Wednesday, October 05, 2005

Όλο και λιγότερα, όλο και πιο σπάνια...

Eδώ και κάμποσες μέρες μειώνεται με όλο και γρηγορότερο ρυθμό η συχνότητα με την οποία συναντώ γύρω μου πράγματα που αισθάνομαι ότι αξίζουν τον κόπο να γράψω για αυτά...

αναρωτιέμαι τι μπορεί να συμβαίνει.

Ίσως αρχίζω και βαριέμαι την ιστορία blogging. Τα ξέρεις, μην σου τα ξαναλέω - το ότι μπαίνουμε γρήγορα στην φάση "βαριέμαι" είναι μία από τις μεγάλες κατάρες της γενιάς μου.

Αλλά πάλι.... ίσως και να μην είναι κατάρα αλλά ευλογία. Ένα μέσο δηλαδή να αξιολογήσουμε πράγματα και να γλυτώσουμε από την επιβολή του ασήμαντου στη ζωή μας...

Βιβλία, cd, μουσικές, tv shows, συναντήσεις, παρουσιάσεις, concepts, "σε ποιο bar να πάω απόψε"...

...και κάπου αλλού άνθρωποι ασχολούνται με την ανατροφή των παιδιών τους

...στον Άγιο Σάββα ένας άντρας σήμερα το πρωί έμαθε από τη γιατρό της γυναίκας του ότι δύσκολα θα βγάλει τη χρονιά

...στο μυαλού κάποιου νέου ανθρώπου μία σύλληψη αρχίζει και σχηματίζεται που ίσως να αλλάξει για πάντα τον τρόπο που βλέπουμε την επιστήμη

Που τελειώνει η ζωή; και που αρχίζουν τα ανούσια;

4 comments:

mindstripper said...

Ίσως τα ανούσια να είναι πολύ μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής απ' ότι εμείς νομίζουμε πρόβατε. Κι αντί να πω την κλασσική ατάκα που λέγεται σε τέτοιες περιπτώσεις ("τα πάντα είναι σχετικά"), θα πω την άλλη την πολύ πολύ αγαπημένη μου: μία είναι η ουσία, δεν υπάρχει αθανασία.

Κι ο καθένας μας κάνει ό,τι μπορεί γι αυτό. ;-) Καλημέρες.

Provato said...

... καλημέρες mindstriper. Έχεις δίκιο για την σχετικότητα... απλά ξέρεις καμιά φορά νιώθω να χτυπάω τοίχο. Δεν είναι ότι βρίσκω ανούσια πράγματα που οι άλλοι δεν τα βρίσκουν ανούσια... είναι ότι δεν καταφέρνω τίποτα να βρω να με συγκινήσει...

αλλά είναι μία φάση και αυτό όπως πολύ εύστοχα παρατήρησες οζυμάνδιε...

(με είπες μεγάλο καλλιτέχνη ή μου φαίνεται; χιχι...)

Anonymous said...

Μπε, γιατί δεν σε πιστεύω ότι δεν υπάρχει κάτι που να μην σε συγκινεί?

Provato said...

lacerta θα φας πολύ ξύλο - έχε χάρη που χτες δεν είχα διαβάσει το σχόλιο αυτό γιατί .... αχ δεν θα σε πετύχω πουθενά;


mpe mpe θα γίνει....