μία νέα κοπέλα περίπου 17 χρονών αποφάσισε να αρνηθεί την θεραπεία που της έκαναν για την λευχαιμία ώστε να μπορέσει να χαρεί όση ζωή της έχει απομείνει.
Η απόφασή της είναι αποτέλεσμα της παρατήρησής της ότι από τον Σεπτέμβρη που έκανε τον πρώτο κύκλο χημειοθεραπείας η κατάστασή της ήταν χάλια - έκανε εμετούς, πονούσε, δεν μπορούσε να σταθεί, υπέφερε.
Οι γονείς της, αν και δεν ξέρουν τι θα φέρει η παύση της αγωγής, στηρίζουν την κόρη τους στην απόφασή της... ποιος ξέρει σε τι κατάσταση θα την είδαν από τότε που άρχισε να παίρνει chemo.
Τελικά, πόσο ισχύει αυτό που λένε ότι καμία φορά το φάρμακο είναι χειρότερο από την αρρώστια που "υποτίθεται" ότι γιατρεύει; φαντάζομαι ότι απάντηση δεν υπάρχει στάνταρ - για κάποιες αρρώστιες θα είναι έτσι, για κάποιες άλλες θα είναι γιουβέτσι...
όπως και να έχει η ζωή δεν παύει ποτέ να με εκπλήσσει. .
..17 χρονών και να μπορείς να τσαμπουκαλεύεσαι έτσι... ελπίζω να συνέλθει - όχι από το τσαμπουκάλεμα, από την αρρώστια της.
4 comments:
Τα φάρμακα για τον καρκίνο είναι πράγματι τόσο βαρειά, ώστε σε πολλές περιπτώσεις να μπορούν να χαρακτηρισθούν χειρότερα από την ίδια την ασθένεια. Αυτό, φυσικά, ισχύει ιδιαιτέρως στην περίπτωση όπου είναι εξαιρετικά αμφίβολη η ουσιαστική αποτελεσματικότητά τους - το αν, δηλαδή, θα κατορθώσουν να θεραπεύσουν. Συχνά, βλέπεις, απλώς αυξάνουν τον χρόνο επιβιώσεως κι αυτό χωρίς ποιότητα ζωής, εξ αιτίας όχι τόσο της προόδου της ασθένειας, αλλά εξ αιτίας των δικών τους επιπλοκών και παρενεργειών.
Η άποψη κάποιου, που έζησε από πολύ κοντά ένα τέτοιο σκηνικό, είναι πως δεν μπορεί κανείς να υπεισέλθει στην απόφαση και στα κριτήρια του ασθενούς, που επιλέγει είτε την πάση θυσία επιβίωση, ανεξαρτήτως ποιότητας ζωής, είτε την αποχή από κάθε φάρμακο, για να τελειώνει αξιοπρεπώς μιαν ώρα νωρίτερα. Το πρόβλημα, μερικές φορές, είναι βέβαια πως αυτή η επιζητούμενη αξιοπρέπεια του τέλους μας και πάλι δεν "επιτυγχάνεται", καθώς ο καρκίνος λειτουργεί έτσι κι αλλοιώς εκφυλιστικά. Πολύ δικός μου άνθρωπος επέλεξε να δώσει τον υπέρ πάντων αγώνα και να το παλέψει μέχρι τέλους, ενώ άλλος, αρκετά δικός μου, με την ίδια ακριβώς ασθένεια και πορεία επέλεξε να μη κάνει τίποτε. Και τα δύο χρειάζονται δύναμη - και στις δύο έβγαλα το καπέλο... Η συζήτηση είναι τεράστια, κυριολεκτικά δεν τελειώνει...
Η συγκεκριμένη περίπτωση, ωστόσο, είναι λίγο διαφορετική, υπό την έννοια ότι η λευχαιμία σε τόσο νεαρή ηλικία θεραπεύεται με τις σύγχρονες θεραπείες και με μεταμόσχευση μυελού των οστών. Θεραπεία βαρειά, πράγματι, αλλά αποτελεσματική σχεδόν στο 100% των περιπτώσεων. Αν δεν υπάρχουν ιδιαίτερα στοιχεία και χαρακτηριστικά στην συγκεκριμένη περίπτωση, κακώς αρνείται την πάντως βαρειά, επαναλαμβάνω, δοκιμασία. Και πάλι, όμως, είναι τελείως προσωπικό το θέμα κι η απόφαση...
Εύχομαι μακριά απ' όλους τέτοια πράγματα και τέτοια διλήμματα και, κυρίως, μακριά από τα παιδιά...
έχεις δίκιο aster-oid και εγώ έχω ακούσει ότι η μεταμόσχυση μυελού έχει 100% επιτυχία. αλλά μπορεί η περίπτωση της να μην ανήκει σε αυτή την κατηγορία... ποιός ξέρει.
Και εγώ εύχομαι να μην χρειαστεί ποτέ να έρθει κανείς αντιμέτωπος με τέτοια διλλήματα!!
μπεεεε
Well, this makes two of us, lacerta... Unfortunately...
poet
Ξαναμπήκα, διάβασα τώρα αυτό. όλο αυτό.
κι έχετε δίκιο παιδιά σε όλα.
από τα τρά μέχρι τα έξι το ανιψάκι μου. και αμερική και μεταμόσχευση και χημειοθεραπείες. γιατί; για έναν καρκίνο που χτυπά τα παιδιά. και που δεν υπάρχει ουτε ένα, ούτε ένα που να έχει γλιτώσει. ούτε ένα. σου λεν θα περιμένεις πέντε χρόνια για να σιγουρευτείς. κανένα δεν φτάνει στα πέντε χρόνια. κανένα δεν τα ξεπερνά. γιατί όλα αυτά λοιπόν;
έσκιζε τα ρούχα του από τον πόνο. αλλά μισούσε τις χημιοθεραπείες. ήταν φοβερές οι παραισθήσεις και οι φόβοι που του προκαλούσαν. πάγωνε το σώμα και δεν το αισθάνονταν. νόμιζε πως έχανε το σώμα του. σκατά. σταματώ.
Post a Comment