Για τον Μανώλη Ρασούλη

O Μανώλης Ρασούλης βρέθηκε σήμερα νεκρός στο σπίτι του στην Θεσσαλονίκη, είμαι σίγουρος θα το έχεις ακούσει. Έχει γράψει τους στίχους για μερικά υπέροχα τραγούδια, κάποια από τα οποία έγιναν και τεράστιες επιτυχίες.... και μάλιστα την εποχή που οι επιτυχίες τραγουδιόντουσαν συλλογικά από έναν ολόκληρο λαό, που πουλούσαν εκατοντάδες χιλιάδες δίσκους, που δημιουργούσαν αλλά και γίνονταν κιόλας κοινή γλώσσα η οποία ένωνε διαφορετικές τάξεις, διαφορετικά μορφωτικά επίπεδα, διαφορετικούς χαρακτήρες.

Εδώ είναι 6 τραγούδια του που τα έχω μέσα στην καρδιά μου. Για να θυμηθείς και εσύ ή να μάθεις, αν νομίζεις ότι προχωρημένος στίχος είναι το "ποποποποκερ φέης ποποποκερ φέης".

Ξεκινάμε με ένα τραγούδι που κατά την γνώμη μου περιγράφει με αριστοτεχνικό τρόπο την αντρική κατάθλιψη και την μελαγχολία. Οι άντρες δεν κλαίνε φυσικά, αλλά τριγυργάνε, σαν νταλίκες στην Αθήνα... "Με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά", εδώ τραγουδισμένο από τον Σαρρή που το πρωτοείπε και την Θεά Χαρούλα:


Ποιός δεν έχει κοπανηθεί μετά από κέρατο/χωρισμό/διαζύγιο/θάνατο/αναχώρηση στο εξωτερικό για σπουδές/αναχώρηση για φανταριλίκι/ψώνια στο σουπερμάρκετ που καθυστερούν επικίνδυνα (πάλι ζαχαρώνει τον τυροπώλη, θα τον σφάξω όταν γυρίσει σπίτι)/στήσιμο με το "Όλα σε θυμίζουν;". Α ρε Χαρούλα. Α ρε Λοΐζο! Α ρε Ρασούλη:


Άλλο αγαπημένο τραγούδι για το κέρατο, τον χωρισμό - ο ύμνος του νήντη γκόμενου, που ακόμα και 20 χρόνια μετά το χωρισμό χώνει καρφίτσες σε κουκλάκια όπου έχει κολλήσει την φάτσα σου στο κεφάλι τους. Εξαιρετικό τραγούδι και τι ωραία η αντίθεση της σχετικά χαρωπής μαλωδίας με τον σάικο στίχο! "Πες μου πως γίνεται", φυσικά τραγουδά η Χαρούλα:


Και τώρα ένα πραγματικά μεγαλειώδες τραγούδι, το μόνο παράδειγμα, που ξέρω εγώ τουλάχιστον, στίχου που είναι και πολιτικός αλλά και προσωπικός μέχρι δακρύων. Ποιος μπορεί να μην κλάψει όταν σκέφτεται τον ήρωα που περιγράφεται σε αυτό το αριστούργημα, το "τίποτε δεν πάει χαμένο";


Και άλλο ένα πολιτικό τραγούδι, αλλά πόσο μα πόσο παιγνιδιάρικο και έξυπνο! Το θέμα του είναι η αιώνια διαμάχη ανάμεσα στην στρατεμένη τέχνη και την τέχνη που μιλά για το σπουδαιότερο όλων των θεμάτων, τον έρωτα και την καψούρα. Πραγματικά brilliant "μες στο πλήθος":


Δεν νομίζω να μην σου αρέσει και εσένα αυτό το τόσο γλυκό και τρυφερό τραγούδι; σύγκρινε αυτού του είδους τον ερωτισμό με τον ερωτισμό, ας πούμε, τύπου "η αγάπη είναι το σουσάμι απ΄ το κουλούρι" και τα άλλα δήθεν τολμηρά... Τι πιο ερωτιάρικο και γλυκό από το να πεις της αγάπης σου "εγώ σαν πόλη αφήνομαι, τις νύχτες του Σαββάτου, να κάνεις στην αγκάλη μου το γύρο του Θανάτου...".


Άλλες μεγάλες επιτυχίες του Ρασούλη είναι το σούπερπολυτραγουδισμένο "Ζήλια μου", ο "Υδροχόος" του Παπάζογλου, το "Έλα στην παρέα μας φαντάρε" και τα απίστευτα σλογκανιάρικια "πότε βούδας, πότε κούδας", και "οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει". Μεγάλος καλλιτέχνης, είναι λίγο απορίας άξιον πως ενώ στην δεκαετία 75-85 περίπου ήταν τόσο μέσα στα πράγματα και έγραψε τόσο μεγάλες επιτυχίες που έσπασαν ταμεία, μετά δεν είχε την ανάλογη συνέχεια, σαν να περιθωριοποιήθηκε λίγο; δεν ξέρω, ίσως είναι και η μοίρα των στιχουργών να μένουν πάντα στο παρασκήνιο και στην σκιά. αρονό, αρή λη ρονό, και τώρα πια δεν έχει και σημασία.

Πάντως τον ιστορικό δίσκο "Τα Τραγούδια της Χαρούλας" που είχε γράψει σχεδόν όλα τα τραγούδια, με τον Λοΐζο, τον έκανε όταν ήταν μόλις 34 χρονών. Εντυπωσιακό ε;

Τον Ρασούλη τον είχα πετύχει ουκ ολίγες φορές στο κέντρο της Αθήνας, στην Σκουφά και τα πέριξ, με το χαρακτηριστικό του καπέλο και το άγριο ύφος του. Τον έβλεπα από μακρυά και όσο στην πορεία μας πλησιάζαμε ο ένας τον άλλο του έστελνα νοητά θαυμασμόνια και σεβασμόνια, ελπίζω να τα έπαιρνε...! (Μία φορά μάλιστα με κοίταζε και παραξενεμένος - φαίνεται τον κοιτούσα με ύφος τρελού στάλκερ, χιχιχιχι). Δεν θα γράψω λυπηρά πράγματα για τον θάνατό του, ναι, πέθανε σχετικά νέος, αλλά δυστυχώς τα νεκροταφεία είναι γεμάτα 30άρηδες ή και μικρότερους ακόμα... το μόνο που θα πω είναι πόσο τυχερός και, φυσικά, ταλαντούχος ήταν που είχε την δυνατότητα την τέχνη του και το ταλέντο να τα κάνει τόσο όμορφα τραγούδια που τα αγάπησαν και τα τραγούδησαν όλοι οι Έλληνες.