Metablogging 2

Δύο εξαιρετικά post του Dark Anglel που τα κάνω copy paste διότι το κατέβασε το blog, πάει διακοπές...

Αναφέρονται στην κατάσταση των περιοδικών στην ελλάδα. Τιτλοφορούνται "οι Περιοδικέιρος 1 κα 2". Γαμώ!!!

1:
Μετά από παράκληση του Ονείρου θα προσπαθήσω να εξηγήσω πως μπορεί κάποιος να στήσει ένα περιοδικό στο Ελλαδιστάν. Πρώτον και καλύτερον ο εκδότης πρέπει να είναι καλός ψεύτης, πι αρίστας ή τουλάχιστον συγγενής κάποιου μεγάλου επιχειρηματία. Στο παράδειγμα που θα αναφέρω δεν θα ασχοληθώ με τα λεγόμενα θεματικά περιοδικά αλλά με τους ατελείωτους καταλόγους των ζομπι που βλέπουμε κρεμασμένους στα περίπτερα δηλαδή των αγαπημένων μας Lifestyle…


Life is a bitch

Όπως βέβαια θα γνωρίζετε τα πάντα είναι πολιτική έτσι και αυτοί οι κατάλογοι με τα ζόμπι των σβαρόφσκι δεν θα μπορούσαν να ξεφύγουν από αυτή την κοινή συνισταμένη. Γουελ το παιχνίδι ξεκινάει από αρκετά ψηλά συνήθως με περίεργα κονδύλια και επιχορηγήσεις που χάνουν την πορεία τους στο πέλαγος και αφού περάσουν από χίλια δυο στόματα που μασουλάνε όσο μπορούν -κάτι σαν την Πολιτιστική 1997 δηλαδή αλλά στο τυπωμένο της- καταλήγουν σε κάτι ωραίες κασμιρένιες τσέπες. Το κασμιρένιες παίζεται διότι μπορεί να είναι και τσέπες από 501 της εποχής του πολυτεχνείου πασπαλισμένου με λίγο ψεύτικο αίμα και διακοσμημένου με μικρά σφυροδρεπανάκια ενώ στα ρεβερ μπορεί να διακρίνει κάποιος διάφορα συνθήματα της Παλιάς Εποχής. Το χρήμα λοιπόν βρέθηκε μικρά μου και τώρα πρέπει να μεταμορφωθεί σε κάτι πιο φιλικό προς τον άνθρωπο: Σε 200 περίπου σελίδες απύθμενης βλακείας, μαλλιοτραβηγμάτων δευτέρας δημοτικού και ολίγων λόγιων κειμένων. Και στο τέλος τα ζώδια. Έχω την εντύπωση πως όλα τα περιοδικά στήνονται για αυτή τη γαμημένη τελευταία σελίδα που ενθουσιάζει τους πάντες με τις γενικότητές και τις προβλέψεις της, ενώ μόνο κάποιος που έχει πάρει υπερβολική δόση μεθαδόνης μπορεί να τα χάψει. Μια μικρή παρένθεση για τα λόγια κείμενα και τους ιδιοκτήτες τους. Γουελ ένας λόγιος συντάκτης είναι κάτι σαν παπάς. Μιλάει ακαταλαβίστικα και ενίοτε με ένα μίγμα καλιαρντών, αρχαίων ελληνικών και γαλλικών τύπου unicef (εστε, εσανς, μ’αγέσει ο ταγαμάς) προσπαθεί να σαγηνεύσει το γκάου γκάου πλήθος και δυστυχώς μερικές φορές το καταφέρνει.


The Crew

H αλίευση συντακτών είναι το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου. Με 50-100 ευρώ το άρθρο υπάρχουν τυπάκια που γράφουν από καλά έως μέτρια. Και ένα μικρό μυστικό: Σχεδόν σε όλα τα περιοδικά οι συντάκτες είναι μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού για αυτό μη μασάτε όταν βλέπετε να αρθογραφούν 20-30 άτομα. Είναι η απόλυτη μούφα διότι υπογράφουν με άλλα ονόματα για να φαίνονται μπούγιο στη σελίδα με τα credits. Βέβαια και 2-3 λαμπερά ονόματα συντακτών πέρα από τους ρεγκιουλαρ χρειάζονται για να δέσει το γλυκό και να γίνει πιο γκαγκάν. Ένας λαμπερός συντάκτης είναι το άθροισμα των εξής πραγμάτων: 1. Έχει εκδώσει τουλάχιστον ένα βιβλίο με τίτλο “Ενώ έξυνα τα αρχίδια μου με τσίμπησε μια μέλισσα και πρήστηκα». 2. Έχει εμφανιστεί στην ΤV και έκρινε με διορατικό τρόπο το πολύ σοβαρό γεγονός των ροδάκινων στη λαϊκή που ήταν λίγο πιο σκούρα από ότι θα έπρεπε ενώ θεώρησε απαράδεκτο το ότι τα αγγουράκια δεν ήταν όλα το ίδιο στραβά. Έτσι το κασέ του ανεβαίνει στα 150ευρώ το άρθρο. H ευγενής συνομοταξία των φωτογράφων που τρέχει από γκαλά σε γκαλά προσπαθώντας να πιάσει τη ρυτίδα της στιγμής σε πιο ήπια φόρμα αμοίβεται και αυτή στα νορμαλ επίπεδα των 0-50 ευρώ αλλά αν είναι γάτος ο φωτογράφος μπορεί και να οικονομήσει καμιά βίλα στο πανόραμα φυσικά μαζί με την κατσιασμένη ιδιοκτήτρια της αλλά τι να κάνεις δύσκολοι καιροί για πρίγκηπες...

2:

I’m suckin you and you suckin me

H αλλιώς εμπορικό τμήμα ή το μεγάλο πανηγύρι. Εδώ η κατάσταση θυμίζει ζούγκλα του Αμαζονίου με πιθήκια, καθήκια και κροκόδειλους. Όλο αυτό το ευγενές βασίλειο των ζώων αγωνίζεται καθημερινά με νύχια δόντια κινητά και σταθερά για μια θέση στον ήλιο όχι του πασοκ αν και τους είχε βολέψει πριν καμιά δεκαετία αλλά στον άλλο ήλιο που βγαίνει μόνο στο Μαρούσι στην Εκάλη και στην πολιτεία. Ένα περιοδικό που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να συμμετέχει τουλάχιστον σε μία χοντρή διαπλοκή για να δημιουργήσει θόρυβο γύρω από το όνομά του. Γουελ μερικά χιντς για να καταλάβετε σε τι κόσμο ζούμε. Οι καταχωρίσεις που βλέπετε να φιγουράρουν και ειδικά αυτές των μεγάλων ονομάτων δεν είναι όλες πληρωμένες. Γιατί όποιος νομίζει ότι εγώ είμαι η prada και θα βάλω καταχώριση σε περιοδικό 30.000 φύλλων μηνιαίως και θα την πληρώσω ζει σε κάποια αποικία του αφιλόξενου πλανήτη Άρη ή στην Αγία Νάπα. Γουελ το παιχνίδι έχει ως εξής. Για να βάλει κάποιος μια καταχώριση πρέπει το περιοδικό να του πάρει τουλάχιστον 3453 συνεντεύξεις, 212 πουμπλι* και τουλάχιστον 4 εξώφυλλα για να πέσει η επιταγή. Επίσης υπάρχουν και οι ανταλλαγές μεταξύ των μίντια η κοινώς εξηνταενιάρια με προεκτάσεις σαδομαζό. Ήτοι καταχώριση ράδιου ή καναλιού σε περιοδικό και σποτ του περιοδικού στο κανάλι αντίστροφα. Όμορφα και ωραία πράγματα δηλαδή αλλά μόνο για αυτούς. Οι σελίδες με τις γκαλακίες που είναι σε παρέλαση όλες οι τελευταίες επιτυχίες του φουστάνου είναι μια άλλη αστείρευτη λαμπερή πηγή εσόδων. Οου γιέα. Μερικοί γουόναμπις γκαλάκες πληρώνουν και μάλιστα αρκετά καλά για να δουν τη μούρη τους -που έχει γίνει εντωμεταξύ σαν κάποιου ήρωα της μαρβελ κομικς από τα λίφτιν- στις λαμπερές σελίδες ενός λαιφστάιλ εντύπου.


Συνεχίζεται...

όπως βλέπεις μας υπόσχεται ότι "συνεχίζεται...". Περιμένουμε!!!