Κηρύσσω την επίσημη έναρξη του καλοκαιριού 2007 με ένα αγαπημένο ποίημα του Καβάφη.

σήμερα το βράδυ, αγαπημένε, sexy, καλλιεργημένε, πανέμορφε, αναγνώστη και αναγνώστρια του Προβατάκου σου, κηρύσσω την έναρξη του καλοκαιριού...

[Σε αγαπάμε χειμώνα, αλλά... πρέπει να φύγεις. ...μας αρέσουν οι κύκλοι, για αυτό θα σε δεχτούμε με μεγάλη χαρά όταν ξανάρθεις. αλλά τώρα πρέπει να την κάνεις.]

Πως κηρύσσω την αρχή του καλοκαιριού; Με το πιο καλοκαιρινό - ερωτικό ποίημα που μπορώ να σκεφτώ. Αυτό:

Δύο νέοι, 23 έως 24 ετών

Aπ’ τες δεκάμισυ ήτανε στο καφενείον,
και τον περίμενε σε λίγο να φανεί.
Πήγαν μεσάνυχτα— και τον περίμενεν ακόμη.
Πήγεν η ώρα μιάμισυ· είχε αδειάσει
το καφενείον ολοτελώς σχεδόν.
Βαρέθηκεν εφημερίδες να διαβάζει
μηχανικώς. Aπ’ τα έρημα, τα τρία σελίνια του
έμεινε μόνον ένα: τόση ώρα που περίμενε
ξόδιασε τ’ άλλα σε καφέδες και κονιάκ.
Κάπνισεν όλα του τα σιγαρέτα.
Τον εξαντλούσε η τόση αναμονή. Γιατί
κιόλας μονάχος όπως ήταν για ώρες, άρχισαν
να τον καταλαμβάνουν σκέψεις οχληρές
της παραστρατημένης του ζωής.

Μα σαν είδε τον φίλο του να μπαίνει— ευθύς
η κούρασις, η ανία, η σκέψεις φύγανε.

Ο φίλος του έφερε μια ανέλπιστη είδησι.
Είχε κερδίσει στο χαρτοπαικτείον εξήντα λίρες.

Τα έμορφά τους πρόσωπα, τα εξαίσιά τους νειάτα,
η αισθητική αγάπη που είχαν μεταξύ τους,
δροσίσθηκαν, ζωντάνεψαν, τονώθηκαν
απ’ τες εξήντα λίρες του χαρτοπαικτείου.

Κι όλο χαρά και δύναμις, αίσθημα κι ωραιότης
πήγαν— όχι στα σπίτια των τιμίων οικογενειών τους
(όπου, άλλωστε, μήτε τους θέλαν πια):
σ’ ένα γνωστό τους, και λίαν ειδικό,
σπίτι της διαφθοράς πήγανε και ζητήσαν
δωμάτιον ύπνου, κι ακριβά πιοτά, και ξαναήπιαν.

Και σαν σωθήκαν τ’ ακριβά πιοτά,
και σαν πλησίαζε πια η ώρα τέσσερες,
στον έρωτα δοθήκαν ευτυχείς.

το ποίημα είναι του μεγάλου μας Αλεξανδρινού - το αφιερώνω με πολύ φιλία σε έναν νέο φίλο που με γνώρισε σε μία άλλη, ακόμα πιο ανατριχιαστική ερμηνεία του Καβάφη από αυτή που ήξευρα. Για σένα κύριε Κ.