Όλη κι όλη μου η στεναχώρια, κράτησε να ξέρεις δυο τρεις ώρες το πολύ

Πριν από κάμποσα χρόνια, όχι πολλά, 4-5, είχα ένα γκόμενο. Δεν ήταν τίποτε σπουδαίο απλά για κανένα δίμηνο βρισκόμασταν και βγάζαμε τα μάτια μας.

δεν του άρεσα πολύ, το ίδιο και κείνος δεν μου άρεσε, το καταλαβαίναμε, αλλά δεν είχαμε τίποτε καλύτερο να κάνουμε και όρεξη να ψάχνουμε κάτι πιο χατ οπότε το προχωρήσαμε.

Αλλά ήταν πολύ ξεκάθαρο το είδος προχωρήματος ήταν αυτό. Βρισκόμαστε για σεξάκοι χωρίς πολλά πολλά, και έξω από την πόρτα.

Εγώ γενικά ήμουν κάπως πιο αποστασιοποιημένος στην όλα φάση. Δεν ξέρω γιατί, δεν ξέρω πως, ίσως επειδή είχα καλύτερη επαφή με τον εαυτό μου και ήξερα ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν το ελάχιστο standard αρέσκειας που μπορούσα να περιμένω από κάποιον, πάντως δεν ήθελα πολλά πολλά.

Ίσως όμως να φταίει και κάτι άλλο για την σχετική μου ψυχρότητα. Το ένστικτό μου που υπερηφανεύομαι ότι λειτουργεί πολύ καλά σε σχέση με τους ανθρώπους κάτι μου έλεγε, κάπως σαν να μην πολυήθελε να πολυανοιχτώ με αυτόν τον άνθρωπο.

Μην με παρεξηγείς.Δεν ήμουν αγενής, ούτε το έπαιζα κάπως, ούτε έκανα το ντιβάκι, ούτε υπήρξα κρυψίνους. Έκανα μαζί του αυτό ακριβώς που αισθανόμουν - μόνο που στην προκειμένη περίπτωση αυτό που ένοιωθα ήταν λίγο σε σχέση με το συνηθισμένο μου (είμαι γενικά πολύ τρυφέριος και όταν είμαι σε καψούρα τον έχω τον άλλο άθρωπα σε μεγάλη επίθεση τρυφερότητας και αγάπης).

ενηγουαίη. Πέρασε ο καιρός, παιχνίδι αλλιώτικο που χάθηκε στο φως τα μεσημέρια μίλα μου... και κάποια μέρα διαπίστωσα ότι και το καθαρά σωματικό μου είχε τελειώσει με τον άθρωπα αυτόν. Οπότε, σιγά σιγά και με όση ευγένεια διέκοψα την επαφή μας. Ξέρεις πως γίνονται αυτά - λες 5-6 φορές το πολύ όταν ο άλλος σε καλεί ότι δεν μπορείς να βρεθείτε και το παίρνει το μήνυμα.

Μόνο που τότε συνέβη κάτι που πολύ με έκανε να απορήσω: Ο τύπος άρχισε να έχει μία συμπεριφορά λες και τον κορόϊδεψα, του πήρα την παρθενιά και τώρα δεν θα μπορούσε να στεφανωθεί, του υποσχέθηκα ψεύτικο αρραβώνα και τελικά δεν τήρησα την υπόσχεσή μου.

Στην αρχή έμαθα κάποια λόγια που έλεγε σε κάποιους κοινούς άγνωστους (ότι ήμουν πολύ καθίκι απέναντι του και τον εκμεταλλεύτηκα), μετά έτυχε να τον επετύχω σε μερικά μαγαζιά και έριχνε με δραματικό τρόπο το φουλάρι γύρω από το λαιμό και έφευγε επιδεικτικά χωρίς να με χαιρετήσει.

Δεν ασχολήθηκα - ο κάθε άθρωπας έχει την πετριά του.

Μέχρι που μερικές μέρες πριν έτυχε να μάθω ότι ο κύριος αυτός το διάστημα που νταραβεριζόμασταν μου έλεγε ψεύτικο όνομα. Γκουλπ. Γκαλπ. Γκουλπ. (...να λοιπόν μία ένδιεξη ότι το ένστικτο είχε κάτι πιάσει).

Κοίτα τώρα τι γίνεται: αυτό δεν μπορώ να πω ότι με ενόχλησε (ντάξει, δεν μου άρεζε κιόλας, αλλά δεν με ενόχλησε...). Θέλω να πω, ήταν τόσο τέτοιας αλαφρότητας και περιορισμένης διαρκείας η σχέση μας και το πως γνωριστήκαμε που το βρίσκω, σε έναν κουλό βαθμό λογικό ότι όταν μου συστήθηκε μου είπε το παρατσούκλι του δεύτερου βαφτιστικού του που ούτε ο νονός του το θυμάται. Μετά, δεν μπορούσε να μου πει ότι "ξέρεις σου είπα ότι με λεν Λευτέρη αλλά τελικά οι κολλητοί με φωνάζουν Ανδρέα και μούμπλε μούμπλε..." - ούτε εγώ θα μπορούσα.

Άλλο είναι όμως που με εντυπωσιάζει. Πως ένας άθρωπας που παίζει το παιχνίδι της επιπολαιότητας και της ελαφρότητας, που το απολαμβάνει κιόλας, που συνεισφέρει σε αυτό σε βαθμό να λέει ψεύτικο όνομα θεωρεί για τον εαυτό του ότι αδικήθηκε στην σχέση μας. Ώπα ρε μεγάλε, πάρτο αλλιώς.

Εγώ έχω πολύ συγκεκριμένη άποψη για την φάση. Μία κουλή συναντήθηκε με μία άλλη κουλή και φτιάξανε ένα κουλό νταραβέρι. Πήρηοντ. Και μετά αυτό τελείωσε.

Αυτός τώρα ο άθρωπας πιστεύει ότι ένας κακός κύριος εκεί έξω (ο γιώρζ τρούλη) τον εκμεταλλεύτηκε και του ήπιε το αίμα και σκότωσε μία σκέση δυνατή και πάτησε τα συναισθήματά του και ποδοπάτησε την αγάπη που είχε μέσα του και μία αγκαλιά να γείρει έψαχνε γιατί αυτός ξέρει να αγαπά και δεν φοβάται να δοθεί, ενώ εσύ δεν ξέρεις να ανοίγεσαι και σφραγίζεις σαν το στρείδι και πρέπει να είσαι σε επαφή με τα συναισθήματά σου και όταν όλα τελειώσαν αφού με γλέντησες... α μαρή.

να είμαι ειλικρινής; θα είμαι. Χέστηκα για το τι νομίζει για μένα κάποιος που δεν γουστάρω σε κανένα επίπεδο. Δόξα τω θεώ, έχω μπόλικους ανθρώπους που με συμπαθούν, και μάλιστα τους εκτιμώ κιόλας. Αυτό όμως που με στεναχωρεί είναι να μαθαίνω πως αυτός ο άνθρωπος έχει βάλει στο σούπερ παθητικό του αυτή την σχέση, και την θυμάται ώς εκμετάλα και θεωρεί ότι αδικήθηκε και πληγώθηκε, και πιστεύει ότι η κακή κοινωνία ακόμα μία φορά τον πόνεσε και "θέεεεεεεεε μου την δεύτερη φοράααααα που θάρθω για να ζήσω, όσο η καρδιά κ αν λαχταράααααααα δεν θα ξαναγαπήσω".

Ίσως αυτός ο άθρωπας πρέπει να αρχίσει να αναρωτιέται μήπως και έχει προαποφασίσει να μην ξαναγαπήσει και γι αυτό ερμηνεύει έτσι μία ιστορία που ποτέ δεν είχε κανένα ειδικό βάρος. και καμία σημασία. Σαν να ψάχνει πρόφαση για να μην ξαναεμπιστευτεί και να μην ξανασυνδεθεί και η φάση με μένα του έκατσε μία χαρά.

Όμως η αλήθεια είναι ότι ποτέ η φάση μας δεν ήταν κάτι περισσότερο από μία σχέση από κείνες που δικαιλογογούν μέχρι και να πεις ψεύτικο όνομα στον άλλονε. Και ο πρώην φίλος μου το είδε από την αρχή - μόνο που κάποια στιγμή αποφάσισε να σταματήσει να το βλέπει επειδή έπρεπε να μπορεί να φεύγει από μαγαζιά κουνώντας δραματικά το φουλάρι του.

ασ τα διάλα με την κάθε κουλή.