Monday, October 24, 2005

Μία σταγόνα έρωτα, μέσα σε έναν ωκεανό καθημερινότητας...


Στο πάτωμα τα ρούχα σου αδειανά
Μετάξια του κορμιού σου είναι φτερά
τ' αγγίζω κι είν' ο κόσμος σου ξανά που επιστρέφει

Τα χείλη σου το σχήμα του κορμιού
Η αγάπη σου που απλώθηκε παντού
Η αγάπη που δε θέλησα αλλού να δοκιμάσω

Η αγάπη έχει τη μορφή και τ' όνομά σου
Έχει τα χείλη, λέει τα λόγια τα δικά σου
Πάντα γελάει με το χρώμα της φωνής σου
Κι έχει τη γεύση από την πίκρα της φυγής σου

3 comments:

nanakos said...

Ti wraia! Ki egw pou nomiza pws kaneis allos den agapouse afto to tragoudi :-)

Provato said...

είσαι τρελός; Νομίζω είναι πιο πολλοί οι Έλληνες που λατρεύουν αυτό το τραγούδι παρά εκείνοι που έκαναν κακά τους σήμερα το πρωί!

καλημέρα!

μπε μπεεεεε

Provato said...

... να το σκεφτώ.... δέχομαι! δέχομαι! δέχομαι! δέχομαι! δέχομαι!


Καλημπέεεερα!