Thursday, June 15, 2006

Οδοιπόρος

σαν σήμερα πέθανε ο Χατζιδάκης - αν μπορείς άκου ένα τραγούδι του, θα σου γλυκάνει τη μέρα. σαν μνημόσυνο.

μία από τις μεγάλες μετάνοιες της ζωής μου είναι ότι όσο ζούσε δεν είχα τα αρχίδια να του χτυπήσω την πόρτα του διαμερίσματος του στην Ρηγίλλης και να του εκφράσω τον θαυμασμό μου.

την επόμενη φορά...

7 comments:

Nemertes said...

Μάνος Χατζηδάκις ο ένας και μοναδικός. Δεν ξέρω αν έχουν γράψει άλλοι άνθρωποι τέτοια τραγούδια. Ποιήματα και τα τραγούδια του. Αν με κάποιο ανατριχιάζω είναι "Τα παιδιά του Πειραιά". Να ακους την Μελίνα και τον Μάνο και να είσαι περήφανη που είσαι Πειραιώτισα!

ZissisPap said...

Μοναδικός... για πάντα...
Αχ αυτό το χαμόγελο...

πολυβιος said...

απίστευτο. είναι από τα πράγματα που μετανιώνω κι εγώ (αυτό που δεν έκανα, εννοώ, να χτυπήσω δηλαδή την πόρτα του).

Anonymous said...

ρομαντικές σαχλαμάρες...

σκέψου να του χτύπαγες την πόρτα και να είχε πάει λαϊκή,

ή ακόμη χειρότερα σκέψου να ήσουν ο μακαρίτης και κάθε τρεις και λίγο να σου χτύπαγε την πόρτα ένας μελλοντικός blogger...

Provato said...

τι ζητάς αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά; ε τι ζητάς; ...άκου λαική ο μακαρίτης... τσκτσκτσκ... (έχει πλάκα βέβαια η σκέψη περί ενοχλητικού blogger 2 be...) Μπεεεε

Polyvie μπεεεεε - είπαμε, την επόμενη φορά!

sigmund και nemertes μπεεεε!

alienlover said...

:( :(

Provato said...

έλα ρε alienlover Μην κάνεις έτσι... άνθρωπος ήταν ο μακαρίτης θα πέθαινε κάποτε. Εξάλλου το σημαντικό για μας τους υπόλοιπους είναι το έργο του παράη ύπαρξή του περ σε!

μπεεε