Βράδυ 35ων γενεθλίων στο γραφείο (ή "γιατί το χιούμορ μάλλον θα μας σώσει αν είναι να σωθούμε")

Είναι 11 και 10.

Βράδυ των γενεθλίων μου και είμαι στο γραφείο.

3 μήνες σε αυτή την δουλειά, σήμερα έτυχε πρώτη φορά να πρέπει να κάτσω τόσο πολύ, σούπερ ασταδγιάλα!

αλλά... δεν με επειράζει κιόλας.

Είμαι λοιπόν και γραψ γραψ εντατίκ... έχω ανοιχτό στο κουμπούτερ και παίζει το 10 χρόνια μαζί της Δέσποινας και του Φάηβας.

Στην έρημη εταιρία ακούγεται το "Γεια" δε ίνγκλισ βέρζιον. Ακριβώς επειδή η εταιρία είναι έρημος, το τραγουδίδιο ακούγεται λίγο δυνατά...

Κάποια στιγμή, λοιπόν, σηκώνω το αρχαιοελληνικό/ρωμαϊκό κεφάλι μου και βλέπω ότι από την άλλη άκρη της αίθουσας ένα τρελό γκηκ/τεκνοφρικ/νερντ κομπουτεράς με κοιτάζει με ΑΠΥΘΜΕΝΟ μίσος/απορία/αηδία/γιαξ/ίουκ/σιχαμάρα που ακούγεται Βανδή-Γεια από το γραφείο μου.

τον βλέπω που με κοιτάει, παίρνω μία βαθιά ανάσα και του λέω με υψωμένο το δάχτυλο απειλητικά:

Ντροπή σου να είσαι αδιάκριτος! Δεν ξέρεις ο άλλος τι σταυρό κουβαλάει!

χιχιχιχιχιχιχι

λατρεύω να γεμίζω τύψεις τα τέκνοφρικζ! (άσχετο. λες μετά από αυτό να πρέπει να αρχίσω να ψάχνω για δουλειά καλού κακού?)

.....χιχιχιχιχιχι χεχεχεχεχεχε χοχοχοχοχο!


ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου όλους για τις ευχές. είστε πολύ τρυφέριοι όλοι! σμουτς! (ελπίζω να ευχηθήκατε το ίδιο γλυκά και στην Μπρήτνη που έχει γενέθλια επίσης)