σάββατο, δυόμιση ώρα τη νύχτα, να περπατάς στον περιφερειακό δρομάκο κάτω από την Ακρόπολη, επιστρέφοντας στο σπίτι από νυχτερινή γλυκειά διασκέδαση
κ ξαφνικά, λίγο πριν φτάσεις στο Ηρώδειο, να σηκώνεις το κεφάλι ψηλά και να βλέπεις την Ακρόπολη φωτισμένη
Ο Παρθενώνας, μεγάλος, επιβλητικός και καθησυχαστικός - κρίσεις, λαμογιές, αδικίες και αυστηρές δικαιοσύνες δεν θα τον γκρεμίσουν
Οι κίωνες δίνουν την αίσθηση ότι είναι φτιαγμένοι από κερί, από βούτυρο, θες να τους δαγκώσεις, να σκαρφαλώσεις κρυφά πάνω στον βράχο και να τους γλύψεις, τι γεύση έχουν άραγε...
Και εκπέμπουν μία ζέστη, μία θαλπωρή, μία αίσθηση πολύ μεγαλύτερη από τα επιμέρους στοιχεία του συνόλου, Κίωνες+Φωτισμός+Νύχτα+Διάθεση
Και επινοείς νέο χρώμα, που έχει όλη την μελωμένη, καραμελένια βουτιρίλα της στιγμής και κουβαλάει όλο το πρωτόγνωρο συναίσθημα (τι θαύμα, εν τω μεταξύ, να έχεις ακόμα πρωτόγνωρα συναισθήματα, τι μεγάλο θαύμα και αναπάντεχο):
acropolis yellow
το νέο μου αγαπημένο χρώμα. αν βρεθείς νύχτα κοντά στην Ακρόπολη, δες το
11 comments:
Έχω καιρό να τη δώ..
Την είδα μια ανοιξιάτικη μέρα από τα παράθυρα ενός γραφείου στην Συγγρού... Είχαν μόλις αφαιρέσει τις σκαλωσιές... Άλλαζε χρώμτα σε κάθε πέρασμα σύννεφου μπροστά απ'τον ήλιο... Ήταν μαγικό... Σε κάθε αυξομείωση φωτός έπαιρνε άλλη απόχρωση... Απίστευτο...
μισό να βγω στο μπαλκόνι να κοιτάξω...
(πάντως σε όλη τη διάρκεια της μέρας το χρώμα αλλάζει, ανάλογα με τον ήλιο ή τα σύννεφα που υπάρχουν. από λεπτό σε λεπτό βλέπεις κάτι διαφορετικό).
Ίσως ο καλύτερος περίπατος...
Είναι όμορφη η πόλη ρε γμτ, εμείς την χαλάμε. (κλαψ μόουντ ον)
Ευαίσθητη ψυχούλα μου εσύ αχού! Είναι κούκλα η Ακρόπολη το βράδυ, κούκλα!!!
παλιότερα δεν ήθελα ουτε να ακουω για Αθήνα, δεν την δήλωσα ούτε για υποψήφια φοιτητούπολη, στα 18 μου.
Μετά από μια συγκεκριμένη επίσκεψη, την είδα αλλιώς. Και συμπάθησα και τον κόσμο της (συγκεκριμενο μέρος του, αλλά είναι δύσκολο να εξηγήσω). Είναι θεϊκό να μένεις στο κέντρο, να είσαι στο κέντρο των πάντων, να βλέπεις όλα αυτά τα περιεργα και τα όμορφα γύρω σου.
Από την άλλη όμως. βγαίνω στην αυλή του σπιτιού μου, βλέπω πολύ ουρανό, ακούω τα γατιά-σκυλιά-πουλιά της γειτονιας. Πάω σε 10 λεπτά στη δουλειά μου, ψάχνω 0 (μηδέν) λεπτά για παρκάρισμα ... και τόσα άλλα, που με κάνουν να λέω "ευτυχώς που είμαι αγνή επαρχιωτοπούλα"
Φωτο δεν εχει;
Κάθε φορά που έρχομαι Αθήνα την αγαπώ όλο και πιο πολύ.
Και τις βόλτες στην Ακρόπολη, και την βρωμιά και την φασαρία του κέντρου, και τα προάστια...Όλα!
Ελπίζω μόνο να μην μου κάνει ζήλειες η Θεσσαλονίκη!
<3 <3 <3 <3
!
σοκολατί/το χρώμα που μ'αρέσει πιο πολύ!
α νο α νο,ρίχνω το επίπεδο...αμα δεν το ρίξεις πώς θα το σηκώσεις???
Ρε μωρό μου σόρρυ, αλλά μου χτυπάει στο μάτι: ο κίων-του κίονος. Νεοελληνιστί κίονας. Επί του content χίλια δίκια, δεν παλεύεται το βράδυ ο βράχος. Ειδικά καλοκαιροανοιξηφθινόπωρο σε κάποια από τις ταράτσες της αποστόλου παύλου είναι μαγεία.
(no hard feelings, ναι?)
Post a Comment