Νάμπερ ουάν φάν

Πριν από καμμία δεκαριά χρόνια, η μεγάλη Χαρούλα σε μία ακόμα από τις μεγάλες εμπνευσμένες στιγμές της, είχε αποφασίσει να κάνει εμφανίσεις στο μικρό Διογένη, Αμφιθέας με Συγγρού.

Η Χαρούλα ήταν στα πάνω της τότε. Είχε βγάλει την οδό Νεφέλης, όπου είχε μέσα υπέροχα τραγούδια. Ο δίσκος είχε πάει πάρα πολύ καλά, και τι πιο λογικό από το να αποφάσει η Χαρούλα να εμφανιστεί στο κοινό και να του κλίνει τα ρήματα και τους ρηματικους τύπους "νταουνιάζομαι, νταουνιάζεσαι, νταουνιάζεται...", "έχω κατατονία, έχεις κατατονία, έχει κατατονία..." και διάφορα άλλα δείγματα από το φοβερό υλικό που έχει τραγουδήσει κατά τους αιώνες.

Για να γίνει ακόμα πιο άρτσι μπίρστι το όλο πράγμα, η Θεά είχε την ιδέα να καλέσει να της φκιάσει σκηνοθεσία και σκηνικά τον μεγάλο αβάντ γκάρντ καλλιτέχνη που χρόνια αργότερα θα μας έκανε υπερήφανους για τις τελετές των Ολυμπιακών και θα γινόταν αιτία να μάθουν οι γιαγιάδες με το μωβ μαλλί τι θα πει gay δημιουργός.

Το αισθητικό αποτέλεσμα άψογο: Τα κατατόνια και τα υποτασόνια έβγαιναν ποτάμια, ωκεανοί από το μικρό Διογένη και πλημύριζαν την Νέα Σμύρνη, τα Φάληρα, την Γλυφάδα, του Μακρυγιάννη. Ακόμα έχουν να το λένε οι κάτοικοι της περιοχής πρωτευούσης.

...εγώ τότε, όπως και τώρα ήμουν ο νάμπερ ουάν φαν της Χαρούλας. Όμως δεν την είχα δει ποτέ ζωντανή. Όταν λοιπόν κανονίστηκε από μία παρέα φίλων να πάμε στο πρόγραμμα, το περίμενα πως και πως. Ήμουν ο ευτυχέστερος των αθρώπων και πριν την βραδιά αλλά και κατά την διάρκειά της.

Είχαμε φέρστ τέημπουλ ντάνσφλόουρ γιατί ένα παλικάρι από την παρέα ήταν κολλητή φίλη κάποιου που παλιά ήξερε έναν στιχουργό που είχε δώσει μία μεγάλη επιτυχία της Χαρούλας μπλα μπλα μούμπλε μούμπλε...

Έγω είχα φύγει αλλού. Λίγο που έβλεπα την Αλεξίου πρώτη φορά, λίγο που τα κατατόνια του προγράμματος ήταν ότι χρειαζόμουν για την ψυχική μου διάθεση εκείνη την εποχή, λίγο το δέντρο που μας πλήγωνε στο κέντρο της πίστας (αυτό που είχε φκιάσει ο Παπαιωάννου)... και λίγο (έως πολύ) το ουισκάκι που του ξηγιόμουν παλικαρίσια... είχαν σαν αποτέλεσμα να βρίσκομαι σε ένα υπέροχο σύννεφο καλλιτεχνικής θολούρας όπου όλα, οι φίλοι, τα τραγούδια, η θεά στην πίστα, ένα γκομενάκι απέναντι μπερδεύονταν γλυκά και γλυκομεθυσμένα.

Αλλά alas το μεθύσι είναι η βασιλική λεωφόρος στα ρεζιλίκια...


Κάποια στιγμή έχω πέσει σε τρανς! Και αποφσίζω, αλί και τρις αλί, να μιμηθώ αυτές τις υπαλλήλους δημόσιων υπηρεσιών που στα προγράμματα των αγαπημένων μας καλλιτεχνών ψάχνουν αγωνιωδώς όλο το βράδυ να βρουν παύση στο πρόγραμμα για να φωνάξουν πόσο μεγάλοι είναι...

και όντως κάποια στιγμή έρχεται μία τέτοια παύση. Πριν την κορύφωση ενός τραγουδιού, η Χαρούλα σιωπά για να μαζέψει ανάσα, η μουσική σταματά για να κάνει υποβλητικό, τα φώτα χαμηλώνουν σχετικά... και μία φωνή, η φωνή μου, η μεθυσμένη μου ενθουσιασμένη φωνή φωνάζει....

"Μπράβο... Άλκηστιιιιιι!"

ω μαλάκα.

μπερδέυτηκα ρε παιδιά.

(οι φίλοι μου δεν μου ξανατηλεφώνησαν ποτέ. αλήθεια. τους έχω χάσει εντελώς από τότε, τους έπαιρνα για καμία διετία συνέχεια ευγενικά τηλέφωνα, αλλά δεν μου απάντησαν ποτέ... επίσης θυμάμαι ότι με παράτησαν και φύγαν από το τραπέζι μέσα σε 10 λεπτά, ούτε σπίτι δεν με πήγαν. ευτυχως είχαν πληρώσει τον λογαριασμό).

(το βλέμμα της Χαρούλας δεν το θυμάμαι. υπήρξε όμως, είμαι σίγουρος, βλέμμα προς εμένα. επίσης δεν θυμάμαι και ποιο τραγούδι έλεγε εκείνη την στιγμή, πάλι καλά γιατί θα μου καταστρεφόταν για πάντα, δεν θα μπορούσα να το ξανακούσω ποτέ).

άντε, δεν πειράζει, γίνονται αυτά, όλοι τα έχουμε κάνει (or not), πάμε για άλλα τώρα.

λυγμ ακόμα, 10 και χρόνια μετά.