Αηδίες

Δεν περιγράφεται πόσο με αηδιάζουν οι δραματικές παροξυσμιακές απαντήσεις/comments σε post που κάθε άλλο παρά το αξίζουν...

παράδειγμα:

Γράφει το comment:

"με σέβας σκύβω το κεφάλι σε αυτό το γραπτό που έχει την πνοή του Θεού μέσα του..."

(ο/η blogger έχει γράψει για ένα φύλλο που είδε να πέφτει από ένα δέντρο στην γειτονιά του/της)

άλλο παράδειγμα:

"σιωπώ.... τι άλλο μπορώ να κάνω... σιωπώ... γιατί όταν κάποιοι μιλάνε έτσι, οι υπόλοιποι μόνο να σιωπούν πρέπει..."

(ο/η blogger έχει γράψει την φοβερή πρωτοτυπία να συμφωνήσει με την απεργία των δασκάλων)

τρίτο παράδειγμα:

"η καρδιά μου ενώθηκε με τον χτύπο της δικής σου διαβάζοντας αυτό το υπέροχο post που ξαφνικά φώτισε την πρότερή μου ζωή με άλλο φως - ξέρω πια ότι κάποιοι άνθρωποι είναι δεμένοι και ας μην γνωρίζονται"

(ο/η blogger έκανε το σούπερ εξομολογητικό να γράψει ότι κάποτε χώρισε, όπως και ο/η σχολιάστρια, με κάποιον που την κεράτωσε...)

...μην με παρεξηγήσεις. Δεν φέρνω αντίρρηση ότι κάποια posts είναι πολύ καλογραμένα ακόμα και αν αυτό στο οποίο αναφέρονται δεν είναι παρά η αποθέωση της κοινοτυπίας. Αλλά όσο καλογραμμένο και να είναι ένα post, όταν δεν λέει τίποτα... ε, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται σαν να αλλάζει τον κόσμο.

...επιπλεόν με ενοχλεί και ο υπερβολικός ενθουσιασμός σχετικά με κείμενα που στο κάτω κάτω δεν είναι πια και η σωτηρία της γραφής... εντάξει βρε αγάπη μου, το ξέρω ότι γράφω στρωτά, σταμάτα τώρα να κλαις πάνω στα παπούτσια μου από έκσταση... δηλαδή αν διαβάσεις Thomas Mann τι θα κάνεις; θα αυτοκτονήσεις προς τιμήν του;

ασταδγιάλα πια... βαρύ πράγμα η μετριότητα αδέλφια μου...