Tuesday, December 20, 2005

Μεγάλη αμηχανία

... με πιάνει, και καθόλου δεν ξέρω πως να αντιδράσω όταν οι γύρω μου αποφασίζουν να με συμπονέσουν για ένα κακό που ΔΕΝ συντελέστηκε...

...όταν μου δίνουν συμβουλές για ένα πρόβλημα που ΔΕΝ αντιμετωπίζω...

...όταν με στηρίζουν σε μία μάχη που ΔΕΝ δίνω...

...ή όταν με παρηγορούν για μία καταστροφή που ΔΕΝ έχει γίνει...

Από την μία πλευρά με συγκινεί το ενδιαφέρον τους... αλλά από την άλλη νιώθω περίεργα που δεν μπορώ να βρω ένα τρόπο να τους εξηγήσω ότι αυτό που εκείνοι θεωρούν καταστροφή για μένα είναι κάτι άλλο...

και ότι μέτρο των όλων είναι ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά και η επιθυμία του να ζήσει όπως μπορεί και αγαπά.

6 comments:

kaltsovrako said...

johnie walker

;)

Mirandolina said...

κι είσαι ημερών... στους τεσσερις μήνες η μάμμυ μου είχε αρχίσει να αγοράζει χρυσή ευκαιρία και στους πέντε έκλαιγε μονάχη της τα βράδυα.

καλή δύναμη, πρόβατε!

vasvoe said...

μια χαρά το χειρίζεσαι!

ZissisPap said...

Έγινες κιόλας ένας αντικοινωνικός άνεργος καταπιεσμένος δημιουργικός;
Καλό ταξίδι!

Provato said...

... αγαπητέ sigmund, όποως έχει πει και μία φιλενάδα μου που μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή το όνομά της...

δεν βλέπουμε τον κόσμο όπως είναι...τον βλέπουμε όπως εμείς είμαστε... αρά μπορείς να πεις ότι για σένα ναι είμαι ένας αντικοινωνικός άνεργος καταπιεσμένος δημιουργικός...

(πο πο ρε παιδί μου... ακόμα δεν έχεις μάθει ότι πάνω από 2 άντε 3 το πολύ επίθετα ΔΕΝ μπαίνουν στην σειρά;... εμ για αυτό...)

μπε μπεεε

Provato said...

kaltsovrake θενκσ!!!


(θα συνεχίσω... όχι πως έχω καμία άλλη επιλογή, εξάλλου - όπως και κανείς μας άλλωστε...)

btw τι έγινε με αυτό που περιμένω να μου στείλεις; να υποθέσω ότι δεν ενδιαφέρεσαι, έτσι δεν είναι;

anyway if i were you i would give it a try... (ένας κοινός γνωστός μας σήμερα πάντως έχει συνάντηση για πιθανή συνεργασία...)


μπε μπεεεεεε