Αυτό το Σαββατοκύριακο συνειδητοποίησα.
Μπορεί να είναι ωριμότητα. Μπορεί να είναι κυνισμός.
Μπορείς να το πεις παραίτηση. Μπορείς να το πεις και ωχαδελφισμό.
Σίγουρα είναι μηχανισμός επιβίωσης...
Αυτό το Σαββατοκύριακο πήρα απόφαση ότι είναι απολύτως φυσιολογικό και καθόλου μεμπτό να κάνω επανατοποθέτηση της έννοας "εργασία" στο μυαλό και την ζωή μου.
Βλέπεις, είναι πια σούπερ βεβαιωμένο ότι είναι απίστευτα δύσκολο, εώς ακατόρθωτο, να βγάλω την δημιουργικότητά μου σε αυτή.
Και ότι δεν θα είναι από μόνη της η δουλειά ένας λόγος να σηκώνομαι κανά δύο φορές την βδομάδα από το κρεβάτι με χαρά και ενέργεια.
Αυτά τα αισθάνομαι στο πετσί μου εδώ και πολλά πολλά χρονιά. Τα αισθανόμουν ακόμα και όταν βρισκόμουν υπό την επήρρεια του τεράστιου ενθουσιασμού που μου είχε προκαλέσει η επιτυχία μου... (τίποτε φοβερό - τότε που κατάφερα, αν και απεργάμηνος, να μπω σε ένα χώρο "κλειστό" και δύσκολο).
Μπήκα με μεγάλο ενθουσιασμό... και μετά η πραγματικότητα άρχισε να μου ρίχνει στα αυτιά. Φταίω εγώ που ήμουν τρελό αιθεροβαμόνι; Φταίει που το είχα φανταστεί αλλιώς; Φταίει η ζωή που είναι σκληρή; Φταίει η μαλακία των ανθρώπων; Δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει ότι εδώ και αρκετό καιρό έχω πάψει να έχω ενθουσιασμό και πόρωση στην καθημερινότητά της δουλειάς μου.
Και αυτό το έφερα πολύ βαρέως σχεδόν από την πρώτη στιγμή που μου συνέβη.
Αλλά τώρα ήρθε η ώρα για το re-framing.
Ναι, ίσως τελικά δουλειά της δουλειάς μας δεν είναι να μας ενθουσιάζει. Ούτε να μας πορώνει. Δουλειά της δουλειάς μας είναι να ζμπρώχνει το μιστό στην τράπεζα και να μας δίνει μία αίσθηση παραγωγικότητας και κοινωνικοποιήσης.
Αλλά το "επί της ουσίας" δεν το βρίσκεις εκεί. Αν θέλεις να είσαι δημιουργικός πρέπει να φτιάξεις το μικρόκοσμό σου (το blog σου, τα βιβλία σου, τις παρέες σου, τα whatevers σου, τα προσωπικά σου γραψίματα) και εκεί να δίνεσαι όσο και όπως θέλεις.
Αλλά στην δουλειά, κινήσου συντηρητικά. Και βαρετά. Σιγά, ποιος άλλαξε τον κόσμο για να τον αλλάξεις εσύ;
Εκτός βέβαια και αν έχεις τα 'ργίδια να ακολουθήσεις τον δικό σου το δρόμο.
Όμως.... Έχεις;
Μπορείς να πληρώσεις το κόστος; Θέλεις;
Και, κυρίως, έχεις την στάμινα να στρώσεις διπλά και τρίδιπλα τον κώλο σου κάτω;
Γιατί... καλό είναι να γκρινιάζεις για την έλλειψη δημιουργικότητας στους σύγχρονους χώρους εργασίας αλλά από την άλλη μία χαρά βολεύεσαι από αυτή (με την έννοια ότι σου επιτρέπει πολύ συχνά να λειτουργείς στο ρελαντί και να μην πολυαπαιτείς από τον εαυτό σου).
σκεψ σκεψ εντατίκ.
σούπερ εντατίκ.
ίσως ωριμάζ ωριμάζ εντατίκ.
51 comments:
Καλημέρα.
Αχ, βρε προβατάκο, στο μυαλό μου είσαι. Καθώς περνάει ο χρόνος όλα γίνονται ρουτίνα, ακόμη και μια εργασία που σου αρέσει και την έχεις επιλέξει. Δεν μπορείς να το αποφύγεις.
Υπάρχει κάποιος τρόπος μετριάσεις αυτό το φαινόμενο; Εσύ τι λες;
Ασημίνα
Μπάααααα... αποκλείεται να ωριμάσεις εσύ (αν κρίνω από τα τελευταία 200 post σου). Μπόρα είναι θα περάσει καί θα τα ξαναδείς όλα με καινούριο μάτι, ξέρεις τότε που όλα γύρω σου τα βλέπεις καταπληκτικά καί σου έρχεται να αρχίσεις να στριφογυρνάς σε λοφάκια φωνάζοντας "The hills are alive, with the sound of music..." κτλ κτλ. Υπομονήηηη
parakaleitai o kyrios p. na perasei apo to logistirio ....
εμείς οι άνθρωποι τον επιχειρήσεων που πουλάμε την ψυχή μας στον διάολο χρειαζόμαστε περισσότερη ξεκούραση, κυρίως καυτά γουίκέντς!!
Κοίτα να σε πω κάτι; Δίκιο εν μέρει έχεις. Όλα αργά ή γρήγορα ρουτινιάζουν. Εδώ βρε ρουτινιάζει ο έρωτας, που είναι το απαύγασμα της δημιουργικότητας, η δουλειά θα αποτελέσει εξαίρεσει.
Προσπάθησε μόνο να μην την αποδομήσεις τελείως. Όπως είπες!! Έν διαρκές re-framing θες. Αααααααα μην ξεχαστώ και πολύ partying και σεξάκοι κατά τη διάρκεια του ΠΣΚ!!!
Ασημίνα μακάρι να ήξερα να απαντήσω στην ερώτησή σου. τι να πω. το σίγουρο είναι ότι χρειάζεται συνεχόμενη επαγρύπνιση για να μπορείς να βρίσκεις γύρω σου λόγους να είσαι χατ και σέξυ με την δουλειά σου. τι να πω...
blogiζων, ίσως έχεις δίκιο. μπορεί να είναι φάση όντως ... υπομονή θα κάνω πάντως. είναι το μόνο που έχω εύκολο σχετικά. φιλιά :-)
ηλίθια ανώνυμη, παρακαλείσαι να περάσεις από το τημ του Σεφερλή. ψάχνει κωμικογράφους σαν και σένα.
baby ε όχι, δόξα τω Θεώ το να πουλάω την ψυχή μου σταδγιάλα το έχω γλυτώσει. πάλι καλά! :-)
vk σιγά μην μου έδινες σημασία όταν είπα να ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ να ασχολείσαι με τον χρόνο μου τον ελεύθερο. χεχε. όσο για τα άλλα που λες, έχεις ένα δίκιο σε ένα βαθμό. ...αλλά να σου πω, αφού όλα ρουτινιάζουν, το blog γιατί δεν το έχω ρουτινιάσει; (ίσως επειδή έχω απόλυτο έλεγχο...χμ χμ χμ χμ).
Εγώ φταίω που σε νοιάζομαι και σε συμβουλεύω και σε συντρέχω. Αχάριστο Πρόβατο!!! Μήπως η Sikia έχει τελικά δίκιο...;;; Μμμμ τώρα είμαι κουρασμένος. Θα το σκεφτώ αργότερα!!!! Χαχαχαχαχα!!!!
Όσο για το Blogging, λες; Με έβαλες σε σκέψεις. Μμμμμ....πόσο εγωιστές είμαστε όμως για να χάνουμε πάντοτε το ενδιαφέρον μας σε κάτι που δεν έχουμε τον απόλυτο έλεγχο; Για τόσο γουρούνια μιλάμε...;;;
ναι φταις. και ναι η Sikia έχει δίκιο. μπάτ δάτσ νάν οβ γιο μπίζνεσ!!!!!
(δεν είναι γουρουνιά οπωσδήποτε. μπορεί να είναι και έξτρα ικανότητα).
αγαπητέ προβατούκο,
καλωσήλθες στην ριαλ λαιφ....
πως να έχεις ενθουσιασμό στη δουλειά και κίνητρο όταν θεωρούν ότι σου κάνουν χάρη που σου δίνουν τα μισθά που σου δίνουν!
Όταν λοιπόν συνειδητοποιήσεις ότι αυτοί "κάνουν πως σε πληρώνουν" τότε κι εσύ με τη σειρά σου "κάνεις ότι δουλεύεις"
χχχ
ρε ανώνυμε όχι εντάξει δεν έχω παράπονο από τις απολαβές μου, φωτιά θα πέσει να με κάψει...
αν είχα όμως, ποιος ξέρει ίσως είχα και αυτήν την σκοτεινιά, νοοτροπία πάνω στο κεφάλι μου. χμφ χμφ χμφ ...xxxx
πάντως το ποστ αφορά περισσότερο την δική μου στάση απέναντι στην δουλειά. όχι των άλλω απέναντι σε μένα... χμφ χμφ χμφ χμφ .
Μπα; Επιτέλους ανακάλυψες την Αμερική κωλό-μβε;
;-)
ανώνυμε πήγα να σε πάρω σοβαρά αλλά μετά είδα καλλίτερα αυτό: "κωλό-μβε" και κατάλαβα. ...άλλο ένα σεφερλή κέησ στο πρόβατο φακ ρε πούστη.
ανώνυμε 2 :-)
Καλή εβδομάς. Αυτή τη φορά τα Ferrero ήταν στη θέση τους as promised και κεράστηκα. Πάμε παρακάτω. Στο θέμα μας: Το μόνο λόγο που βλέπω να πωρώνεσαι σε μια δουλειά είναι να είναι η δική σου δουλειά, οπότε έχεις λόγους καλούς να ξεπατώνεσαι. Αλλά αν δεν είναι δική σου? Δες π.χ. τα golden boys. Και τι κατάλαβαν που δούλευαν σαν τους σκλάβους στην Αίγυπτο? Πάνε και τα διαμερίσματα, πάνε και τα Πράντα, πάνε όλα. Οπότε το «κινήσου συντηρητικά» είναι και δική μου φιλοσοφία. Ο μικρόκοσμος που λες (φίλοι, οικογένεια, κλπ.) αναλαμβάνει τα περαιτέρω, να γεμίσει τα προσωπικά σου κενά, το χρόνο σου, να σε κάνει να αισθανθείς ολοκληρωμένος. Ποτέ δε κατάλαβα αυτούς που λένε ότι η δουλειά τους είναι η ζωή τους. Μάλλον γιατί δεν έχουν καθόλου ζωή εκτός δουλειάς. Αυτά τα πολλά είπα, τα μαζεύω και επιστρέφω στη γυάλα! Αν έχω αφήσει νερά, η σφουγγαρίστρα είναι πίσω από τη πόρτα
Καλά, από εξυπνάδα δεν είσαι και Αινστάιν.
Ο ΙΔΙΟΣ είμαι στα 2 τελευταία ανώνυμα.
Και από humor βλέπω......σκίζεις!
Brrrrrr....
Ενταξει εκανες στη σειρα δυο ποστ που ειναι quintessentially provato. Ριξε μου τωρα και μια ιστοριουλα απ'αυτες τις φανταστικες τις δικες σου για να με φτιαξεις εντελως ΧΧΧ
Συγγνώμη που διαφωνώ ρε παιδιά, αλλά μου κάνει λίγο μικραστικό να ζεις για τα σαββατοκύριακα (χωρείς να σημαίνει ότι δεν το κάνω η ίδια). Και κρίμα να μην αντλείς αν όχι ευχαρίστηση, αλλά περηφάνια και πληρότητα από τη δουλειά σου. Θα συμφωνήσω με τον vk για την ομοιότητα με τον έρωτα. Μόνο που εκεί, αν γουστάρεις κι αγαπάς, βρίσκεις τρυκ και τρόπους ξερουτινιάσματος, γιατί όχι και στον εργασιακό χώρο. Χουμ!
(Είμαι προβληματισμένη τελευταία, βάζεις κι εσύ φιλοσοφικά ρε συ πρόβατε... Με έχεις καταστρέψει!) Κουράγιο πάντως! Πλησιάζει αργία (είπε και απο/σο-δόμισε πλήρως το νόημα του σχολίου της...)
Δεν έχω δουλέψει τόσο πολύ που να βαρεθώ, σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή θα γίνει όμως.. είναι αυτή η καθημερινότητα που σε χαλάει..
Υπάρχουν όμως όπως είπες ένα σωρό πραγματάκια που σε κάνουν να είσαι χαρούμενος.. μπορούμε να ζήσουμε και γι'αυτά..
Μην παιδεύεσαι. Για ρεαλισμό πρόκειται. Και χτυπάει συνήθως σε αυτή την ηλικία. Δηλ. ΤΙ θα μπορούσε να είναι αυτό που θα έκανες κάθε μέρα, για 8 ώρες κατά μέσο όρο και μετά από 1-2-3 χρόνια θα σου φαινόταν ακόμα δημιουργικό; μα τίποτα... εγώ πάντως βρήκα μια (σχετική) ανακούφιση στο ελεύθερο επάγγελμα, που έχεις λόγο στο με ποιον και στο πώς.. σκέψου το.. είσαι και σε καλή ηλικία.. :)
Παραδεξου επιτελους πως στην ζωη ενος gay οταν απλα ολα πανε καλα,του φταιει η δουλεια η καθετι γιατι απλα δεν εχει λογο να κλαφτει,να γινει το κεντρο του ενδιαφεροντος κι αν τιποτα ποια δεν σε γεμιζει "τα παρατας.
Μην μιλατε για συμβιβασμους,δημιουργικοτητα,ελευθερια οταν δεν εχετε νοιωσει το ακριβως αντιθετο.
Υ.Γ ποιο ειναι το δικο σου συμπαν εχεις βρει?
Καλέ μου πρόβατε, με τις δουλειές που έχουμε μπλέξει καλούμαστε καθημερινά να πουλάμε αέρα κοπανιστό. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι ο κόσμος γίνεται καλύτερος αν φτιάξεις μια σούπερ διαφήμιση για την τάδε οδοντόκρεμα ή αν γράψεις ένα εμπεριστατωμένο κείμενο για την αγορά ομολόγων. Ώρες - ώρες μάλιστα δεν σου κρύβω ότι μας βλέπω σαν καλοπληρωμένες (ή κακοπληρωμένες ενίοτε) βίζιτες. Το χρήμα να μπαίνει στην άκρη κι ό,τι πει ο πελάτης.
pink εντάξει, συμφωνώ, η ισοροπία έρχεται με τον συνδυασμό πραγμάτων. αλλά θέλω να πηγαίνω και λίγο πορωμένος στην δουλειά ρε γαμώτο.... γουώρη νοτ δεν άφησες νερά!
ανώνυμε μην χάνεις έτσι εύκολα την ψυχραιμία σου. άντε βρε, σκάσε άλλο ένα χαμόγελο, είπαμε είμαι χαζούλης και αχιούμορος. :-)
τι έγινε ρε ούμπερ; αρχίσαμε τις παραγγελιές; xexexe
tsok αχ πες τα χρυσόστομη! πες τα! με εκφράζεις 100%!
hfaistiwnako ελπίζω να μην βαρεθείς ποτέ! :-)
σορολόπ ναι, έχεις δίκιο, είναι μια διέξοδος και αυτό. αλλά εκεί ίσως βάζεις πιο πολύ νερό στο κρασί σου... δεν ξέρω, σκεψ σκεψ εντατίκ χρειάζεται! :-)
στέλλα ίσως έχεις ένα δίκιο, μπορεί να μου λείπει ένα δράμα. αλλά είναι πολύ πιθανό και όχι! μπορεί να είναι βάσιμη η ανησυχία μου. Και σίγουρα την κατάστασή μου δεν την συγκρίνω με ένα παιδάκι που γνέθει χαλιά στην Ινδία, γιατί τότε είμαι μαλάκας... αλλά κάπως ξεκινάνε τα συνασθήματά μας, και όχι πάντα συγκριτικά. Όσο για το σύμπαν, ναι κατά κάποιο τρόπο το έχω βρει. αλλά αυτό ούτως ή άλλως είναι προσαρμόσιμο. :-))
pastaflora έχεις δίκιο από μία άποψη. αλλά ακόμα κι έτσι, θέλω να μου αρέσει η διαδικασία του να πουλάω αέρα κοπανιστό.... χμφ χμφ χμφ :-)
reframing το λέμε τώρα? μου άρεσε σαν έννοια. θα το χρησιμοποιώ και εγώ όταν πλήττω...
Εδώ βαρέθηκε τη δουλειά του ο Ian του Lonely Planet, όπως είπε σε μια συνέντευξή του- εκείνος ο Αγγλάκος που γυρνούσε όλον τον κόσμο, remember?
Συμφωνώ πάντως με σορολόπ ότι πρόκειται για ρεαλισμό:(
Μετά από εφτά χρόνια(φαγούρας) στο ελεύθερο επάγγελμα δεν προσπαθώ πια να βρω τον ενθουσιασμό στη δουλειά μου. Πιο σημαντικό για μένα είναι στον ελεύθερο χρόνο μου να μην σκέφτομαι τη δουλειά, να μην την κουβαλάω μαζί μου, να μη με προσδιορίζει, να είμαι η Τίνα και όχι μία...επαγγελματίας.
(ο καθένας με τον πόνο του, χεχε)
Καλό σου βράδυ :)
Ασε τους ανωνυμαίους , εμένα μπορείς να με βάλεις στο τιιμ του Σεφερλή γιατι εχω μπουχτίσει απο την δουλειά και δεν βγαίνει η παραγωγικότητα μου ?
εγω προσωπικα ζηλευω αυτους που πανε στη δουλεια τους πορωμενοι καθε μερα.δε το χω καταφερει ακομα και συμφωνω οτι ειναι κακο και πολλες φορες να σκεφτομαστε οτι δουλεια της δουλειας μας ειναι ο μισθος να υπαρχει.νομιζω οτι χρειαζεται και λιγη πορρωση..
Ή εσύ έχεις ρέντα τελευταία, ή εγώ κακώς έκανα που είχα πάψει να σε διαβάζω.
συμφωνώ μαζί σου στο ότι (ίσως λόγω του συστηματος παιδειας αλλα και οικονομιας)κάνουμε μια δουλειά για να έοχυμε τα χρηματα να ζούμε στην εκτός δουλειάς ζωή μας. Δεν είναι κακό, αρκεί να μην σε χαλάει κιόλας.
Θα φανεί ανώριμο όμως να πω ότι εγώ νιώθω πολύ πολύ τυχερή; και για το ότι κάνω αυτό που ήθελα, και για το ότι το σύστημα την συγκεκριμενη στιγμή με βοήθησε, και για το ότι έτυχε να μου αρέσει μια δουλειά με τέτοια φύση.
Κραταω το stamina και θα προσθεσω και το ισχυρο κινητρο.
Δεν ξερω ,εγω βαριεμαι γενικα ευκολα και οσο γινεται και δεν γινεται αλλαζω πραγματα στη ζωη μου -οχι για την αλλαγη αλλα για να ειμαι καλα.
Δεν ξερω ο καθενας εχει και εναν δικο του τροπο να ισορροπει ή να χαιρεται μεσα στην ανισορροπια του.
Πάλι αργάμισι μπαίνω γμτ εντ αϊ μις ολ δα φαν . Τεσπα .
Τον Τοξότη στον Πανόπουλο για αυτή την εβδομάδα τον διάβασες ? ( αγαπώ Τοξότες και νομίζω ότι έχετε τα υπαρξιακά σας αυτό τον καιρό ) Το σούπερ ένερτζι πρωϊνό που είχες υποσχεθεί στον εαυτό σου το παίρνεις ? Έχεις πάρει όσα "μπράβο", όση επιβεβαίωση πιστεύεις ότι αξίζεις το τελευταίο διάστημα στη δουλειά σου ? Αν απάντησες "ναι" συνέχισε να διαβάζεις .
Είμαστε σε μια ηλικία ( και λέω "είμαστε" γιατί είμαστε συνομήλικοι ) που υποτίθεται ότι βρισκόμαστε στο πικ αναλογίας ωριμότητα - δημιουργικότητα . Ίσως θέλεις να δουλεύεις πλέον με τους δικούς σου όρους, από το Α μέχρι το Ω . Να είσαι εσύ το "αφεντικό" ( με την καλή έννοια ). Να κάνεις δική σου δουλειά . Μεγαλώνουμε . Δεν μπορούμε να λειτουργούμε στους ίδιους ρυθμούς . Και να βαριόμαστε έχουμε δικαίωμα και λαμογιές να κάνουμε . Όχι όμως συνέχεια .
Δεν είσαι ο μόνος . Κι εγώ με την παρέα μου προβληματιζόμαστε τελευταία για το ίδιο θέμα . Θα δείξει ...
Και μια μίζερη σκέψη ( αλά Πολυάννα ) : είναι λίγο πολυτέλεια να σκεφτόμαστε έτσι . Αν μέναμε για κάμποσο καιρό άνεργοι, θα σου έλεγα εγώ με τι όρεξη θα τρέχαμε αν πιάναμε δουλειά . Φτού μακριά από μας !
Σεντόνι μου βγήκε, αλλά σε καταλαβαίνω .
Σόρι, φιλιά
Ισως γιαυτο λεγεται δουλεια και οχι εργασια.
Φιλακια Προβατουκο!
μετά από αυτό το ( παραλίγο ) εργασιακό μανιφέστο , νομίζω ότι ήρθε η ώρα να δώσεις την εκκίνηση μέσα στη bloggόσφαιρα για τη μείωση των ωρών εργασίας από 8 ( 9...11 )που ισχύει, στις 4 (... 5 με τις υπερωρίες ) που πραγματικά αντιστοιχούν στις σημερινές συνθήκες ζωής και τους μισθούς που παρέχονται!!!!! οι ιστορικοί του μέλλοντος θα μας οικτίρουν , όπως εμείς τους εργαζόμενους κατά τη βιομηχανική επανάσταση ( τηρουμένων των αναλογιών δε διαφέρουμε και πολύ !!!!)- μικρόκοσμος θα έπρεπε να είναι η εργασιακή μας ζωή και όχι η προσωπική - επιτέλους κάποτε πρέπει να ξυπνήσουμε και να δράσουμε !!!- πώς σου φαίνεται η ιδέα να ξεκινήσει από το provato.gr η ...επανάσταση ?!!! ( ποιός τη χάρη σου !!!)- δώσε το σύνθημα !!!!! u only got 4 minutes to save the slaves ;-)
Μετα απο αυτο θελω να βγω στη συνταξη ΤΩΡΑ.
Καλησπέρα.
Χαίρομαι που επιτέλους έρχεσαι στα σύγκαλά σου.
Όσο αφορά στο "αν έχεις τα 'ργίδια να ακολουθήσεις τον δικό σου το δρόμο" δεν είναι τόσο άσκημο όσο φαντάζεσαι.
Mπεουλη παραξενευομαι που δεν εχουν ερθει τα Χριστουγεννα ακομη.
Περυσι τετοιο καιρο αν θυμαμαι καλα τα γιορταζαμε ηδη.
Τι εχει συμβει?
Πωπω σωστά τα λες...
και αν κρίνεις από τις επισκέψεις μου στο μπλόγκ σου κατά τη διάρκεια των εργάσιμων ωρών θα καταλάβεις πόσο βαριέμαι κ εγώ κάποιες φορές.
Αλλά ρόδα είναι και γυρίζει!
Μερικές φορές βαριέσαι, άλλες απλά διακπεραιώνεις και άλλες φορές πορώνεσαι και στρώνεις άσσ ον δε τσερ.
Ίσως φταίει το ότι ποστάρεις όλη την ημέρα σαν να μην υπάρχει αύριο. Και ότι κάποιος αναγκάζεται να σε πληρώνει για το να βγάζεις όσα έχεις μέσα στο στομάχι σου. Εκτός αν είσαι ο καφετζής της εταιρίας σου, οπότε έχεις πολλά κενά και κάπως πρέπει να τα γεμίσεις.
anonymous get a life ,you really need one
Xάρη, εγώ ήδη εδώ και καιρό θέλω σύνταξη, αλλά δε μου δίνουνε...
Τι πρόμπλεμ έχει ο ανώνυμους?
Μήπως του δωσες κουπόνοι για σεξάκοι και δεν το εξαργύρωσες?
prof το reframing είναι πολύ παλιά και γνωστή σύλληψη - ειδικά στους ψυχολόγους. αυτό υποτίθεται είναι και όλο το νόημα της ψυχοθεραπείας, να κάνεις επανατοποθέτηση του πως βλέπεις κάποια πράγματα.
tina πολύ σωστά αυτά που λες. κάθε πράγμα στον καιρό του, και τον άυγουστο κολιός! :-)
germane Προτιμώ να βάλω τον Σεφερλή στο δικό σου τημ αν δεν σε πειράζει.
γογούλα συμφωνώ απολύτως. πόρωση makes the world go round. :-)
repeatable κακώς είχες πάξει. (ε, εντάξει, ίσως έχω και λίγη ρέντα, μεγαλώνει το μυαλό μου από τις βιταμίνες και γράφω πιο καλά λολ)
Lina φτου γκάρλιξ! πάντα έτσι! :-)
anorgymous όντως, καθείς με τον τρόπο του. αλλά καλό είναι να ανταλλάσουμε απόψεις, μας δίνει ιδέες δεν είναι;
aura χιλιάδες θέματα σε ένα κόμεντ, γι αυτό σε πάω με χίλια. έχεις δίκιο σε όσα λες, συμφωνώ... χαίρομαι που υπάρχουν κι άλλοι με τα ίδια θέματα, και φυσικά δεν θέλω να κάνω λαμογιές και βαρεμάρες με τίποτα. Άλλο έχω πόρωση, άλλο είμαι επαρκής, άλλο κάνω λαμογιές. Εγώ πορσπαθώ να χωνέψω το ότι δεν είναι εύκολο να είναι πορωμένος, τουλάχιστον όσο εύκολο είναι να είσαι επαρκής... ένηγουέη, πά να διαβάσω πανόπουλο. xxxx (μη ζητάς σόρη, αγαπώ σεντόνια με νόημα).
lee λες; φιλάκια! :-))
βαλεδάκο πούστης με άλλου τον κώλο πας να γίνεις; γιατί να υλοποιήσω ΕΓΩ την δική σου ιδέα; ε; χεχεχε... δεν θέκω επαναστάσεις εγώ, θέλω ζωής στάσεις!
χαρούλη τι να πω, στο εύχομαι! :-) (για την σύνταξη...) για τα χριστούγεννα μην ανησυχείς ετοιμάζω ποστ υπερπαραγωγή. χεχε
pan :-))
κακίστρω πολύ σωστά! ρόδα είναι και γυρίζει. και αυτό somehow είναι αρκετά παρηγοριτικό! :-))
ανώνυμη μην ζηλεύεις ρε! δεν υπάρχει λόγος. (και για να σε κάψω εντελώς θα σου πω ότι εκτός από το πρόβατο έχω ακόμα ένα blog που ποστάρω ακόμα πιο πολύ, αν είναι αυτό δυνατόν, και ένα τρίτο blog που είναι πιο επιτυχημένο! χεχεχε... φαντάσου ε; άντε τώρα να κάνεις κανέναν επιτυχημένο συνδιασμό πουκάμισο πανταλόνη να νιώσεις "δημιουργικός"... α έξτρα πόηντζ για την ελληνοποίηση της αγγλικής φράσης, I kinda like you now, Λολ).
anorgymous θεγκζ! χεχε
τανίλα στην δίνουν. απλά επειδή είσαι 78 χρονών δεν μπορείς να συρθείς να πας να την πάρεις.
κακίστρω διασπείρεις κακόβουλες φήμες. καταρχήν δεν θα έδινα κουπόνι σε έναν τέτοιον, και κατά δεύτερον ΠΑΝΤΑ εξαργυρώνω το κουπίνι! έλεος! :-)
Φυλαχτείτε σας κοροϊδεύει!
Έχω 10 κουπόνια εδώ και 10 μήνες και σεξάκι δεν έχω δει.
Πρόβατε, μπορείς πάντως να πουλήσεις την ιστορία σου στους σεναριογράφους του "Mad Men" για το τρίτο σήζον. Ταιριάζει γάντι για συνέχεια, σου λέω.
παρεξήγησες provatako μου - απλά τα blog σου έχει μια μαζική απήχηση και είπα να το εκμεταλλευτούμε ...μη μου συγχύζεσαι μωρέ ;-) κι εμένα οι στάσεις μου αρέσουν αλλά αρχίζω να προβληματίζομαι τελευταία κατά πόσο είναι πραγματικά δικές μας και ποιός τις ...απολαμβάνει περισσότερο - θα δείξει
Ωριμάζεις πρόβατο. Και γίνεσαι και πιο επαγγελματίας, καθώς κρατάς την απαιτούμενη και αναγκαία συναισθηματική απόσταση από τη δουλειά σου.
tanila ο λόγος που δεν πρόκειται το δικό σου κουπόνι να εξαργυρωθεί είναι διότι είσαι πολύ ασχημότερη από όσο αφήνεις να εννοηθεί. χόουπ νοτ φορ σεξάκοι.
weetbx αυτό σημαίνει ότι έχεις δει τον δεύτερο κύκλο; ζηλεύω σταδγιάλα ρε πούστη μου. :-)
βαλεδάκι δε συγχίζομαι, γουώρη νοτ! κατάλαβα το πνεύμα σου, απλά έκανα τον συνήγορο του διαβόλου, χεχε.
thomas να την χέσω αυτήν την ωριμότητα γκρ γκρ γκρ γκρ! xxxxx
ναι ωριμάζεις αλλά μόνο αν πάρεις στα σοβαρά τα παρακάτω.
αλλιώς απλά λές ναι ενώ θα πρεπε να πεις όχι.
και κάθε φορά που λέμε ναι κάνουμε έναν συμβιβασμό ιζεντ ιτ?
στο όνομα του ΟΧΙ λοιπον και επ ευκαιρία της αυριανής επαιτείου της 28ης Οκτωβρίου:
Are you normal?
I’m certainly not normal. I was born blond-haired, blue-eyed, and colorblind. So not only do I look different — I also see differently than “normal” people. To make matters worse, I’m left-handed… just a cesspool of recessive genes. Over time my lack of normalcy only grew worse when I started noticing other differences and making choices of my own.
Eventually I realized that “normal” was only a concept in my own mind. In fact, my “normal” wasn’t the same as someone else’s normal. Even my “normal” was unique. And in fact it was just a way of limiting myself, a concept rooted in fear to begin with.
Realize that you are not like anyone else on earth. No one on this planet is exactly the same as you are, even if you have a twin. It’s not even close. Your individual collection of experiences makes you unique.
Yet what do most people do with this uniqueness? They try to forget it. They cling to the pack, thinking that need to be like everyone else. They strive for normalcy, to be similar to everyone else.
This is pure folly, since normalcy doesn’t exist except as an imaginary concept. Have you ever met a 100% normal person? Are you normal? Or is there anything unique about you that separates you from the pack?
Throw out dumb labels
“Normal” isn’t a label worthy of your pursuit. It’s worthless. Perhaps you’re worried that if you’re too different, you’ll be ostracized. That’s true. You will be ostracized by other fear-driven normality seekers, but their acceptance is basically worthless anyway. On the bright side, when they kick you out, the ever-growing high awareness community will welcome you with open arms. Plus it’s a lot of fun to go back and tease the normality seekers afterwards.
“Abnormal” or “different” aren’t labels you should pursue either though. In this case you aim for the opposite of normal out of an egoic drive to find a sense of uniqueness. But the person you were meant to be doesn’t lie anywhere on the linear spectrum from normal to different. Comparing yourself to others isn’t going to help you. What you need is a way to compare yourself to yourself.
Get to know your higher self
The best way I’ve discovered to become the person I’m meant to be is to first go and meet that person. You can do this too, and it’s not even that difficult. You can do it in your imagination. See My Favorite Meditation for details. Basically you just visualize yourself going to a room, meeting your future self, and having a conversation with him/her. It’s a very enlightening experience.
When I did this meditation in my early 20s and met my future self in my imagination, one of the first things I noticed about him was that he was completely free of fear. He was amused by all the fear I seemed to have in me, and he would even tease me about it. If I had a problem or concern, he’d recommend a very bold and direct solution, but it often required a great deal of courage to implement. He was brutally honest and direct, never playing games or doing anything manipulative. I always knew where I stood with him. He always held me to a higher standard than I did.
I could see that his courage gave him a tremendous sense of inner peace. But I didn’t understand how I could reach that level myself. It took me many years to find out what his source of courage was. His courage came about because he saw reality a certain way — a way in which it didn’t make any sense to be afraid. It’s not that he was overcoming his fear or facing his fear. He just wasn’t experiencing any fear at all. He saw fear as nothing but an illusion, so it was pointless to be afraid. So fearlessness might be a better description than courage.
But he wasn’t a perfect success — in fact, he experienced more failure than I did. He had his own problems to handle, but he would handle them by diving in and taking action. He’d never hesitate or worry about the outcome. To him life was about action, results, experience, learning, and growth. Fear just wasn’t part of the equation.
One way of looking at this meditation is that my subconscious created this imaginary person as a projection of who it felt I could become — an idealized version of me. But perhaps on some level, this person actually exists. How this model came about, however, isn’t as important to me as how it enables me to grow.
Become your higher self
When you meet your higher self and get to know him/her, it gives you a model for your own growth. It’s a way of comparing yourself to yourself. You don’t need to worry about labels like “normal” that are based on comparing yourself to others. You’re presented with a vision that is uniquely you, one that you can actually achieve.
Year after year as I continued doing this meditation, it gave me a powerful path for personal growth. By comparing my present self to my future self, I could always see what I needed to do to take the next step. My future self became the vision of where I wanted to go. He was the person I was becoming.
My future self also had the solution to all my growth problems because he’d already solved them. I never had the problem of not knowing what to do. The challenge was always in getting myself to do it.
Eventually this vision become so strong that I felt the presence of my higher self even outside of my meditations. He was a part of my consciousness that I could tap into whenever I wanted, like accessing a living memory. Some people would define this imaginary person as a spirit guide. It certainly felt like that at times.
After a number of years, I felt a fusing of that higher self with my present self… to the point where the two became indistinguishable. I actually became the person I first envisioned in my 20s. It took more than a decade to reach this point though. And now I have another projection of a new higher self, one that is more expansive and which is helping to guide me through the next steps on this incredible journey through life. Whereas my original higher self served the purpose of helping me let go of fear, there’s a new higher self forming that seems to be here to help me learn to develop greater compassion, especially as a balance to courage.
Coming full circle
The irony is that by pursuing your own uniqueness, you’re likely to feel a lot more normal. You’ll be able to connect with people from your own inner strength instead of your fear. You will own yourself, knowing who you are and who you’re meant to be. The judgements of others, whether positive or negative, won’t knock you off course.
A strong connection to other people lies within you already. Your connection to your higher self is your connection to others, one that is always on and simply needs to be noticed. This connection is very different than third-dimensional connections based on ego and attachment. At this level you connect with others through their higher selves too. And this often has the effect of waking them up. Plus it’s a lot of fun to connect with people this way. It’s how people should connect. You simply bypass people’s fears and labels and talk to them as free spirits.
High awareness people do this very naturally. Labels and titles are irrelevant. Two high awareness people can meet for the first time, and inside of a few minutes, they’re discussing things like mission, purpose, and the meaning of life. It makes no difference if one person is wearing a suit and the other is wearing ripped jeans and a t-shirt. They’ll barely even notice. Communication is high on content because such people speak as if talking directly to each other’s souls.
On the other hand, when two low awareness people meet, communication is shallow and timid. Each person feels out the other instead of communicating their true selves. They aren’t even in touch with their true selves because they identify with their egos. Egoic communication is competitive and fearful. People play silly games with each other in a vain attempt to protect themselves from potential rejection.
Conscious relationships
I remember shortly after I met Erin in 1994, we were talking on the phone one day, and I said to her, “Erin, I like you a lot, and I’d like to us to be boyfriend-girlfriend if you’d like that too.” She said yes, and we’ve been together almost 12 years now.
This might not seem like a big deal, but consider that this conversation happened before our first real date. Erin and I had only known each other for a few weeks and were just friends. In fact, I was dating someone else at the time we met. So it was a fairly bold thing to say, but it certainly moved things along quickly, since a few months later we moved in together. We could have played games with each other and dated for a long time, but it was easier and faster to just see if we both felt the same. This worked because Erin and I were both the kinds of people who didn’t need to play games with each other.
I’m often amazed at the silly machinations people go through when they’re interested in beginning a relationship with someone. Fear causes people to miss all sorts of opportunities and overcomplicate things to the point of being ridiculous. Imagine how simple relationships would be if fear were removed from the picture. If you like someone, just go tell them and ask if they feel the same. How simple is that? In a matter of minutes, you’re able to move on one way or the other. When you move beyond fear, your accuracy will increase as well, so you won’t even ask the question except when you know you’re going to get a yes. If you get a no, it just means you misread the other person, but that really isn’t a big deal. Getting rejected unblocks your energy and frees it up to attract someone else.
Awareness makes life easier
As you consciously strive to become the person you were meant to be, life becomes much easier. Actually it would be more accurate to say that life is just as hard, but your capacity for handling it grows to the point where life seems to get easier. You’re stronger, so the weight feels lighter.
What’s your vision of your higher self? If you want to become this person, take some time to get to know him/her in your imagination. Allow this vision to inspire you and to guide you. Visualize the type of person you always wanted to be, and then hold that vision until you’ve become its physical embodiment.
Post a Comment