Panic at the discotheque - (άραγε, εκφράζω ένα μεγάλο κομμάτι της γενιάς μου;)

Σήμερα το πρωί, την ώρα που έκανα μπάνιο, το νερό άρχισε να τρέχει όλο και λιγότερο, όλο και λιγότερο, όλο και λιγότερο... μέχρι που σχεδόν κόπηκε εντελώς. Αυτό κράτησε μόνο μερικά δευτερόλεπτα, μετά αμέσως όλα επανήλθαν στα κανονικά τους και μπόρεσα να ξεπλύνω το τσουπωτό σέξοι μπόντη από το σαπούνι....

Δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να με φρικάρει, αν σκεφτείς ότι μένω στον 7ο και είναι λογικό να πέφτει η πίεση του νερού...

Έλα όμως που με το που διαπίστωσα την ελάττωση της πίεσης το πρώτο που σκέφτηκα ήταν "μαλάκα, λες αυτό να είναι το πρώτο σημάδι της διαδικασίας που θα φέρει την καταστροφή του πολιτισμού και αύριο τέτοια ώρα να έχουν όλα αλλάξει;".

Θα μπορούσε να είναι αστείο... Και για να πω την αλήθεια, έτσι το αντιμετώπισα τα πρώτα δευτερόλεπτα που όλα επανήλθαν στην κανονική τους κατάσταση.

Μετά όμως από μερικά λεπτά, καθώς ντυνόμουν (συγκεκριμένα, την ώρα που έβαζα καθαρό σωβρακάκι - είναι φοβερό πόσο μου ενεργοποιεί το μυαλό η επαφή με οποιοδήποτε σώβρακο...χμ χμ χμ) σκεψ σκεψ εντατίκ...

και συνειδητοποίησα ότι η σκέψη που έκανα πως το νερό που λιγόστευε είναι το πρώτο πρακτικό δείγμα μας καταστροφής που έχει ήδη συμβεί κάπου μακριά αλλά πολύ σύντομα θα έρθει και μέσα στην ζωή μου

είναι ένα ακόμα μανιφεστέσηον μίας ψυχικής διάθεσης στην οποία βρίσκομαι εδώ και αρκετό καιρό.

Κοντολιγίς, ένα από τα άγχη μου αυτό το διάστημα είναι η υπαρξιακή μου αγωνία ότι σύντομα όλο αυτό το πράγμα που ζούμε θα ανατραπεί με δραματικό και αιματηρό τρόπο... Είμαι σίγουρος περί αυτού, το μόνο που περιμένω είναι το πότε....

Πιστεύω με απόλυτη βεβαιότητα ότι ή θα γίνει κάτι κλιματικό που θα μας διαλύσει, ή κανένας πόλεμος, ή κάποια τεράστια οικονομική κρίση (καλή ώρα... χμ χμ χμ) ή, ακόμα καλύτερα, ένα πάντρεμα περισσότερων από μίας καταστροφών (αυτό που λένε μοναδικός συνδυασμός που σε παρασύρει)....

Είναι άραγε λόγο του ότι είμαι ενημερωμένο αγόρι και ξέρω πόσο το έχουμε γαμήσει το θέμα περιβάλλον;

Είναι που έχω δοκιμάσει από τον απαγορευμένο καρπό της γνώσης και γνωρίζω πόσο μας καίει και εμάς αλλά και την γη ο τρόπος που ζούμε και είναι απλά θέμα χρόνου να γίνει το μπαμ;

Είναι που βλέπω πολύ ταινία καταστροφής (καταραμένο Χόληγουντ....);


δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι εδώ και κάμποσο καιρό μία σκιά βρίσκεται πάνω από το κεφάλι μου, μια αγωνία...

για τι φοβάμαι; φοβάμαι για τον τρόπο ζωής μου; Φοβάμαι για τους δικούς μου ανθρώπους, μην τους έρθει ο θάνατος; (τον δικό μου δεν το φοβάμαι, δεν θα τον καταλάβω κιόλας που λέει ο λόγος φτου σκόρδα ισούς χριστόςνικά κιόλα τακακασκορπά).

Το κακό, δε, είναι ότι με την μαλακισμένη την ανεπτυγμένη μου φαντασία, κάνω και φρικτές εικόνες στο μυαλό μου: Φαντάζομαι να κόβεται το νερό και μετά από τις 3 μέρες να μυρίζει σκατίλα όλο το Λεκανοπέδιο Αττικής, και να πεθαίνουν όλοι από χολέρα λόγω της έλλειψης καζανακίου (εκτός από αυτούς που θα πεθάνουν από δίψα).

Φαντάζομαι να αδειάζουν τα σούπερ μάρκετ και να τρέχουμε όλοι στις υπαίθρους να ξεριζώνουμε ρίζες να φάμε κατιτίς ελαφρύ και να μην βρίσκουμε και μετα να γίνεται μία τρωμερή εσωτερική μετακίνιση πληθυσμών προς το χωριό μπας και επιβιώσουμε.

φαντάζομαι, φαντάζομαι, φαντάζομαι.... και φρικάρω.

Σκέφτομαι, δε, σκεψ σκεψ εντατίκ... πώς, άραγε, να επηρεάζει όλο αυτό το υπαρξιακό άγχος που βιώνω, την καθημερινότητα και την γενικότερη συμπεριφορά μου;

Άραγε αν δεν φοβόμουν για το μέλλον της ανθρωπότητας θα λειτουργούσα αλλιώς; θα ήμουν ας πούμε πιο δημιουργικός, επειδή δεν θα βίωνα την απειλή της υπέρτατης ματαίωσης που φέρνει μία καταστροφή μεγάλου μεγέθους; Ή μήπως θα ήμουν πιο ηδονιστής και πιο σταργίδια μου (ξέρεις τι λένε, ο φόβος φυλάει τα σέξυ έρημα).

Τι να πω... κλαψ λυγμ, αγχ αγχ εντατίκ, σνιφ σνιφ.


συμπέρασμα δεν έχω να ανακοινώσω γλυκέ και σέξυ αναγνώστη. θα μπορούσα να πω να γίνουμε όλοι μέλη της ΓκρήνΓουόρ, ή να μάθουμε να αγαπάμε τον ουρανό, τα αστέρια, την ελπίδα, τους Ολίμπιανζ... αλλά στην πραγματικότητα το ποστ το έγραψα για να εξωτερικεύσω λίγο την αγωνία μου...

που είναι υπαρκτή. και όλο και πιο απτή, με την παροδο του χρόνου...

(εσύ έχεις την ίδια αγωνία ή είμαι ο μόνος τρελός του χωριού; αν πεις ναι θα με ανακουφίσεις τρελά).