Ανοιχτή επιστολή στην Καίτη Γαρμπή

Καιτούλα ήθελα καιρό να σου γράψω αυτό το γράμμα.

Μαθαίνω αλλά και διαπιστώνω από την παρουσία σου τα τελευταία χρόνια στο ΜΜΕ ότι σαν να έχει αρχίσει να σε πικραίνει το γεγονός ότι δεν είσαι πια (εδώ και μερικές σαιζόν) νούμερο ένα όνομα στον χώρο του μπουζουκσίδικου.

Καιτούλα.

άκουσε να δεις γλύκα.

Καταλαβαίνω ότι είναι πολύ βαρύ πράγμα να μην μπορείς πια να υπερηφανευτείς ότι όλος ο κόσμος τραγουδά με ένα στόμα μία φωνή το τελευταίο σου τραγούδι, όπως είχε γίνει με τόσα και τόσα τραγούδια σου, κάποια από τα οποία σχεδόν έχουν μείνει ψιλοκλασικά στο ελληνικό λαϊκό τραγούδι.

Ναι, είναι δύσκολο να έχεις γίνει, από πρώτο πρώτο πρώτο όνομα, παρτνέρ του Αντύπα.


ναι δεν είναι και τόσο ελαφρύ να πρέπει να σηκώσεις το γεγονός ότι οι τελευταίοι σου δίσκοι πουλάνε (σε cd) ένα μικρό ποσοστό του τι πουλούσαν οι πιο μέτριοι από τους επιτυχημένους σου...

Αλλά να σου πω κάτι μωρέ Καιτούλα;

Είσαι έξυπνη γυναίκα και φαντάζομαι ότι ξέρεις περισσότερο από εμένα ότι η φωνή σου δεν είναι αυτό που θα λέγαμε φωνάρα. Επίσης γενικά δεν μπορείς να πεις ότι είσαι κάτι πραγματικά εξαιρετικό σαν γυναίκα ή σαν τραγουδίστρια. Δεν είσαι κακιά - αλλά δεν είσαι ούτε η Χαρούλα, ούτε η Lisa Minelli.

Και όμως, παρόλα αυτά τα κατάφερες να είσαι για σχεδόν μία δεκαετία η πιο διάσημη ελληνίδα τραγουδίστρια. και όχι μόνο αυτό, αλλά μερικά τραγούδια σου έχουν γράψει για πάντα στις καρδιές μας (το "θα μελαγχολήσω" ας πούμε ή το "χαμένα")... άρα και εσύ έχεις γράψει για πάντα στις καρδιές μας.

Δεν νομίζεις λοιπόν ότι θα έπρεπε, με δεδομένο το ταλέντο και τις ικανοτητές σου, να είσαι σούπερ εξαιρετικά ευγνώμων που το 15λεπτο διασημότητας που σου αναλογεί έφτασε να διαρκέσει σχεδόν μία ολόκληρη βδομάδα;

Σόρυ αλλά όπως το βλέπω εγώ, θα ένοιωθα σούπερ ευλογημένος από τον Θεό αν είχα με την μετριότητα που με διακρίνει έστω και την μισή από την επιτυχία σου...

Τι θα έλεγες λοιπόν γλύκα μου Καιτούλα να το έβλεπες και εσύ λίγο έτσι. Μην κολάς στην "σχετική αποτυχία" που έχεις τώρα. Κόλλα στην συγκλονιστική επιτυχία που είχες για τόσο πολύ χρονικό διάστημα και κάνε το σταυρό σου.

Όπως θα έλεγε και η Λώρα μου, "μην σκέφτεσαι συνεχώς το που θέλεις να πας... σκέψου το από που έρχεσαι και πες δόξα τω Θεώ!".

Ναι, γλυκιά μου; για να μην μου πικραίνεσαι το λέω.

(αςταδγιάλα με πιάσαν τα ζουμιά ρε πούστη πάλι... κλαψ λυγμ σομπ σομπ σνιφ σνιφ ρε πούστη μου... και είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην κλάψω...)