Χτες

εγώ και η αδελφή μου η μελαγχολία περπατάμε στην πλατεία Κοραή

μπαίνω σε ένα καινούργιο trendy σαντουιτσάδικο να πάρω κάτι να φάω

ένας τύπος ακαλαίσθητος, ο ιδιοκτήτης ή (...Θεός φυλάξοι, ας έχω άδικο...) ο manager έχει στριμώξει μία υπάλληλο και της κάνει κήρυγμα για το μαγαζί

"πρέπει να πετάς, πρέπει να έχεις γρήγορη αντίληψη, να μην αφήνεις τίποτα να ξεφύγει..."

η κοπέλα τον κοιτά κουρασμένη, ποιός ξέρεις ποιά άλλη Κυριακή φαντάζεται, χωρίς δουλειά, χωρίς αντίληψη, χωρίς κηρύγματα.

ο τύπος συνεχίζει να αγορεύει...

"πρέπει ο πελάτης να νιώθει ότι τον σέβεσαι... για αυτό να είσαι σβέλτα, να τον προλαβάινεις"

θέλω να του πω

"συγγνώμη αλλά αν θέλετε να αντιμετωπίζετε με σεβασμό τον πελάτη σας δεν θα έπρεπε αυτή την κουβέντα να την κάνετε ένα μέτρο μακριά μου... και σίγουρα δεν θα έπρεπε να την κάνετε με αυτόν τον τρόπο..."

πλησιάζω - ξαναβλέπω το βλέμμα της κοπέλας, μου θυμίζει την ηρωίδα στην "νύστα" του Τσέχωφ.

δεν λέω τίποτα -

σκέφτομαι ότι αν πω θα την βάλει στο μάτι και θα της κάνει την ζωή κόλαση...


...σάντουιτς, πήρα.

ήταν άνοστο.