τσουνάμια

πω πω κοίτα να δεις τι μαθαίνει κανείς.

Πήγα τις προάλλες να δω το Hereafter, ελληνικός τίτλος Η Ζωή Μετά, την καινούργια ταινία του Όρσον Γουέλες, ερμ σόρη του Κλιντ Ήστγουντ ήθελα να πω (ε μα πια, μας τα έχουν κάνει τσουρέκια με το πόσο χιουτζ σκηνοθέτης είναι, μεγάλος ωτέρ μαη άσσ, μία χαρά είναι αλλά μέχρις εκεί).

Η ταινία δεν ήταν τίποτε ιδιαίτερο, αλλά επειδή όπως είπα δεν θεωρώ και τον Κληντ τίποτε ιδιαίτερο, δεν απογοητεύτηκα κιόλας με την μετριότητα. Είχε μερικές πολύ ωραίες στιγμές ομολογώ, ομολογώ εντατίκ, και κάποια καλά στοιχεία, αλλά νομίζω ότι της έλειπε μία λακωνικότητα, μία μεγαλύτερη ισορροπία και δεν ήξερε αν ήθελε να είναι εμπορικό μελό ή πχιοτικό δράμα, κατά την γνώμη μου πάντα που δεν είμαι Κρητικός αλλά από τον Βόλο, άρα τι ξέρω εγώ.

Ας είναι όμως, αλλού ήθελα να καταλήξω.

Από τις καλές στιγμές της ταινίας, η καλλίτερη είναι το πρώτο πεντάλεπτο. Όπου βλέπουμε την Σία Κοσιώνη της Γαλλίας, με το γκόμενο διακοπές σε εξωτικό μέρος, να πέφτει θύμα του... τσουνάμι, ναι ναι, του τσουνάμι που έγινε το 2004 και πέθαναν σχεδόν 300 χιλιάδες άνθρωποι. :-(

Όπου εγώ τότε που έγινε η τραγωδία, ομολογώ ότι αναρωτιόμουν πως είναι δυνατόν ένα κύμα να σκοτώνει τόσο πολύ κόσμο, έλεγα διάφορες μαλακίες του τύπου "μα καλά γιατί απλά δεν κολύμπησαν όταν κάλυψε νερό την στεριά, α! μάλλον δεν ξέραν μπάνιο γι αυτό" ή ξέρω 'γω "έλα μωρέ τώρα, οι κομμουνιστές/καπιταλίστες/δημοσιογράφοι/σατανιστές/ το κατασκεύασαν όλο αυτό, δεν έγινε τίποτε στην πραγματικότητα". Α νό, α νό, είμαι μεγάλος παπάρας, εγώ και η Μαρία Αντουανέτα, ξέρεις, με το "ας φάνε παντεσπάνι", αλλά έτσι σκεφτόμουν ο αδαής, να μην το πω; είναι και που είχαμε μόλις κάνει και τους Ολυμπιακούς τότε και την είχα δει κάπως, πολύ σίγουρος για την ομορφιά της ζωής και ότι δεν συμβαίνουν κακά πράγματα, όλα θα είναι καλά για πάντα... που να ήξερα, αχ που να ήξερα...

Μέχρι που πήγα στον Κληντ την προηγούμενη βδομάδα και τα κατάλαβα όλα, τι εστί καταστροφή τσουνάμι. Είδα τι θα πει να πέφτει σε παραθαλάσσια πόλη με χαμηλά σπίτια κύμα ύψους 30 μέτρων, είδα πόσο ορμητικό είναι το νερό από σεισμικό κύμα, είδα ότι δεν παρασέρνει στο διάβα του μόνο ανθρώπους αλλά και αυτοκίνητα, συντρίμμια, ολόκληρα δένδρα... που θα πει ότι, και να ξέρεις να κολυμπάς, αν δεν σε κάνει μπλέντερ η ορμητικότητα του κύματος, μπορεί να σου έρθει κανένα κομμάτι πολυκατοικίας στο κεφάλι, ή κανένα Ντάτσουν στη μούρη, άρα τι να το κάνει το να ξέρεις κολύμπι άμα έχεις πέσει λιπόθυμος;

Τέλος πάντων ας μη φλυαρώ, είναι συγκλονιστικές οι σκηνές του τσουνάμι στην ταινία του Clint Eastwood, μόνο και μόνο για αυτές άξιζε να την δω την μετριότητα.

Και επίσης θέλω να μου πω, γενικά άμα δεν ξέρεις, άσε τις εξυπνάδες τις άνετες, άκου λέει "μα καλά και αυτοί οι άνθρωποι σε παραθαλάσσιες χώρες ζούσαν, δεν μπορούσαν να μάθουν κολύμπι;", δηλαδή πόσο, ΠΟΣΟ, πόσο κάγκουρας;

(να πω εδώ προς υπεράσπισή μου, ότι την ίδια στιγμή που σκεφτόμουν όλες αυτές τις μαλακίες, είχα πάρει την πρωτοβουλία στην εταιρία που δούλευα τότε και είχα στείλε mail σε όλους του συναδέλφους, ήμασταν και πολλοί ζωή να έχουμε, και πήγα από γραφείο σε γραφείο και μαζέψαμε αρκετά λεφτά που την άλλη μέρα πήγα και τα έδωσα σε μία οργάνωση για την ενίσχυση των τσουναμιτσουρομαδημένων - κοντολογίς, είμαι λίγο μαλακάκος ώρες ώρες αλλά κατά βάθος καλό παιδί)