Tuesday, April 10, 2007

Είμαι ένας παραπονιάρης που η ζωή του κάνει όλα τα χατήρια!


την Μεγάλη Παρασκευή το βράδυ μου συνέβη το πιο υπέροχο.
Όλη την Μεγάλη Σαρακοστή είχα τρελή γκρίνια ότι δεν είχα νιώσει το κλίμα του Πάσχα και την κατάνυξη.
Φταίω εγώ βέβαια. 100%.
Όλη την Σαρακοστή δεν πήγα καθόλου στους Χαιρετισμούς (όλα τα προηγούμενα χρόνια πήγαινα...). Επιπλέον δεν πήγα καθόλου στην Εκκλησία ούτε την Μεγάλη Βδομάδα (την Μεγάλη Τετάρτη είχαμε μία πάρα πολύ μεγάλη παρουσίαση - από τις μεγαλύτερες και πιο πολύπλοκες που έχει κάνει ποτέ η εταιρία οπότε ήμουν ως αργά στη δουλειά όλες τις μέρες).
Άρα ουσιαστικά μόνο την Μεγάλη Πέμπτη και την Μεγάλη Παρασκευή μπήκα λίγο στην κατάνυξη των ημερών.
Την Μεγάλη Πέμπτη πήγαμε με το ρεμάλι στην Αγία Ειρήνη στην Αιόλου.
Και την Μεγάλη Παρασκευή... και ενώ εγώ ακόμα γκρίνιαζα εσωτερικά για το ότι "μούμπλε μούμπλε δεν έχω καταλάβει Πάσχα φέτος κλαψ λυγμ μούμπλε γαμώτη μούμπλε μούμπλε..."
συνέβη φοβερό "θαύμα"!!!
Είμαστε με το ρεμάλι στην εκκλησίτσα που βρίσκεται στην γωνία της Πλουτάρχου με την Βασιλίσσης Σοφίας, στο Κολωνάκι. Είναι πολύ όμορφη, μέσα σε μία πανέμορφη περιποιημένη αυλή που πολύ σε ηρεμεί και σε κάνει να ξεχνάς ότι είσαι στο κέντρο της Αθήνας.
Παρακολουθούμε την λειτουργία του Επιταφίου... και φτάνει η ώρα για την περιφορά.
Ο Ιερέας αφού βγάζει ένα (δόξα τω Θεώ) σύντομο και (ξανά δόξα τω Θεώ) εξαιρετικά περιεκτικό λόγο ζητά μερικούς από το ποίμνιο να σηκώσουν τον επιτάφιο...
Δεν ξέρω τι με έπιασε, είμαι ντροπιάρης λίγο με αυτά, αλλά πετάχτηκα μπροστά... και τελικά ήμουν ένας απο τους κυρίους που κρατούσαν στους ώμους τους τον επιτάφιο στην περιφορά του.
Πολύ συγκινήθηκα.
Δεν κάναμε μεγάλο δρόμο - ένα τετράγωνο πήγαμε όλο και όλο, Β. Σοφίας - Λουκιανού - Υψηλάντου - Πλουτάρχου. Αλλά... μου έφτανε και περίσσευε. Τι να πω.... μυστήρια είναι αυτά τα πράγματα και η δύναμη τους στην ψυχή μας.
Με συγκίνησε πολύ επιπλεόν και το ότι περάσαμε πολύ κοντά από το γραφείο. Αισθάνθηκα ένα όμορφο απρσδιόριστο συναίσθημα ότι η ζωή μου είναι ένα εννιαίο πράγμα. Όπως το νιώθω και τώρα που γράφω για αυτή την εμπειρία στο www.provato.gr
Πλατιάζω όμως... και του χρόνου εύχομαι.

4 comments:

BLUEPRINTS said...

Ξέρεις καμιά φορά ο συμβολισμός των πραγμάτων που κάνουμε έχει μια βαθύτερη ουσία: κουβαλάμε το βάρος κάποιου άλλου - είτε μεταφορικά είτε κυριολεκτικά - και νιώθουμε να απαλασσόμαστε από το δικό μας βάρος πολλές φορές. Χαίρομαι που κάνοντας μια τέτοια συμβολική κίνηση σε συγκίνησε τόσο πολύ
πολλά μπε...

Provato said...

ομολογώ αγαπημένε blue ότι το πήγες πάρα πολύ βαθιά το πράγμα... ίσως έχεις δίκιο... λες;

πολλά μπεεεεεεεε xxxx :-)

repeatable said...

πολύ μου άρεσε το σχόλιο του blueprints και με έβαλε σε σκέψεις.
βέβαια συγκινήθηκα κι εγώ μαζί με το provato, που μπούμπλε μπούμπλε, μπούμπλε μπούμπλε... όχι, σοβαρά τώρα, χάρηκα.

Provato said...

μπεεεε repeatable! :-)