να ένα από τα ωραιότερα τραγούδια της δεκαετίας του 80. χωρίς πλάκα
την πρώτη φορά που το είχα ακούσει, αισθάνθηκα σαν να έρχομαι σε επαφή με έργο τέχνης εξωγήινου προηγμένου πολιτισμού. Τόσο πολύ μου είχε αρέσει... σημάδεψε όλα τα λυκειακά μου χρόνια.
(ποιος να το έλεγε ότι το κοριτσάκι που έβλεπα μικρό στο Βόλο να παίζει στο παραδίπλα σπίτι από αυτό της γιαγιάς μου θα τραγουδούσε λίγα χρόνια μετά τέτοιο διαμάντι).
Respect Manchild! Respect Neneh Cherry! You κυβερνάς!
2 comments:
Λατρεμένη Cherry (αλλά κι αυτή Βόλο; τι στο καλό, μόνο εγώ δεν έχω πάει;)
νιωθω μια τρελη συγκινηση αυτη τη στιγμη...τα μάτια μου πεταριζουν για να μην φύγει το δάκρυ και πάρει μαζί του και τη μάσκαρα και γίνω ρεζίλι στο νετ καφε που βρισκομαι αυτη τη στιγμη...
εχω ..
την ίδια...
τυρκουαζ ζακετούλα.........
τέτοια συγκίνηση είχα να νιώσω από τότε που είδα τον Ραματζόττι λάιβ...
Post a Comment