Thursday, September 07, 2006

Κάτι τρέχει με τον Βαγγέλη

Μερικές φορές είναι τόσα πολλά, βαριά, μαύρα και σκοτεινά αυτά που θέλω να ξεφορτώσω από την κοιλιά μου που είμαι σχεδόν σίγουρος ότι αν ανοίξω το στόμα μου θα βγει μία μαύρη τρύπα που θα ρουφήξει όλον τον κόσμο.

Για αυτό δεν λέω κιχ. Κουβέντα. Και εξαφανίζομαι. Από όλους. Και πρώτα από όλους από τον εαυτό μου.

3 comments:

Attalanti said...

Μεγάλη αγκαλιά, προβατάκι... Μεγάλη! Κι αν συνεχίσουν να σ' ενοχλούν, έχω κάτι φίλους να τους περιποιηθούν με... προδέρμ (αγάπη και φροντίδα)!

Ιφιμέδεια said...

Ξέρω πώς είναι. Κράτα.

Provato said...

attalanti μπεεεευχαριστώ πολύ - είσαι κουκλάκι ζωγραφιστό!!!!! χιχιχι!

xxxxx


ιφιμέδεια, τώρα αυτό το σχόλιο και πριν λίγες μέρες η αναφορά σου στα λιονταράκια του κυρ Ηλία.... νομίζω ότι όντως είμαστε δίδυμα separated at birth.


:-)))