αλλά λατρεύω τις υφασμάτινες πετσέτες - και μισώ τις χάρτινες...) με κάτι τέλεια comfort foods και σαλάτες... Και αυτό που μου άρεσε ακόμα περισσότερο είναι ότι έβλεπα τον άνθρωπό μου να χαίρεται με την χαρά μου και με το πόσο απολάμβανα όλο αυτό το πράγμα. [Είναι καλό πράγμα όταν κάποιος χαίρεται με την χαρά σου, να μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό, ακούς; Είναι πιο σημαντικό από κάποιον που σε στηρίζει στις λύπες σου - ακούγεται κουλό αλλά είναι αλήθεια...].

Την βραδυά που αποφασίσαμε σαν συνεννοημένοι να ανοίξουμε την κουβέντα "δεν μου κάνεις κούκου, ξέρεις, δεν το βλέπω το πράγμα να προχωρά με μας τους δύο" ήταν Σάββατο. Ήμουν από νωρίς στο σπίτι του και πίναμε κρασιά με λίγο πιο γρήγορο από τον συνηθισμένο μας ρυθμό. Προφανώς θέλαμε να πάρουμε κουράγιο να πούμε το non κούκου thing.

Η βραδιά κυλούσε αργά, αμήχανα, στεναχωρημένα... είχαμε κουραστεί προφανώς από την προσπάθεια να το κάνουμε να λειτουργήσει το όλο πράγμα, αλλά εξίσου κουραστικό φαινόταν και το να το διαλύσουμε. Και δυσάρεστο. I mean, περνάγαμε πάρα πολύ ωραία μαζί!

Κάποια στιγμή η Φ. έκοβε σαλάτα. Εγώ ήμουν πίσω του στην κουζίνα και έκανα χάζι. Κόβει μία τομάτα, κόβει μία δεύτερη, κόβει μία τρίτη, κόβει μία τέταρτη (...ναι, τρώγαμε πολύ...) και πιάνει να κόψει μία πέμπτη... η οποία όμως είναι ψιλοχάλια, στα μάτια μου. Χτυπημένη, ζουληγμένη, υπερβολικά ώριμη και γινωμένη. Μου φαίνεται ότι μυρίζει κιόλας λίγο.

- Τι, του λέω, θα την βάλεις και αυτή την τομάτα;
- Ναι, μου λέει παραξενεμένος, γιατί;
- ...είναι χαλασμένη! Θα χαλάσει την σαλάτα!
- ...ααααα,μου λέει ο Φ., μέγα λάθος! Θα την φτιάξει την σαλάτα αυτή η τομάτα, δεν θα την χαλάσει. Είναι ζουμερή και έχει έντονη μυρουδιά, και θα φτιάξει τέλεια σάλτσα για να κάνουμε παπάρα!
- Ό,τι πεις, του λέω... μεταξύ μας, δεν πολυσυμφώνησα αλλά ούτως ή άλλως η τομάτα ήταν ήδη κομμένη μέσα στο μπωλ και δεν μπορούσα να κάνω κάτι

Η υπόλοιπη βραδιά κύλησε αναμενόμενα. Φάγαμε, αποφάγαμε, στο γλυκό μιλήσαμε για το "θέμα"μας, τα βρήκαμε, τα συμφωνήσαμε. Όταν έκλεισε την πόρτα πίσω μου, στο καληνύχτα μας, αισθανόμουν δύο πράγματα. Λύπη που "μάλλον" δεν θα ξαναβλεπόμαστε (...αποδείχτηκε ότι ήταν αληθινοί οι φόβοι μου ότι θα χαθούμε...) αλλά και μία ανακούφιση ελαφράς μορφής που είχε λήξει ομαλά κάτι πολύ αμήχανο τις τελευταίες μέρες της γνωριμίας μας

Δεν έφυγα όμως με άδεια χέρια. Αντίθετα, πήρα ένα μάθημα ζωής από τις ντομάτες. Σκεφτόμουν πως ίσως τελικά το πρόβλημα στο νταραβέρι με τον Φ. να ήταν πως όλα ήταν πάρα πολύ στρωτά, πάρα πολύ εύκολα, πάρα πολύ smooth. Πως ίσως αν υπήρχε κάτι στο οποίο να μην ήμασταν τόσο συμβατοί να αποκτούσε ένα άλλο ενδιαφέρον το όλο πράγμα, το οποίο να αποκρυσταλλωνόταν στο sex.

Σαν να λέμε δηλαδή πως όπως μία από τις πέντε ντομάτες χρειάζεται να είναι παραγινόμένη, οριακά σάπια (!), ζουμερή και χτυπημένη, ώστε να δώσει άρωμα στην σαλάτα και να μπορείς να κάνεις παπάρα, έτσι και η σχέση θέλει μία ασυμβατότητα, μία δυσκολία, μία αντίθεση για να ανάψουν λίγο τα αίματα και να αισθάνεσαι ότι κάτι έχεις υπερβεί, κάτι έχεις κατακτήσει, κάτι έχεις κάνει λιγότερο απλό από το απλό καθημερινό σου ρούτινο!