αν υπάρχει κάτι που ξεχωρίζει τα αραβικά βήντεο κληπ από τα βήντεο κληπ των άλλων λαών, είναι ότι είναι από την ζωή βγαλμένα μπήγκ τάημ. Τα σενάρια τους, οι χαρακτήρες και όλα τα επιμέρους στοιχεία (το βάψιμο των πρωταγωνιστριών το πρωί, τα αυτοκίνητα με τα οποία κυκλοφορούν οι άθρωπες, τα ντυσίματα, όλα, όλα σου λέω) είναι μία απίστευτα ρεαλιστική απεικόνιση της πραγματικότητας, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.
έτσι αληθινό είναι και το βίντεο που θα δούμε σήμερα, αγαπημένε αναγνώστη, ένα βίντεο που έχει το Αραβικό Γκράμη στο τσεπάκι του.
Ο Μπαρμπα-Μητσάαααχ είναι πάρα πολύ προβληματισμένος. Η οικογένειά του περνάει μεγάλη κρίση. Η κόρη του, όμορφη, τρυφερή νεαρά του προκαλεί όλο προβλήματα, μεγάλα προβλήματα.
Μην θέλει να γίνει πορνοστάρ; όχι....
Μην θέλει να αρχίσει να παίρνει ναρκωτικά; όχι....
Μην θέλει να γραφτεί σε ρατσιστική οργάνωση; όχι, όχι, όχι...
Κάτι χειρότερο θέλει. Πολύ χειρότερο....
τι;
ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΕΙ!
ο Μπαρμπά-Μητσάαααααχ δεν θα ξεχάσει την μέρα που η κόρη του ήλθε στο ράτζο του να του πει το κακό νέο. Εξεπλάγη ο κακομοίρης ο πατέρας, εξεπλάγη πολύ, πόνεσε η ψυχή του.
Βέβαια, εδώ που τα λέμε, έπρεπε να το περιμένει. Η κόρη του φαινόταν χαλασμένη - εδώ του είχε ζητήσει να σπουδάσει!!!! αν είναι δυνατόν!
Τι να έκανε ο πατέρας, την αγάπαγε, την έστειλε στο πανεπιστήμιο, δεν ήθελε με τίποτε να της χαλάσει χατήρι. Επειδή όμως σπούδασε δεν σημαίνει και ότι θα δουλέψει, α όλα και όλα. Υπάρχει και ένα όριο.
Αποφασίζει να της μιλήσει, εκεί δα, ανάμεσα στο σανό και τις πιπεριές.
Της δείχνει το βιος του, τίποτε αυτή.
Της δείχνει τον υπέροχο γκόμενο που την περιμένει να παντρευτούν και που, αν πιάσει δουλειά, βέρα δεν θα της βάλει, ξανά μανά τίποτε αυτή.
Της δείχνει την μάνα της που είναι σχεδόν μικρότερή της (επειδή, σοφά ποιούσα, δεν δούλεψε ποτέ) πάλι τίποτε αυτή.
Ο πατέρας είναι απελπισμένος. Παρατάει την κόρη του, έξαλλος, πάει μία βόλτα, να ξελαμπικάρει... κάποια στιγμή επιστρέφει στο γραφείο του (ναι, είναι γνωστό ότι οι μεγαλογεωργοί στην Αραβία έχουν και γραφείο, ρεαλιστικά πάντα) και εκεί, από την θλίψη και την απελπισία τον παίρνει ο ύπνος.
Και βλέπει απίστευτο όνειρο. Την κόρη του στην δουλειά της, γραμματειακή υποστήριξη μεγάλου διευθυντή, πελώριας πολυεθνικής. να της συμβαίνει κάτι τραγικό....
Εδώ είναι που το σενάριο του κληπ απογειώνεται πραγματικά. Διότι την στιγμή που ο πατέρας βλέπει την κόρη του την εργαζόμενη όνειρο, την βλέπει και ο αρραβωνιαστικός της όνειρο!!! Απίστευτο; ναι, αλλά αληθινό.
Ο αρραβωνιάρης, λοιπόν, βλέπει στον ύπνο του την κυρία που ΘΑ κρατάει το παιδί του επειδή η μάνα του και γυναίκα του ΘΑ δουλεύει, να.... το κακοποιεί και να το παραμελεί. Σηκώνεται σούπερ τρομαγμένος και αποφασισμένος να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.
Πως θα λυθεί το πρόβλημα; Πως θα πειστεί η κόρη του Μπάρμπα-Μητσάααααχ να μην δουλέψει, να μην της βάζουν χέρι οι διευθυντές της, να μην παραμελεί το παιδί της, να μην το αφήνει στην Σριλανκέζα μπεήμπη σήτερ που του κοπανά το ποπουδάκι; Πως; δεν έχεις παρά να δεις:
ηθικό δίδαγμα: αν θέλεις κάτι πολύ και είσαι πατέρας γαιοκτήμονας, το σύμπαν συνομωτεί να το αποκτήσεις.
Wednesday, December 22, 2010
Wednesday, December 15, 2010
να αγιάσει το χέρι σου ματατζή μου....
Είμαι λοιπόν γύρω στην 1 και μισή, μέρα απεργίας και πορείας, στο Σύνταγμα. Περπατώ χαλαρά, δεν ακολουθώ την πορεία, απλά κατευθύνομαι προς το μέρος της. Περνάω μπροστά από την κλειδαμπαρωμένη Μεγάλη Βρεττανία και ενώ όλα μοιάζουν κανονικά και ήρεμα ξαφνικά αισθάνομαι ότι από πίσω μου, την ωρά που εγώ πηγαίνω σχετικά ανέμελος, κάτι συμβαίνει....
Στρέφω το κεφάλι, και βλέπω ότι μπροστά από το Grande Brettagne, είναι παραταγμένοι περίπου 15 Ματατζήδες, σαν να προστατεύουν την είσοδό του.... την ίδια στιγμή με προσπερνά, τρέχοντας σφαίρα, ένας άλλο περαστικός που είχε την ίδια πορεία με μένα και καταλαβαίνω ότι μάλλον πρέπει να τρέξω και εγώ. Πάνω στην ώρα... μία βροχή από πέτρες αρχίζει να πέφτει πάνω στους παραταγμένους ματατζήδες πίσω μου.
Βάζω την πιλάλα και... και πόσο χρόνο χρειάζεσαι για να πας από το Μεγάλη Βρετανία μπροστά στο Public τρέχοντας; 20 σεξ; 30; Ε μέσα σε αυτά τα ελάχιστα δευτερόλεπτα, έγινε της πουτάνας, εκεί ακριβώς που μέχρι πριν από λίγο όλα ήταν ήρεμα και ήσυχα.
Τι είχαν ανάψει 2-3 φωτιές, τι είχαν σκάσει 2-3 δακρυγόνα, τι σπάγανε με καδρόνια ένα τζιπ και ένα van που ήταν μπροστά στο King George (το τζιπ τελικά το κάψανε κιόλας), τι διάφοροι κουκουλάκηδες τρέχαν πάνω κάτω... Πανικός.
Πιο χαμηλά στο μεταξύ, εκεί που στεκόμουν εγώ, είχε φτάσει το πιο Mainstream τμήμα της πορείας. Δίπλα μου έβλεπα κυρίες που σου κάναν "προϊστάμενες σε εφορία" και κύριους που έμοιαζαν "τμηματάρχες σε υπουργείο", ας πούμε. Φυσικά, όλοι αυτοί με το που έσκασε ο πανικός, πήραν να ξεφύγουν και άρχισαν να κατεβαίνουν την Καραγιώργη Σερβίας, τρέχοντας, τρόμαξαν, άρχισαν να φωνάζουν, παρά τι γεγονός ότι άνθρωποι από το block τους τους φώναζαν "μην διαλύουμε την πορεία, ΜΗΝ ΔΙΑΛΥΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ, συνεχίζουμε κανονικά, το αφήνουμε αυτό πίσω και συνεχίζουμε..."
Στην πλατεία λοιπόν, μπροστά στο Public, φεύγει το πολύ γυναικόπαιδο, και μένουν μερικοί σκληροπυρηνικοί, κάποιοι ψύχραιμοι που συνεχίζουν να κινούνται προς Φιλελλήνων και διάφοροι περίεργοι... Στην Σταδίου, δε, από όπου έρχεται μεγάλο πλήθος κόσμου (αργότερα που είδα πόσο μεγάλο ήταν εντυπωσιάστηκα) εκείνοι που βλέπουν τον χαμό που γίνεται μπροστά στα ξενοδοχεία του Συντάγματος έχουν δώσει σύρμα και η πορεία έχει ακινητοποιηθεί - πολύ σοφό, με την λογική ότι σε μία πορεία που γίνονται επεισόδια περιμένεις να περάσει η μπόρα και μετά συνεχίζεις αυτό που έχεις να κάνεις (αυτό είναι καλό και για την ζωή γενικότερα, να ξέρεις, σαν νοοτροπία).
Επιστροφή στο Σύνταγμα, όπου είμαι εγώ. Διαπιστώνω ότι ο πανικός δεν γίνεται μόνο μπροστά στο King George's αλλά και στους από πίσω δρόμους, όπως και τους περιμετρικούς της πλατείας. Τρέχω στην Νίκης, βλέπω την φωτιά και τους παραταγμένους αστυνομικούς στο Υπουργείο Οικονομικών και μετά επιστρέφω μπροστά από το Everest. Εκεί στέκομαι και γίνομαι μάρτυρας του σπασίματος του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου που είναι στο ισόγειο του Υπουργείου Οικονομίας αλλά και μίας από τις πιο σουρεαλιστικές σκηνές που έχω δει ποτέ, εντός και εκτός σινεμά:
Ξαφνικά, οut of the blue, σκάνε από την Μητροπόλεως καμμία 30αριά παπάκια, που τα καβαλάνε από δύο μασκοφόροι αστυνομικοί, τα οποία ανεβαίνουν πάνω στην πλατεία Συντάγματος και αρχίζουν να κάνουν κύκλους γύρω από το σιντριβάνι, ενώ κορνάρουν σαν δαιμονισμένα με αυτό το εκνευριστικό "μπιιιιιι μπιιιιιιιι μπιιιιιιι" του παπακίου! Μερικά πιτσιφρίκια δε, αντίπαλοι των αστυνομικών, αφού συνέρχονται από το αρχικό σοκ της επέλασης του Νίνο με το Παπί του, αρχίζουν να τους πετάν πέτρες και ό,τι άλλο μπορούσαν να πετάξουν.
Και εκείνη τη στιγμή, την παθαίνω! Σκάει στην μούρη μου ένα ΑΠΕΡΑΝΤΟ, ΠΕΛΩΡΙΟ, ΠΑΝΙΣΧΥΡΟ κύμα δακρυγόνου. Μπουκώνω, φρικάρω, αρχίζω να βήχω, τρέχω κάπου προς την Ερμού, και εκεί με πιάνει και δεύτερο κύμα χημικού. Ε δε αντέχω άλλο πια.... αυτό δεν είναι κέντρο πόλης Ευρωπαϊκής, είναι τα Δακρυγόνεια 2010. Και παίζονται πάνω στο πρόσωπό μου! γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ.
Περνάνε μερικά λεπτά και σιγά σιγά αρχίζει και ξεδιαλύνει το πράγμα. Εγώ φυσικά είμαι γεμάτος δάκρυα... δάκρυα μηχανικά φυσικά, από το χημικό και το δακρυγόνο. Από αυτό κλαίνε τα μάτια μου.... Αλλά όμως τότε γίνεται το πήδημα στο επόμενο στάδιο κλάματος. Αισθάνομαι ότι κάποια στιγμή, λίγο σταδιακά, αλλά και πότε πότε βαθμιαία, το κλάμα σαν να μην είναι πια μηχανικό, αλλά... νιωσμένο. Δεν κλαίω δηλαδή επειδή τα μάτια αποβάλλουν το χημικό, αλλά επειδή η ψυχή αποβάλλει την ένταση.
Και αφού το επιτρέπουν οι συνθήκες και ο χώρος, ε δεν γαμιέται λέω, μισή ντροπή δική μου μισή του κόσμου, αφήνομαι και εγώ ελεύθερος (είναι και του Αγίου Ελευθερίου σήμερα) και αρχίζω ένα κλάμα γεμάτο θλίψη, βαθύ, ξεσπασματικό, απελπισμένο! Έκλαιγα, έκλαιγα, έκλαιγα, έκλαιγα και τελειωμό δεν είχα. Κάθε λύγμ, το ακολουθούσε ένα μεγαλύτερο λυγμ... και μετά ένα ακόμα πιο βαθύ κλαψ!
Γιατί έκλαιγα; ε, από που να αρχίσω...
έκλαιγα για την μυρωδιά γύρω μου και την εικόνα της πόλης
έκλαιγα για το ότι ενώ κάποιοι ήταν σε πορείες κάποιοι άλλοι, και μάλιστα πολλοί, είχαν αρπάξει την ευκαιρία και πήγανε για ψώνια στο IKEA (μου κακοφάνηκε αυτό ρε γμτ πολύ)
έκλαιγα από αγωνία για την ζωή μου
έκλαιγα για τους ανθρώπους της ζωής μου που χάθηκαν και δεν θα ξαναδώ
έκλαιγα για τους φίλους που άλλαξαν πολύ και δεν τους καταλαβαίνω πια, ούτε μου ταιριάζουν
έκλαιγα για τις χαμένες ευκαιρίες και της χώρας και της ζωής μου
έκλαιγα για τους κουκουλοφόρους και για τους ματατζήδες
έκλαιγα για τα σπασμένα μάρμαρα και την ακόμα πιο σπασμένη υπερηφάνια
έκλαιγια για την απελπισία και τον θυμό και την ένταση που βλέπω στς μάτια και στην συμπεριφορά ακόμα και των πιο "ισχυρών προσωπικοτήτων" φίλων μου...
έκλαιγα, έκλαιγα, έκλαιγα.
Σαν κινέζα που της καταστράφηκε η σοδιά ρύζι.
Σαν να είχα βαλθεί να εξοντώσω από την ζήλια της την Μάρθα Βούρτση.
έκλαιγα.
Και κάποια στιγμή, φαίνεται ότι ξέσπασα... άρχισα να συνέρχομαι, πήρα μία ανάσα ελεύθερη δακρύων, πήρα και μία δεύτερη, πήρα μία τρίτη. Σηκώθηκα και πήρα το δρόμο μου. Συνήλθα. Αλλά συνήλθα μπιγκ τάημ, άδειασα, άδειασα, άδειασα, άδειασα.
έτσι είναι μωρέ ο άνθρωπος στην ιστορία του. και την πιο μεγάλη καταστροφή κάπως καταφέρνει να την ξεσπάει... αρκεί να την ξεσπάει... για να μπορέσει να πάει παρακάτω! χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ
Άγνωστε ματατζή, εσύ που πέταξες τα δακρυγόνα που με ξεμπλόκαραν, θα προτιμούσα να μην χρειαζόταν να το κάνω... αλλά σε ευχαριστώ.
Στρέφω το κεφάλι, και βλέπω ότι μπροστά από το Grande Brettagne, είναι παραταγμένοι περίπου 15 Ματατζήδες, σαν να προστατεύουν την είσοδό του.... την ίδια στιγμή με προσπερνά, τρέχοντας σφαίρα, ένας άλλο περαστικός που είχε την ίδια πορεία με μένα και καταλαβαίνω ότι μάλλον πρέπει να τρέξω και εγώ. Πάνω στην ώρα... μία βροχή από πέτρες αρχίζει να πέφτει πάνω στους παραταγμένους ματατζήδες πίσω μου.
Βάζω την πιλάλα και... και πόσο χρόνο χρειάζεσαι για να πας από το Μεγάλη Βρετανία μπροστά στο Public τρέχοντας; 20 σεξ; 30; Ε μέσα σε αυτά τα ελάχιστα δευτερόλεπτα, έγινε της πουτάνας, εκεί ακριβώς που μέχρι πριν από λίγο όλα ήταν ήρεμα και ήσυχα.
Τι είχαν ανάψει 2-3 φωτιές, τι είχαν σκάσει 2-3 δακρυγόνα, τι σπάγανε με καδρόνια ένα τζιπ και ένα van που ήταν μπροστά στο King George (το τζιπ τελικά το κάψανε κιόλας), τι διάφοροι κουκουλάκηδες τρέχαν πάνω κάτω... Πανικός.
Πιο χαμηλά στο μεταξύ, εκεί που στεκόμουν εγώ, είχε φτάσει το πιο Mainstream τμήμα της πορείας. Δίπλα μου έβλεπα κυρίες που σου κάναν "προϊστάμενες σε εφορία" και κύριους που έμοιαζαν "τμηματάρχες σε υπουργείο", ας πούμε. Φυσικά, όλοι αυτοί με το που έσκασε ο πανικός, πήραν να ξεφύγουν και άρχισαν να κατεβαίνουν την Καραγιώργη Σερβίας, τρέχοντας, τρόμαξαν, άρχισαν να φωνάζουν, παρά τι γεγονός ότι άνθρωποι από το block τους τους φώναζαν "μην διαλύουμε την πορεία, ΜΗΝ ΔΙΑΛΥΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ, συνεχίζουμε κανονικά, το αφήνουμε αυτό πίσω και συνεχίζουμε..."
Στην πλατεία λοιπόν, μπροστά στο Public, φεύγει το πολύ γυναικόπαιδο, και μένουν μερικοί σκληροπυρηνικοί, κάποιοι ψύχραιμοι που συνεχίζουν να κινούνται προς Φιλελλήνων και διάφοροι περίεργοι... Στην Σταδίου, δε, από όπου έρχεται μεγάλο πλήθος κόσμου (αργότερα που είδα πόσο μεγάλο ήταν εντυπωσιάστηκα) εκείνοι που βλέπουν τον χαμό που γίνεται μπροστά στα ξενοδοχεία του Συντάγματος έχουν δώσει σύρμα και η πορεία έχει ακινητοποιηθεί - πολύ σοφό, με την λογική ότι σε μία πορεία που γίνονται επεισόδια περιμένεις να περάσει η μπόρα και μετά συνεχίζεις αυτό που έχεις να κάνεις (αυτό είναι καλό και για την ζωή γενικότερα, να ξέρεις, σαν νοοτροπία).
Επιστροφή στο Σύνταγμα, όπου είμαι εγώ. Διαπιστώνω ότι ο πανικός δεν γίνεται μόνο μπροστά στο King George's αλλά και στους από πίσω δρόμους, όπως και τους περιμετρικούς της πλατείας. Τρέχω στην Νίκης, βλέπω την φωτιά και τους παραταγμένους αστυνομικούς στο Υπουργείο Οικονομικών και μετά επιστρέφω μπροστά από το Everest. Εκεί στέκομαι και γίνομαι μάρτυρας του σπασίματος του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου που είναι στο ισόγειο του Υπουργείου Οικονομίας αλλά και μίας από τις πιο σουρεαλιστικές σκηνές που έχω δει ποτέ, εντός και εκτός σινεμά:
Ξαφνικά, οut of the blue, σκάνε από την Μητροπόλεως καμμία 30αριά παπάκια, που τα καβαλάνε από δύο μασκοφόροι αστυνομικοί, τα οποία ανεβαίνουν πάνω στην πλατεία Συντάγματος και αρχίζουν να κάνουν κύκλους γύρω από το σιντριβάνι, ενώ κορνάρουν σαν δαιμονισμένα με αυτό το εκνευριστικό "μπιιιιιι μπιιιιιιιι μπιιιιιιι" του παπακίου! Μερικά πιτσιφρίκια δε, αντίπαλοι των αστυνομικών, αφού συνέρχονται από το αρχικό σοκ της επέλασης του Νίνο με το Παπί του, αρχίζουν να τους πετάν πέτρες και ό,τι άλλο μπορούσαν να πετάξουν.
Και εκείνη τη στιγμή, την παθαίνω! Σκάει στην μούρη μου ένα ΑΠΕΡΑΝΤΟ, ΠΕΛΩΡΙΟ, ΠΑΝΙΣΧΥΡΟ κύμα δακρυγόνου. Μπουκώνω, φρικάρω, αρχίζω να βήχω, τρέχω κάπου προς την Ερμού, και εκεί με πιάνει και δεύτερο κύμα χημικού. Ε δε αντέχω άλλο πια.... αυτό δεν είναι κέντρο πόλης Ευρωπαϊκής, είναι τα Δακρυγόνεια 2010. Και παίζονται πάνω στο πρόσωπό μου! γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ.
Περνάνε μερικά λεπτά και σιγά σιγά αρχίζει και ξεδιαλύνει το πράγμα. Εγώ φυσικά είμαι γεμάτος δάκρυα... δάκρυα μηχανικά φυσικά, από το χημικό και το δακρυγόνο. Από αυτό κλαίνε τα μάτια μου.... Αλλά όμως τότε γίνεται το πήδημα στο επόμενο στάδιο κλάματος. Αισθάνομαι ότι κάποια στιγμή, λίγο σταδιακά, αλλά και πότε πότε βαθμιαία, το κλάμα σαν να μην είναι πια μηχανικό, αλλά... νιωσμένο. Δεν κλαίω δηλαδή επειδή τα μάτια αποβάλλουν το χημικό, αλλά επειδή η ψυχή αποβάλλει την ένταση.
Και αφού το επιτρέπουν οι συνθήκες και ο χώρος, ε δεν γαμιέται λέω, μισή ντροπή δική μου μισή του κόσμου, αφήνομαι και εγώ ελεύθερος (είναι και του Αγίου Ελευθερίου σήμερα) και αρχίζω ένα κλάμα γεμάτο θλίψη, βαθύ, ξεσπασματικό, απελπισμένο! Έκλαιγα, έκλαιγα, έκλαιγα, έκλαιγα και τελειωμό δεν είχα. Κάθε λύγμ, το ακολουθούσε ένα μεγαλύτερο λυγμ... και μετά ένα ακόμα πιο βαθύ κλαψ!
Γιατί έκλαιγα; ε, από που να αρχίσω...
έκλαιγα για την μυρωδιά γύρω μου και την εικόνα της πόλης
έκλαιγα για το ότι ενώ κάποιοι ήταν σε πορείες κάποιοι άλλοι, και μάλιστα πολλοί, είχαν αρπάξει την ευκαιρία και πήγανε για ψώνια στο IKEA (μου κακοφάνηκε αυτό ρε γμτ πολύ)
έκλαιγα από αγωνία για την ζωή μου
έκλαιγα για τους ανθρώπους της ζωής μου που χάθηκαν και δεν θα ξαναδώ
έκλαιγα για τους φίλους που άλλαξαν πολύ και δεν τους καταλαβαίνω πια, ούτε μου ταιριάζουν
έκλαιγα για τις χαμένες ευκαιρίες και της χώρας και της ζωής μου
έκλαιγα για τους κουκουλοφόρους και για τους ματατζήδες
έκλαιγα για τα σπασμένα μάρμαρα και την ακόμα πιο σπασμένη υπερηφάνια
έκλαιγια για την απελπισία και τον θυμό και την ένταση που βλέπω στς μάτια και στην συμπεριφορά ακόμα και των πιο "ισχυρών προσωπικοτήτων" φίλων μου...
έκλαιγα, έκλαιγα, έκλαιγα.
Σαν κινέζα που της καταστράφηκε η σοδιά ρύζι.
Σαν να είχα βαλθεί να εξοντώσω από την ζήλια της την Μάρθα Βούρτση.
έκλαιγα.
Και κάποια στιγμή, φαίνεται ότι ξέσπασα... άρχισα να συνέρχομαι, πήρα μία ανάσα ελεύθερη δακρύων, πήρα και μία δεύτερη, πήρα μία τρίτη. Σηκώθηκα και πήρα το δρόμο μου. Συνήλθα. Αλλά συνήλθα μπιγκ τάημ, άδειασα, άδειασα, άδειασα, άδειασα.
έτσι είναι μωρέ ο άνθρωπος στην ιστορία του. και την πιο μεγάλη καταστροφή κάπως καταφέρνει να την ξεσπάει... αρκεί να την ξεσπάει... για να μπορέσει να πάει παρακάτω! χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ
Άγνωστε ματατζή, εσύ που πέταξες τα δακρυγόνα που με ξεμπλόκαραν, θα προτιμούσα να μην χρειαζόταν να το κάνω... αλλά σε ευχαριστώ.
Sunday, December 12, 2010
Michael?
Αύριο κυκλοφορεί το νέο αλμπούμ του Michael Jackson.
Και το θέμα είναι.... χάου μό οξύμωρος κεν γιου γκό σε μία φράση;
Μέτρα οξύμωρα:
Νέο δεν το λες, όλα τα τραγούδια είναι ηχογραφημένα από τον Μαηκλαρίτη τα τελευταία χρόνια, ή και πιο παλιά, μερικά ακυκλοφόρητα, μερικά δυσεύρετα, άλλα λικαρισμένα.
Αύριο δε λες ότι βγαίνει, με την έννοια ότι δεν ξέρω αν το έχεις πάρει χαμπάρι αλλά στα ελληνικά δισκοπωλεία τα cd έρχονται πια καμία βδομάδα μετά που κυκλοφορούν στο εξωτερικά. Τόσο πια πισωγύρισμα; Να περιμένω να αρχίσει να προβάλλεται και το Moυσικόραμα συντομα; γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ.
Και τέλος, του Michael Jackson επίσης ίσως και να μην το λες, με την έννοια ότι αν ζούσε μάλλον το όλο πράγμα θα το έκανε αλλιώς. Ήταν περιβόητος ο Michael για την τελειομανία του που γινόταν παραλυτική ώρες ώρες.
Ας είναι όμως, ας μην κάνουμε μελαγχολία, γιορτάδες μέρες. Το αγαπημένο σου πρόβατο, sexy viewer, άκουσε στα μυστικά υπόγεια εργαστήριά του το album, που τιτλοφορείται Michael, και σου παρουσιάζει μία, τραγούδι το τραγούδι, κριτική του. Και αν με ρωτάς που το βρήκα το άλμπουμ, ε εντάξει δεν μπορώ να στα πω όλα, ας πούμε απλά ότι ξέρω κάποιον που ξέρει κάποιον που είναι συγγενής κάποιου που είναι παντρεμένος με μία γειτόνισσα της γιαγιάς μου της Κυρα-Νταουνλόντενας.
Φύγαμε λοιπόν; Ναι, φύγαμε! Α πριν αρχίσουμε να σε ενημερώσω για κάποια πολύ σημαντικά διαδικαστικά. Επειδή βαρέθηκα πια στις κριτικές δίσκων η μέτρηση να γίνεται με αστεράκια, με βινυλιάκια, με θαυμαστικάκια και με οτιδήποτε άλλο, εγώ την δική μου την μέτρηση θα την κάνω με πεάκια. Όσο πιο πολλά πεάκια έχει ένα τραγούδι, τόσο καλλίτερο είναι (duh).
Ξεκινάμε λοιπόν, το Michael του Michael Jackson track by track.
Hold my hand:
Το πρώτο σίγκολ του cd, γνωστό και ως "η χαρά του προσκόπου". Στίχοι τύπου, "μην το συζητάς, αν είμαστε παρέα θα νικήσομε". Σμούθ ντουετάκι με τον Akon, ντάξει, αβανταδόρικο είναι σχετικά, αλλά κάπως... λίγο. Νομίζω πως ήθελε κάτι παραπάνω, αρονό, ειδικά για πρώτο single. 5 πεάκια out of 10.
Hollywood Tonight:
Έλα, σαν να ζεσταίνει λίγο το πράγμα, το τραγούδι αρχίζει με μερικά χαρακτηριστικά, μιλητά, χορταστικά "τάκατσίπου τάκατσίπα τάκαπούτσα τάκαπου" από τον Michael, ο ρυθμός είναι ωραίος, χορεύεται μία χαρά... αλλά ήθελε κάτι, λίγο ακόμα, να ανεβούμε λίγο ψηλότερα. Εξάλλου, στο παρελθόν χουή μπην δέρ, χουη χαβ ντάν δάτ εν γουή μποτ δη τήσερτ... οπότε... Πεάκια: 6 out of 10
Keep your head up:
Το "μην εγκαταλείπεις τα όνειρα σου" υμνάκι του άλμπουμ. Όπου το alter ego του Michael, μία ευγενική εργατική σερβιτόρα, ονειρεύεται να γίνει ανύπαντρη μάνα που παίρνει κρακ και παραμελεί, ενίοτε κακοποιεί κιόλας, τα παιδιά της. Δυστυχώς η μάνα της, η οικογένεια, οι φίλοι και γενικά όλοι οι άνθρωποι - υποστηρικτικό δίκτυο γύρω της δεν την αφήνουν να πραγματοποιήσει το όνειρό της. Μελό μελωδία, η φωνή του Michael τρυφερούλα και κλασικά τελειώνει με χορωδία μαύρων. βαθμολογία: 6 πεάκια out of 10
The way you love me:
μονοτονούλη χαρουμενάκι αισιοδοξάκι, όπου ερασταί κάνουνε βόλτα στα ανθισμένα λειβάδια και λένε ο ένας στον άλλο τι ωραία που είναι που τα έχουν. Σμουθ μελωδία, με πολλά ουουουουουουουουουουουοουουουουου από τον Michael. Κοντολογίς "με τα φωνητικά των λύκων επανέρχονται". Not bad. Βαθμολογία 6 πεάκια out of 10.
Monster:
εκτός από την πατροπαράδοτη καψούρα, δύο είναι τα βασικά θέματα του album. Το ένα "follow your dreams" το άλλο "Παπαράτση παπαράτση, μην κυνηγάς τον Μιχαλάτση". Αυτό το τραγούδι είναι κατά της μάστιγας του παπαράτση και έχει μέσα ουρλιαχτά, πυροβολισμούς, καρπαζές, κλωτσές, σπασίματα, παναϊα μου τέτοιο εφέ σε τραγούδι δεν έχω ακούσει ποτέ. Κάποια στιγμή ραπάρει και ο "ρε φίλε έχεις μισό ευρώ;" (50 cent) ενώ ο Michael κάνει πολλά ωραία "ΧΑ!". Βαθμολογία 6 πεάκια out of 10.
Best of Joy:
Και ακόμα ένα μπαλαντάκι, όπου το Μαηκουλίνι κάνει φοβερή αυτοδιαφήμιση σε γκομενάκι. Τι "εγώ σε έσωσα όταν δεν είχες να φας", τι "σε στήριξα", τι "χωρίς εμένα θα καταστραφείς". Σόρη Μάηκολ αλλά αυτό δεν είναι ο σωστός τρόπος να ρίξεις ένα γκομενάκι, ρώτα και μένα που κάτι ξέρω. Όπου, ενώ οι στίχοι έχουν αυτό το δυσοίωνο το "χωρίς εμένα θα πεθάνεις" η μουσική είναι σκέτο σιρόπι για ραβανί. Περίεργο mix, μου έκανε λίγο παρανοϊκό... Μηπως επειδή είναι από τα τελευταία τραγούδια που ηχογράφησε ο MJ το 2009 παρακαλώ, λίγο πριν μας αφήσει για την από κει πλευρά; χμφ χμφ χμφ χμφ. Βαθμολογία: 5 πεάκια out of 10.
Breaking News:
Το τραγούδι που πάγωσε το αίμα της παγκόσμιας κοινότητας (λέμε τώρα) όταν κυκλοφόρησε ως σνεικ πρηβγιού του άλμπουμ - όλοι είπανε τι μαλακία είναι και πόσο μαύρο χάλι. Εγώ να σου πω την αλήθεια δεν το βρίσκω κακό, μία χαρά μου ακούγεται, και καλή παραγωγή έχει, και ωραία μελωδία και επιτέλους αυτά τα Media πότε θα σεβαστούν λίγο την ιδιωτικότητα ενός ανθρώπου; αμάν βρε αδελφέ, μερικά εκατομμύρια μεγκαχήτ κάναμε πριν κλείσουμε τα 20, δεν θα μας πηδήξετε κιόλας, ασταδγιάλα. βαθμολογία 7 πεάκια out of 10.
I can't make it another day:
Μάηκωωωωωωωωωωλ! Λένηηηηηηηηηηηηηηηηηηηη! Η συνεργασία του Michael με τον Lenny Kravitz τα σπάει! Μακάρι όλα τα τραγούδια του album να είχαν το ίδιο ειδικό βάρος, είναι υπέροχο με F κεφαλαίο. ειδικά η μελωδία στο κουπλέ είναι τέλεια τέλεια τέλεια τέλεια... το ρεφρέν μαλακίζεται κατά τι, λίγο, μη φανταστείς, αλλά no problem. Καλό, επιτέλους καλό. Βαθμολογία 9 πεάκια out of 10. (και να φανταστείς, λένε ότι το "μη τελειοποιημένο" από τον Lenny version, αυτό που είχαν ηχογραφήσει το 99, είναι καλλίτερο).
Behind the Mask:
Ωραίο μπλιμπλίκη, πάρα πολύ ωραίο! Ακούγεται πολύ "τωρινό" αλλά και πολύ disco ταυτόχρονα. Η φωνή του MJ στα καλλίτερά της, η παραγωγή πλούσια αλλά ισορροπημένη, δεν πνίγει το όλο πράγμα και το ρεφρέν σου κάνει λίγο Daft Punk και λίγο αυτόν τον άλλο παραγωγό τον πως τον λένε...ερμ ερμ ερμ... Mark Ronson νομίζω; Λάτρεψα, το ομολογώ... και θέλω να μάθω τώρα ποιος κάνει αυτά τα υπέροχα φωνητικά που κλείνουν το τραγούδι!!! Γιου γκο μπάκην βόκαληστ, γιου γκο ηντήντ. βαθμολογία: 10 πεάκια out of 10. (το τραγούδι είναι δουλεμένο από τον Michael από την εποχή του Thriller, και είναι διασκευή, το πρωτότυπο είναι των Yellow magic Orchestra του Sakamoto, αγαπώ, ο οποίος και το είχε γράψει).
Much too soon:
καλό!! Μπαλάντα που μιλά για χωρισμό, παλιακή αλλά με έναν ωραίο τρόπο, λιτή με ωραία βιολιά και φυσαρμόνικα, χωρίς μπλιμπλίκια και εφέ. Κατά ένα ανεξήγητο τρόπο σου προκαλεί μία γλυκειά αλλά και στεναχωρητική νοσταλγία για την εποχή που ο Michael ήταν χαρούμενο μέγκα πετυχημένο πιτσιφρίκι με χαμόγελο προβολέα και λαμπρό μέλλον, πριν ακόμα αρχίσει τις πλαστικές. Και αυτό το τραγούδι είναι από την εποχή του Τhriller. Βαθμολογία 8 πεάκια out of 10.
με αυτά και με αυτά, φτάσαμε στο τέλος, δεν μένει παρά να δούμε το συνολικό σκορ του album σε πεάκια, με την απλή μέθοδο της προσθέσεως των πεακίων κάθε τραγουδιού και την διαίρεση του συνόλου δια του 10. κομπγιούτ κομπγιούτ εντατίκ... και the verdict is.... 7!
όχι κακό, όχι κακό.... και συγγνώμη αλλά θα το πω γιατί το σκέφτομαι! εδώ πεθαμένος και έβγαλε 7άρι cd, εμείς δεν θα καταφέρουμε να επιβιώσουμε που είμαστε και ζωντανοί; :-)
Και το θέμα είναι.... χάου μό οξύμωρος κεν γιου γκό σε μία φράση; Μέτρα οξύμωρα:
Νέο δεν το λες, όλα τα τραγούδια είναι ηχογραφημένα από τον Μαηκλαρίτη τα τελευταία χρόνια, ή και πιο παλιά, μερικά ακυκλοφόρητα, μερικά δυσεύρετα, άλλα λικαρισμένα.
Αύριο δε λες ότι βγαίνει, με την έννοια ότι δεν ξέρω αν το έχεις πάρει χαμπάρι αλλά στα ελληνικά δισκοπωλεία τα cd έρχονται πια καμία βδομάδα μετά που κυκλοφορούν στο εξωτερικά. Τόσο πια πισωγύρισμα; Να περιμένω να αρχίσει να προβάλλεται και το Moυσικόραμα συντομα; γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ.
Και τέλος, του Michael Jackson επίσης ίσως και να μην το λες, με την έννοια ότι αν ζούσε μάλλον το όλο πράγμα θα το έκανε αλλιώς. Ήταν περιβόητος ο Michael για την τελειομανία του που γινόταν παραλυτική ώρες ώρες.
Ας είναι όμως, ας μην κάνουμε μελαγχολία, γιορτάδες μέρες. Το αγαπημένο σου πρόβατο, sexy viewer, άκουσε στα μυστικά υπόγεια εργαστήριά του το album, που τιτλοφορείται Michael, και σου παρουσιάζει μία, τραγούδι το τραγούδι, κριτική του. Και αν με ρωτάς που το βρήκα το άλμπουμ, ε εντάξει δεν μπορώ να στα πω όλα, ας πούμε απλά ότι ξέρω κάποιον που ξέρει κάποιον που είναι συγγενής κάποιου που είναι παντρεμένος με μία γειτόνισσα της γιαγιάς μου της Κυρα-Νταουνλόντενας.
Φύγαμε λοιπόν; Ναι, φύγαμε! Α πριν αρχίσουμε να σε ενημερώσω για κάποια πολύ σημαντικά διαδικαστικά. Επειδή βαρέθηκα πια στις κριτικές δίσκων η μέτρηση να γίνεται με αστεράκια, με βινυλιάκια, με θαυμαστικάκια και με οτιδήποτε άλλο, εγώ την δική μου την μέτρηση θα την κάνω με πεάκια. Όσο πιο πολλά πεάκια έχει ένα τραγούδι, τόσο καλλίτερο είναι (duh).
Ξεκινάμε λοιπόν, το Michael του Michael Jackson track by track.
Hold my hand:Το πρώτο σίγκολ του cd, γνωστό και ως "η χαρά του προσκόπου". Στίχοι τύπου, "μην το συζητάς, αν είμαστε παρέα θα νικήσομε". Σμούθ ντουετάκι με τον Akon, ντάξει, αβανταδόρικο είναι σχετικά, αλλά κάπως... λίγο. Νομίζω πως ήθελε κάτι παραπάνω, αρονό, ειδικά για πρώτο single. 5 πεάκια out of 10.
Hollywood Tonight:
Έλα, σαν να ζεσταίνει λίγο το πράγμα, το τραγούδι αρχίζει με μερικά χαρακτηριστικά, μιλητά, χορταστικά "τάκατσίπου τάκατσίπα τάκαπούτσα τάκαπου" από τον Michael, ο ρυθμός είναι ωραίος, χορεύεται μία χαρά... αλλά ήθελε κάτι, λίγο ακόμα, να ανεβούμε λίγο ψηλότερα. Εξάλλου, στο παρελθόν χουή μπην δέρ, χουη χαβ ντάν δάτ εν γουή μποτ δη τήσερτ... οπότε... Πεάκια: 6 out of 10
Keep your head up:
Το "μην εγκαταλείπεις τα όνειρα σου" υμνάκι του άλμπουμ. Όπου το alter ego του Michael, μία ευγενική εργατική σερβιτόρα, ονειρεύεται να γίνει ανύπαντρη μάνα που παίρνει κρακ και παραμελεί, ενίοτε κακοποιεί κιόλας, τα παιδιά της. Δυστυχώς η μάνα της, η οικογένεια, οι φίλοι και γενικά όλοι οι άνθρωποι - υποστηρικτικό δίκτυο γύρω της δεν την αφήνουν να πραγματοποιήσει το όνειρό της. Μελό μελωδία, η φωνή του Michael τρυφερούλα και κλασικά τελειώνει με χορωδία μαύρων. βαθμολογία: 6 πεάκια out of 10
The way you love me:μονοτονούλη χαρουμενάκι αισιοδοξάκι, όπου ερασταί κάνουνε βόλτα στα ανθισμένα λειβάδια και λένε ο ένας στον άλλο τι ωραία που είναι που τα έχουν. Σμουθ μελωδία, με πολλά ουουουουουουουουουουουοουουουουου από τον Michael. Κοντολογίς "με τα φωνητικά των λύκων επανέρχονται". Not bad. Βαθμολογία 6 πεάκια out of 10.
Monster:
εκτός από την πατροπαράδοτη καψούρα, δύο είναι τα βασικά θέματα του album. Το ένα "follow your dreams" το άλλο "Παπαράτση παπαράτση, μην κυνηγάς τον Μιχαλάτση". Αυτό το τραγούδι είναι κατά της μάστιγας του παπαράτση και έχει μέσα ουρλιαχτά, πυροβολισμούς, καρπαζές, κλωτσές, σπασίματα, παναϊα μου τέτοιο εφέ σε τραγούδι δεν έχω ακούσει ποτέ. Κάποια στιγμή ραπάρει και ο "ρε φίλε έχεις μισό ευρώ;" (50 cent) ενώ ο Michael κάνει πολλά ωραία "ΧΑ!". Βαθμολογία 6 πεάκια out of 10.
Best of Joy: Και ακόμα ένα μπαλαντάκι, όπου το Μαηκουλίνι κάνει φοβερή αυτοδιαφήμιση σε γκομενάκι. Τι "εγώ σε έσωσα όταν δεν είχες να φας", τι "σε στήριξα", τι "χωρίς εμένα θα καταστραφείς". Σόρη Μάηκολ αλλά αυτό δεν είναι ο σωστός τρόπος να ρίξεις ένα γκομενάκι, ρώτα και μένα που κάτι ξέρω. Όπου, ενώ οι στίχοι έχουν αυτό το δυσοίωνο το "χωρίς εμένα θα πεθάνεις" η μουσική είναι σκέτο σιρόπι για ραβανί. Περίεργο mix, μου έκανε λίγο παρανοϊκό... Μηπως επειδή είναι από τα τελευταία τραγούδια που ηχογράφησε ο MJ το 2009 παρακαλώ, λίγο πριν μας αφήσει για την από κει πλευρά; χμφ χμφ χμφ χμφ. Βαθμολογία: 5 πεάκια out of 10.
Breaking News:
Το τραγούδι που πάγωσε το αίμα της παγκόσμιας κοινότητας (λέμε τώρα) όταν κυκλοφόρησε ως σνεικ πρηβγιού του άλμπουμ - όλοι είπανε τι μαλακία είναι και πόσο μαύρο χάλι. Εγώ να σου πω την αλήθεια δεν το βρίσκω κακό, μία χαρά μου ακούγεται, και καλή παραγωγή έχει, και ωραία μελωδία και επιτέλους αυτά τα Media πότε θα σεβαστούν λίγο την ιδιωτικότητα ενός ανθρώπου; αμάν βρε αδελφέ, μερικά εκατομμύρια μεγκαχήτ κάναμε πριν κλείσουμε τα 20, δεν θα μας πηδήξετε κιόλας, ασταδγιάλα. βαθμολογία 7 πεάκια out of 10.
I can't make it another day: Μάηκωωωωωωωωωωλ! Λένηηηηηηηηηηηηηηηηηηηη! Η συνεργασία του Michael με τον Lenny Kravitz τα σπάει! Μακάρι όλα τα τραγούδια του album να είχαν το ίδιο ειδικό βάρος, είναι υπέροχο με F κεφαλαίο. ειδικά η μελωδία στο κουπλέ είναι τέλεια τέλεια τέλεια τέλεια... το ρεφρέν μαλακίζεται κατά τι, λίγο, μη φανταστείς, αλλά no problem. Καλό, επιτέλους καλό. Βαθμολογία 9 πεάκια out of 10. (και να φανταστείς, λένε ότι το "μη τελειοποιημένο" από τον Lenny version, αυτό που είχαν ηχογραφήσει το 99, είναι καλλίτερο).
Behind the Mask:
Ωραίο μπλιμπλίκη, πάρα πολύ ωραίο! Ακούγεται πολύ "τωρινό" αλλά και πολύ disco ταυτόχρονα. Η φωνή του MJ στα καλλίτερά της, η παραγωγή πλούσια αλλά ισορροπημένη, δεν πνίγει το όλο πράγμα και το ρεφρέν σου κάνει λίγο Daft Punk και λίγο αυτόν τον άλλο παραγωγό τον πως τον λένε...ερμ ερμ ερμ... Mark Ronson νομίζω; Λάτρεψα, το ομολογώ... και θέλω να μάθω τώρα ποιος κάνει αυτά τα υπέροχα φωνητικά που κλείνουν το τραγούδι!!! Γιου γκο μπάκην βόκαληστ, γιου γκο ηντήντ. βαθμολογία: 10 πεάκια out of 10. (το τραγούδι είναι δουλεμένο από τον Michael από την εποχή του Thriller, και είναι διασκευή, το πρωτότυπο είναι των Yellow magic Orchestra του Sakamoto, αγαπώ, ο οποίος και το είχε γράψει).
Much too soon:
καλό!! Μπαλάντα που μιλά για χωρισμό, παλιακή αλλά με έναν ωραίο τρόπο, λιτή με ωραία βιολιά και φυσαρμόνικα, χωρίς μπλιμπλίκια και εφέ. Κατά ένα ανεξήγητο τρόπο σου προκαλεί μία γλυκειά αλλά και στεναχωρητική νοσταλγία για την εποχή που ο Michael ήταν χαρούμενο μέγκα πετυχημένο πιτσιφρίκι με χαμόγελο προβολέα και λαμπρό μέλλον, πριν ακόμα αρχίσει τις πλαστικές. Και αυτό το τραγούδι είναι από την εποχή του Τhriller. Βαθμολογία 8 πεάκια out of 10.
με αυτά και με αυτά, φτάσαμε στο τέλος, δεν μένει παρά να δούμε το συνολικό σκορ του album σε πεάκια, με την απλή μέθοδο της προσθέσεως των πεακίων κάθε τραγουδιού και την διαίρεση του συνόλου δια του 10. κομπγιούτ κομπγιούτ εντατίκ... και the verdict is.... 7!
όχι κακό, όχι κακό.... και συγγνώμη αλλά θα το πω γιατί το σκέφτομαι! εδώ πεθαμένος και έβγαλε 7άρι cd, εμείς δεν θα καταφέρουμε να επιβιώσουμε που είμαστε και ζωντανοί; :-)
Wednesday, December 08, 2010
Ποπο κόσμος στο σπίτι απόψε!
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης κάθεται ώμο ώμο με τον αγαπημένο μου Αναστάσιο Αλβανίας...
Ο Steven Runciman και ο Ostrogorsky κοιτάζονται αυστηρά, μεγάλο βυζαντινολόγοι και οι δύο μεν, αλλά με τελείως διαφορετικές θεωρήσεις της ιστορία δε, δεν είναι καλό να τους έχεις δίπλα δίπλα...
Ο Obama είναι πλάτη πλάτη με ολάκερη την δεκαετία του 80 στην Ελλάδα...
και ο ταξιδιάρης Καπισίνσκι κοιτάζει από χαμηλά τον Grayling που είναι από πάνω του....
Ο Simon Blackburn, μεγάλος άθεος φιλόσοφος, ατενίζει με εγγλέζικο φλέγμα τον Πατέρα Φιλόθεο Φάρο, λίγες θέσεις στα αριστερά του...
όλα αυτά, στην κατηγορία Ιστορία - Non Fiction!
Εκεί όμως που γίνεται πραγματικός πανζουρλισμός, είναι στην Λογοτεχνία...
Βάζω τον αγαπημένο μου Θεόδωρο Γρηγοριάδη ακριβώς δίπλα στην Ρόουλινγκ (του Χάρυ Πόττερ, ντε) να του δώσει γούρι να πουλήσει πολλά μπέστ σέλλερ, η οποία από την άλλη πλευρά, σκουντά πλευρό με τον Δημήτρη Χατζή και "το τέλος της μικρής μας πόλης" (ίσως το καλλίτερο ελληνικό βιβλίο του 20ου). Περίεργο τρίο, όχι;
Αμ το άλλο, που έχω βάλει την Μανίνα Ζουμπουλάκη, δυναμική και χαλάρη, δίπλα στο Phillip Roth μεγάλο σωβινίσταρο φαλλοκράτη, μαλάκα θα της την πέσει και θα του φέρει κανένα βιβλίο στο κεφάλι!!!
Στους Ρώσους, τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Ο Τσέχωφ και ο Ντοστογιέφκυ, και μεταφρασμένοι αλλά και στο πρωτότυπο είναι δίπλα δίπλα, ενώ από πάνω τους "δίνει ευλογία" ο Τολστόι.
Οι πολυαγαπημένες μου Μάργκαρετ Άτγουντ και Ούρσουλα Λε Γκεν εξυπακούεται ότι μπαίνουν μαζί - βορειοαμερικάνες και οι δύο, τρυφερά φεμινίστριες και οι δύο, ελεύθερες γυναίκες με μεγάλη φαντασία και οι δύο... έχουν πολλά να πουν!
Ο Τόλκιν και ο Γιάλομ, όμως, δεν ξέρω πως θα τα πάνε... είναι καλό που τους έβαλα παρέα; η άγρια φαντασία του ενός θα παντρευτεί όμορφα με τον άγριο ρεαλισμό και τα τραύματα της ανθρώπινης ψυχής του άλλου; Το ένστικτό μου μου λέει πως θα τα βρούνε μία χαρά...
Εκεί που σίγουρα θα υπάρξει πρόβλημα είναι στην συνύπαρξη του Ταχτσή με τον Στήβεν Κίνγκ. Μα τι έπαθα και τους τον ένα πίσω από τον κώλο τ' αλλουνού; ελπίζω να μην αρχίσει τα προβοκατόρικα ο Ταχτσής γιατί θα του βγάλει κανένα τέρας ο Στήβεν και θα έχουμε δράματα... χμφ χμφ χμφ...
Η Ζυράννα δίπλα στον Καζαντζάκη μία χαρά κάθεται νομίζω. Είναι και οι δύο δημιουργοί κόσμων, τεχνίτες του λόγου, φιλόδοξοι γραφιάδες, αφοσιωμένοι μέχρι το μεδούλι στην τέχνη τους.... μμμμμ μία χαρά!
Α, να και ο Raymond Carver - είναι αραχτός δίπλα στην Alice Munro, φυσικά. Μα είναι δυνατόν να χωρίσεις τους δύο μεγαλύτερους διηγηματογράφους των τελευταίων 100 χρόνων;
[για όσους δεν το έπιασαν, χεχεχε, βολεύω τα βιβλία στα ράφια στις βιβλιοθήκες :-)]
Ο Steven Runciman και ο Ostrogorsky κοιτάζονται αυστηρά, μεγάλο βυζαντινολόγοι και οι δύο μεν, αλλά με τελείως διαφορετικές θεωρήσεις της ιστορία δε, δεν είναι καλό να τους έχεις δίπλα δίπλα...
Ο Obama είναι πλάτη πλάτη με ολάκερη την δεκαετία του 80 στην Ελλάδα...
και ο ταξιδιάρης Καπισίνσκι κοιτάζει από χαμηλά τον Grayling που είναι από πάνω του....
Ο Simon Blackburn, μεγάλος άθεος φιλόσοφος, ατενίζει με εγγλέζικο φλέγμα τον Πατέρα Φιλόθεο Φάρο, λίγες θέσεις στα αριστερά του...
όλα αυτά, στην κατηγορία Ιστορία - Non Fiction!
Εκεί όμως που γίνεται πραγματικός πανζουρλισμός, είναι στην Λογοτεχνία...
Βάζω τον αγαπημένο μου Θεόδωρο Γρηγοριάδη ακριβώς δίπλα στην Ρόουλινγκ (του Χάρυ Πόττερ, ντε) να του δώσει γούρι να πουλήσει πολλά μπέστ σέλλερ, η οποία από την άλλη πλευρά, σκουντά πλευρό με τον Δημήτρη Χατζή και "το τέλος της μικρής μας πόλης" (ίσως το καλλίτερο ελληνικό βιβλίο του 20ου). Περίεργο τρίο, όχι;
Αμ το άλλο, που έχω βάλει την Μανίνα Ζουμπουλάκη, δυναμική και χαλάρη, δίπλα στο Phillip Roth μεγάλο σωβινίσταρο φαλλοκράτη, μαλάκα θα της την πέσει και θα του φέρει κανένα βιβλίο στο κεφάλι!!!
Στους Ρώσους, τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Ο Τσέχωφ και ο Ντοστογιέφκυ, και μεταφρασμένοι αλλά και στο πρωτότυπο είναι δίπλα δίπλα, ενώ από πάνω τους "δίνει ευλογία" ο Τολστόι.
Οι πολυαγαπημένες μου Μάργκαρετ Άτγουντ και Ούρσουλα Λε Γκεν εξυπακούεται ότι μπαίνουν μαζί - βορειοαμερικάνες και οι δύο, τρυφερά φεμινίστριες και οι δύο, ελεύθερες γυναίκες με μεγάλη φαντασία και οι δύο... έχουν πολλά να πουν!
Ο Τόλκιν και ο Γιάλομ, όμως, δεν ξέρω πως θα τα πάνε... είναι καλό που τους έβαλα παρέα; η άγρια φαντασία του ενός θα παντρευτεί όμορφα με τον άγριο ρεαλισμό και τα τραύματα της ανθρώπινης ψυχής του άλλου; Το ένστικτό μου μου λέει πως θα τα βρούνε μία χαρά...
Εκεί που σίγουρα θα υπάρξει πρόβλημα είναι στην συνύπαρξη του Ταχτσή με τον Στήβεν Κίνγκ. Μα τι έπαθα και τους τον ένα πίσω από τον κώλο τ' αλλουνού; ελπίζω να μην αρχίσει τα προβοκατόρικα ο Ταχτσής γιατί θα του βγάλει κανένα τέρας ο Στήβεν και θα έχουμε δράματα... χμφ χμφ χμφ...
Η Ζυράννα δίπλα στον Καζαντζάκη μία χαρά κάθεται νομίζω. Είναι και οι δύο δημιουργοί κόσμων, τεχνίτες του λόγου, φιλόδοξοι γραφιάδες, αφοσιωμένοι μέχρι το μεδούλι στην τέχνη τους.... μμμμμ μία χαρά!
Α, να και ο Raymond Carver - είναι αραχτός δίπλα στην Alice Munro, φυσικά. Μα είναι δυνατόν να χωρίσεις τους δύο μεγαλύτερους διηγηματογράφους των τελευταίων 100 χρόνων;
[για όσους δεν το έπιασαν, χεχεχε, βολεύω τα βιβλία στα ράφια στις βιβλιοθήκες :-)]
έλα σιγά σιγά να ξεκινήσουμε να ανταλλάσουμε δώρα, μπρος μπρος! :-)
οκ από τη μία έρχονται Χριστούγεννα.
από την άλλη χμφ χμφ χμφ χμφ....
πολύ ευχαριστήθηκα με τις ευχές για τα γενέθλιά μου, και χάρηκα. Τελικά, σε αυτό τον κόσμο δεν είμαστε μόνοι (ντράμα κουήν, σιγά πια). Και όσο και αν η επαφή μέσω του blog και των σχολίων στερείται της ανθρωπίλας που έχει η συνάντηση και η συνεύρεση.... ε εμείς τα παιδιά της τεχνολογίας ξέρουμε ακόμα και αυτό το "μέσω οθονών" να το εκτιμάμε και να το αποθησαυρίζουμε (χόλντ γιος χόρσης μπαμπηνιότη, έμαθες και το αποθησαύρισμα).
σο, ευχαριστώ όσους με θυμήθηκαν (εννοείς ότι είχες βγάλεις το πιστόλι και απαιτούσες να σου ευχηθούν) για τις ευχές τους... που ειδικά αυτήν την χρονιά είχαν μία βαρύνουσα σημασία αφού το γενέθλιο ποστ ήταν.... πως να το πω, ερμ ερμ ερμ... αρκετά αποκαλυπτικό και ειλικρινές και γι' αυτό αποτελούσε ένα breakthrough που κάπως ανησυχούσα πως θα το πάρει κανείς. Αν το καλοσκεφτείς, τα 37 νούμερα του ποστ είναι μία αρκετά ολοκληρωμένη συμπυκνωμένη αυτοβιογραφία μου (δεν ξέρει που πάνε τα 4, η αυτοβιογραφία με 37 νούμερα τον μάρανε).
ενηγουέη, όσο και αν μου αρέσει, δε νιώθω άνετα να μιλώ σε πρώτο πρόσωπο (πόσο σχιζοφρένεια, πια;). Οπότε κλείνω εδώ τα πολλά μπλα μπλα και έρχομαι στο θέμα μου ( πάλι καλά που το κατάλαβες, έχουμε και δουλειές):
Βιβλία - δώρα!
ως ένα μικρό ευχαριστώ για τις ευχές και την αγάπη του κόσμου, που αγκάλιασε αυτήν την στροφή στην καριέρα μου, λογικό βέβαια γιατί το κλίμα στα παρασκήνια είναι πολύ καλό και αυτό βγαίνει στον κόσμο, δεν έχουμε μαλώσει ούτε μία φορά με τον εαυτό μου για το ποιανού το όνομα θα μπει πρώτο, εξάλλου το κοινό του blog ξέρει πραγματικά να γλεντά και είναι απαιτητικό, κάπως σαν της Σαλονίκης ένα πράγμα...
ως ένα μικρό ευχαριστώ λοιπόν, 8 από τους εύχοντες κέρδισαν χωρίς να το ξέρουν, χωρίς να παρακαλέσουν την θεά Τύχη, από ένα υπέροχο βιβλίο. Τέλειο; ναι τέλειο! Και αν εσύ δεν μου ευχήθηκες για τα γενέθλιά μου, κακώς. Την άλλη φορά να ευχηθείς γιατί δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί. Φέτος, τα δώρα είναι βιβλία, του χρόνου μπορεί να είναι βαλιτσάκια με εκατομμύρια δολλάργια (πόσο ζητιανάκι των ευχών; πόσο χαμηλά θα πέσεις για να κάνεις τον κόσμο να σου εύχεται;)
έχουμε και λέμε λοιπόν:
Ο Αλέξανδρος του http://lastinightidreamtthatsombodylovedme.wordpress.com/
και ο Takis X του http://imerologiakatastromatos.blogspot.com/
κερδίζουν από ένα αντίτυπο του "Εγώ ήμουν αντράκι".
είναι η "σκληρή", σχεδόν σοκαριστική, συλλογή διηγημάτων που έβγαλε πέρυσι ο Νίκος Μουρατίδης, πολύ δυνατή, πολύ ιδιαίτερη, την διάβασα μέσα σε ένα απόγευμα. και μου έσφιξε το στομάχι μου.
Ο ταλαντούχος dynx του http://dynx.blogspot.com/
και ο Πα.Νίκος του http://npgls.blogspot.com/
έχουν λαμβάνειν ένα αντίτυπο από την "Βραχονησίδα", το άλλο βιβλίο του Νίκου Μουρατίδη.
είναι ένα μυθιστόρημα που διαβάζεται απνευστί. Μία οικογένεια της Αθήνας αποφασίζει να κάνει το μεγάλο βήμα, και να το φτάσει στα άκρα. Όχι μόνο θα εγκαταλείψει την μεγάλη πόλη, αλλά θα πάει να ζήσει σε μία ερημική.... βραχονησίδα!!! Τι τους οδήγησε εκεί; Και πως θα τα βγάλουν πέρα; χμφ χμφ χμφ χμφ....
Η κοτοσαλάτα του http://teleutaiaexodos.blogspot.com/
και o vassilios του http://vassiliostales.wordpress.com/
κερδίζουν από ένα αντίτυπο του "Ο Παλαιστής και ο Δερβίσης" του Θεόδωρου Γρηγοριάδη.
Είναι το τελευταίο βιβλίο του αγαπημένου μας συγγραφέα που μαθαίνω ότι σκίζει. Είναι τρελά σέξικο βιβλίο, το πιο "ερωτικό" μυθιστόρημα του 2010 και γμτ γμτ ακόμα δεν το έχω διαβάσει, γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ, αλλά οι φίλοι και οι δικοί που το διάβασαν είπαν τα καλλίτερα.
τέλος, η πολυλατρεμένη μου τσοκ
και ο λατρεμένος man about town του http://manaboutlondon.blogspot.com/ κερδίζουν από ένα αντίτυπο της Αγγλικής έκδοσης του "Η σκόνη της Μέρας" της Μανίνας Ζουμπουλάκη.
Το είχα διαβάσει το σάγκα αυτό το 2003 που είχε πρωτοβγεί στα Ελληνικά και έχω να πω ότι οι δύο που το κέρδισαν είναι πολύ τυχεροί. Να το πιάσουν Σαββατοκύριακο να το διαβάσουν γιατί δεν θα θέλουν να το αφήσουν από τα χέρια τους μέχρι να φτάσουν την τελευταία σελίδα.
α μην ξεχάσω, τα βιβλία θα έχουν προσωπική αφιέρωση από τους συγγραφείς τους - χάου κουλ ηζ δατ; Νίκο, Μανίνα και Θεόδωρε ευχαριστούμε πολύ! (άστα αυτά, ευκαιρία να μας κάνεις νέημ ντρόπη έψαχνες, ουστ)
αυτά από μένα, πάντα τέτοια, να γιορτάζουμε και να ανταλλάσουμε δώρα και ευχές!!!
ένα τελευταίο μόνο.... πόσο πχιοτικό μπλόγκ κουλτούρας πια; πόσο; χοχοχο
και τέλος,τι μαλάκας είναι αυτός που πετάγεται μέσα στις παρενθέσεις; μήπως μου τη λέει στεγνά; γκρ γκρ γκρ γκρ
από την άλλη χμφ χμφ χμφ χμφ....
πολύ ευχαριστήθηκα με τις ευχές για τα γενέθλιά μου, και χάρηκα. Τελικά, σε αυτό τον κόσμο δεν είμαστε μόνοι (ντράμα κουήν, σιγά πια). Και όσο και αν η επαφή μέσω του blog και των σχολίων στερείται της ανθρωπίλας που έχει η συνάντηση και η συνεύρεση.... ε εμείς τα παιδιά της τεχνολογίας ξέρουμε ακόμα και αυτό το "μέσω οθονών" να το εκτιμάμε και να το αποθησαυρίζουμε (χόλντ γιος χόρσης μπαμπηνιότη, έμαθες και το αποθησαύρισμα).
σο, ευχαριστώ όσους με θυμήθηκαν (εννοείς ότι είχες βγάλεις το πιστόλι και απαιτούσες να σου ευχηθούν) για τις ευχές τους... που ειδικά αυτήν την χρονιά είχαν μία βαρύνουσα σημασία αφού το γενέθλιο ποστ ήταν.... πως να το πω, ερμ ερμ ερμ... αρκετά αποκαλυπτικό και ειλικρινές και γι' αυτό αποτελούσε ένα breakthrough που κάπως ανησυχούσα πως θα το πάρει κανείς. Αν το καλοσκεφτείς, τα 37 νούμερα του ποστ είναι μία αρκετά ολοκληρωμένη συμπυκνωμένη αυτοβιογραφία μου (δεν ξέρει που πάνε τα 4, η αυτοβιογραφία με 37 νούμερα τον μάρανε).
ενηγουέη, όσο και αν μου αρέσει, δε νιώθω άνετα να μιλώ σε πρώτο πρόσωπο (πόσο σχιζοφρένεια, πια;). Οπότε κλείνω εδώ τα πολλά μπλα μπλα και έρχομαι στο θέμα μου ( πάλι καλά που το κατάλαβες, έχουμε και δουλειές):
Βιβλία - δώρα!
ως ένα μικρό ευχαριστώ για τις ευχές και την αγάπη του κόσμου, που αγκάλιασε αυτήν την στροφή στην καριέρα μου, λογικό βέβαια γιατί το κλίμα στα παρασκήνια είναι πολύ καλό και αυτό βγαίνει στον κόσμο, δεν έχουμε μαλώσει ούτε μία φορά με τον εαυτό μου για το ποιανού το όνομα θα μπει πρώτο, εξάλλου το κοινό του blog ξέρει πραγματικά να γλεντά και είναι απαιτητικό, κάπως σαν της Σαλονίκης ένα πράγμα...
ως ένα μικρό ευχαριστώ λοιπόν, 8 από τους εύχοντες κέρδισαν χωρίς να το ξέρουν, χωρίς να παρακαλέσουν την θεά Τύχη, από ένα υπέροχο βιβλίο. Τέλειο; ναι τέλειο! Και αν εσύ δεν μου ευχήθηκες για τα γενέθλιά μου, κακώς. Την άλλη φορά να ευχηθείς γιατί δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί. Φέτος, τα δώρα είναι βιβλία, του χρόνου μπορεί να είναι βαλιτσάκια με εκατομμύρια δολλάργια (πόσο ζητιανάκι των ευχών; πόσο χαμηλά θα πέσεις για να κάνεις τον κόσμο να σου εύχεται;)
έχουμε και λέμε λοιπόν:
Ο Αλέξανδρος του http://lastinightidreamtthatsombodylovedme.wordpress.com/
και ο Takis X του http://imerologiakatastromatos.blogspot.com/
κερδίζουν από ένα αντίτυπο του "Εγώ ήμουν αντράκι".
είναι η "σκληρή", σχεδόν σοκαριστική, συλλογή διηγημάτων που έβγαλε πέρυσι ο Νίκος Μουρατίδης, πολύ δυνατή, πολύ ιδιαίτερη, την διάβασα μέσα σε ένα απόγευμα. και μου έσφιξε το στομάχι μου.
Ο ταλαντούχος dynx του http://dynx.blogspot.com/
και ο Πα.Νίκος του http://npgls.blogspot.com/
έχουν λαμβάνειν ένα αντίτυπο από την "Βραχονησίδα", το άλλο βιβλίο του Νίκου Μουρατίδη.
είναι ένα μυθιστόρημα που διαβάζεται απνευστί. Μία οικογένεια της Αθήνας αποφασίζει να κάνει το μεγάλο βήμα, και να το φτάσει στα άκρα. Όχι μόνο θα εγκαταλείψει την μεγάλη πόλη, αλλά θα πάει να ζήσει σε μία ερημική.... βραχονησίδα!!! Τι τους οδήγησε εκεί; Και πως θα τα βγάλουν πέρα; χμφ χμφ χμφ χμφ.... Η κοτοσαλάτα του http://teleutaiaexodos.blogspot.com/
και o vassilios του http://vassiliostales.wordpress.com/
κερδίζουν από ένα αντίτυπο του "Ο Παλαιστής και ο Δερβίσης" του Θεόδωρου Γρηγοριάδη.
Είναι το τελευταίο βιβλίο του αγαπημένου μας συγγραφέα που μαθαίνω ότι σκίζει. Είναι τρελά σέξικο βιβλίο, το πιο "ερωτικό" μυθιστόρημα του 2010 και γμτ γμτ ακόμα δεν το έχω διαβάσει, γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ, αλλά οι φίλοι και οι δικοί που το διάβασαν είπαν τα καλλίτερα. τέλος, η πολυλατρεμένη μου τσοκ
και ο λατρεμένος man about town του http://manaboutlondon.blogspot.com/ κερδίζουν από ένα αντίτυπο της Αγγλικής έκδοσης του "Η σκόνη της Μέρας" της Μανίνας Ζουμπουλάκη.
Το είχα διαβάσει το σάγκα αυτό το 2003 που είχε πρωτοβγεί στα Ελληνικά και έχω να πω ότι οι δύο που το κέρδισαν είναι πολύ τυχεροί. Να το πιάσουν Σαββατοκύριακο να το διαβάσουν γιατί δεν θα θέλουν να το αφήσουν από τα χέρια τους μέχρι να φτάσουν την τελευταία σελίδα. α μην ξεχάσω, τα βιβλία θα έχουν προσωπική αφιέρωση από τους συγγραφείς τους - χάου κουλ ηζ δατ; Νίκο, Μανίνα και Θεόδωρε ευχαριστούμε πολύ! (άστα αυτά, ευκαιρία να μας κάνεις νέημ ντρόπη έψαχνες, ουστ)
αυτά από μένα, πάντα τέτοια, να γιορτάζουμε και να ανταλλάσουμε δώρα και ευχές!!!
ένα τελευταίο μόνο.... πόσο πχιοτικό μπλόγκ κουλτούρας πια; πόσο; χοχοχο
και τέλος,τι μαλάκας είναι αυτός που πετάγεται μέσα στις παρενθέσεις; μήπως μου τη λέει στεγνά; γκρ γκρ γκρ γκρ
Tuesday, December 07, 2010
Προσπαθώ να φανταστώ την σκηνή...
τα Χριστούγεννα σε λίγο καιρό πλησιάζουν...
Σε ένα διαμέρισμα μίας λαϊκής, (αλλά ίσως και όχι τόσο λαϊκής) συνοικίας μίας πρωτεύουσας του ευρωπαϊκού νότου 4 άνθρωποι είναι μαζεμένοι.
Χαρά πλημμυρίζει τα προσωπά τους, χαρά και αγαλλίαση.
Βλέπεις, έχουν μαζευτεί για να κάμουν το χρέος τους, να τηρήσουν το πατροπαράδοτο έθιμο του στολίσματος του Χριστουγεννιάτικου δέντρου.
Όλα γύρω είναι τόσο υπέροχα, όλα γύρω είναι τόσο χαρούμενα!
τόσο fabulous και gay, δηλαδή.
Tο σπίτι μυρίζει πουστοκούλουρα και κόζμος κοκτέηλζ.
από το cd ακούγεται αισθαντική η φωνή της Lisa Minelli, της Barbra Streisand, του Sakis.
Ο φωτισμός είναι διακριτικός, ώστε στα πρόσωπα των 4 φίλων να μην φαίνεται το ίχνος του μαύρου κύκλου από τα ξενύχτια στο Γκάζι...
Ενώ σε μία τηλεόραση παίζει λούπα επεισόδια από τις Απέλπιδες Νοικοκυρές.
Οι 4 άνθρωποι, ο Τζέμπολα (από Δημήτρης δηλαδή Τζήμης), ο Τάμυ (από Κωστάκης), ο Σάρλοτ (από Σταμάτης) και ο Κάρη (από Γεράσιμος) είναι συγκεντρωμένοι γύρω από το πανύψηλο, φυσικό δένδρο, και ανοίγουν τα κουτιά με τα στολίδια. Μπάλες, πεάκια, πορσελάνινες τάηνη Σάρες Τζέσικες Πάρκερ, αστεράκια...
Ένα τεύχος του Vanity Fair με φωτογραφίες της οικογένειας Kennedy από την εποχή που ακόμα ζούσε ο J.F.K. είναι ανοιγμένο σε ένα κόφη τέημπολ παραδίπλα. Στην σελίδα, μία χριστουγεννιάτικη φωτογραφία απεικονίζει τους "Κάμελοτ" της Αμερικής μπροστά από το δικό τους, φρεσκοστολισμένο, Xmas Tree. Αυτή η φωτογραφία είναι το χρυσό, με γκλίτερ, πρότυπο της βραδιάς. Αυτό θέλουν να ξαναζήσουν, να αναβιώσουν, οι 4 φίλοι. "Γιατί, δεν κατάλαβα τι παραπάνω έχει η Τζάκη Ο από μένα"; ενδόμυχα αναρωτιούνται.
Σιγά σιγά βάζουν τα στολίδια πάνω στα κλαριά του δέντρου. Η Τζέμπολα (από Δημήτρης δηλαδή Τζίμης) έχει τελειώσει Βακαλό διακόσμηση άρα έχει τον πρώτο λόγο τι θα μπει που. Ή τουλάχιστον θα έπρεπε να τον έχει. Διότι η Σάρλοτ είναι η οικοδεσπότης και έτσι κάνει κουμάντο αυτός. Όχι ότι τα παιδιά φτάνουν στο σημείο να καυγαδίσουν, όχι. Αλλά κάποιες στιγμές υπάρχει κάποια ένταση... "μα δεν την βλέπεις την βλάχα; θέλει να βάλει το μπλε αστεράκι δίπλα στο κίτρινο μπαλόνι, δεν ταιριάζουν αυτά τα δύο χρώματα αγάπη μου, έλεος μωρήηηηηηηηηηηη".
Ανάμεσα στα πόδια των 4 παλληκαριών ένα σκυλάκι καναπέ περιδιαβαίνει χαρούμενο.
Είναι όλα τόσο υπέροχα.... τόσο χαρούμενα
τόσο fabulous και gay, δηλαδή....
Και φτάνει η πολυπόθητη ώρα... το δένδρο έχει φτιαχτεί, το μόνο που μένει για να ολοκληρωθεί η χαρούμενη αυτή ομορφιά είναι να μπει το αστέρι στην κορυφή... Η Σάρλοτ επιτρέπει στον Τάμυ να κάνει την συμβολική αυτή κίνηση.
Ο Τάμυ δεν πιστεύει την τιμή που του περιποιούν. Πιάνει δακρυσμένος το αστέρι στα χέρια και ετοιμάζεται να το τοποθετήσει εκεί ψηλά. Είναι κοντούλης ο Τάμυ, αλλά έχει κάνει πολλά χρόνια σύγχρονο χορό και Άλβην Έηλη. Τεντώνεται, τεντώνεται, τεντώνεται να φτάσει την κορυφή του δένδρου... φτάνει μεν, αλλά από το τέντωμα του φεύγει μία κλανίτσα.
Είναι όμως τόσο έντονο το κλίμα αγάπης και αδελφοσύνης που οι υπόλοιποι δεν ενοχλούνται, ούτε καν γελούν. Εξάλλου η μυρωδιά που απλώνεται στον χώρο δεν είναι απωθητική. Αντίθετα, είναι "Dior Homme", ναι ναι αυτό που μυρίζει σαν πούδρα μωρού. Ένα άρωμα που ανακατεύεται υπέροχα με την μυρωδιά βαλσαμικού ξυδιού από τη σαλάτα ("κάνω δίαιτα αγάπη μου, μονίμως, η ομορφιά απαιτεί θυσίες!!!!") που περιμένει τους 4 φίλους στο τραπέζι...
Το αστέρι είναι πια στη θέση του. Η Σάρλοτ ανάβει τα φωτάκια... οι τέσσερις φίλοι ποζάρουν μπροστά από το υπέροχο, χαρούμενο (δηλαδή fabulous και gay) δένδρο και...
ΚΛΙΚ!
(είναι λέει το καινούργιο super-it-thing στους gay της Αθήνας να μαζεύονται και να στολίζουν το δέντρο. Είναι πιο it και από το να μαζεύονται για να κάνουν μαραθώνιους Σεξεδεσέρε, τόσο ούμπερ τρέντη. δηλαδή, πόσο πια να αντέξω, ηλικιωμένος άθρωπας; ...Μην τολμήσει κανείς και με καλέσει σε τέτοιο πράγμα, ουαί!!!!)
Σε ένα διαμέρισμα μίας λαϊκής, (αλλά ίσως και όχι τόσο λαϊκής) συνοικίας μίας πρωτεύουσας του ευρωπαϊκού νότου 4 άνθρωποι είναι μαζεμένοι.
Χαρά πλημμυρίζει τα προσωπά τους, χαρά και αγαλλίαση.
Βλέπεις, έχουν μαζευτεί για να κάμουν το χρέος τους, να τηρήσουν το πατροπαράδοτο έθιμο του στολίσματος του Χριστουγεννιάτικου δέντρου.
Όλα γύρω είναι τόσο υπέροχα, όλα γύρω είναι τόσο χαρούμενα!
τόσο fabulous και gay, δηλαδή.
Tο σπίτι μυρίζει πουστοκούλουρα και κόζμος κοκτέηλζ.
από το cd ακούγεται αισθαντική η φωνή της Lisa Minelli, της Barbra Streisand, του Sakis.
Ο φωτισμός είναι διακριτικός, ώστε στα πρόσωπα των 4 φίλων να μην φαίνεται το ίχνος του μαύρου κύκλου από τα ξενύχτια στο Γκάζι...
Ενώ σε μία τηλεόραση παίζει λούπα επεισόδια από τις Απέλπιδες Νοικοκυρές.
Οι 4 άνθρωποι, ο Τζέμπολα (από Δημήτρης δηλαδή Τζήμης), ο Τάμυ (από Κωστάκης), ο Σάρλοτ (από Σταμάτης) και ο Κάρη (από Γεράσιμος) είναι συγκεντρωμένοι γύρω από το πανύψηλο, φυσικό δένδρο, και ανοίγουν τα κουτιά με τα στολίδια. Μπάλες, πεάκια, πορσελάνινες τάηνη Σάρες Τζέσικες Πάρκερ, αστεράκια...
Ένα τεύχος του Vanity Fair με φωτογραφίες της οικογένειας Kennedy από την εποχή που ακόμα ζούσε ο J.F.K. είναι ανοιγμένο σε ένα κόφη τέημπολ παραδίπλα. Στην σελίδα, μία χριστουγεννιάτικη φωτογραφία απεικονίζει τους "Κάμελοτ" της Αμερικής μπροστά από το δικό τους, φρεσκοστολισμένο, Xmas Tree. Αυτή η φωτογραφία είναι το χρυσό, με γκλίτερ, πρότυπο της βραδιάς. Αυτό θέλουν να ξαναζήσουν, να αναβιώσουν, οι 4 φίλοι. "Γιατί, δεν κατάλαβα τι παραπάνω έχει η Τζάκη Ο από μένα"; ενδόμυχα αναρωτιούνται.
Σιγά σιγά βάζουν τα στολίδια πάνω στα κλαριά του δέντρου. Η Τζέμπολα (από Δημήτρης δηλαδή Τζίμης) έχει τελειώσει Βακαλό διακόσμηση άρα έχει τον πρώτο λόγο τι θα μπει που. Ή τουλάχιστον θα έπρεπε να τον έχει. Διότι η Σάρλοτ είναι η οικοδεσπότης και έτσι κάνει κουμάντο αυτός. Όχι ότι τα παιδιά φτάνουν στο σημείο να καυγαδίσουν, όχι. Αλλά κάποιες στιγμές υπάρχει κάποια ένταση... "μα δεν την βλέπεις την βλάχα; θέλει να βάλει το μπλε αστεράκι δίπλα στο κίτρινο μπαλόνι, δεν ταιριάζουν αυτά τα δύο χρώματα αγάπη μου, έλεος μωρήηηηηηηηηηηη".
Ανάμεσα στα πόδια των 4 παλληκαριών ένα σκυλάκι καναπέ περιδιαβαίνει χαρούμενο.
Είναι όλα τόσο υπέροχα.... τόσο χαρούμενα
τόσο fabulous και gay, δηλαδή....
Και φτάνει η πολυπόθητη ώρα... το δένδρο έχει φτιαχτεί, το μόνο που μένει για να ολοκληρωθεί η χαρούμενη αυτή ομορφιά είναι να μπει το αστέρι στην κορυφή... Η Σάρλοτ επιτρέπει στον Τάμυ να κάνει την συμβολική αυτή κίνηση.
Ο Τάμυ δεν πιστεύει την τιμή που του περιποιούν. Πιάνει δακρυσμένος το αστέρι στα χέρια και ετοιμάζεται να το τοποθετήσει εκεί ψηλά. Είναι κοντούλης ο Τάμυ, αλλά έχει κάνει πολλά χρόνια σύγχρονο χορό και Άλβην Έηλη. Τεντώνεται, τεντώνεται, τεντώνεται να φτάσει την κορυφή του δένδρου... φτάνει μεν, αλλά από το τέντωμα του φεύγει μία κλανίτσα.
Είναι όμως τόσο έντονο το κλίμα αγάπης και αδελφοσύνης που οι υπόλοιποι δεν ενοχλούνται, ούτε καν γελούν. Εξάλλου η μυρωδιά που απλώνεται στον χώρο δεν είναι απωθητική. Αντίθετα, είναι "Dior Homme", ναι ναι αυτό που μυρίζει σαν πούδρα μωρού. Ένα άρωμα που ανακατεύεται υπέροχα με την μυρωδιά βαλσαμικού ξυδιού από τη σαλάτα ("κάνω δίαιτα αγάπη μου, μονίμως, η ομορφιά απαιτεί θυσίες!!!!") που περιμένει τους 4 φίλους στο τραπέζι...
Το αστέρι είναι πια στη θέση του. Η Σάρλοτ ανάβει τα φωτάκια... οι τέσσερις φίλοι ποζάρουν μπροστά από το υπέροχο, χαρούμενο (δηλαδή fabulous και gay) δένδρο και...
ΚΛΙΚ!
(είναι λέει το καινούργιο super-it-thing στους gay της Αθήνας να μαζεύονται και να στολίζουν το δέντρο. Είναι πιο it και από το να μαζεύονται για να κάνουν μαραθώνιους Σεξεδεσέρε, τόσο ούμπερ τρέντη. δηλαδή, πόσο πια να αντέξω, ηλικιωμένος άθρωπας; ...Μην τολμήσει κανείς και με καλέσει σε τέτοιο πράγμα, ουαί!!!!)
Thursday, December 02, 2010
37
1 - αριθμός γονέα που με μεγάλωσε, η μητέρα μου
2 - αριθμός των παιδιών στην στενή μου οικογένεια, εγώ και η αδελφή μου
3 - αριθμός παιδιών που γνώρισα πριν από μερικά χρόνια και που θεωρούνται αδέλφια μου
4 - αριθμός των ανθρώπων που έχω ερωτευτεί ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ και που είχα και την χαρά να ζήσω μαζί τους τον έρωτά μου
5 - αριθμός ετών που κράτησε η πρώτη μεγάλη μου σχέση
6 - αριθμός άθροισμα της ηλικίας των δύο ανηψακίων μου, τα αγαπώ!
7 - αριθμός των ετών που έχω αρχίσει πραγματικά να προσέχω τον εαυτό μου, με έμπρακτο τρόπο, με επένδυση και συνέπεια
8 - αριθμός των ανθρώπων που θεωρώ τους πιο κοντινούς μου φίλους/συγγενείς/δικούς
9 - αριθμός των ετών που εργάζομαι full time στην διαφήμιση
10 - αριθμός ηλικίας που νομίζω ότι ερωτεύτηκα πρώτη φορά
11 - αριθμός ηλικίας που νομίζω ότι πέρασα την πρώτη μου ερωτική απογοήτευση
12 - αριθμός των διηγημάτων που θέλω να έχει το πρώτο μου βιβλίο
13 - αριθμός των χυλόπιτων που έχω φάει στην ζωή μου, χεχεχεχε, [και θέλω κ άλλες :-)]
14 - ηλικία που αυνανίστηκα πρώτη φορά
15 - αριθμός των πολύ πολύ πολύ αγαπημένων μου συγγραφέων (είμαι βιβλιοπόντιξ)
16 - ηλικία που ανακάλυψα τους Pet Shop Boys κ τους άλλους ηλεκτροποπάδες
17 - αριθμός των ετών που έχουν περάσει από όταν πέθανε η μαμά μου
18 - ηλικία που έφυγα από το σπίτι μου, εξαφάνιση κ έτσι...
19 - αριθμός των ετών διαφορά που έχω με τον πατέρα μου
20 - ηλικία που έγινε η μεγάλη στροφή στην ζωή μου και αντί να στραφώ προς το σκοτάδι, πήγα προς το φως
21 - ηλικία που πήρα δίπλωμα οδήγησης αυτοκινήτου και μηχανής, γιέα
22 - ηλικία που πήρα το πρώτο δίπλωμα της Ρωσικής γλώσσας
23 - ηλικία που ταξίδεψα πρώτη φορά στο εξωτερικό, στην Ρωσία
24 - ηλικία της μητέρας μου όταν γέννησε την αδελφή μου
25 - αριθμός της διεύθυνσης που μένω και ηλικία που έκανα το πρώτο μου και μοναδικό ταξίδι στην Πολωνία
26 - ηλικία που έπιασα την πρώτη μου δουλειά σε εταιρία σοβαρή κ έτσι
27 - ηλικία της μητέρας μου όταν με γέννησε
28 - ηλικία που είχα όταν γνώρισα τον πατέρα μου
29 - ηλικία που είχα την πρώτη φορά που πήγα στην Αμερική - γούσταρα τρελά
30 - αριθμός λεπτών που μου παίρνει περίπου για να κολυμπήσω 1500 μέτρα
31 - ηλικία που είχε όταν πέθανε από καρκίνο μία πολύ καλή φίλη της αδελφής μου, που την αγαπούσα
32 - αριθμός πόντων που θα ήθελα να είναι το πουλί μου (δηλαδή το μισό από ότι είναι τώρα, χοχοχοχοχο)
33 - ηλικία που παντρεύτηκε η αδελφή μου, ουφ ουφ, μπορώ πια να τακτοποιηθώ κ εγώ, την προίκισα χοχοχοχο
34 - (χωρίς να είμαι και σίγουρος) αριθμός των γκομενακίων που έχω πάει. νοτ μπαντ, χεχεχε
35 - ηλικία της αδελφής μου όταν γέννησε τον πρώτο ανιψιό μου
36 - ηλικία που είχε η πρώτη μεγάλη μου αγάπη όταν την γνώρισα, αχ βαχ εντατίκ
37 - αριθμός των ετών που κλείνω σήμερα, :-)
2 - αριθμός των παιδιών στην στενή μου οικογένεια, εγώ και η αδελφή μου
3 - αριθμός παιδιών που γνώρισα πριν από μερικά χρόνια και που θεωρούνται αδέλφια μου
4 - αριθμός των ανθρώπων που έχω ερωτευτεί ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ και που είχα και την χαρά να ζήσω μαζί τους τον έρωτά μου
5 - αριθμός ετών που κράτησε η πρώτη μεγάλη μου σχέση
6 - αριθμός άθροισμα της ηλικίας των δύο ανηψακίων μου, τα αγαπώ!
7 - αριθμός των ετών που έχω αρχίσει πραγματικά να προσέχω τον εαυτό μου, με έμπρακτο τρόπο, με επένδυση και συνέπεια
8 - αριθμός των ανθρώπων που θεωρώ τους πιο κοντινούς μου φίλους/συγγενείς/δικούς
9 - αριθμός των ετών που εργάζομαι full time στην διαφήμιση
10 - αριθμός ηλικίας που νομίζω ότι ερωτεύτηκα πρώτη φορά
11 - αριθμός ηλικίας που νομίζω ότι πέρασα την πρώτη μου ερωτική απογοήτευση
12 - αριθμός των διηγημάτων που θέλω να έχει το πρώτο μου βιβλίο
13 - αριθμός των χυλόπιτων που έχω φάει στην ζωή μου, χεχεχεχε, [και θέλω κ άλλες :-)]
14 - ηλικία που αυνανίστηκα πρώτη φορά
15 - αριθμός των πολύ πολύ πολύ αγαπημένων μου συγγραφέων (είμαι βιβλιοπόντιξ)
16 - ηλικία που ανακάλυψα τους Pet Shop Boys κ τους άλλους ηλεκτροποπάδες
17 - αριθμός των ετών που έχουν περάσει από όταν πέθανε η μαμά μου
18 - ηλικία που έφυγα από το σπίτι μου, εξαφάνιση κ έτσι...
19 - αριθμός των ετών διαφορά που έχω με τον πατέρα μου
20 - ηλικία που έγινε η μεγάλη στροφή στην ζωή μου και αντί να στραφώ προς το σκοτάδι, πήγα προς το φως
21 - ηλικία που πήρα δίπλωμα οδήγησης αυτοκινήτου και μηχανής, γιέα
22 - ηλικία που πήρα το πρώτο δίπλωμα της Ρωσικής γλώσσας
23 - ηλικία που ταξίδεψα πρώτη φορά στο εξωτερικό, στην Ρωσία
24 - ηλικία της μητέρας μου όταν γέννησε την αδελφή μου
25 - αριθμός της διεύθυνσης που μένω και ηλικία που έκανα το πρώτο μου και μοναδικό ταξίδι στην Πολωνία
26 - ηλικία που έπιασα την πρώτη μου δουλειά σε εταιρία σοβαρή κ έτσι
27 - ηλικία της μητέρας μου όταν με γέννησε
28 - ηλικία που είχα όταν γνώρισα τον πατέρα μου
29 - ηλικία που είχα την πρώτη φορά που πήγα στην Αμερική - γούσταρα τρελά
30 - αριθμός λεπτών που μου παίρνει περίπου για να κολυμπήσω 1500 μέτρα
31 - ηλικία που είχε όταν πέθανε από καρκίνο μία πολύ καλή φίλη της αδελφής μου, που την αγαπούσα
32 - αριθμός πόντων που θα ήθελα να είναι το πουλί μου (δηλαδή το μισό από ότι είναι τώρα, χοχοχοχοχο)
33 - ηλικία που παντρεύτηκε η αδελφή μου, ουφ ουφ, μπορώ πια να τακτοποιηθώ κ εγώ, την προίκισα χοχοχοχο
34 - (χωρίς να είμαι και σίγουρος) αριθμός των γκομενακίων που έχω πάει. νοτ μπαντ, χεχεχε
35 - ηλικία της αδελφής μου όταν γέννησε τον πρώτο ανιψιό μου
36 - ηλικία που είχε η πρώτη μεγάλη μου αγάπη όταν την γνώρισα, αχ βαχ εντατίκ
37 - αριθμός των ετών που κλείνω σήμερα, :-)
Wednesday, December 01, 2010
Subscribe to:
Posts (Atom)