για να πω την αλήθεια δεν είμαι καθόλου άνθρωπος των συναυλιών.
ίσως έχει να κάνειμε το ότι οι άνθρωποι στις συναυλίες ιδρώνουν και μυρίζουν -ειδικά αν είναι ροκάδες -, ίσως έχει να κάνει με το ότι η μουσική που ακούω (electropop) δεν ενδύκνειται για Live, ίσως έχει να κάνει με το ότι ζηλεύω που είναι αυτοί στην σκηνή και όχι εγώ... ποιος ξέρει;
Παρόλα αυτά υπάρχει μία σκηνή από συναυλία που έχω πάει και η οποία ακόμα και τώρα όταν την θυμάμαι ανασηκώνω ελαφρά συγκινημένος το ένα φρύδι.
Ιούνιος 2000. Τέλη του μήνα και οι Pet Shop Boys παίζουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα για δύο μέρες στον Λυκαβητό. Φυσικά ως νούμερο ένα fan τους στο παγκόσμιο γιουνιβερς, έχω κλείσει εισιτήριο και για τις δύο μέρες.
Την πρώτη μέρα πήγα από νωρίς και έτσι κατάφερα να είμαι πολύ μπροστά στην σκηνή.
Η συναυλία ήταν αρκετά συμπαθητική (εντάξει, στο είπα, δεν είναι το αγαπημένο χόμποι οι συναυλίες και δεν έχουν την δυνατότητα να με ρίξουν σε trance...).
Στο encore τα δύο παλληκάρια αποφάσισαν να παίξουν το Always On My Mind. Είναι από τα αγαπημένα μου τραγούδια τους και όταν άκούστηκαν οι πρώτες νότες άκουσα με χαρά τον κόσμο να ουρλιάζει αναγνωρίζοντάς το....
Κάποια στιγμή στο μέσο του τραγουδιού δεν ξέρω τι με έπιασε τράβηξα το βλέμμα από την σκηνή και γύρισα να κοιτάξω πίσω. Το θέατρο ήταν τίγκα γεμάτο, πολύ όμως, μπορεί να είχε και 7-8 χιλιάδες κόσμους (έμαθα εκ των υστέρων ότι η Panafon - όπως λεγόταν ακόμα τότε - ως χορηγός της συναυλίας είχε αγοράσει όσα εισιτήρια δεν είχαν προπωληθεί, και ήταν πολλά, και τα είχε μοιράσει σε εργαζομένους της...).
Είδα όλον αυτόν τον κόσμο να χοροπηδά συντoνισμένος και να τραγουδάει κρατώντας κάτι φωσφοριζέ βραχιολάκια με το λογότυπο Panafon και τo σήμα των Pet Shop Boys...
Δεν ξέρω τι ήταν ακριβώς, τα φώτoρυθμικά που σουρομαδιόντουσαν, ο κόσμος που ως υπάλληλοι Panafon φαίνονταν πλυμμένοι, το καλοκαίρι, τα φωσφοριζέ βραχιολάκια - ένα gay symbol στα χέρια χιλιάδων straight -, το Always On My Mind, πάντως συγκινήθηκα.
...εντάξει, δεν έκλαψα κιόλας, αλλά από όλες τις συναυλιακές μου στιγμές αυτή ήταν η πιο έντονη.
δες τώρα εδώ το video clip του Always On My Mind από την ταινία που είχαν βγάλει οι Pet Shop Boys το It couldn't happen here και μοιράσου μαζί μου την συγκίνησή μου.
5 comments:
στη συγκεκριμένη συναυλία δυστυχώς δεν είχα καταφέρει να πάω...το video μου θυμίζει την εφηβεία μου όμως..κλαψ!λυγμ!
με σιγουριά όμως μπορώ να πω ότι το all time classic αγαπημένο μου είναι το "Rent"!
u c...i'm ur puppet! i love it!
όσο για τους χορηγούς στις συναυλίες...μήπως αντί για εταιρείες κινητής να ήταν τα διαφόρων ειδών μασχαλωτικά; λέω εγώ τώρα...
Ημουν κι εγω εκει την δευτερη ημερα! Διορθωση. Τα εισητηρια της πρωτης ημερας ειχαν γινει αναρπαστα, γι αυτο & εβαλαν & δευτερη ημερα!
Εμενα μου αρεσε πολυ, ειδικα οταν ειπαν την εκτελεση "It's a sin/I will survive" που δεν το ειχα ξανακουσει!
Εχω ακομα το βραχιολακι!
Τους ειδα κι οταν ξαναηρθαν στην Τεχνοπολη, αλλα καμια σχεση. Στον Λυκαβηττο, ηταν τελεια, γιατι δεν ειχαν τοτε καινουργιο δισκο & ηταν συναυλια best of!
milly έχασες. ήταν τέλεια. το rent Μου αρέσει και εμένα πάρα πολύ. Γενικά όλα τους μου αρέσουν πάρα πολύ... όσο για τα μασχαλωτικά... ΤΕΛΕΙΑ ΙΔΕΑ!! μπεεεε μπεεε μπεεε
:-))
billzouk μην διαφωνείς μαζί μου. δεν πρέπει. δεν είναι σωστό. είμαι ένας θεός του sex.
επί της ουσίας: έχω κι εγώ ακόμα το βραχιολάκι, μάλιστα παρακάλεσα γονατιστός μία αδελφή Panafoνού από την ομάδα που τα μοιράζαν και μου έδωσε δύο επιπλέον!!
Όσο για την συναυλία στην τεχνόπολη... ΄΄εχεις απόλυτο δίκιο, παραλίγο να κλάσω από την βαρεμάρα... καλημπέεεεερα!
θα μου δώσεις τότε το ένα extra βραχιολάκι; (γιατί κι εγώ λάτρης τους είμαι αλλά σ'εκείνη τη συναυλία δεν μπορούσα, δούλευα εκτός Αθηνών τότε...), για μένα καλύτερο αλμπουμ τους το Behaviour που το έχω και σε βινίλιο και σε cd...
θυμήθηκα όταν πήρα στα χέρια μου το βινύλιο Actually με πόση λαχτάρα το έβαλα στο πικάπ να παίζει και έπειτα σε πόσα πολλά άλλα πικάπ έπαιξε, υπήρχαν ακόμα τα πάρτι τότε, σούπερ δίσκος ;)
Post a Comment