Ρεζίλι ξανά

εδώ και μερικές μέρες όταν μου στέλνουν μηνύματα το κινητό χτυπάει με τις δύο πρώτες στίχους του Γλύκα γλύκα γλυκιά μου γλύκα γλύκια γλυκιά μου έλα στην αγκαλιά μου της Κέλυς Κελεκίδου.

(μην μπούμε τώρα στο θέμα του κολλήματος μου με τα κουλά ringtones - είναι μεγάλη ιστορία! και εγώ ακόμα έχω σκοτεινά σημεία σε κάποιες πτυχές της. πάντως, ναι, το ομολογώ, έχω κόλλημα με κουλά ringtones. όσο πιο κουλό τόσο πιο ΑΜΕΣΑ θα το κατεβάσω...)

Προχτές είμαι στο γυμναστήριο. Μόλις έχω βγει από την πισίνα, είμαι με τη γλώσσα στο πάτωμα γιατί έχω κάνει 1400 μέτρα ελεύθερο (σου θυμίζω πριν 1 μήνα λαχάνιαζα όταν πατούσα το κουμπί του ασανσέρ, τόσο κακή φυσική κατάσταση...) και είμαι μπροστά από το ντουλάπι για να πάρω πετσέτες να πάω να κάνω ντους.

Ανοίγω το κινητό που ήταν κλειστό όσο κολυμπούσα... και βέβαια μόλις δικτυώνεται έρχεται μήνυμα...

... όλεθρος! καταστροφή! βατερλό της υπόστασης μου!

μέσα στο αποδυτήριο του πιο μουράτου γυμναστηρίου της Αθήνας, του γυμναστηρίου που πάει ένας Ανδριώτης, ένας Φραγκάκης (έτσι δεν λέγεται ο πρώην γκόμενος της Βίσση που ήταν μοντέλο;), γιατροί, δικηγόροι, χρηματιστές και τα τελευταία στην Ευρώπη υπολλείματα γιάπηδων, που δουλεύουν στις τράπεζες γύρω γύρω, να ακούγεται με αντίλαλο (ξέρεις πως είναι τα αποδυτήρια...) ΑΥΤΟ το τραγούδι!

Πανικοβάλλομαι - αποφασίζω παρόλαυτά να το παίξω άνετος ελπίζοντας ότι ίσως δεν θα φανεί από που έχει ακουστεί αυτό το όνειδος.

Αλλά... δύο ντουλάπια δίπλα μου βρίσκεται και ετοιμάζεται να πάει κι εκείνος για ντους τεσσαρακοντούτης διοπτροφόρος, μάλλον μεγαλωμένος με Σκαλκώτα και Mingus, κύριος που γαμεί τα κοινωνικά προσχήματα και με κοιτάει χωρίς καμία διακριτικότητα με ανοικτό το στόμα καρφωμένος για τουλάχιστον 25 δευτερόλεπτα. (μέτρα με το ρολόι 25 δεύτερα και θα δεις πόσο πολύ είναι να κοιτάς καρφωμένος κάποιον...).

Καταλαβαίνω ότι πρέπει κάτι να κάνω. Όχι για μένα, το ρεζίλι μου δεν διορθώνεται με ΤΙΠΟΤΑ, για πάντα πια θα αναφέρονται στο πρόσωπό μου ως ο "Κελεκίδης" στο πιο μουράτο γυμναστήριο της Αθήνας, αλλά για τον άνθρωπο που βεβαίως δεν μπορεί να διανοηθεί ότι το άκουσε αυτό που άκουσε... και ότι συμβαίνουν τέτοια πράγματα στην πόλη που ζει και κινείται.

Αυτόματη αντίδραση μου: σηκώνω τα χέρια στο ύψος του στήθους (χειρονομία "τι να κάνω, αυτά έχει η ζωή" λέγεται αυτή) και του λέω με απόλυτη αθωότητα και σοβαρότητα στο βλέμμα:

- Σόρρυ (πρόσεχε, όχι συγγνώμη - σόρρυ και μάλιστα με δύο ρο) άλλα η κοπέλα που τραγουδά είναι ξαδέλφη μου και θα με σκότωνε αν δεν κατέβαζα το ringtone.

Γυρίζω πλάτη και πάω για ντους. μπε