Tuesday, October 10, 2006

Τραγούδι... και άλλα

Τα τραγούδια που μας αρέσουν, αλλά και γενικά όλα τα καλλιτεχνικά έργα (για να μην ξεχνιόμαστε, σε αυτά περιλαμβάνονται και οι σούπερ αγαπημένες μου ταινίες σκληρού gay porno, και αυτό το εννοώ…) μας αρέσουν γιατί κρύβουν μία μικρότερη ή μεγαλύτερη αλήθεια που μας αφορά. Αυτό τουλάχιστον σε μένα ισχύει στο 100% των περιπτώσεων - αλλά νομίζω ότι συμβαίνει και σε πολλούς άλλους.

Για παράδειγμα μπορεί να μας αρέσει το «Μωρό μου Sorry» της Κοκκίνου (παρά το ότι είμαστε του ανωτάτου εντεχνωτικού) γιατί εκείνη την εποχή έχουμε πια φρικάρει με έναν γκόμενο και είμαστε σε φάση να του δείξουμε την πόρτα…

ή να τρελαινόμαστε με το «Χάρτινο το φεγγαράκι» (αν και έχουμε τα καραlimited γιαπωνέζικα cd singles της Άντζελας Δημητρίου της οποίας είμαστε αφιερωμένοι fan) γιατί το μαλακισμένο το τεκνό που χτυπάμε δεν λέει να μας κάτσει με τίποτα και να μας βγάλει από την μοναξιά… να μας πιστέψει λιγάκι και να τα κάνει όλα αληθινά δηλαδή.

Σε μένα ισχύει και μία πολύ ενδιαφέρουσα αναλογία: όσο πιο θεμελιώδη είναι για την ψυχοσύνθεση μου η ευαίσθητη χορδή που χτυπά ένα αγαπημένο τραγούδι, τόσο πιο κλασικό και διαχρονικά αγαπημένο είναι…

Υπάρχει ένα λαϊκό ελληνικό τραγούδι που όταν το ακούω, το ακούω (δεν ξέρω αν βγάζει νόημα αυτό που θα πω) όχι με τα αυτιά, αλλά με τις εσωτερικές πληγές μου (όλοι οι άνθρωποι έχουμε εσωτερικές πληγές, ne est pas?).

Είναι εντυπωσιακό πως θυμάμαι με ΚΑΘΕ λεπτομέρεια ΚΑΘΕ φορά που το έχω ακούσει (ακόμα και αν είναι μία εξαιρετικά συνηθισμένη περίσταση, όπως το να βρίσκομαι σε ένα ταξί πηγαίνοντας από ένα βαρετό κάτι-πρέπει-να-κάνω-σε-ένα-άλλο σε ένα άλλο).

Είναι εντυπωσιακό ότι με αγγίζει μέχρι ασυνείδητου παρά το ότι το τραγουδά ο ακατανόμαστος ο Νταλάρας.

Είναι εντυπωσιακό, τέλος, ότι δεν το έχω καν στην δισκοθήκη μου. Με χτυπά τόσο δυνατά και τόσο κυκλωτικά τις όχι και τόσο συχνές φορές που το πετυχαίνω στο ραδιόφωνο ή στην τηλεόραση που (…να το ομολογήσω;) δεν τολμώ να βάλω μέσα στο σπίτι μου μία τέτοια δύναμη, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ!

Νομίζω ότι θα ήταν δουλειά ψυχαναλυτή να εξηγήσει το γιατί αυτό το συγκεκριμένο τραγούδι έχει τόση μεγάλη δύναμη επάνω μου. Έχει φυσικά να κάνει με τους στίχους περισσότερο… ειδικά αυτό το δεύτερο κουπλέ… Ποιες πτυχές της ψυχής μου ξύνει; Για ποιες αναμνήσεις παλιές αρχετυπικές έχει γίνει ντύσιμο; Μάλλον δεν θα μάθω ποτέ…

Πάντως είναι το τραγούδι που θα έπαιρνα μαζί μου σε ένα έρημο νησί… αν μπορούσα να έχω μόνο ένα τραγούδι, αυτό θα ήταν. Μην φανταστείς ότι θα το άκουγα συχνά… αλλά θα ήθελα να το έχω…

… … … … … … … … …

Αυτές τις μέρες είμαι σε ένα έρημο νησί.

[Δεν μου αρέσει το δράμα για το δράμα, ούτε οι μελούρες χωρίς λόγο. Η αλήθεια είναι ότι ένας χωρισμός είναι κάτι που σε κλονίζει λίγο… από την άλλη βέβαια δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου… Να στο πω αλλιώς; Αν ο χωρισμός επρόκειτο να φέρει το τέλος του κόσμου δεν θα τον άφηνα να συμβεί! Αφού τον άφησα να γίνει, σημαίνει ότι είχα τους λόγους μου.

Ακόμα όμως και υπό αυτές τις συνθήκες, βρίσκομαι σε ένα έρημο νησί. ]

Ένας σπουδαίος άνθρωπος βγήκε από την ζωή μου, ίσως ο σπουδαιότερος από όσους έχω γκομενιαστεί… και αυτό είναι βαρύ.

Και έτσι, το ακούω πολύ το τραγούδι μου. Το έχω όλη μέρα σχεδόν μέσα στο μυαλό μου… σαν ένα μικρό αναισθητικό; σαν ένα μικρό τελετουργικό θρήνου; κάπου προς τα εκεί το τοποθετώ… Ποιος ξέρει…

είναι από το «Ταξίδι στα Κύθηρα», την ταινία του Αγγελόπουλου (συγγνώμη που σε εκθέτω σε ανοργασμική βαριά κουλτούρα πρωί πρωί…) και έχει γράψει μουσική αλλά (εντυπωσιακό!) και τους στίχους η Ελένη Καραϊνδρου.

Άρρωστη καρδιά δεν βρίσκει γιατρειά
στη λησμονιά
χάνεται στ’ αγιάζι μέσα στο βοριά
στα ξένα μακριά

Κι όλο περιμένει πάλι τη στιγμή
να ξαναρθεί
το καράβι στο λιμάνι θα φανεί
θαλασσινό πουλί στα όνειρά μας

Σ’ άγγιξε ξανά του κόσμου η παγωνιά
κι η ερημιά
Πώς να τη γιατρέψεις την παλιά πληγή
βαθιά μες τη ψυχή

Κι όλο περιμένει πάλι τη στιγμή
να ξαναρθεί
το καράβι στο λιμάνι θα φανεί
θαλασσινό πουλί στα όνειρά μας


(υπόσχεση - το επόμενο Post σχετικά με το ελληνικό τραγούδι θα αποτελείται ΜΟΝΟ από γυμνές φωτογραφίες του Σάκη Ρουβά! έξω η ανοργασιμική κουλτούρα από το www.provato.gr, έξω η πχιότητα απο τον προβατάκο!!!).

14 comments:

Katerina said...

φιλί καλημερίστικο μωρό μου!

John D. Carnessiotis "Asteroid" said...

Πρόκειται για ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια, που έχουν γραφτεί. Θαυμαστό ταίριασμα μουσικής με στίχο, με ταινία (μακριά από μας!), με εικόνες, με τοπία, νου και βλέμματα συννεφιασμένα. Δεόντως μελαγχολικό.
Από την άλλη πλευρά, "... τα Κύθηρα σ' έδωσαν τ' ωραίο ταξίδι (και θα σου δώσουν κι άλλο!)... κι ήδη θα το κατάλαβες Κύθηρα τι σημαίνουν... (και που το κατάλαβες, δηλαδή, όχι δα πως πήρες και κάνα μάθημα κι ούτε κι έπρεπε να πάρεις - δεν είν' αυτό το νόημα εδώ!)".

Xilaren said...

ρε συ, χέσε το μαλάκα τον Νταλάρα (πάρντον μάι φρεντς) και τις ενοχές για την πχοιότητα: Αυτό το τραγούδι είναι ΓΑΜΑΤΟ!!! το ερμηνεύει κα-τα-πλη-κτι-κά, και εμένα με συγκλονίζει όποτε το ακούω... αυτά...

αχ, να είσαι καλά μπέεεε μου...

Mirandolina said...

Ωπ! Ε όχι και Νταλάρας! Πρέπει να αναλάβω δράση.

Πότε θες να πάμε να μεθύσουμε; ε; Λέγε! Λέγε γρήγορα!

Anonymous said...

άκουσα μεθύσι ???

Provato said...

θέλω θέλω θέλω μεθύσια!!!! ναι ναι ναι!!! μπε μπε μπεεεε!

xilaren φιλί μπεεεεγάλο! και εσύ μωρό μου να είσαι καλά.

aster-oid Μου αχ, αχ, αχ! αυτά τα σχόλια σου κάθε φορά είναι... λουκούμια! μπεεεεε μπεεε

katerina μπεεεεεεγάλο φιλί και αγκαλιά.

πολύβιε και Mirandolina!!! ξαναλέω! θέλω μεθύσια ΕΙΠΑ!!!!!!

xryc agripnia said...

Μπεεε-ετσι μπραβο το παιδι!Να γελαει!

Anonymous said...

Στο Fantastic 80'ς πετάμε γιαούρτια προβατάκο. Για έλα μια βόλτα.

;-)

Η Μικρή Ολλανδέζα said...

σ'αγαπάω
βαριεμαι να γράφω
γεια...

Η Μικρή Ολλανδέζα said...

ρε μωρό μου (γαμώ την τύχη μου μέσα γαμώ)

Κολλήσα μ'αυτή την πρόταση "σπουδαίος ανθρωπος"
Κολλησα καλά.
Εγώ, γιαυτό, φοράω τώρα ένα καπέλο μόνο και μόνο για να στο βγάλω!
Που μπορείς να είσαι έτσι μάγκας και μεγαλόψυχος τώρα που δεν υπάρχει κανένας λόγος να'σαι.
Αν σημαίνει αυτό κάτι : είμαι περήφανη για σένα.
Όχι μελοντραμάτικ.
Πραγματικά.

ZissisPap said...

Μπεεε!!!

Άντε να τα π(ι)ούμε επιτέλους!

Anonymous said...

πάντως, εγώ μια μακαρονάδα ξέρω να τη φτιάχνω (και κάποτε πρέπει να κόψεις το κάπνισμα).
:-)
(αυτό ήταν για το εξαφανισμένο ποστάκι)

enteka said...

provatako exeis toso yperoxo humour pou den anisixo katholou gia sena. na vgeite na ta π(ί)είτε kai na diaskedaseis tromaktika. virtual lovewaves. (Αγαποκύματα όπως έλεγε και ο Τσακαλίας. Τσακαλίας = ο new age θείος των Ξηρών που ήταν παπάς και τώρα είναι newager.)
Πολλά αγαποκύματα λοιπόν!!!

Provato said...

γειά σου ρε archive Με τα ωραία σου! φιλί μπεεεε! :-)))


καλημπέεεερα non private! μήπως επί τη ευκαιρία να σκεφτόσουν να ξαναάνοιγες το ρημάδι το blog; λέω μήπως; φιλί μεγάλο!

ολλανδεζάκι μου, αφού το ξέρεις το σκηνικό. Χωρίσαμε χωρίσαμε με το ρεμάλι αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι σούπερ αγάπιος ακόμα, και γαμώ τα άτομα... Αλλά τι στα λέω, αφού κι εσύ την ίδια άποψη έχεις. Σε αγαπώ πολύ μωρό μου! xxxxx

Jazzy είσαι γλύκας. Μπεεεευχαριστώ για τις συμβουλές περί ερωτικής απογοήτευσης. Lol! :-))


αμήν και πότε ρε sigmound!!! βαρέθηκα νά πίνουμε μόνο καφέδες... θέλω και λίγο αλκοόλ να πιω μαζί σου!!! μπεεεεε μπεεε μπεεε! xxx

Πολύβιέ μου, χωρίς να το καταλάβεις ανέλαβες δέσμευση. Εκτός από καφέ και ΜΕΘΥΣΙ θέλω και ΜΑΚΑΡΟΝΑΔΑ!!! (α, δεν καπνίζω - το έβαλα το περί τσιγάρου στο εξαφανισμένο Postaκι επηρρεασμένος από τα ελληνικά video clip... χεχεχε μπεεεε μωρό μου).


entekako μου τα αγαπωκύματά σου με έβγαλαν σε μία ακτή γεμάτη λίστες από 11 πράγματα. Φιλιά μωρό μου όμορφο! Μπεεεεε!