Monday, September 25, 2006

Κύκλοι αγάπης. Κύκλοι ξεχασιάς

Το έχω παρατηρήσει. Πολλές φορές. Αλλά ειδικά αυτήν την περίοδο τα παραδείγματα του φαινόμενου είναι περισσότερα από ποτέ άλλοτε.

…μου συμβαίνει ένα περίεργο πράγμα με τους ανθρώπους της ζωής μου που μετράνε πολύ. Ως επί το πλείστον πρόκειται για συγγενείς, αλλά η λίστα περιλαμβάνει και φίλους που βγαίνουν από την κατηγορία «άνθρωποι με τους οποίους έχω κοινά ενδιαφέροντα και μοιράζομαι/σκοτώνω τον χρόνο μου» και μπαίνουν στην κατηγορία «άνθρωποι που η ύπαρξη τους καθαυτή, αλλά και οι διάφορες επιρροές τους πάνω μου έχουν γίνει δομικό στοιχείο της προσωπικότητάς μου».

Ζω μαζί τους κάτι... περίεργους κύκλους. Για κάποιο διάστημα είμαι πολύ καλά.

Είμαστε πολύ καλά: Επικοινωνούμε συχνά, επικοινωνούμε με σαφήνεια, καταλαβαινόμαστε, μπαίνουμε στον κόπο να ψαχτούμε καθημερινά, να σηκώσουμε το τηλέφωνο, ξέρουμε ο ένας τα της καθημερινότητας του άλλου, δεν αφήνουμε χώρο σε παρεξηγήσεις, κοντολογίς βιώνουμε την σχέση με τα όλα της…

Και μετά έρχεται ένα άλλο διάστημα που όλα μοιάζουν διαστρεβλωμένα. Κανένα από τα δύο μέρη της σχέσης δεν μπαίνει καν στον κόπο να κάνει ένα τηλεφώνημα, δεν βρισκόμαστε, δεν έχουμε όρεξη και χρόνο, και αν συμβεί η ατυχία και γίνει καμία παρεξήγηση ο καυγάς είναι ομηρικός και τον κρατάμε μανιάτικο για πολύ καιρό. Περισσότερο από όσο είναι λογικό ή απαραίτητο.

Και μπορεί έτσι να περάσουν μήνες – μπορεί να χαθούμε και να μην το πάρουμε χαμπάρι. Και μάλιστα αυτούς τους μήνες να μην αισθανθούμε στιγμή την έλλειψη του άλλου…

Κάποτε με τρόμαζαν αυτοί οι κύκλοι της λησμονιάς. Φοβόμουν ότι είναι υπονομευτικοί για την αγάπη που μπορείς να έχεις με έναν άνθρωπο… αλλά μετά από αρκετά χρόνια πάνω στον πλανήτη έχω αλλάξει γνώμη.

Και νομίζω ότι με τους ανθρώπους που υπάρχουν αυτοί οι κύκλοι του μίσους και της ξεχασιάς υπάρχει κάτι πιο βαθύ και πιο ουσιαστικό στην επαφή μας και στον τρόπο που δενόμαστε.

Είναι κάπως σαν να είναι, αυτοί οι περίεργοι κύκλοι, ένδειξη πως κάτι μεγαλύτερο υπάρχει με κάποιους ανθρώπους.

Αλήθεια να είναι ή κοροϊδεύω τον εαυτό μου;

(εσένα σου συμβαίνει αυτό άραγε;)

5 comments:

Μαρκησία του Ο. said...

Προβατίνι, σε όλους συμβαίνει αυτό.

Η ζωή μας έχει γίνει (ή την έχουμε κάνει) έτσι, ώστε χανόμαστε και βρισκόμαστε και χανόμαστε και πάει λέγοντας.
Πιστεύω πως όταν υπάρχει αμοιβαία συμπάθεια/ εκτίμηση/ ακόμα και αγάπη με κάποιον, δεν παίζει ρόλο πόσο συχνά τον βλέπεις γιατί ξέρεις ότι η εκτίμηση αυτή δεν αλλάζει.
Νομίζω ότι όταν είναι να συναντήσεις κάποιον ξανά, θα το κάνεις.
Πολλές φορές σκέφτομαι ότι αυτό που μας ενώνει με τους ανθρώπους γίνεται το ίδιο που τελικά μας χωρίζει. Ίσως, όμως, τελικά, μένουμε με αυτούς που ήταν να μείνουν, με τους οποίους επίσης κάνουμε κύκλους...

ματς μουτς μπεεε

Anonymous said...

αφού πρώτα συμφωνήσω με τη φίλη προλαλήσασα, λέγω πως οι εκ νέου συναντήσεις είναι αυτές που μετράνε και όχι οι μικροθυμοί και τα νάζια. αλλιώς, αν ακάποιος δε μετρούσε, θα τον απέκλειες και μάλλον τότε δε θα σήμαινε τίποτα για σένα.

John D. Carnessiotis "Asteroid" said...

Δεν γνωρίζω τις ηλικίες του καθενός μας εδώ, αλλά μπορώ να διαβεβαιώσω ότι, διαγράφοντας μια πορεία στην ζωή, τέτοιοι κύκλοι τυχαίνουν σε όλους κι είναι φυσικό. Μπορεί, επειδή μεσολάβησαν γάμοι, παιδιά, ξενιτιές ή ο,τιδήποτε άλλο, να χαθείς, ακόμη και για πολλά χρόνια, με κάποιον με τον οποίο μεγάλωσες ή ήσουν πολύ κοντά ή συνδιαμορφωθήκατε, τέλος πάντων, και να ξαναβρεθείτε και να μη έχει αλλάξει συναισθηματικά τίποτε και να γίνει το "κλικ" αμέσως και να πιάσετε το κουβάρι από εκείνο ακριβώς το σημείο, όπου τόχατε αφήσει ή είχε αφεθεί. Σ' άλλες περιπτώσεις, μπορεί ακόμη και τσακωμός νάχει μεσολαβήσει, για κάτι που εκείνα τα χρόνια, σ' εκείνη την ηλικία, ήταν μείζον και το "τέλος του κόσμου", κι όμως να ξαναβρεθείτε και νάναι όλα όπως πριν και να μη αναφερθείτε καν στον καυγά και στην αιτία του - γιατί μ' όσα βιώσατε στο μεταξύ, το διαπιστώσατε τι μπορεί πράγματι να είναι "τέλος του κόσμου" και τι νεανική μαλακία "blown out of proportions". Φυσικά, μιλάω πάντα για ανθρώπους, με τους οποίους υπήρξε ουσιαστική και βαθειά σχέση, όπως μιλάω και για προσωπική εμπειρία...
Να πω, όμως, κι αυτό : στην "κολλητή" παρέα και στην βαθειά φιλία δεν είναι αναγκαστικά κακό ή αρνητικό ή πρόξενος φθοράς το να υπάρχουν μικρά ή μεγάλα διαλείμματα χωρίς επικοινωνία. Ίσως και μάλλον χρειάζονται κι αυτά, για να ζήσει κάποιος μια συγκεκριμένη φάση της ζωής του μόνος, απερίσπαστος, συγκεντρωμένος. Ας του δώσουμε λίγη από την κατανόησή μας!

John D. Carnessiotis "Asteroid" said...

Συμφωνώ και προσυπογράφω, φίλτατε lacerta. Η ωριμότητα κατ' αρχάς είναι απαραίτητη προϋπόθεση, conditio sine qua non για τους νομομαθείς, είτε για να συγχωρήσεις είτε για ν' αφήσεις πίσω σου πράγματα δίχως ουσία και να επικεντρωθείς στα ουσιώδη, μεταξύ των οποίων είναι και το κατά πόσον μετράει ο άλλος για σένα. Είναι, ίσως, κάποιου είδους αυτόματη διαδικασία αυτή, αυθόρμητη, το "κλικ", για το οποίο μιλάω, γιατί, περνώντας τα χρόνια, άλλωστε, χρόνο για περιττές συναναστροφές δεν έχεις! Ή δεν πρέπει να έχεις!..

Provato said...

είναι πολύ μεγάλη κουβέντα Μαρκησία το ότι καμία φορά αυτό που μας ενώνει είναι αυτό που μας χωρίζει κιόλας... ίσως κρύβεται αυτό το δεδομένο στην βάση του φαινομένου "χάνομαι - ξαναβρίσκομαι".. φιλί μπεεεε


γενικά Πολύβιέ μου αποφεύγω τα νάζια. Από την άλλη όμως σέβομαι και τον θυμό μου και όταν τον νιώθω το δείχνω με τον τρόπο που θέλει!!! μπεεε φιλί μεγάλο!


έλα μωρέ Jazzy, δεν είναι όλα στην ζωή άσπρο ή μαύρο. Υπάρχει και το γκρίζο!!! εμένα μου συμβαίνει άνθρωποι να με ενδιαφέρουν πραγματικά αλλά να μην μου είναι απαραίτητο η συχνή επαφή μαζί τους. Έτσι είμαι, ρε αδερφέ!!! Και εσύ είσαι αλλιώς!!! Μπεεεεε! (πάλι κατάφερες να με τσατίσεις...)


Aster-oid! Πάλι είσαι μέσα στο μυαλό μου, πάλι τα λες όλα όπως θα ήθελα να μπορούσα να τα λέω εγώ! Μπεεεεε μπεεεε μπεεε! :-))