Σήμερα το πρωί...
Σταματάω το ταξί στην Ασκληπιού, λίγο πιο πάνω από το σπίτι μου, στο ύψος της Καλλιδρομίου.
Είίναι άδειο. Μπαίνω, βολεύομαι στο πίσω κάθισμα και λέω που πηγαίνω (μία από τις τελευταίες, για κάμποσο καιρό, φορές που το κάνω αυτό.)
Λίγα τετράγωνα πιο πάνω μία κυρία γύρω στα 35 μας σταματάει. "Πίσω από το Υγεία" φωνάζει.
"Μαρούσι, στην Κηφισίας μπορώ να σας αφήσω" απαντά ο οδηγός.
Η κυρία το σκέφτεται για ένα δευτερόλεπτο, στραβομουτσουνιάζει και με φοβερή ξυνίλα λέει σαν να μας κάνει χάρη "καλά, αφήστε με στην Κηφισίας".
Κάθεται στο μπροστινό κάθισμα - είναι ιδιότυπα ντυμένη, τυπική κουλτουρίτσα. Κρατάει τους New York Times. Είναι απίστευτα αγχωμένη, ξεφυσάει, κάνει ώρα μέχρι να βολευτεί στο κάθισμά της.
Βγαίνουμε στην Αλεξάνδρας, φτάνουμε στην Κηφισίας, γρήγορα και άνετα. Απεργία / δεν έχει κίνηση.
Στο ύψος του Γηροκομείου και βλέποντας ότι θα φτάναμε πολύ άνετα σκύβω μπροστά και λέω:
"Να σας πω, επειδή εγώ δεν βιάζομαι, ας πάμε την κυρία όπου θέλει και συνεχίζουμε μετά για τον προορισμό μου".
Παγωμάρα - για μισό δευτερόλεπτο.
Η κυρία αρχίζει τα "προς θεού" "μα τι λέτε" "όχι, όχι σας παρακαλώ" και άλλα τέτοια.
Εγώ επιμένω "ξέρετε αλήθεια έχω μεγάλη άνεση χρόνου και θα μπορούσαμε να πάμε στον προορισμό σας προτού συνεχίσουμε για τον δικό μου..."
Πετάγεται ο ταξιτζής που αντιδρά στην συνεχιζόμενη ευγενική άρνηση της κυρίας: "Εγώ πάντως δεν έχω καθόλου πρόβλημα να το κάνουμε έτσι... και μάλιστα δεν θα χρεώσω και τον κύριο παραπάνω για την παράκαμψη..."
Η κυρία παρόλα αυτά συνέχισε να αρνείται.... και εμείς συνεχίσαμε να επιμένουμε
για τα επόμενα 5 λεπτά βρέθήκαμε 3 απόλυτως άγνωστοι να χορεύουμε ένα υπέροχο λεκτικό
γαιτανάκιθετικότηταςεπιμέναμε3απολύτωςάγνωστοιναεξυπηρετήσουμετονάλλοκαι
λέγαμε"μαδενυπάρχειπρόβλημα"καιερχότανηαπάντηση"μαπροςθεούναμηνσαςβγάλωαπό
τοδρόμοσας"καιγελούσαμεκαικαλαμπουρίζαμεμετηνκατάστασηκαιβρέθηκανα
αναρωτιέμαιγιατίναμηνείναικάθεμέραέτσιοιάνθρωποιμεταξύτουςναέχουναντιπαράθεση
γιατοποιοςθαεξυπηρετήσειτονάλλογιατιναμηνείναικαθεμέραέτσιγιατιναμην
ειναικαθεμερατουΑγιαννιου...
1 comment:
Εχθές βγαίνοντας από το γραφείο μου κάλεσα το ασανσέρ. Την ώρα που περίμενα να ανέβει, άκουσα κάποιον από τον από πάνω όροφο που μόλις είχε βγεί επίσης από το διαμέρισμά του. Οταν μπήκα στο ασανσέρ αντί να κατέβω, θεώρησα σωστό να ανέβω να πάρω τον κύριο έτσι ώστε να μην περιμένει τόση ώρα.
Ακόμη θυμάμαι την έκπληξή του και τα λόγια του: "Μου φτιάξατε την ημέρα".
.... πόσες φορές έχουμε φάει πόρτα (ασανσέρ) στην μούρη όταν μπαίνουμε σε πολυκατοικία και κάποιος ήδη βρίσκεται μπροστά από το θάλαμο του ασανσέρ. Λες και έχουν ανθρωποφοβία.
Αυτό μου θύμισες μπε με το περιστατικό του ταξί.
Πόσο εύκολα μπορούμε να δώσουμε στην καθημερινότητά μας ομορφιά!!
Post a Comment