Δύναμη

Πέρασε τα χέρια μέσα από τα μαλλιά του που μόλις είχαν αρχίσει να φυτρώνουν. Η τελευταία χημειοθεραπεία ήταν πολύ ισχυρή, εκτός από τα μαλλιά, του είχαν πέσει και οι τρίχες στα γενητικά όργανα, στο στήθος, στις μασχάλες.

Με κοιτούσε με φλογισμένα μάτια, χαρούμενα. Πάντα είχε αυτό το βλέμμα, και πριν αρρωστήσει. Από τον καρκίνο και μετά η διαφορά που υπήρχε ήταν ότι η χαρά έγινε πιο βαθιά, πιο πηχτή. Τουλάχιστον έτσι το έβλεπα εγώ το βλέμμα του.

Είχαμε συναντηθεί για να του πάρω μία συνέντευξη. Προετοίμαζα μία διαφημιστική καμπάνια για μία αντικαρκινική εταιρία του εξωτερικού και η βασική μας ταινία θα ήταν ένα ρακόρ από συνεντεύξεις καρκινοπαθών που θα μιλούσαν για την αρρώστια τους. Θέλαμε ανθρώπους που θα μπορούσαν να δείξουν ότι όσο φοβερήκι αν είναι η φήμη του καρκίνου, όσο και αν σου ανατρέπει τη ζωή, είναι μία κατάσταση που με βοήθεια, με υπόστήριξη μπορεί να αντιμετωπιστεί. Θέλαμε να βγάλουμε το στίγμα του θανάτου από την λέξη. Να σταματήσει ο κόσμος να πιστεύει ότι όποιος διαγνωστεί με καρκίνο πάυει να ζει...

Η πρώτη ερώτηση που του έκανα ήταν πως αντέδρασε όταν έμαθε ότι ήταν άρρωστος...

Πέρασε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά που μόλις είχαν αρχίσει να φυτρώνουν. Πήρε μία βαθιά ανάσα και μου είπε:

"Αισθάνθηκα μία φοβερή λύπη... όχι αμέσως. Στην πολύ αρχή, την στιγμή που μόλις είχα ακούσει από το γιατρό ότι υπάρχει πρόβλημα, θύμωσα πολύ μαζί του. Υποθέτω διότι αυτός ήταν μπροστά μου εκείνη τη στιγμή. Μέτα, στο δρόμο για το γραφείο, μου ήρθε στο μυαλό ένας παλιός γκόμενος που με είχε παρατήσει όταν ήμουν περίπου 19 - 20 χρονών και είχα πονέσει πολύ. Τον θυμήθηκα με φοβερή οργή, αν τον πετύχαινα μπροστά μου εκείνη τη στιγμή, θα τον έσπαγα στο ξύλο.

Όταν πέρασε ο θυμός (καλύτερα, όταν κατάφερα να τον θάψω) άρχισα να λυπάμαι. Δεν ξέρω αν μπορώ να στο μεταφέρω καλά. Δεν ήταν λύπη - αυτολύπηση, ήταν μία λύπη σαν αυτή που αισθάνθηκα, ας πούμε, όταν ο Χόρν σε αυτή την ταινία που έχει γίνει ένα λογιστικό λάθος φεύγει για την Αμερική χωρίς την όμορφη που του έφαγε τα χρήματα. Κάπως σαν να έβλεπα τον εαυτό από μακρία και αισθανόμουν στεναχώρια που μου είχε συμβεί αυτό".

Και πως κατάφερες να την ξεπεράσεις αυτή τη λύπη; ήταν η επόμενη ερώτησή μου...

Αναφερόμουν σε αυτό το πράγμα που έβλεπά, ή μάλλον, δεν έβλεπα, στο βλέμμα του. Το ότι η χαρά που ήξερα στον φίλο μου δεν είχε χαθεί ακόμα και τις ώρες που φαινόταν να είναι εντελώς χαμένος μέσα στα της αρρώστιας: Τις μοναχικές διαδρομές με το ραδιοταξί στο νοσοκομείο, τις αναγούλες και τους εμετούς, τα μαλλιά που πέφτουν, τα ρούχα που δεν σου κάνουν γιατί έχεις αδυνατίσει, τα τραπέζια που δεν μπορείς να πας γιατί δεν μπορείς να φας...

"Δεν την ξεπέρασα... αλλά αυτό ακριβώς ήταν που ήθελα να κάνω. Ποτέ δεν θεώρησα ότι αυτή η λύπη ήταν κάτι που πρέπει να ξεπεράσω, δεν την είδα ως ανεπιθύμητη. Ένας θεός ξέρει πόσο πολύ θα ήθελα να μην την είχα νιώσει ποτέ... αλλά, από μία ευλογημένη ανεξήγητη αιτία, έχω την γνώμη ότι αφού τη ένιωσα όφειλα στον εαυτό μου να την χειριστώ. Να την βάλω με ένα τρόπο μέσα στη ζωή μου ώστε να γίνει όσο το δυνατόν λιγότερο "αντιπαραγωγική". Όχι αντιπαραγωγική σε θέματα δουλειάς, καριέρας και τέτοια, αλλά σε επίπεδο συναισθημάτων, σε επίπεδο επιθυμίας δικής μου να χαίρομαι αυτά που πάντα χαιρόμουν στην ζωή. Όταν μπορώ βέβαια να τα χαίρομαι... Η λύπη αυτή είναι από μόνη της πολύ βαριά για να της δώσω μεγαλύτερη δύναμη και να την αφήσω να με κατατρέχει και όταν δεν την αισθάνομαι..."

Τότε δεν κατάλαβα καλά τα λόγια του. Ανόητος. Μάλιστα όταν κάναμε την επιλογή των ανθρώπων που τελικά θα έπαιζαν στο διαφημιστικό δεν είχα περιλάβει τον παλιό μου φίλο. Τον είχα βρει πολύ "συμπυκνωμένο" και "ακατανόητο". ...τα χαζά των διαφημιστών...

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε. Ο φίλος που πέθανε, πλήρης εμπειριών, αν και θα μπορούσε να είχε ζήσει μερικά χρονάκια ακόμα... και εμένα η ζωή με έκανε να καταλάβω πόσο μεγάλο μάθημα ζωής ήταν αυτό που μου έδωσε εκείνο το απόγευμα στο φωτεινό, χαρούμενο διαμέρισμά του. ότι δηλαδή αν θέλεις να αντιμετωπίσεις κάτι δεν πρέπει να το πολεμήσεις... πρέπει να το αγκαλιάσεις και να το κάνεις δικό σου... να το μολύνεις εσύ με αυτό που είσαι. να μην το αφήσεις να σε μολύνει αυτό με αυτό που δεν είναι εσύ!