(όσο και αν σου φαίνεται ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ και αυτό το τραγούδι είναι της Σώτιας Τσώτου. Δροσερό και αισιόδοξο, από μία εποχή που η αγάπη ήταν απλά ...η αγάπη - ένα συναίσθημα όχι ένα big fucking drama!!!! ...με δυσκολίες μεν αλλά δυσκολίες που χωρούσαν σε ένα ωραίο τραγούδι... τελικά, πιστεύω ότι όλο αυτό το dramatisation της αγάπης είνα η μεγαλύτερη ανοησία που θα μπορούσες να κάνεις στον εαυτό σου... μεγάλη ιστορία όμως αυτή και τώρα δε λέει να την πιάσουμε... έχω και πολύ δουλειά...)
Είναι νωρίς για δάκρυα Στέλλα
παίξε τις κούκλες σου και γέλα
Τρέξε στις λάσπες στ' ανηφόρια
Είσαι πολύ μικρή γι' αγόρια
Ξέρεις παιχνίδια ξέρεις τρέλες
Στέλλα με τις χρυσές κορδέλες
μα το παιχνίδι της αγάπης
θα κάνεις χρόνια να το μάθεις
Είναι πικρό είναι σκληρό
σε βασανίζει σ' ανασταίνει
Ένα παιχνίδι που κανείς
ποτέ σωστά δεν το μαθαίνει
Είναι νωρίς για δάκρυα Στέλλα
όσο μπορείς ακόμα γέλα
Ώρα την ώρα θα βραδιάσει
θα 'ρθει η ζωή και θα περάσει
Ξέρεις του κόσμου τα παιχνίδια
Στέλλα με τα ξανθά κοτσίδια
μα της αγάπης το παιχνίδι
πολλούς καημούς μικρό μου κρύβει
Είναι πικρό είναι σκληρό
σε βασανίζει σ' ανασταίνει
Ένα παιχνίδι που κανείς
ποτέ σωστά δεν το μαθαίνει
5 comments:
Τα λόγια σου είναι γεμάτα σοφία...
Πολύ καλή, πράγματι η Σώτια Τσώτου!Αν και μερικές φορές τη θεωρώ την "ιέρεια" της στιχουργικής υπερβολής (π.χ. "Σωκράτη εσύ σούπερ σταρ" ή το ΄θρυλικό "Για σένανε μπορώ/τις φλέβες μου να κόψω" κτλ) ακόμη και τότε το κάνει χαριτωμένα...Σου αφιερώνω πάντως τους καλύτερους κατά τη γνώμη μου, στίχους της
Να ’ξερα των άστρων το σκοπό
να σ’ τον λέω, να σε νανουρίζω.
Να ’μουνα θεός να σου το πω:
"Πάρ’ τον Γαλαξία, σ’ τον χαρίζω".
Πόσο σ’ αγαπώ, πόσο σ’ αγαπώ.
Μου ’ταξες ταξίδι να με πας
όσο μακριά ο κόσμος φτάνει.
Πού αλλού, καρδιά μου, να με πας;
Πήγα στον παράδεισο και φτάνει.
Πόσο μ’ αγαπάς, πόσο μ’ αγαπάς.
Μάλαμα στα τζάμια το νερό
κι ούτε μια σταγόνα δεν ορίζω.
Όλο μου το βιος, ό,τι φορώ
η ψυχούλα μου και σ’ τη χαρίζω.
Πόσο σ’ αγαπώ, πόσο σ’ αγαπώ.
( Ερμηνεύει η Δήμητρα Γαλάνη, Μουσική Χρήστος Νικολόπουλος)
Μαγικό τραγούδι!
codben χαλί στα πόδια σου θα γίνω να με πατήσεις... τι ωραία αφιέρωση και τι αναπάντεχη και τι ωραίο τραγούδι!!! μπεεεεευχαριστώ με όλη την καρδιά μου!!! και είναι και μεγάλη!!!
σε φιλώ πολύ!
:-)))
(Και ναι η Σώτια είναι όχι απλά η ιέρεια, αλλά η θεά της υπερβολής... αλλά μάλλον αυτός είναι ένας λόγος που μου αρέσει τόσο πολύ....χιχιχιχιχι)
μπεεε
sigmund! Μπεεεεεεεεεε
Ε, να σου κάνω πιο συχνά αφιερώσεις τότε :)
ναι παρακαλώ, να μου κάνεις!! μία τη βδομάδα θέλω... με τραγούδια σε στιλ Σώτιας!!! Μπεεεε!
Post a Comment